3 mei 2000

Ik heb haar zojuist voor het eerst gezien. Ze heet Sophie. Ze kwam uit haar huis. Ik heb vrijwel alleen haar silhouet gezien. Kennelijk is het een vrouw die haast heeft. Ze is in haar auto gestapt en ze is meteen weggereden. Zo hard, dat ik haar met moeite op mijn motor kon volgen. Gelukkig had ze problemen met parkeren in de Marais, wat het er makkelijker op maakte. Ik heb haar van een afstandje gevolgd. Eerst dacht ik dat ze ging winkelen, en dan zou ik haar niet langer kunnen volgen, te riskant. Maar ze had een afspraak. Ze ging een theesalon binnen aan de Rue des Rosiers en liep onmiddellijk naar een andere vrouw van haar leeftijd, terwijl ze op haar horloge keek, alsof ze wilde aangeven dat ze was opgehouden. Ik wist dat Sophie te laat was ver-trokken. Op heterdaad betrapt op een leugen.

Ik wachtte een minuut of tien. Toen ging ik ook de theesalon binnen en in de tweede zaal zitten, waar ik een perfect en onopvallend uitzicht op haar had. Sophie droeg een jurk van bedrukte stof, schoenen met lage hakken en een lichtgrijs jack. Ik zag haar van opzij. Het is een charmante vrouw, een vrouw die bij mannen 

wel in de smaak zal vallen. Haar vriendin daarentegen vond ik een hoerig type. Te veel make-up, arrogant, te vrouwelijk. Sophie weet in elk geval hoe ze natuurlijk moet blijven. Ze stopten zich vol gebakjes, met de gretigheid van middelbare scholieren. Aan hun glimlachjes en hun mimiek zag ik dat ze grapjes maakten over het zondigen tegen de lijn. Vrouwen volgen altijd een dieet, en ze vinden het heerlijk zich er niet aan te houden. Vrouwen zijn oppervlakkig. Sophie is slank. Slanker dan haar vriendin.

Ik had er al snel spijt van dat ik naar binnen was gegaan. Ik nam het bespottelijke risico dat ze me zag en zich, om de een of andere reden, mijn gezicht herinnerde. Waarom risico's nemen als dat niet nodig is? Ik nam me heilig voor dat niet meer te laten gebeuren. Maar het meisje bevalt me. Een levendig type.

Ik verkeer in een heel bijzondere geestestoestand. Al mijn zintuigen zijn verscherpt. Daardoor heb ik dit onbeduidende voorval in een vruchtbare omstandigheid kunnen veranderen. Ik ben ongeveer twintig minuten na hen naar buiten gegaan. Op het moment dat ik mijn jack van de kapstok nam, zag ik dat een man er zijn jas aan had opgehangen. Ik stak snel mijn hand in de binnenzak en haalde er een mooie portefeuille uit. Hij was van Lionel Chalvin, geboren in 1969, hij is dus maar vijfjaar ouder dan ik. Hij woont in Créteil. Zijn identiteitsbewijs is nog het oude model. Aangezien ik niet van plan ben het te gebruiken als ze me om mijn papieren vragen, heb ik eraan zitten knoeien - vrij goed, trouwens - door er een foto van mezelf op te plakken. Er zijn dagen waarop ik heel blij ben dat ik zo handig ben. Als je er van niet te dichtbij naar kijkt, is het resultaat goed.