I

Oberwinter, Duitsland

Het dorp was die ochtend met een dikke laag sneeuw bedekt. Een doodse stilte hield de straten in een ijzige greep. De voor het hotel geparkeerde auto's waren gehuld in een lijkwade van rijp op één na, waar een in handschoen gestoken hand op het portierraam bij de bestuurder een slordig kringetje had schoongeveegd. Achter het donkere glas vlamde het rode oogje van een sigaret op en gloeide door.
Een jonge vrouw kwam de hoek om en haastte zich de hoteltrap op. Ze droeg joggingkleren: een sweatshirt met capuchon en een joggingbroek, hardloopschoenen, een wollen muts en een rugzakje op haar rug. Maar het was geen ochtend om te gaan joggen, en er was sinds de sneeuwbui van die nacht geen stap meer uit het hotel gezet. Ze opende de voordeur en verdween uit het zicht. De sigaret in de auto lichtte fel op en doofde toen.
Gillian nam de hoteltrap naar boven, liep op haar tenen over de overloop en glipte haar kamer in. Grauw schemerlicht sijpelde tussen de gordijnen door, waardoor de sjofele kamer er nog havelozer uitzag. Het stonk er naar sigarettenrook, in het dunne matras en de onbeslapen lakens, het overdadig geverniste meubilair en de versleten tapijten op de plankenvloer. De zwarte laptop op het dressoir was de enige blijk van verandering in de laatste dertig jaar.
Gillian trok de muts van haar hoofd en schudde haar ravenzwarte haar los. Ze bekeek zichzelf terloops in de spiegel en voelde een schok van verbazing: de nieuwe haarkleur leek nog altijd niet juist. Als ze zichzelf niet kon herkennen, zouden anderen dat misschien ook niet kunnen. Ze ritste haar sweatshirt open en trok het uit. Er zaten modderstrepen op haar bleke armen; haar vingers zaten vol kloven en bloed van het klauteren in het donker, maar ze sloeg er nauwelijks acht op. Ze had gevonden wat ze zocht. Ze liep naar de computer, klapte het deksel open en zette hem aan. Op straat sloeg een autoportier dicht.
Terwijl het apparaat op gang kwam, kwam Gillian tot rust. Haar adrenalinepeil daalde. Ze was doodop en rilde van de kou. Ze was te moe om op het opstarten van de computer te wachten en liep naar de badkamer, waar ze zich uitkleedde, de vochtige kleren van haar huid pellend. Ze liet ze op een hoop liggen en stapte onder de douche. Het oude hotel was dan misschien wat sober, maar de leidingen waren helemaal in orde. Het hete water stortte op haar gezicht en sloeg haar steile haar plat over haar kruin. De vinnige druppeltjes prikten weer wat warmte in haar vel; haar spieren begonnen zich te ontspannen. Ze sloot haar ogen. In de duistere ruimte die zich ontsloot, zag ze het kasteel op het klif: de ijskoude rotswand en piepkleine kloof, de doodsangst die klopte in haar keel terwijl ze tegen de eeuwenoude poort duwde...
Haar ogen werden groot. Boven het geruis van stoom en water uit had ze iets in de slaapkamer gehoord. Misschien was het loos alarm in het hotel kraakte en bonkte het om de haverklap maar de afgelopen drie weken had Gillian nieuwe angsten leren kennen. Ze liet het water stromen terwijl ze de douchecabine uit stapte en sloeg een hotelhanddoekje om zich heen. Een spoor van natte voetstappen vormde plassen op de plankenvloer terwijl ze naar de slaapkamer sloop.
Er was niemand te bekennen. De laptop stond op het dressoir tussen de twee ramen in, voor zich uit prevelend.
Toen klonk het geluid weer een klop op de deur. Ze bleef roerloos staan.
'Fräulein Telefon.'
Het was een mannenstem, niet die van de hoteleigenaar. Gillian keek naar de deur. Ze was vergeten de ketting erop te doen. Durfde ze het alsnog te doen, of zou hij daardoor alleen maar op haar aanwezigheid opmerkzaam worden gemaakt? Ze greep het sweatshirt met capuchon van haar bed, ritste het over haar borsten dicht en trok een pyjamabroek aan die onder haar kussen lag. Zo voelde ze zich minder kwetsbaar.
'Fräulein?' De stem klonk bars, ongeduldig — of verbeeldde ze zich dat maar? Nee. Vol afgrijzen zag ze dat de deurknop werd omgedraaid.
'Hier ben ik,' riep ze, proberend niet angstig te klinken. 'Wie is daar?'
'Telefon. Is dringend voor u, Fräulein.' Maar het klonk niet dringend
Het klonk onoprecht, een ingestudeerde leugen, geforceerd, alsof het geluid niet synchroon liep met het beeld. De deurknop was nog steeds omgedraaid en het slot kraakte terwijl de man tegen de deur duwde.
'Ik kan nu even niet aan de lijn komen,' zei Gillian. Ze greep de laptop van het dressoir en stouwde hem in de rugzak. 'Ik ben over vijf minuten beneden.'
'Is dringend.' Een slecht passende sleutel knarste in het slot. Hij ging open... Ze stoof dwars door de kamer eropaf en ramde de veiligheidsketting erop. Ze greep de deurknop beet en probeerde hem vast te houden, maar de greep aan de andere kant was onverbiddelijk. Haar knokkels werden bleek; haar pols werd omgedraaid.
Met een knal bezweek het slot. De deur vloog een stuk open, waardoor ze op de grond werd gesmeten. Het kettinkje werd met een ruk strakgetrokken maar brak niet. Sidderend kwam de deur tot stilstand. Gillian hoorde een onderdrukte vloek. Een onzichtbare hand trok hem een beetje terug en stootte hem weer naar voren. De ketting bood opnieuw weerstand.
Versuft en wanhopig kwam Gillian overeind. Er sijpelde bloed over haar wang waar de deur haar had geschampt, maar ze sloeg er geen acht op. Ze wist wat haar te doen stond. Ze slingerde de rugzak over haar schouder, trok het raam open en klom naar buiten, het kleine balkonnetje op. Een roestige ladder, de brandtrap, liep omlaag langs de zijmuur van het gebouw. Ze had een kamer naast de nooduitgang bedongen, al had ze niet verwacht dat ze die nodig zou hebben. Ze had gedacht dat ze hen na Mainz wel had afgeschud. Ze trok haar mouwen over haar handen en reikte naar de dichtstbijzijnde sport.
Vlak voordat ze die vastgreep, sidderde de hele ladder. De sneeuw op de sporten werd losgeschud. Ze had haar armen nog steeds voor zich uit gestrekt terwijl ze omlaag keek.
Toen leek de ijzige lucht haar longen te bevriezen. Door de wervelende mist en sneeuw heen zag ze een donkere gedaante naar haar toe klimmen. Vanuit de kamer hoorde ze opnieuw een luid gekraak: de slag had blijkbaar het kettinkje bijna uit zijn houder gerukt. Misschien had iemand het lawaai gehoord, maar dat betwijfelde ze. Ze had sinds ze haar kamer had geboekt nog geen mens gezien.
Ze zat als een rat in de val. Nu telde maar één ding. Ze dook weer naar binnen door het raam, rende naar de badkamer en deed de deur op slot. Die zou binnen een minuut worden opengebeukt maar misschien was dat lang genoeg. Trillend ging ze zitten op de rand van de badkuip en opende de laptop. In de slaapkamer hoorde ze gekraak toen het kettinkje het eindelijk begaf. Er klonken voetstappen, van iemand die naar binnen rende, halt hield en toen naar het raam stevende. Dat gaf haar wat meer tijd.
Maar niet genoeg om te schrijven. Om het uit te leggen. Ze zette de in het deksel ingebouwde webcam aan. De datacard lichtte op terwijl er verbinding werd gemaakt; op het scherm ging een nieuw venster open met een lijst namen. Ze vloekte. Ze waren allemaal grijs gemaakt, dood voor de online wereld. Waarschijnlijk nog steeds in diepe slaap.
In de slaapkamer werd even overlegd en toen naderden voetstappen de badkamer. Een zware laars schopte tegen de deur, zo hard dat ze dacht dat die uit zijn hengsels zou worden gelicht. Maar de deur hield stand. Ze scrolde verwoed door de lijst met namen. Iemand moest toch al op zijn. Het licht op de datacard lichtte oranje op en haar hart stond bijna stil, maar een ogenblik later werd de verbinding hersteld en werd het lichtje groen. Weer gebonk tegen de deur.
Daar. Helemaal onder aan de lijst vond ze wat ze zocht: één enkele naam in grote, vetgedrukte letters. Nick natuurlijk was die op. Een bang voorgevoel schoot door haar heen, maar toen er weer op de deur werd gebonsd, verdween dat gevoel op slag. Ze moest met hem genoegen nemen. Ze klikte op de knop naast zijn naam om een verbinding aan te leggen. Zonder af te wachten of hij reageerde, zocht ze het bestand op en drukte ze op verzenden. Het lichtje op de datacard knipperde fel terwijl de informatie uit de pc werd gestreamd.
'Kom op,' mompelde ze. Ze wachtte tot Nicks gezicht op het beeldscherm verscheen zodat ze hem zou kunnen waarschuwen, zou kunnen vertellen wat hij ermee moest doen maar het venster waarin hij had moeten verschijnen bleef leeg. 'Reageer dan toch, verdomme.'
nog een minuut, zag ze op de statusbalk. Maar zo lang had ze niet. Er was een klein raampje achter het bad: ze reikte omhoog en stouwde de laptop in de opening. Haar vingers vlogen over het toetsenbord terwijl ze twee regeltjes tekst intypte, biddend dat die tekst zou aankomen. Er klonk opnieuw getrap. Ze trok het douchegordijn dicht voor het bad om de computer te verbergen.
De deur barstte open. Een man in een lange zwarte jas en met zwarte handschoenen aan stapte door de versplinterde deurpost en kwam op haar af. Zijn sigaret lichtte in zijn mond op als een gloeiende naald. Onwillekeurig trok Gillian de rits van haar sweatshirt verder dicht.
Buiten vervloog een vage schreeuw door de straat en ging in de koude mist verloren. Sneeuw vulde de voetstappen voor het gebouw. De auto
reed weg, de kettingen om de banden ratelden als de ketenen van een geest. Aan de andere kant van de wereld lichtte een handjevol pixels op een scherm op, ten teken dat er een boodschap was binnengekomen.