Schone lei

Menselijke drijfveren maken het vaak nodeloos omslachtig. Ik zal u dit toelichten aan de hand van een onbeduidend voorval.

‘We moeten een nieuw schoolbordje kopen voor de boodschappenlijstjes,’ zei mijn dochter.

‘We hébben nog een schoolbordje,’ antwoordde ik huichelachtig.

‘Je weet best wat ik bedoel...’ zuchtte mijn dochter.

Ja, ik weet wat ze bedoelt. We hébben een schoolbordje, en daar staat een boodschappenlijstje op, in geel krijt. Het is een jaar oud. Het is ons laatste boodschappenlijstje uit Amerika. ‘Butter, juiceboxes, afwasmiddel,’ staat erop, in mijn verziekte handschrift, en daaronder, in het keurige Amerikaanse blokletterpootje van mijn dochter: ‘Cocarro verzetten’.

Dagelijks zie ik dat bordje hangen. Dagelijks vraag ik me af waarom ik die boter en pakjes sap in het Engels opschreef en dat afwasmiddel niet. Telkens neem ik me voor er een natte lap over te halen om met een schone lei te beginnen. Maar het lukt niet.

Dat butter opent een luikje in mijn herinnering. De boter was van het merk Land o’ Lakes, met een indianenmeisje op de verpakking, geknield in een sappig groen weiland, onder een stralende, gouden zon. Zo zag onze tuin er daar ook uit: een zonnig Teletubbie-landschapje vol lieve eekhoorntjes, felgekleurde tovervogels en sprookjesvlinders. Die boter smaakte, zoals alle Amerikaanse boter, naar niets. Maar hij was wél mateloos gezellig vormgegeven. Een Amerikaans pakje bevat vier langwerpige, afzonderlijk in vetvrij papier verpakte staafjes boter. Dat was handig smeren op je geroosterde boterham, zonder hinderlijke tussenkomst van bestek. Waarom doen Nederlandse boterfabrieken dat niet na?

Juiceboxes placht ik te kopen van het merk Juicy Juice, waarvan de verpakking ten overvloede meldde: ‘100% juice!’ Is het geen pareltje van zwakzinnigheid? Dat sap smaakte heel anders dan het Nederlandse sap; vooral de druivenvariant was aanmerkelijk beter. Hoe dan ook smaken Amerikaanse druiven, dat wil zeggen de blauwe, heel anders dan hier. Druiviger. Hoe kan dat?

Het afwasmiddel was van het merk Dageraad (Dawn). Ook in de Sovjet-Unie heette indertijd het afwasmiddel, of wat daarvoor door moest gaan, Dageraad (Zarja). Van de opvallend talrijke overeenkomsten tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie is dit wel een van de bizarste. Al moet ik erbij vermelden dat in de Sovjet-Unie vrijwel álles van het merk Dageraad was, waaronder bijvoorbeeld ook piano’s en snoepgoed. Waarom? (Dit ‘waarom’ kan ik trouwens beantwoorden: bedoeld werd ‘de dageraad van het communisme’, die indertijd wel een beetje aansporing kon gebruiken, desnoods op snoepverpakkingen en pianokleppen).

‘Cocarro verzetten.’ Cocarro was de beugeltandarts van mijn dochter. Een dikke, veel te bruine en te joviale fopkindervriend, doorgaans gekleed in enorme overhemden bedrukt met palmen, vliegtuigjes, wasbeertjes of dergelijke flauwekul. Een lawaaiige, eigengeile haan in een kippenhok van deemoedige assistentes, die, bleek van het binnenzitten, met neergeslagen ogen de hele dag in de opengesperde monden van rijkeluiskinderen zaten rond te prakken, terwijl Cocarro zelf weinig meer deed dan bulderend lachen om niets en af en toe zo’n verwend prinsesje in de wang knijpen. ‘Cocarro verzetten’ was een van onze favoriete bezigheden.

Nee, die natte lap over dat boodschappenlijstje, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Nog niet. Maar ik heb er ‘nieuw schoolbordje kopen’ bij geschreven. Het is een begin.