XXXVII

Parijs

'Zouden ze me zijn gevolgd?'
Het had Emily drie uur gekost om terug te keren. Ze was overgestapt op trams, was op willekeurige bussen gesprongen, had in etalages weerspiegelingen beloerd, had plotselinge omwegen genomen voortdurend omkijkend of ze achtervolgd werd. Het was donker geworden tegen de tijd dat ze was teruggeglipt in het hotel. Ze had Nick wakker geschud uit zijn jetlagslaapje en had hem naar een café meegenomen in een rustig achterafstraatje in de buurt van Montparnasse. Ze voelde zich nog steeds niet veilig.
'Als ze je zouden zijn gevolgd, zouden ze terug naar het hotel zijn gegaan.' Nick dronk zijn bier en keek voor de tiende keer het café rond. Hij kon niet stilzitten. 'Wat een geluk datje die pepperspray bij je had.'
'Ik heb ooit een slechte ervaring gehad.' Emily bewoog zich nauwelijks. Ze was nog steeds verstijfd van schrik. 'Het kwam vast door het boek. Dat heeft vast ergens een of ander alarm geactiveerd. Een soort struikeldraad.'
Niet zo gek lang geleden zou het belachelijk paranoïde hebben geklonken. Nu knikte Nick alleen maar. 'Misschien hebben ze Gillian ook zo gevonden. Daarom liet ze haar bibliotheekpas in de bankkluis achter.' De kaarten die Gillian voor hen had achtergelaten, begonnen steeds meer te lijken op een kist vol geslepen messen dan op een schat. 'Konden wij haar maar zo gemakkelijk vinden.'
Emily hield haar koffiekop met beide handen vast zonder iets te zeggen. Tweemaal leek ze op liet punt iets te zeggen, maar deed dat niet. Nick kon wel raden wat het was.
'Als je naar huis wilt, begrijp ik dat best.' Hij zei het snel, omdat hij wist dat hij er spijt van zou krijgen als hij er wat langer over nadacht. 'God mag weten wat die lui gedaan zouden hebben als je niet aan ze was ontsnapt. Geen enkele reden dat jij dat risico zou nemen voor Gillian.'
Emily leek geschokt. 'Ik ga niet...' Ze stokte, zweeg en begon opnieuw. 'Ik ga niet naar huis.'
Hij wist dat hij moest tegenstribbelen maar kon er de energie niet voor opbrengen. Ze wierp hem een onzekere blik toe en hij staarde terug, proberend haar gerust te stellen. Dat was moeilijk nu hij zo weinig te geven had.
'Ik heb voor de moeite tenminste iets in ruil gekregen.' Een warme gloed keerde terug in Emily's gezicht. 'Gillian las over een physiologus een bestiarium. Ik durf te wedden dat dat het boek was waar ze de kaart in had gevonden. Er moet er een geweest zijn in de bibliotheek van het chateau.'
Nick dacht hier even over na.
'Ik ken iemand die dat moet weten.'

'Met Atheldene.'
De vertrouwde stem, zo intimiderend door zijn bestudeerde neutraliteit.
'Nick hier.'
Er reed een taxi langs de telefooncel. Het lawaai van de wielen op de gladde keien van de straat vulde Atheldenes verbaasde stilte op. Toen het wegstierf, hoorde Nick: 'Al wat vernomen over onze wederzijdse vriendin?'
'Misschien... We weten het niet zeker. We moeten de lijst boeken controleren die ze kreeg uit het chateau. Kunt u dat regelen?'
'Misschien, met een gedegen reden.'
'Gillian wordt vermist. Emily is vandaag naar de Bibliothèque Nationale gegaan en haar trof bijna hetzelfde lot. Is dat reden genoeg?'
'Het spijt mij vreselijk dat te horen.'
Nick keek Emily even door de deur van de telefooncel heen aan. Ze knikte.
'Gillian heeft een kaart gevonden. Een oude kaart.'
'De Meester van de Speelkaarten, neem ik aan.' Atheldene klonk niet verbaasd. 'Heeft u die?'
'Wij denken dat zij hem misschien in een of ander bestiarium heeft gevonden, of...' Nick struikelde bijna over het woord. 'Een physiologus.'
'Werkelijk?'
Nick kon bijna de opgeheven wenkbrauw zien, de priemende blik. Hij was blij dat er een telefoonlijn tussen hen in zat. Hij zat de stilte uit.
'Ik zal de inventaris van Rambouillet doornemen. Kan ik u op dit nummer terugbellen?'
'Ik sta in een telefooncel.'
'Ik zal opschieten.'
Atheldene hing op. Nick wachtte in de telefooncel, door het gebroken glas heen de weg afspeurend. Wat verderop in de straat zat een dakloze ineengedoken onder een vuile deken op een vlot van kartonnen dozen. Nick was verbijsterd dat hij nog niet bevroren was. Zijn hand tastte in zijn zak om wat euro's te zoeken, maar hij werd er door angst van weerhouden. Wat als die oude man niet was wat hij leek? Hij wist zeker dat hij wel eens gelezen had dat spionnen zich als zwervers vermomden om iemand in de gaten te houden. Keek die man hem aan? Nick sloeg hem nauwlettend gade en hield zijn hand in zijn zak.
Een schaduw gleed over hem heen. Hij sprong op, maar het was Emily maar. Ze liep over de uitgestorven straat en hurkte neer bij de dakloze. Ze liet wat munten in zijn plastic bekertje vallen, wisselde wat woorden met hem, en haastte zich toen terug. Nick schaamde zich.
'Wat zei hij?'
'Hij zei dat je hem niet zo moest aanstaren.'
Voor Nick zich nog schuldiger kon voelen, rinkelde de telefoon. Hij greep de hoorn dankbaar van de haak.
'Ja?'
'Goed nieuws. Er zat een bestiarium in de collectie van de oude man. Maar één. Gillian heeft het gecatalogiseerd. Datum, midden tot late vijftiende eeuw. Opmerkingen: enige stilistische overeenkomsten met de werkplaats van de Bedford Hours-meester.'
'De wie?'
'Dat vertel ik nog wel. U zult het leuk vinden.'
'Wanneer kunnen we het boek te zien krijgen?'
Een droog lachje. 'Ik ben bang dat dat niet zo gemakkelijk zal gaan.'
'Wat bedoelt u?'
'Nou, om te beginnen bevindt het boek zich niet meer in Parijs. Herinnert u zich nog dat het doorweekt was? De conservators hebben het meegenomen naar hun klimaat-gereguleerde opslagruimte.'
'Waar is die?'
'In Brussel.'
Nick vloekte. 'Kunnen we daar binnenkomen?'
'Ik zou u daar wel naar binnen kunnen krijgen.' Er klonk een impliciet aanbod in die zin, een beklemtoning die een onderhandeling opende. Nicks gedachten raceten door zijn hoofd. Hij keek de straat af en zag dat de zwerver verdwenen was. Had hij Emily's gift gebruikt om een warm bed voor de nacht te regelen... of was hij op datzelfde moment al een man met een gebroken neus aan het vertellen waar hij Nick en Emily kon vinden?
'Wanneer kunnen we vertrekken?'
'Direct, als u wilt. Het is maar drie uur rijden. Maar er is nog een probleem.'
Nick wachtte.
'Het boek is stijf bevroren.'