15 december

Mijn relatie met Andrea heeft een kritieke fase bereikt, waarin ik geacht word haar voor te stellen de liefde te bedrijven. Aangezien daar geen sprake van is, ben ik in verwarring. Ik heb haar al vijf keer gezien. We zijn allerlei stomvervelende dingen gaan doen, maar ik heb me aan mijn plan gehouden: niet over Sophie praten, zo min mogelijk het enige onderwerp aansnijden dat me interesseert: haar werk. Gelukkig is Andrea een kletskous, die voortdurend, zonder enige terughoudendheid, zit te ratelen. Ze vertelde me een heleboel verhalen over Percys, waarbij ik net deed of ze me boeiden. Ik lachte met haar mee. Ik kon niet verhinderen dat ze mijn hand in de hare nam. Ze raakte me op een irritante manier aan.

Gisteren zijn we naar de bioscoop geweest. Daarna hebben we iets gedronken in een kroeg die ze kende, dicht bij Montparnasse. Ze begroette verscheidene kennissen. Ik schaamde me een beetje omdat ik met zon meisje uit was. Ze kletste honderduit en stelde me met een stralend gezicht voor. Ik besefte dat ze me opzettelijk naar die kroeg had meegenomen, om met me te pronken. Ze was apetrots op het veroveren van een man die, gezien zijn uiterlijk, haar status verhoogde. Ik speelde het spel maar een beetje mee. Dat was het beste. Andrea was in de wolken. We zijn aan een ta- feitje gaan zitten. Ik had haar nog nooit zo enthousiast meegemaakt. Ze heeft de rest van de avond mijn hand vastgehouden. Na een poosje beweerde ik dat ik moe was. Ze zei dat ze het een verrukkelijke avond had gevonden. We namen een taxi en toen voelde ik onmiddellijk dat de dingen slecht gingen aflopen. Zodra we in de taxi zaten, drukte ze zich dicht tegen me aan, op een onfatsoenlijke manier. Ze had duidelijk een beetje te veel gedronken. Voldoende om me een ongemakkelijk gevoel te geven. Toen we bij haar huis aankwamen, moest ik zwichten voor haar uitnodiging om mee naar boven te gaan en een slaapmutsje te drinken. Ik zat in de knel. Ze glimlachte tegen me, alsof ze te maken had met een superverlegen man. En, natuurlijk, zodra we binnen waren, kuste ze me op de mond. Ik kan nauwelijks de afkeer beschrijven die ik voelde. Ik dacht heel sterk aan Sophie, dat hielp een beetje. Toen Andrea aandrong (ik had erop voorbereid moeten zijn, maar het lukte me nooit om mezelf in deze situatie voor te stellen) stamelde ik dat ik 'niet klaar' was. Dat zijn de woorden die ik gebruikte, de eerste die bij me opkwamen. De enige eerlijke opmerking die ik me ooit bij dat meisje heb gepermitteerd. Ze keek me bevreemd aan. Ik toverde een scheve glimlach tevoorschijn en voegde eraan toe: 'Het is moeilijk voor me... We moeten erover praten...' Ze dacht dat ik problemen van seksuele aard wilde bespreken. Ik voelde dat ze gerustgesteld was. Dat soort meisjes vindt het waarschijnlijk heerlijk om verpleegstertje te spelen bij mannen. Ze gaf een kneepje in mijn hand, zo van: 'Maak je geen zorgen'. Ik maakte gebruik van de verwarring van de situatie om me uit de voeten te maken. Het was duidelijk dat ik op de vlucht sloeg.

Ik koelde mijn woede door langs de kades van de Seine te lopen.

21 december

Eergisteren is Sophie thuisgekomen met een heel belangrijke opdracht van de directie. Ze moest twee avonden heel lang door- werken om de klus te klaren. Vanaf mijn post volgde ik op mijn computer de voortgang van haar werk, tot in de vroege uurtjes. Ik zag haar verbeteren, schrijven, iets naslaan in een boek, schrijven en opnieuw corrigeren. Twee avonden lang. Volgens mij praktisch negen uur werk. Sophie is een werkezel, daar valt niets tegen in te brengen. En vanmorgen, pats, ze kan onmogelijk de cd-rom terugvinden die ze - zeker weten - in haar tas had gestopt voordat ze naar bed ging. Ze vloog naar de pc en zette hem aan. Ze was al aan de late kant! Het oorspronkelijke dossier was ook verdwenen! Meer dan een uur deed ze haar uiterste best om het op te sporen, ze kon wel huilen. Ten slotte moest ze naar de directievergadering gaan zonder het werk dat haar was toevertrouwd. Ik meen te begrijpen dat het niet goed is gegaan.

En het was er een slecht moment voor: het was de verjaardag van Vincents moeder. Gezien Vincents woede - die jongen is gek op zijn moeder - begreep ik dat Sophie weigerde erheen te gaan. Vincent ijsbeerde schreeuwend door de flat. Ik wil dolgraag de band afluisteren. Maar ze besluit toch mee te gaan. Vlak voor hun vertrek kan ze het verjaardagscadeau niet vinden. Dat is sinds de vorige dag bij mij, over een paar dagen leg ik het terug. Opnieuw was Vincent woedend. Toen vertrokken ze met een aanzienlijke vertraging. Wat een stemming! Meteen daarna ben ik naar hun woning gegaan om de doses van haar depressiepillen te verfijnen.

23 december

Ik maak me zorgen om Sophie. Deze keer is ze echt te ver gegaan. En hoe!

Toen ze donderdagavond terugkwamen van het verjaardagsfeestje, begreep ik dat het heel slecht was verlopen. Sophie heeft vanaf het begin een bloedhekel aan haar schoonmoeder gehad, en blijkbaar is er geen reden om dat nu te veranderen. Ze hebben behoorlijk ruzie zitten maken. Ik denk zelfs dat Sophie heeft ge- eist dat ze vroeg weer vertrokken. En dat op een verjaardagsfeestje. Als je een verjaardagscadeau hebt zoekgemaakt, maak je niet zon stampij!

Ik weet niet precies wat Sophie en Vincent naar elkaar hebben geroepen. Het belangrijkste hebben ze op de terugweg in de auto gezegd. Toen ze in de flat arriveerden, waren ze elkaar aan het uitschelden. Ik kon er niet veel uit opmaken, maar ik ben er zeker van dat de oude vrouw agressief en sarcastisch was geweest. Ik ben het met Sophie eens: het is een rotwijf. Ze insinueert en manipuleert en ze is hypocriet. Tenminste, dat is wat Sophie tegen Vincent schreeuwde, voordat die, uitgeput, alle deuren van de flat dichtsmeet, een voor een, en ziedend van woede op de bank ging slapen... Ik vind dat een beetje 'boulevardtoneel', maar het is een kwestie van stijl. Sophie zou toch niet kalm worden. Waarschijnlijk haakte ze toen af... De slaappillen hebben haar in een diepe slaap gedompeld, bijna in een coma. Gek genoeg liep ze 's morgens weer rond. Wankelend, maar toch. Vincent en Sophie hebben geen woord gewisseld. Ze hebben niet samen ontbeten. Voordat ze zich opnieuw aan de slaap overgaf, dronk Sophie thee, terwijl ze haar pc aanzette. Vincent sloeg de voordeur met een klap achter zich dicht. Sophie vond Valérie op MSN en vertelde haar droom van die nacht: ze gaf haar schoonmoeder een duw, boven aan de trap van de villa, de oude vrouw tuimelde naar beneden, stuiterde tegen de muur, tegen de trapleuning en landde met gebroken wervels op de grond. Op slag dood. Sophie werd wakker, zo realistisch was het beeld. 'Superrealistisch, je kunt het je niet voorstellen...' Sophie is niet onmiddellijk gaan werken. Ze zag het niet meer zitten. Valérie heeft haar een goed uur gezelschap gehouden. Daarna besloot Sophie naar buiten te gaan om boodschappen te doen, zodat Vincent vanavond niet ook nog eens de hond in de pot zou vinden... Dat zei ze tegen Valérie toen ze vertrok: even boodschappen doen, een kom ster- ke thee drinken, een douche nemen en dan zal het niet te laat zijn om op kantoor te verschijnen en te laten zien dat ik er nog ben. Ik heb ingegrepen bij fase 2. Ik ben erheen gegaan om me bezig te houden met de thee.

Sophie is niet naar haar werk gegaan. Ze heeft gedommeld en weet absoluut niet meer wat ze heeft gedaan. Maar aan het eind van de dag is Vincent gebeld door zijn vader, met het bericht dat Vincents moeder na een dodelijke val van de trap was overleden. Sophie is in totale verwarring door de gebeurtenis.

26 december

De begrafenis heeft vanmorgen plaatsgevonden: ik heb mijn lief-despaartje gisteravond met de koffers zien vertrekken. Aan hun gezicht te zien waren ze helemaal kapot. Ik denk dat ze de weduwnaar in de villa gezelschap gingen houden. Sophie is veranderd. Ze is afgemat, haar gezicht is ingevallen, ze loopt met robotachtige bewegingen, je hebt het idee dat ze elk moment in elkaar kan zakken.

Je kunt het haar niet kwalijk nemen: het moet vrij zwaar zijn om kerst te vieren terwijl het lijk van de oude vrouw op de eerste verdieping ligt. Ik ben het cadeau van wijlen de moeder van meneer op zijn plaats gaan leggen te midden van Sophies spulletjes. Ik denk dat het na hun terugkeer van de begrafenis een ontroerende ontdekking zal zijn.