10 december

Ik maak me ernstig zorgen over wat ik gisteravond in hun flat hoorde: Vincent spreekt met haar over het 'nemen' van een kind. Zo te horen lijkt het of die discussie niet de eerste is over dat onderwerp. Sophie zegt dat ze het geen goed idee vindt. Maar ik merk aan haar stem dat ze zich graag wil laten overtuigen. Ik denk niet dat ze er echt zin in heeft, ik geloof dat ze het fijn zou vinden als haar eindelijk iets normaals overkomt. De vraag is of Vincent zelf erg eerlijk is in deze kwestie. Ik heb me afgevraagd of hij niet denkt dat het depressieve gedrag van Sophie aan een onvervulde kinderwens te danken is. Psychologie van de koude grond, natuurlijk. Ik zou hem het een en ander over zijn vrouw kunnen leren...

11 december

Een paar dagen geleden ontdekte ik dat ze vanmorgen naar een klant in Neuilly-sur-Seine zou gaan voor een communicatieproject waarvoor zij verantwoordelijk is. Daar is mijn Sophie, op zoek naar een parkeerplaats. Ze rijdt rond en vindt er ten slotte een. Een uur later is er geen auto meer. Ze is niet naar het politiebureau gerend, ze is rond gaan lopen, en ze heeft haar auto gevonden, keurig geparkeerd in een straat verderop. Het is niet zoals in haar wijk, ze heeft niet de vertrouwde herkenningspunten. Dat is genoeg om op een waardige manier aan haar notitieboekje te beginnen!

12 december

Het staat me tegen om hier, in dit dagboek, de kwellingen op te schrijven die ik bij die trut van een Andrea moet ondergaan. Ik begin net een beetje profijt van haar te hebben, maar de omgang met haar is af en toe bijna onverdraaglijk.

Dit is wat ik heb gehoord.

Als pr-functionaris is Sophie ook verantwoordelijk voor sommige communicatieprojecten. Bijvoorbeeld in het geval van prestigieuze veilingen. Voor de rest werkt ze aan het imago van het bedrijf, ze zorgt ervoor dat de communicatie goed verloopt'.

Sophie werkt hier sinds twee jaar. Ze doen het werk met z'n tweeën. Zij en een man, een zekere Penchenat, die 'dienstdoet' als verantwoordelijke, volgens Andrea. Hij is alcoholist. Andrea trekt een vies gezicht als ze hem beschrijft. Ze zegt dat hij naar wijn stinkt. Raar als dat gezegd wordt door iemand die zelf verstikkende parfums draagt. Maar goed...

Sophie is afgestudeerd in de economie. Ze werd aangenomen dankzij een kennis die nu weg is bij het bedrijf.

Vincent en zij zijn in 1999 getrouwd, in het gemeentehuis van het 14l' arrondissement. Op 13 mei om precies te zijn. Andrea is naar de bruiloft geweest. Ik kreeg een gedetailleerde beschrijving van het buffet voorgeschoteld, waar ik helemaal geen zin in had, vooral omdat ik niks te horen kreeg over de andere genodigden. Alles wat ik heb onthouden is dat 'de familie van haar man geld had'. Dat ook nog... En dat Sophie een hekel heeft aan haar schoonmoeder, die ze 'een gemeen loeder' vindt.

Sophie staat goed aangeschreven bij Percy's. Ze heeft het ver-trouwen van haar meerderen. Hoewel er sinds een tijdje geruchten gaan die haar betrouwbaarheid in twijfel trekken: ze vergeet afspraken, ze heeft een chequeboekje van het bedrijf zoekgemaakt, in de afgelopen weken heeft ze twee keer een ongeluk gehad met een auto van de zaak, ze is haar agenda met al haar afspraken kwijt, en ze heeft per ongeluk een klantenbestand verwijderd dat schijnbaar heel belangrijk was. Ik kan het begrijpen.

Andrea beschrijft haar als een sympathiek meisje, heel open en vrolijk, met een sterk karakter. Ze is, zo lijkt het althans, een op-merkelijke vakvrouw. Op dit moment gaat het niet zo goed met haar (je meent het...). Ze slaapt slecht, ze zegt last te hebben van neerslachtige buien. Ze zegt dat ze een gedragstherapeut raadpleegt. Kortom: ze lijkt het spoor nogal bijster te zijn, en zich erg alleen te voelen.

Andrea en zij zijn niet écht vriendinnen. Maar er werken weinig vrouwen in hun bedrijf en af en toe lunchen ze samen. Een nuttige informatiebron, denk ik.

13 december

Om voorbereidingen voor de kerst te treffen vliegt iedereen alle kanten op. Sophie vormt daarop geen uitzondering. Vanavond boodschappen doen in de Fnac. Een drukte vanjewelste! De mensen verdringen elkaar bij de kassa's, ze leggen hun plastic tasjes neer om te betalen, ze kibbelen met de klant die achter hen staat, af en toe trappen ze op iemands tenen. Bij thuiskomst vindt ze in haar tas Blood Money van Tom Waits in plaats van Real Gone van dezelfde singer-songwriter. Dat is belachelijk. Bovendien beseft ze dat ze Middernachtskinderen van S. Rushdie heeft gekocht. Ze vraagt zich af voor wie. En aangezien ze de kassabon kwijt is, kan ze niets nagaan... Ze neemt er genoegen mee om het op te schrijven in haar notitieboekje.

Sophie en Andrea praten over koetjes en kalfjes. Is mijn oogst aan inlichtingen over het stel het stroeve contact met die dikzak waard? Wat ik heb gehoord is uiteindelijk vrij magertjes. Vincent schijnt een grote slag te kunnen slaan op zijn werk, een vooruitzicht dat alle energie van het stel opeist. Sophie verveelt zich bij Percys. Sinds de dood van haar moeder mist ze haar vader heel erg, die in Seine-et-Marne woont. Ze wil graag kinderen, maar niet nu. Vincent mag haar vriendin Valérie niet. Bovendien... Ik denk dat ik een einde moet maken aan mijn relatie met Andrea, dat vette varken. Ik schiet er te weinig mee op. Ik moet een andere informatiebron zoeken.

14 december

Sophie schrijft alles op, of bijna alles. Ze vraagt zich zelfs af of ze soms vergeet iets op te schrijven. Dan beseft ze dat ze twee keer dezelfde dingen opschrijft. Haar arrestatie wegens diefstal in de supermarkt afgelopen maand heeft haar erg geschokt. De bewakers brachten haar naar een vertrek zonder ramen en losten elkaar af om haar een bekentenis te laten tekenen dat ze schuldig was aan diefstal. Volgens haar e-mailtje aan Valérie waren het klootzakken, maar ze hadden wel ervaring. Ze bestookten haar met vragen. Ze begreep niet eens precies wat ze wilden. En toen arriveerde de politie. De politieagenten hadden haast. Ze benaderden haar minder voorzichtig. Ze had de keus tussen meegenomen worden naar het politiebureau en voor de rechter worden geleid omdat ze op heterdaad was betrapt, of de diefstal bekennen en een verklaring tekenen: ze tekende. Het is onmogelijk dat aan Vincent uit te leggen, onmogelijk... Het probleem is dat de gebeurtenis zich heeft herhaald. Deze keer zal het veel moeilijker te verbergen zijn. In haar tas zijn parfum en een etui met manicure- spulletjes gevonden. Sophie heeft geluk. Ze is opgepakt en meegenomen naar het politiebureau - opschudding op straat - maar twee uur later is ze vrijgelaten. Ze heeft een smoes moeten verzinnen voor haar man, die vol ongeduld op haar zat te wachten.

De volgende dag was ze opnieuw haar auto kwijt, net als veel andere dingen.

Alles opschrijven is misschien een goede oplossing voor haar, maar ze schrijft: 'Ik word achterdochtig, paranoïde... ik hou mezelf in de gaten, alsof ik de vijand ben.'