XIII

New York City

Een paar seconden lang was Nick het vergeten. Hij lag tussen de gesteven hotellakens en voelde zich warm en onthecht, zwevend tussen droom en werkelijkheid. Het regende niet meer; zonlicht scheen door de witte gordijnen heen.
Toen kwam het weer boven en wist hij dat zijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Hij rolde zich om en begroef zijn gezicht in zijn kussen, alsof hij de gedachten die hem overweldigden kon smoren. Hij snikte. Hij woelde en schopte onder de lakens als een drenkeling. Er bleven maar beelden door zijn hoofd spoken. Gillian, Bret, de moordenaar die hem op een eindeloze trap achternazat. Hij voelde zich gebroken.
Het gezoem van zijn mobieltje onderbrak zijn verdriet. Hij kreunde en probeerde het te negeren in de hoop dat het zou ophouden. Het hield niet op.
Hij strekte zijn arm en tastte op het nachtkastje rond.
'Nick?'
Een vrouwenstem. Brits. Kende hij die stem?
'Met Emily Sutherland.' Ze wachtte even. 'Van The Cloisters?'
'O ja, natuurlijk.' Een deel van Nick functioneerde nog. 'Hoor eens, het is niet zo'n...'
'Ik heb wat onderzoek verricht naar die kaart die u me gaf. Het is... intrigerend.' 'Oké.'
'Kan ik u ergens ontmoeten om erover te spreken?'
'Kunt u het me nu niet vertellen?'
Ze aarzelde. 'Ik... Het zou makkelijker zijn als we elkaar ontmoetten. Het roept enkele interessante vragen op. Vanmiddag in het Metropolitan Museum. Kunt u me daar op het dakterras ontmoeten?'
'Prima.' Alles best, als ze maar ophing.
'Ik ben er rond vier uur.'
Hij mompelde een afscheid en hing op. Hij had de mobiel nog in zijn hand toen er al weer werd gebeld. Hij bracht hem met loodzware arm weer naar zijn oor. 'Ja?'
'Hoe voelen we ons deze morgen?' Het was Royce, een stem uit zijn ergste nachtmerries. Hij sprak verder zonder op een antwoord te wachten: 'Je moet op het bureau komen om een verklaring over de afgelopen nacht af te leggen.'
Weer werd Nick door een golf van vermoeidheid overweldigd. 'Hoe laat is het nu?'
'Tien voor halftien. Kom zo snel mogelijk.'

Het politiebureau op Tenth Street was een plomp blok dat waarschijnlijk ooit modern was geweest, geflankeerd door twee grijze torens. Nick werd verwacht. Een agent in uniform ging hem van de lobby voor door een beige labyrint van gangen naar een klein kamertje ergens diep verborgen in het gebouw. Er waren geen ramen, alleen een brede spiegel met linoleum omlijsting aan een van de muren. Nick zag zichzelf in de spiegel en schrok. Hij droeg nog dezelfde kleren als de vorige dag. Hij had op het dak gelegen in iets wat een olieachtige veeg over de hele voorkant van zijn t-shirt had achtergelaten. Een stoppelbaardje ontsierde zijn kaken. Hij had wallen onder zijn ogen, zijn haar hing slap ondanks zijn inspanningen met de hotelzeep. Zijn hart zonk in zijn schoenen toen hij een videocamera op een drievoet klaar zag staan om hem op te nemen.
Royce liet hem een kwartier wachten. Zodra hij binnenkwam, voelde Nick zich verslappen. Royce was een vampier die zich voedde met de energie van anderen. Hij plofte in de stoel aan de andere kant van de tafel en leunde op zijn puntige ellebogen voorover.
'Bedankt voor je komst. Ik weet dat je het zwaar hebt.' Hij schoof zijn stoel naar achteren en leunde achterover, zijn benen over elkaar slaand. Hij trommelde met zijn vingers op de zijkant van zijn schoen terwijl de deskundige aan de camera zat te prutsen.
'Oké.' Onder de lens knipperde een donkerrood lichtje naar Nick. 'Daar gaan we. Kun je voor de goede orde je naam en beroep noemen?'
'Nick Ash. Ik werk in de Digitale Forensische Reconstructie.'
Zoals de meeste mensen gaf Royce geen blijk van begrip. 'Wat houdt dat in?'
'Dat houdt in dat je probeert documenten te herstellen die zo grondig zijn verscheurd of versnipperd dat ze niet meer te lezen zijn. Ik werk aan systemen die de stukjes scannen en ze vervolgens met behulp van algoritmen digitaal reconstrueren. Ze kunnen dan als bewijsmateriaal worden gebruikt.'
'Werk je voor ons?'
'Voor de federale overheid: de fbi, andere agentschappen.' Het klonk goed wanneer je op iemand indruk wilde maken. Voor Royce was het niet meer dan een opening.
'Krijg je ook wel geheime documenten onder ogen?'
Nick schudde het hoofd. 'We zitten nog maar in de testfase. De technologie is nog niet goedgekeurd.'
Royce verloor zijn belangstelling. 'Laten we even teruggaan naar gisteravond. Beschrijf allereerst alsjeblieft je relatie met de overledene.'
Nick vertelde hem alles wat hij kon, vanaf het intrekken in het appartement. Het bericht van Gillian, het angstige telefoontje van Bret, zijn beslissing om op de webcam te kijken en wat hij daarop had gezien. Zijn polsslag ging sneller terwijl hij de achtervolging op de trap beschreef, de angstige momenten op het dak toen hij dacht te zullen sterven.
Royce hoorde het allemaal aan, als een vleermuis opgevouwen op zijn stoel. Anders dan de vorige avond werd Nick nu niet onderbroken. Hij vond de stilte eigenlijk nog onbehaaglijker. Er drong geen geluid binnen in de kamer, hij kon alleen zijn eigen stem horen en het zeurderige gezoem van de videocamera.
Hij besloot zijn verhaal en keek op. Royce leek een of ander vlekje in de hoek van de tafel te bestuderen.
'Da's niet mis.'
Waar sloeg dat op?
'Zou je jezelf beschrijven als een vriend van je huisgenoot?'
'We zijn... waren... heel verschillend. Maar we konden het goed met elkaar vinden.'
'Het lab heeft de pc die we hadden meegenomen uit jullie appartement onderzocht. We konden niet veel vinden, omdat blijkbaar de helft van je harde schijf gecodeerd is.'
'Dat zei ik toch al; ik werk op contractbasis voor de fbi.'
'De computer van je vriend daarentegen,' vervolgde Royce, 'heeft ons echt grote ogen doen opzetten. Zou het je verbazen te horen dat hij een
lading een vrachtlading vunzige toto's op zijn pc had staan?'
Nick was te moe om toneel te spelen. 'Bret keek graag naar porno. Hij is niet de enige man die dat doet en het is ook niet strafbaar.'
'Heeft hij wel eens wat van zijn buit met jou gedeeld?'
Het was moeilijk om Royce te plaatsen. Het ene moment was hij uit de hoogte een pik met een politiepenning en het volgende hing hij weer je grote broer uit.
'Ik had een vriendin.'
Royce leek niet onder de indruk. 'Heb je wel eens gezien waar hij naar keek?'
'Ik probeerde dat zo veel mogelijk te voorkomen.'
Royce leunde voorover. 'Waarom? Was het zó erg?'
'Nee. Gewoon...'
'Sprak Bret er wel eens over?'
Hij hield maar niet op. 'Soms, denk ik.'
'Heeft hij het wel eens over minderjarige meisjes gehad?'
Dat sloeg Nick uit het veld. Hij deed zijn best om zijn geschoktheid goed te laten blijken terwijl hij koortsachtig nadacht. Er bestonden als het om Bret ging geen zwart-witantwoorden, alleen troebele grijstinten. Maar zelfs hij had zijn grenzen.
'Bret zou nooit iets illegaals hebben gedaan.'
'Je gaf zelf al toe dat hij een drugsgebruiker was. Als hij nog geleefd had, hadden we hem kunnen oppakken voor bezit met het oogmerk tot doorverkopen, met al die marihuana die we in jullie appartement hebben aangetroffen.'
'Wat wil je...'
Royce schoof zijn stoel naar achteren, daarmee bijna de videocamera omstotend. Hij spreidde zijn armen en boog zich over de tafel heen. Zijn jaspanden spreidden zich achter hem uit als vleugels. 'Brets dood was geen ongeluk. Iemand heeft hem vastgebonden aan die stoel en hem vermoord omdat hij hem uit de weg wilde ruimen. In dit stadium van ons onderzoek hoeven we verdomme niet ontzettend ver te zoeken naar een motief.'
Nick zweeg. Royce probeerde hem klem te zetten om zijn vooroordelen te laten bevestigen.
'Ik zie het anders,' zei Nick ten slotte. 'Ik heb al verteld wat er is gebeurd. De moordenaar moet in het appartement zijn ingebroken en Bret hebben vastgebonden. Toen heeft hij hem gedwongen mij te bellen zodat ik thuis zou komen. Hij doodde Bret pas toen hij besefte dat ik hem op de webcam had gezien.'
'Deed je dat wel vaker? Bret bespioneren?'
Alsof je tegen een kleuter praatte. Ze hoorden wel wat je zei maar vatten het totaal verkeerd op.
'Ik heb Bret nooit bespioneerd. Hij zei dat ik hem moest buzzen.'
'Sorry?' Royce klonk stomverbaasd, al verried zijn uitdrukking dat hij donders goed wist wat Nick ging zeggen.
'Buzz is software voor een communicatie-interface. Een soort instant messaging, internetvideo en spraakoproeping in één.'
'Klinkt mieters.' Royce wisselde weer van rol. 'We willen dat je de inhoud van je pc decodeert.'
'Dat kan ik niet maken. Mijn contract met de fbi...'
'Laat maar zitten. We kunnen wel aan een schriftelijk bevel komen, maar het staat beter als je meewerkt.'
Nick staarde hem aan. 'Beter voor wie? Ik ben hier gekomen om je vragen te beantwoorden. Sta ik onder arrest?'
'Nee.' Royce bond in. 'Je legt alleen een verklaring af. Geen paniek.' Hij keek even naar de videocamera. Had hij zich versproken? Nick begon te betreuren dat hij geen advocaat had meegenomen.
'Bekijk het eens van mijn kant,' zei Royce, nu wat redelijker van toon. 'We hebben het pistool waarmee Bret is vermoord en jouw vingerafdrukken zitten er overal op. We wachten nog steeds af of de monsters van jouw hand buskruitsporen bevatten.'
Buskruitsporen ? Dachten ze dat hij geschoten had? Kon het ook op zijn handen zijn gekomen toen hij het pistool oppakte?
'Er zijn getuigen die zeggen dat jij op de plaats van het misdrijf aanwezig was...'
'Natuurlijk was ik aanwezig op de plaats van het misdrijf.' Nick stond bijna te schreeuwen. 'Ik woon daar, verdomme.'
'En dan kom je aanzetten met dat eerlijk gezegd nogal ongeloofwaardige verhaaltje over een of andere gemaskerde man die je tot op het dak achtervolgde met een pistool en zich toen bedacht en spoorloos in het donker verdween. Het pistool voor jou achterlatend.' Royce steunde met zijn handen op de rugleuning van de stoel en leunde voorover. 'Ik wil je graag geloven, Nick. Echt. Maar je maakt het me niet gemakkelijk.'
Nicks gedachten raceten door zijn hoofd, op zoek naar iets wat hem vrij kon pleiten.
'Max.'
'Wat?'
'Max. Het jochie verderop in de gang. Hij praatte met me toen Bret werd neergeschoten. Hij kan je vertellen dat ik er niets mee te maken had.'
Voor het eerst die ochtend leek Royce uit het veld geslagen. Hij verontschuldigde zich en verliet de kamer. Toen hij terugkwam, plofte hij zwaar in zijn stoel.
'We hebben het jongetje nog niet ondervraagd. Zijn moeder zegt dat hij in shock verkeert, laat ons niet bij hem in de buurt komen.'
Dat kon goed kloppen. Max' moeder was een verschrikking die het feit dat ze altijd uithuizig was, compenseerde door hem overdreven fel te beschermen. Als hij over zijn veter struikelde, zou ze waarschijnlijk de schoenfabrikant hebben aangeklaagd.
'Heeft dat joch de moordenaar gezien?'
'Dat weet ik niet. Het ging allemaal zo snel.' Nick schraapte zijn keel. Zijn mond was kurkdroog. 'Ik zou nu graag weer gaan. Mag dat?'