Banaan

Duitsers noemen het, geheel terecht, een Ohrwurm: zo’n liedje dat dagen of zelfs weken in je kop blijft zitten. Dat is nog niet zo heel erg als het om Mozarts Krönungsmesse gaat, of om ‘Stare into the Sun’ van Graffiti Six: dat zijn leuke deuntjes, die je bovendien extra energie geven bij stomme huishoudelijke klusjes (Eine kleine Dweilmusik).

Maar je kunt ook getroffen worden door de grote banaan uit Afrika. U kent hem wel: ‘de grote banaan uit afrika die danste de hele dag!/ van je bie boe ba bananana en iedereen die het zag!/ zei: ‘hé waar komt die banaan vandaan, hé waar gaat ie naartoe?/ wij dansen die banaan achterna van je bie boe bananoe!’

Ik heb hem nu al zeker een week. En ik was juist zo blij dat ik van ‘Jo met de banjo’ af was (‘jo met de banjo, lien met de mandolien, kaatje met haar mondharmonicaaaaaatje!’ in de uitvoering van Sugar Lee Hooper), maar nu zit ik dus met die banaan. Voor mijn geestesoog staat hij te dansen op een Caraïbisch strand. Hoe dat precies in zijn werk gaat blijft wat schimmig, want hij heeft, net als de meeste bananen, geen benen. Op de achtergrond speelt een steelband, ritmisch knikkende koffiekleurige jongens met ontblote bovenlijven. De zanger is een dikke neger met een hawaïshirt aan en een Trinidads accent. Hij drinkt een cocktail uit zo’n uitgeholde ananas met een ingewikkeld rietje en een papieren parasolletje.

Onzin natuurlijk, want die banaan komt uit Afrika, dus die steelband, dat Caraïbische strand en dat Trinidadse accent slaan hoegenaamd nergens op. Op de koop toe heb ik een enorme hekel aan bananen, die lucht alléén al.

Maar ik kan hoog of laag springen, ik kom maar niet van die klotebanaan af. En je kunt zoiets ook niet voor jezelf houden – nee, het moet er telkens uit. Op straat kijken mensen geschrokken om als ik plotseling uitbarst in ‘hé waar komt die banaan vandaan, hé waar gaat ie naartoe?’ (Het kan trouwens nog erger: mijn jongste zoontje heeft eens wekenlang ‘Sex Bomb’ van Tom Jones in zijn hoofd gehad en riep dus telkens, met dat engelengezichtje van hem, heel hard vanaf zijn fietszitje: ‘sexbom, sexbom!’ tegen passanten, waarop ze míj bestraffend aankeken, want zo zijn passanten.)

Ten einde raad heb ik mij zojuist gewend tot unhearit.com. Die site maakt volgens eigen zeggen gebruik van ‘reverse-auditory-melodic-unstickification technology’, wat er in de praktijk op neerkomt dat hij telkens een ander, willekeurig liedje voor je speelt. Het idee daarachter is dat een nieuw liedje de Ohrwurm uit je kop kan verjagen. Vaak werkt het niet. Soms wél, maar het blijft link, want met een beetje pech heb je meteen een nieuwe Ohrwurm te pakken. Op goed geluk klikte ik de site open en kreeg ‘Physical’ van Olivia Newton John naar mijn kop geslingerd.

Een paardenmiddel, zou je zeggen. Maar zelfs Olivia kreeg mijn banaan niet weg, integendeel. Alleen is zijn beeltenis in mijn hoofd nu veranderd in Olivia Newton John in een gele legging. Géén gezicht, natuurlijk. Maar de steelband en die dikke zanger trekken zich er niks van aan. Ze spelen en zingen op onverminderde sterkte voort, waarschijnlijk tot mijn dood erop volgt: ‘van je bie boe bananoe.’