27 augustus

Patrick Auverney, geboren op 2 augustus 1941 - diploma architect 1969 (Parijs) - huwelijk met Catherine Lefebvre 8 november 1969

- oprichter van het bureau R'Ville in 1971, samen met Samuel Génégaud en fean-Francois Bernard (compagnons) - hoofdkantoor: Rue Rambuteau 17 en later Rue de la Tour-Maubourg 63 (Parijs)

- 1974: geboorte van zijn enige dochter, Sophie - 1975: het echtpaar Auverney vestigt zich aan de Avenue d'Italie 47 in Parijs - scheiding uitgesproken op 24 september 1979 - 1980: hij koopt zijn luxueuze woning in Neuville-Sainte-Marie (77) en gaat erin wonen

hertrouwt met Françoise Barret-Pruvost op 13 mei 1983 - over-lijden van Françoise op 16 oktober 1987 (verkeersongeluk) - verkoopt in datzelfde jaar de aandelen van zijn bedrijf - leeft alleen - adviseert nog op het gebied van architectuur en urbanisme, met name aan lagere overheden in zijn regio.

28 augustus

Meneer Auverney is slechts drie dagen gebleven. Sophie heeft hem naar het station gebracht. Toen moest ze weg, vanwege haar werk. Ik ben gebleven. Ik heb de man geobserveerd. Ik heb van de gelegenheid gebruikgemaakt om een paar foto's te nemen.

29 augustus

Het is moeilijk om een parkeerplaats in de straat te vinden. Zelfs in augustus komt het regelmatig voor dat ik Sophie rond zie rijden in de wijk. Totdat ze een plek vindt, soms een eind weg.

In het algemeen verplaatsen Sophie en haar man zich met de metro. Zij gebruikt haar auto alleen maar als ze voor haar werk in een buitenwijk moet zijn of als ze dingen moet vervoeren. Er zijn twee straten waar de gemeente nog geen parkeermeters heeft geplaatst. Die straten zijn in de hele wijk bekend. Zodra er een plekje vrijkomt, wordt het bestormd. Af en toe neemt Sophie haar toevlucht tot de dichtstbijzijnde parkeergarage.

Vanavond is ze tegen zevenen thuisgekomen. En zoals zo vaak op dat tijdstip was er geen plekje meer vrij. Ze heeft haar auto neergezet op een parkeerplaats voor gehandicapten (dat is niet goed, Sophie, dat is niet zoals het een goede burger betaamt) om drie grote pakketten naar haar flat te brengen.

Daarna is ze razendsnel naar beneden gegaan. Ik zag meteen dat ze haar tas niet bij zich had. Die had ze thuis gelaten. Ik 

wachtte geen seconde. Nauwelijks was Sophie weer in haar auto gestapt, of ik rende naar haar flat en liep naar binnen. Ik was nerveus, maar ik had de gebaren wel twintig keer in mijn hoofd gerepeteerd. Sophie had haar tas op het kleine tafeltje bij de voordeur gezet. Ik vond haar nieuwe portefeuille en ik ruilde haar nieuwe identiteitskaart om tegen de kaart die ik in juli van haar had gestolen. Ze zal het voorlopig niet in de gaten hebben. Wanneer kijk je naar je identiteitsbewijs? Ik ben nog maar net begonnen.

1 september

Ik heb de vakantiefoto's bekeken. Vincent had ze op zijn digitale fototoestel laten zitten. Wat een stomme foto's! Sophie op de Akropolis en Vincent op de boot, ter hoogte van de Cycladen... Oersaai! Toch zaten er voltreffers tussen. Ze zijn alle twee dertig. Seks neemt een belangrijke plaats in hun leven in. Ze hebben geile foto's. O, niets spectaculairs. Het begint met Sophie die aandachtig haar borsten masseert, terwijl ze in de zon zitten. Er zijn een paar mislukte opnames waarop ze proberen zichzelf te fotograferen terwijl hij haar op z'n hondjes neemt. Maar toch heb ik mijn geluk gevonden (bij wijze van spreken): vier of vijf foto's waarop Sophie hem pijpt. Ze is heel makkelijk te herkennen. Ik heb digitale kopieën gemaakt en fotokopieën in kleur.

5 september

Dit is een stommiteit die een vrouw niet al te vaak kan begaan. Vanavond besefte Sophie dat er iets niet klopte met haar anti-conceptiepillen. Ze heeft er vrij veel ervaring mee, maar vanavond ontbreekt er een op de strip. Het is niet zo dat ze de ene dag met een andere heeft verwisseld, er ontbreekt een pil. 

10 september

I Iet is allemaal een kwestie van handigheid, van lichtvoetigheid. Je moet nauwgezet te werk gaan. Uit de verte en regelmatig, maar heel kort, heb ik gekeken naar de manier waarop Sophie boodschappen doet, bijvoorbeeld. In de Monoprix op de hoek van de straat. Je beseft nooit hoezeer je gewoontes aanneemt bij de kleinste dingen van het leven. Zo pakt Sophie bijna altijd dezelfde producten, maakt ze bijna altijd hetzelfde rondje, met bijna dezelfde gebaren. Bijvoorbeeld, als ze voorbij de kassa is, zet ze altijd haar plastic tasjes op de inpaktafel vlak bij de boodschappenwagentjes, om in de rij te gaan staan voor de bakker. Gisteravond heb ik haar pakje boter door een ander vervangen en heb ik haar een ander merk koffie gegeven. Kleine veranderingen, onopvallend, geleidelijk. Het is stom, maar geleidelijkheid is heel belangrijk.

15 september

Gisteren heeft Sophie via internet twee plaatsen gereserveerd voor 22 oktober in het Théatre Vaugirard. Ze wil De kersentuin zien (ze heeft nog steeds een voorliefde voor de Russen) met een acteur wiens naam ik nooit kan onthouden. Ze was er vroeg bij, want het stuk zal voor een uitverkochte zaal worden gespeeld. Geen reservering, geen plaats. De volgende dag heb ik via haar computer een e-mail gestuurd, met het bericht dat ik de reservering een week opschoof. Ik had geluk, er waren nog maar een paar plaatsen over. Ik ben er zeker van dat ik er goed aan heb gedaan, omdat ze, volgens Sophies agenda, op die dag uitgenodigd zijn voor een personeelsavond van Lanzer. Aangezien het twee keer is onderstreept moet het belangrijk zijn. Ik heb zorgvuldig de e-mail over de gewijzigde reservering gewist en ook de schriftelijke bevestiging van het theater.