15 juni

Ik had een dag of tien nodig om mijn besluit te laten rijpen. Ik heb net een verschrikkelijke teleurstelling meegemaakt, jaren van hoop zijn binnen een paar minuten vernietigd. Ik verwachtte niet er zo snel van te herstellen, en gek genoeg heb ik de indruk dat dat wel is gebeurd. Ik verbaas me er een beetje over. Ik ben Sophie Duguets gangen nagegaan, ik heb nagedacht, ik heb naar haar gekeken... Ik heb gisteravond mijn besluit genomen, terwijl ik naar de ramen van haar flat keek. Ze liep erlangs en sloot de gordijnen met een breed, krachtig gebaar. Alsof ze sterren zaaide. Er gebeurde iets in mij. Ik besefte dat ik iets moest ondernemen. In elk geval had ik een alternatief plan nodig. Ik kon er niet toe komen om zomaar af te zien van alles waarvan ik had gedroomd, van alles waar ik zo lang behoefte aan had gehad. Ik besefte dat Sophie eigenlijk precies goed zou zijn, net wat ik nodig had.

Ik heb een notitieboekje aangeschaft. Er zijn veel dingen die moeten worden voorbereid, en ik denk dat het boekje me zal helpen nadenken. Omdat deze zaak veel gecompliceerder is dan ik aanvankelijk had gedacht.

Sophies man is een lange vent die er intelligent en erg zelfverzekerd uitziet. Dat staat me wel aan. Goed gekleed, elegant zelfs, hoewel zijn stijl vrij casual is. Ik ben die morgen vroeg gearriveerd om hem te zien vertrekken en hem te volgen. Hun leefomstandigheden zijn goed. Ze hebben allebei een auto en ze wonen in een luxe flat. Het zou een leuk paar kunnen zijn met een mooie toekomst.