30 januari

Ik begon te wanhopen over die kwestie van het horloge. Bijna vijf maanden geleden heeft ze het mooie horloge verloren dat ze van haar vader had gekregen. God weet dat ze destijds het hele huis overhoop heeft gehaald, in de hoop het horloge te vinden. Zonder resultaat. Het horloge moest worden afgeschreven. Heel verdrietig.

En kijk! Plotseling vindt Sophie het, tot haar grote verrassing. En raad eens waar? In het juwelenkistje van haar moeder! Onderin. Ze opent het kistje beslist niet elke dag, ze draagt de dingen die erin zitten niet. Maar toch heeft ze het vanaf eind augustus een keer of vijf, zes opengedaan. Ze heeft zelfs geprobeerd zich het exacte aantal keren te herinneren dat ze het heeft opengemaakt sinds de vakantie. Ze heeft er een lijstje van gemaakt voor Valérie, alsof ze haar iets wilde bewijzen, wat bespottelijk is. En toch heeft ze het horloge nooit in het kistje zien liggen. Het lag natuurlijk niet bovenin, maar het kistje is niet zo diep. Trouwens, zoveel zit er nou ook weer niet in...

Hoe dan ook, waarom zou ze het horloge op die plek verstoppen? Het is waanzin.

Sophie lijkt niet blij te zijn dat ze haar horloge heeft terugge-vonden. Dat is het toppunt!

8 februari

Geld verliezen... dat gebeurt, maar er te veel van hebben is een zeldzaamheid. En het is vooral onverklaarbaar.

Mijn vrienden Sophie en Vincent hebben plannen. In haar e-mails aan Valérie uit Sophie zich heel terughoudend over dit onderwerp. Ze zegt dat 'het nog niet zeker is' en dat ze er spoedig met haar over zal praten, dat Valérie zelfs de eerste zal zijn. Wat wel zeker is, is dat Sophie heeft besloten afscheid te nemen van een schilderijtje dat ze vijf of zes jaar geleden heeft gekocht. Ze heeft het nieuws verspreid in de kringen waarin ze verkeert en ze heeft het schilderij eergisteren verkocht. Ze vroeg er drieduizend euro voor. Dat schijnt heel redelijk te zijn. Er is een meneer naar het kunstwerk komen kijken. Daarna een vrouw. Ten slotte heeft Sophie water bij de wijn gedaan en het schilderij voor 2700 verkocht, op voorwaarde dat er contant zou worden betaald. Ze leek tevreden te zijn. Ze heeft het geld in een envelop gestopt en die opgeborgen in de kleine secretaire. Maar ze houdt er niet van te veel contant geld in huis te hebben. Daarom is Vincent vanmorgen naar de bank gegaan om het geld te storten. En dat is het on-verklaarbare. Vincent lijkt daar erg door te zijn geschokt. Sindsdien voeren ze eindeloze discussies, lijkt het wel. In de envelop zat 3000 euro. Sophie weet het zeker: 2700 euro. Vincent weet het ook zeker: 3000 euro. Ik heb te maken met een gedecideerd paar. Dat is leuk.

Dat neemt niet weg dat Vincent op een vreemde manier naar Sophie kijkt. Hij zegt al een tijdje dat ze zich eigenaardig gedraagt. Sophie dacht dat hij niets had opgemerkt. Ze heeft gehuild. Ze hebben gepraat. Vincent heeft gezegd dat ze een psycholoog moet raadplegen. Dat het er het goede moment voor is.

15 februari

Eergisteren heeft Sophie alles op z'n kop gezet. Haar bibliotheekkaart kan niet liegen: ze heeft twee boeken geleend. Ze kan het zich nog heel goed herinneren, omdat ze de boeken heeft doorgebladerd. Niet gelezen, alleen maar doorgebladerd. Ze had ze geleend uit nieuwsgierigheid, vanwege een artikel dat ze een paar weken eerder had gelezen. Ze kan zich de boeken heel goed voor de geest halen. Onmogelijk om er weer de hand op te leggen. Al- bert Londres, plus een professioneel woordenboek. Alles maakt je nu van streek, Sophie. Om het minste of geringste wordt ze nerveus. Ze heeft gebeld met het documentatiecentrum om te vragen of ze de uitleentermijn kan verlengen. Het blijkt dat zij de boeken heeft teruggebracht. De medewerkster van het documen-tatiecentrum heeft zelfs de datum genoemd: 8 januari. Sophie heeft in haar agenda gekeken. Op die datum heeft ze een klant in een buitenwijk bezocht. Ze zou langs het centrum hebben kunnen rijden... Maar ze kan zich absoluut niet herinneren de twee boeken die dag te hebben teruggebracht. Ze heeft het aan Vin-cent gevraagd, zonder aan te dringen: op dit moment is hij niet te genieten, schrijft ze aan Valérie. De boeken zijn nog steeds beschikbaar, ze zijn niet opnieuw uitgeleend. Het was sterker dan zij. Ze is erheen gegaan en heeft gevraagd op welke datum ze de boeken had teruggegeven. Het is bevestigd.

Ik zag haar weggaan. Het is te zien dat ze zich echt zorgen maakt.

18 februari

Een week geleden heeft Sophie een persconferentie georganiseerd voor een belangrijke veiling van antieke boeken. Tijdens de cocktailparty erna heeft ze digitale foto's gemaakt van de journalisten, de leden van de directie en van het buffet. Voor de be- drijfskrant, maar ook om de komst van persfotografen te voorkomen. Gedurende een hele dag en een gedeelte van het weekend heeft ze thuis op haar computer gewerkt. Ze heeft de foto's geretoucheerd, die ze aan de directie moet voorleggen en moet opsturen naar alle aanwezige journalisten en de journalisten die afwezig waren, met bericht van verhindering. Ze heeft alles ver-zameld in een dossier 'Pers-11-02', dat ze als bijlage van een e-mail heeft verzonden. Er staat wat op het spel, dus heeft ze geaarzeld, gecontroleerd, de beelden nog meer verbeterd, en opnieuw gecontroleerd. Ik had het idee dat ze zich ongemakkelijk voelde. Haar professionaliteit, ongetwijfeld. En toen heeft ze eindelijk een besluit genomen. Voordat ze haar e-mail verstuurde, heeft ze een back-up gemaakt. Ik maak nooit misbruik van de controle die ik via internet op haar computer heb. Ik ben altijd bang dat ze het zal merken. Maar deze keer kon ik geen weerstand bieden. Tijdens de back-up heb ik twee foto's aan het dossier toegevoegd. Zelfde formaat, zelfde retouche, gegarandeerd met de hand gemaakt. Maar geen buffet, geen journalisten of prestigieuze klanten. Alleen de pr-functionaris die in het zonlicht van Griekenland haar echtgenoot aan het pijpen is. De vrouw is beter te herkennen dan de man, dat is waar.

19 februari

Het gaat natuurlijk heel slecht op Sophies kantoor. De foto's van het persdossier sloegen in als een bom. Zij was totaal overrompeld. Maandagmorgen is ze thuis opgebeld door een directielid. Verscheidene journalisten hebben haar ook gebeld. Sophie is onthutst. Ze heeft er natuurlijk met niemand over gesproken, en vooral niet met Vincent. Ze zal zich vreselijk schamen. Ik ben er zelf achter gekomen door een e-mail van een 'bevriende' journalist. Diep geschokt door het nieuws had ze hem waarschijnlijk gevraagd haar de foto's toe te sturen, ze geloofde het niet! Het moet gezegd dat ik een goede keus heb gemaakt: met volle mond kijkt ze Vincent wellustig aan. Als die burgervrouwen privé de hoer willen spelen, is het echter dan in de realiteit. De tweede foto is een beetje compromitterender, zogezegd. Het is aan het eind. Het laat zien dat ze van wanten weet en dat de jongeman op zijn beurt heel goed functioneert...

Kortom, het is een ramp. Ze is niet naar kantoor gegaan en 

blijft de hele dag neerslachtig. Tot grote wanhoop van Vincent, aan wie ze niets wilde vertellen. Zelfs niet aan Valérie. Ze stelde zich tevreden met te zeggen dat haar iets verschrikkelijks was overkomen. Schaamte is vreselijk en werkt verlammend.