Anna

Zaterdag 10 augustus 2013

Ochtend

Ik ben vanochtend met de auto naar de sportschool in Northcote gereden voor mijn spinles, en op de terugweg heb ik mezelf bij Matches getrakteerd op een schattig mini-jurkje van Max Mara (Tom vergeeft het me vast als hij me erin ziet). Ik had een heerlijke ochtend, maar toen ik de auto parkeerde, was er bij de Hipwells voor de deur weer wat opschudding – er hangen op het moment de hele tijd fotografen rond – en daar was ze. Al weer! Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. Rachel, die langs een fotograaf stormde. Ze zag er woest uit. Ik weet haast zeker dat ze net bij Scott uit huis kwam.

Ik raakte niet eens over mijn toeren. Ik was alleen maar verbijsterd. En toen ik er heel kalm en zakelijk bij Tom over begon, was hij net zo verbaasd als ik.

‘Ik neem wel contact met haar op,’ zei hij. ‘Ik zoek uit wat er aan de hand is.’

‘Dat heb je al geprobeerd,’ zei ik zo vriendelijk als ik kon.‘Dat helpt niet.’ Ik zei dat het misschien tijd werd om een advocaat om advies te vragen en te kijken of we een contactverbod of zoiets konden krijgen.

‘Maar ze valt ons niet lastig, toch?’ zei hij. ‘Ze belt niet meer, ze benadert ons niet en ze komt niet naar ons huis. Maak je nou maar geen zorgen, schat. Ik regel het wel.’

Natuurlijk heeft hij gelijk over dat lastigvallen. Maar dat kan me niet schelen. Er hangt iets in de lucht, en ik ben niet van plan dat zomaar te negeren. Ik heb er genoeg van om steeds te horen te krijgen dat ik me geen zorgen moet maken. Ik heb er genoeg van om te moeten horen dat hij het wel zal regelen, dat hij met haar zal praten, dat ze uiteindelijk wel zal weggaan. Ik denk dat het tijd is dat ik zelf in actie kom. De eerstvolgende keer dat ik haar tegenkom, bel ik die politievrouw, brigadier Riley. Dat leek me een aardig, meelevend mens. Ik weet dat Tom medelijden met Rachel heeft, maar eerlijk gezegd is het volgens mij hoog tijd dat ik voorgoed afreken met dat rotwijf.