8

DE DAAROPVOLGENDE DAGEN VERLIEPEN IN EEN SURREALISTISCHE roes. Terwijl Helena de spullen die haar en de kinderen dierbaar waren inpakte, maakte Ramon lange wandelingen over het strand met Hal, Federica en Rasta. Ook nam hij ze mee naar de stad waar hij ze op broodjes palta en limonade trakteerde. Het leek allemaal zo gewoon, maar onder de oppervlakte was het allesbehalve gewoon.

De eerste nacht dat ze weer thuis waren, werd Federica huilend wakker. Toen Helena naar haar kamer was gesneld, zag ze dat haar dochter in bed had geplast. Ze nam haar kind in haar armen en terwijl ze haar betraande wangen kuste, verzekerde ze haar dat het helemaal niet erg was: dat grote mensen ook soms wel eens in hun bed plasten. Federica begreep niet wat er was gebeurd en begroef haar gezicht beschaamd in haar moeders boezem. Maar Helena begreep hét maar al te goed en verlangde er des te meer naar om een nieuw leven in Polperro te beginnen. Ze zou Federica zeker mee naar haar eigen bed hebben genomen wanneer Hal het plekje tussen haar en Ramon niet al had ingenomen. Het was het plekje dat doorgaans gereserveerd was voor onverschilligheid en zelfmedelijden. Na een nachtmerrie was hij huilend tussen zijn ouders in gekropen. Maar Helena wist dat zijn nachtmerrie, evenals Federica’s bedwateren, niets anders was dan een symptoom van de spanningen die hun scheiding teweeg had gebracht. Het was allemaal hun schuld. Als Ramon sliep, droomde hij van Estella. Als hij wakker was, fantaseerde hij over haar. Dankzij Estella was hij in staat om de traumatische dagen die volgden door te komen. Het waren lange dagen, waarin ze de inboedel moesten inpakken, een makelaar moesten laten komen om het huis te koop aan te bieden en een reis naar Engeland moesten boeken voor Helena en de kinderen. Hij verlangde er weer naar op reis te gaan, bevrijd van de onrust die Helena had gezaaid. Hij zou een appartement in Santiago kopen, een thuisbasis. Een plek voor hem alleen, zonder de beperkingen van een gezinsleven, waar hij kon komen en gaan zonder iets te hoeven uitleggen. Hij zou ervoor zorgen dat er een maandelijks bedrag naar Engeland werd overgemaakt waarvan ze allemaal goed zouden kunnen leven. Hij had Helena een royaal aanbod gedaan, zeer royaal zelfs. Ze zou hem dankbaar moeten zijn, maar ze voelde slechts verbittering. Ramon was immers altijd royaal; een gemakkelijke manier om genegenheid van mensen te kopen, zonder tijd of iets van zichzelf te hoeven investeren. Ze nam zijn aanbod aan omdat ze, in het belang van de kinderen, niet anders kon, maar het liefst had ze zijn geld in zijn gezicht gesmeten.

Federica rolde zich tot een balletje op. Het licht van de straatlantaarn wierp een oranje gloed in haar kamer, wat haar altijd een veilig gevoel gaf. Maar nu niet meer. Ze trok haar knieën op tot haar borst en zoog op haar duim. Ze was minstens twee keer in tien minuten naar het toilet gegaan. Niet omdat ze nodig moest, maar omdat ze bang was om weer in haar bed te plassen. Haar vader had haar ingestopt. Hij had haar zelfs een verhaaltje verteld. Een van zijn avonturen. Zoals altijd had ze, gezeten op zijn knie, zitten luisteren. Maar toen hij haar een nachtkus had gegeven, besefte ze dat ze meer wilde. Een langere knuffel, een langere omhelzing. Toen hij haar kamer had verlaten, had ze zich beroofd gevoeld, alsof hij niet meer van haar hield. Ze voelde zich niet meer veilig of gekoesterd. Ze voelde zich behoeftig. Ze verlangde naar haar moeder, naar haar omhelzing. Terwijl ze wakker lag in haar bed probeerde ze smoesjes te verzinnen waarmee ze haar ouders midden in de nacht wakker zou kunnen maken. Het excuus van een nachtmerrie had Hal zich al toegeëigend, dus moest ze iets anders bedenken. Daarom deed ze alsof ze ziek was. Haar moeder was zo lief geweest om haar ook de tweede nacht in het grote bed te laten slapen, maar de derde nacht had Hal weer een nachtmerrie gehad zodat ze haastig naar haar eigen kamer werd teruggebracht, waar ze zichzelf in slaap huilde. Ze was bang om naar Engeland te gaan. Ze wilde Chili niet verlaten, noch abuelito en abuelita. Ze wilde dat alles bij het oude bleef en dat papa en mama weer aardig tegen elkaar deden. Hoewel haar ouders deden alsof er niets aan de hand was, wist Federica heel goed dat ze elkaar niet meer aardig vonden. Ze had immers alles gehoord.

Eindelijk brak de dag van hun vertrek aan. Met sombere gezichten keken ze toe terwijl Ramon hun koffers in de auto laadde. Federica huilde aan één stuk door. Ze wilde haar vader niet verlaten. Ze wist niet wanneer ze hem weer zou zien. In Viña had ze altijd op hem kunnen wachten, het was tenslotte zijn thuis en ze wist dat hij op een bepaald moment altijd weer thuis zou komen. Daar kon ze van op aan. Maar haar nieuwe thuis zou zíjn thuis niet meer zijn.

Hij tilde haar op in zijn sterke armen, hield haar dicht tegen zich aan en kuste haar. ‘Papa houdt van je, Fede. Papa houdt heel veel van je. Onthou dat, mi amor. Papa zal altijd van je houden, ook als hij niet bij je is. Als de zon schijnt en je de warmte op je lichaam voelt, dan is dat papa’s liefde. Begrijp je?’ Federica knikte, te verdrietig om te praten. Ze wilde niet dat hij haar losliet, maar hij móést. De taxi stond klaar om hen naar Santiago te brengen waar ze het vliegtuig moesten halen. Helena had bedacht dat het minder traumatisch voor de kinderen zou zijn wanneer Ramon thuis afscheid van ze nam. Hij tilde zijn zoon op, die eigenlijk niet goed begreep wat er allemaal aan de hand was, en drukte een kus op zijn bolle wangen. ‘Papa houdt ook van jou, Hal. Lief zijn voor mama, hè?’ zei hij met verstikte stem en hij begroef zijn gezicht in de glanzende zwarte haren van het kind.

Federica klemde het kistje tegen zich aan en zwaaide naar haar vader die eenzaam aan de kant van de weg stond en als een onhandige reus met onvaste hand terugwuifde. Ze draaide zich om en keek net zo lang door de achterruit van de auto tot ze de hoek om draaiden en hij niet meer te zien was. Toen liet ze zich slap tegen het raampje hangen en keek ze, verdoofd van verdriet, naar de voorbijzoevende huizen. Ze voelde zich alsof haar ingewanden eruit gerukt waren, waardoor er een gapend gat was ontstaan dat alleen haar vader kon opvullen. De hele rit naar het vliegveld maakte ze zich zorgen over Rasta. Ze was bang dat niemand hem zou uitlaten en dat hij van pure ellende en verveling weer zou gaan blaffen. Pas toen ze in het vliegtuig zaten, hield ze op met huilen. Ze had nog nooit eerder gevlogen en de opwinding gaf haar de nodige afleiding. Terwijl het vliegtuig over de startbaan denderde, pakte ze haar moeders hand. Helena keek glimlachend op haar neer en gaf haar een liefdevol kneepje.

Toen de lichten werden gedoofd en Hal en Federica in hun stoelen lagen te slapen, dacht Helena na over de voorbije dagen. Ze was opgelucht dat het achter de rug was. Ze liet Chili achter zich, en Ramon. Ze ging een nieuw leven beginnen in Engeland. Het was alsof alle energie uit haar lichaam was gevloeid, samen met al haar emoties. Ze haalde zich het telefoongesprek weer voor de geest dat ze met haar moeder had gevoerd en voelde de tranen in haar slaperige ogen opwellen. Ze was zo druk bezig geweest om voor de kinderen de schijn op te houden dat ze zichzelf niet eens de luxe had gegund om te huilen. Nu ze lagen te slapen, snikte ze geluidloos, waardoor de spanning uit haar nek en kaken weggleed. Als ze aan haar moeder dacht, voelde ze haar maag ineenkrimpen van heimwee. Ze had de stem van haar vader op de achtergrond gehoord en plotseling wilde ze alleen nog maar heel hard naar hen toe rennen, net zoals ze als kind had gedaan, om zich door hun geruststellende aanwezigheid te laten troosten. Ze waren verdrietig geweest toen ze hoorden dat Helena haar man ging verlaten, maar blij dat ze naar huis kwam.

Jake en Polly Trebeka hadden hulpeloos moeten toezien hoe hun dochter was getrouwd en aan de andere kant van de wereld was gaan wonen. Ze hadden Ramon allebei in hun hart gesloten, ondanks het feit dat ze hem door het enorme cultuurverschil niet begrepen. Ze hadden nooit de tijd gekregen om hem goed te leren kennen. Liever hadden ze gezien dat hun dochter met een aardige man uit Cornwall was thuisgekomen. Bijna vanaf het eerste moment dat Helena hem had ontmoet was ze compleet door hem geobsedeerd. Zodra hij blijk gaf van zijn gevoelens voor haar, was ze hem als een schaduw gevolgd waarheen hij ook maar wilde gaan. Uiteraard wist Polly alles over hun problemen en ze gaf Ramon de schuld van hun stukgelopen huwelijk. Ze had al vanaf het begin haar bedenkingen gehad. Hij kwam uit een andere wereld, hij was een zwerver, en dat was allemaal prima zolang ze met z’n tweeën waren, maar er zou een moment komen dat Helena een gezin wilde stichten. Ramon was altijd al een egoïst geweest. De wereld draaide alleen om hem en ze betwijfelde of hij ooit zijn levensstijl voor iemand zou kunnen veranderen. En nu was hun huwelijk in elkaar geklapt. Jake en Polly waren verdrietig maar realistisch. Helena was nog jong, nog maar dertig. Ze had nog genoeg tijd om een leuke, aardige man uit de streek te vinden die haar de zorg zou geven die ze verdiende. Ramon was een jammerlijke vergissing geweest, maar hij was nu verleden tijd.

Polly begon onmiddellijk voorbereidingen te treffen voor hun komst. Urenlang was ze bezig te bedenken of Hal en Federica het liefst samen op een kamer zouden willen slapen of ieder op een eigen kamer. Het huis was groot, er was genoeg ruimte voor iedereen. Na overleg met haar man besloot ze uiteindelijk de kinderen ieder een eigen slaapkamer te geven, elk met een tweepersoonsbed, zodat ze bij elkaar zouden kunnen slapen wanneer ze zich eenzaam voelden. Ze luchtte de oude slaapkamer van Helena, waar haar kleren en snuisterijen die ze had achtergelaten nog steeds keurig in de kast lagen. Ze had nooit iets weggedaan. Waarom zou ze ook? In haar ogen was die kamer altijd van Helena geweest.