Gloria

Het is altijd ontroerend, zo’n kerstdiner op de basisschool, al moet je bij de voorbereidingen wel oppassen voor valkuilen – de intekenlijst voor de gerechten, bedoel ik. Vroeger ontfermden de moeders zich over dit soort klusjes, maar die hebben tegenwoordig óók wel wat beters te doen. Welwillend staat de hedendaagse papadagvader dus voor de hapjeslijst te wikken en te wegen. Zeker, hij had graag voor kerstservetten gezorgd, of plastic bekertjes, of desnoods ook wel voor een paar flessen Jip-en-Janneke-champagne, want hij is heus niet te beroerd om boodschappen te doen, maar helaas, al die gemakzuchtige bijdragen zijn al door de veel meer door de wol geverfde moeders geannexeerd, en alleen de bewerkelijkheden als ‘gevulde eieren’, ‘gehaktballetjes’, ‘kipkluifjes’ en ‘worstjes in bladerdeeg’ zijn nog niet vergeven.

Je ziet zo’n man denken: gevulde eieren... Dat kon mijn moeder zo goed... Misschien wil ze wel komen helpen... Ziet ze de kleinkinderen ook weer eens...

Ik zag zelfs één zo’n vader na langdurige aarzeling een reeks foto’s van de lijst maken, waarschijnlijk om thuis uitgebreid te gaan overleggen. Stom. Want als je te lang wacht, weet ik uit ervaring, blijf je met het allerergste klusje zitten: fruitspiesen, bijvoorbeeld, die de kinderen vervolgens links laten liggen, want appel, banaan en mandarijntjes zijn veel te ‘gewoon’ voor een kerstdiner, al douw je er ook honderd satéprikkers in. Trouwens, brave ouders die juist zo ontzettend hun best hebben gedaan op iets heel bijzonders (mini-tramezzini met artisjok, garnalen en geitenkaas, of pompoen-gembersoep met amandelcroutons (opgediend in de uitgeholde pompoen!) kunnen hun creatie na afloop weer onaangeroerd mee naar huis nemen, want te gewóón is erg, maar te óngewoon is nog veel erger.

De brutaalste vaders (moeders doen zoiets niet) werken trouwens buiten de standaardlijst om, en schrijven er met imposante, fallocratische hanenpoten ‘pizza’ of ‘sushi’ bij. Dat lust iedereen en is in vijf minuten onderweg afgehaald – ideaal, kortom. Alleen jammer dat je door creatievere ouders met de nek wordt aangekeken wegens deze gemakzuchtige, proleterige concurrentie met hun in moeizame huisvlijt vervaardigde rucolawraps, geitenkaas-linzentaartjes of rabarbermuffins (met hulsttakje in het glazuur!).

Maar eindelijk is het dan zover: het feest. De ouders dragen voorzichtig de lekkernijen in folie naar binnen. Op het schoolplein staat een vuurkorf, en de gymnastiekmeester, met kerstmuts, speelt kerstliedjes op een synthesizer. De meisjes, op van hun moeder geleende hoge hakken, zingen het ‘Gloria’ met devote inzet, terwijl de jongens elkaar stompen; de meisjes eten rustig, onder beschaafde conversatie, terwijl de jongens alles naar binnen proppen om elkaar zo snel mogelijk weer ongestoord te kunnen stompen; en de meisjes sjouwen verheerlijkt rond met de inderdaad aanbiddelijke baby van de juf (Die gitzwarte haartjes! Die schattige mini-Uggjes!), terwijl de jongens elkaar, ter verhoging van de toch al nietgeringe feestvreugde, nog een paar extra harde stompen verkopen.

De eerlijkheid gebiedt overigens te vermelden dat het éne meisje zonder hakken en mét een jaarkaart voor Ajax gewoon mee mag doen met stompen, zo toeschietelijk zijn die jongens dan ook wel weer. En die ene vader, van die pompoensoep die niemand lustte, krijgt gelukkig een kus van een heel mooie moeder (niet die van zijn eigen kinderen). Tot slot is er gratis drank. En in de mensen een welbehagen.