Hoofdstuk 14

'U hoeft zich niet ongerust te maken ... als u dat al doet. Ik ben de beste schutter hier uit de omgeving en ze weten inmiddels allemaal dat, als ik duelleer, ik schiet om te doden. Iets anders zou zonde van de tijd zijn, vindt u ook niet?Overigens.. .krijgen dames uit Boston paardrijles?'

'Ik heb in Californië geleerd om op halfwilde paarden te rijden, meneer Amerson. Men beschouwde mij tevens als een bekwaam schutter - vóór ik naar school in Boston ging. En, tussen haakjes, bedankt dat u mij bent komen redden!'

'U zult er waarschijnlijk wel achterkomen dat ik nooit iets uit pure onbaatzuchtigheid doe, juffrouw Villarreal! Ongetwijfeld kent u mijn duivelse reputatie reeds? Het is verbazend dat u niet bang bent de uwe te verliezen - of om u trillend en bevend af te vragen wat mijn plannen met u zijn! Ik ben totaal gewetenloos, moet u weten!' Zijn donkergouden haar lichtte op toen hij me bijna uitdagend onder het schijnsel van een grote kristallen kroonluchter aankeek.

Ik was in staat nu eens oprecht te lachen, omdat ik het gevoel kreeg uitgedaagd te worden ... of was het een test? 'Probeert u me angst aan te jagen? Ik denk niet dat u daar veel succes mee zult hebben. Op het ogenblik dat u mij kwam redden voelde ik mij niet erg plezierig, maar dat kwam natuurlijk omdat...' Waarom praatte ik zo gemakkelijk en vrijpostig met een man die ik zojuist voor de eerste maal had ontmoet? Ik aarzelde, maar Farland maakte de zin voor mij af.

'Omdat uw stiefbroer zin in u heeft?' Hij keek me, zich naar beneden buigend, aan en vervolgde met enige verbazing: 'Wat een heerlijke verrassing om te merken dat u niet geshockeerd raakt door mijn botheid!'

'Is dit de manier waarop u andere mensen tegemoet treedt? Met ze te shockeren ? Ik moet bekennen dat u erg scherpzinnig bent in uw waarnemingen, meneer Amerson, maar ik ben niet gemakkelijk te shockeren ... behalve als men van mij verwacht dat ik me als zodanig dien te gedragen! Zal ik doen alsof ik last van vapeurs krijg? Of zal ik zo gracieus als mogelijk is in zwijm vallen ? Ik geloof dat ik aan in zwijm vallen de voorkeur geef - mits ik er dan zeker van kan zijn dat u me tijdig in uw armen opvangt!'

Hij lachte eventjes. 'Mijn beste juffrouw Villarreal - ik moet bekennen dat u gelijk hebt! U bent beslist verfrissend! Ik zou u graag weer willen zien - als uw familie daarmee akkoord gaat. Ik bezit een kleine Arabische merrie die nog steeds halfwild is. Denkt u in staat te zijn haar te berijden?' Ik was er niet zeker van of ik opnieuw uitgedaagd dan wel getest werd, toen ik even later aan de goede zorgen van mevrouw Hartford werd toevertrouwd. Wat een vreemde en ongewone man was die Farland Amerson - maar desondanks ontdekte ik tot mijn verbazing bij mezelf dat ik veel van hem weg had en dat ik me prettig voelde in zijn gezelschap, want bij hem was er geen noodzaak tot acteren of doen alsof. Hij was de eerste vriend die ik ooit had gehad ... of had gemist. En hij was waarschijnlijk de enige man die wist wie ik was onder het laagje vernis waarmee ik aan de rest van de wereld werd voorgesteld. Farland, mijn cynische vriend ... waar ben je?

De dagen die volgden bracht ik, mezelf tartend, voornamelijk in het gezelschap van Farland door totdat iedereen opgehouden was meewarig het hoofd te schudden en me te waarschuwen. In plaats daarvan begon men te speculeren wat het gevolg van onze omgang zou zijn.

Om de waarheid te zeggen kon het me geen barst schelen wat anderen mochten denken - en dat gold ook voor Farland. Zonder ervan afgeslingerd te worden bereed ik zijn halfwilde merrie en ik oefende me in schijfschieten en vervolgens in kleiduif schieten, hetgeen me redelijk goed afging. Als ik bij Farland was dacht ik aan niemand anders - en had ik ook geen vrees voor anderen. En als ik 's avonds naar mijn kamer ging, dan vergewiste ik mij ervan dat ik de deur achter me op slot had gedraaid.

'Je hebt beslist een overwinning behaald! Farland Amerson maar liefst! Heeft hij je al een aanzoek gedaan?' Marie-Claire bleef doorgaan mij uit te vragen en ik zag dat ze met haar tong over haar bleke lippen ging voor ze fluisterend verderging: 'Vertel me - heb je het met hem ... Wel? Vond hij het erg dat hij niet de eerste was?'

Ik weigerde iets te beamen of te ontkennen en ten slotte gaf Marie-Claire het op nadat ze me onnozel adviseerde vooral discreet te zijn, aangezien er al over me 'gesproken werd'.

is dat zo? Wat een eer!'

Als ik alleen was kon ik weer nadenken, want er waren geen confrontaties meer met Fernando of met Blaze. Bij Farland voelde ik me veilig. Maar dat was iets wat ik aan niemand vertelde, zelfs niet aan tante Charity, die nogal bezorgd deed.

'Trista, lieverd ... je weet, denk ik, dat ik nooit kleingeestig ben geweest of... Ik hoop dat je tenminste gelooft dat ik me slechts om jouw welzijn bezorgd maak, en niet om wat de mensen zeggen of denken! Maar je bent nog zo jong en onervaren dat ik .. .wel, voor geen goud van de wereld wil ik dat je gekwetst wordt. Mannen kunnen ... nou, ze kunnen dingen zeggen, of zich op een bepaalde manier gedragen - op zulke ogenblikken moet jij eerlijk tegenover jezelf zijn! Het enige is...'

Ik stond bij het venster met mijn rug naar haar toe en even vroeg ik me af: Zou ik haar vertellen dat ik dat besef al heb? Zou ik haar vertellen dat ik niet zo onschuldig en onervaren ben als zij Wel denkt... en dat zij zich in gevaar bevindt, omdat haar gevoelens en emoties worden verscheurd en vertrapt?

Ik was blij dat, toen ik me omdraaide, het licht achter me viel waardoor het voor haar moeilijk was iets van mijn gezicht af te lezen toen ik onzeker lachend antwoordde: 'Liefste tante Charity! Ik verzeker u dat u zich totaal geen zorgen om mij hoeft te maken. Iedereen is verbaasd over mijn omgang met Farland Amerson - we zijn slechts vrienden van elkaar. Dat is alles. Op mijn erewoord. Wij ... hij is de enige man met wie ik echt kan praten en we genieten van elkaars gezelschap - dat is alles!' Ik kon me er niet van weerhouden eraan toe te voegen: 'Vertellen ze dat ik in gevaar ben omdat ik in opspraak word gebracht door zoveel tijd aan Farland te besteden? Ik mag hem graag, tante. En ik vertrouw hem. En het is een feit dat hij zich tot nog toe, zoals anderen misschien zullen suggereren, niet onbehoorlijk tegenover mij heeft gedragen! En het kan me niets schelen hoe Farlands reputatie was of is - en het kan me niet schelen wat andere mensen zeggen of geloven! Hij is ... ze zien slechts zijn buitenkant; zijn vernislaagje van arrogantie en cynisme; zich gedragend alsof hij voor niets en niemand belangstelling heeft. Maar in zijn binnenste...' Ik ging niet verder, want ik moest plotseling huiveren. Want ik had mogen kijken in de onpeilbare diepten van Farland Amersons gespleten en gefolterde ziel. De herinnering aan dat ogenblik maakte me koud tot op het bot.

'O, liefje, het was mijn bedoeling niet om ...' Tante Charity raakte met een warm gebaar mijn schouders aan, waardoor ik het koude ijs in mij voelde breken en smelten. 'Je hebt in ieder geval een beter waarnemingsvermogen dan wie ook; dat is een geruststellende gedachte. Wil je me slechts beloven .. .dat je voorzichtig zult zijn?'

Het was op de dag voor de bruiloft en weer ging ik met Farland uit rijden. Terwijl ik me in mijn rijkostuum hees, antwoordde ik zacht: 'Dat beloof ik u. En ik zal hier tijdig terugzijn om me op te knappen voor het diner in de woning van uw vriendin mevrouw Van Lew. Gaat papa met ons mee?'

'Nee... hij heeft een paar heren uitgenodigd voor een spelletje kaart - waarschijnlijk als excuus om niet mee te hoeven!' En toen, terwijl de schertsende ondertoon in haar stem verdween, zei tante Charity met een bijna bestudeerd onverschillige stem: 'Maar Blaze heeft beloofd ons vanavond te begeleiden. Hij is ook voor dat diner uitgenodigd.'

Ik kookte van woede en beet voortdurend op mijn lippen, totdat Farland me gebood daar onmiddellijk mee te stoppen. 'Het is niet noodzakelijk dat je jezelf verminkt omdat je in een slechte bui bent. Je houdt je vuisten zo krachtig gebald dat je gemakkelijk van je paard zou kunnen vallen! Als je je woede wilt koelen, doe je er beter aan een rijtje lege flessen kapot te schieten.'

'O! O, verdómme! Was ik maar nooit uit Californië weggegaan! Ik wou dat ik .. .aan alles en iedereen kon ontsnappen en .. .ergens anders zijn! Op een schip tijdens een heftige storm - samen met de bedoeïenen in de eindeloze woestijn - of... varend in een kano op een niet in kaart gebrachte rivier! Ik zou zelfs, zoals Florence Nightingale, de arme, gewonde soldaten in Crimea willen verplegen! Ik zou iets willen doen - iets willen leren - levenservaring opdoen in plaats van ... mijn bestaan van een plantje!'

'Bravo!' Farland applaudisseerde op zijn gebruikelijke overdreven manier, ik bewonder je gevoel voor drama, mijn beste Trista! En ik hoop eerlijk dat je er eens achter komt wat je nu eigenlijk wilt. Ik heb misschien een suggestie in die richting: waarom niet wat meer dan slechts verplegen ? Waarom zou je geen medicijnen gaan studeren en arts worden? Ik geloof dat er weinig vrouwen zijn die een dergelijke uitdaging hebben aangenomen!' Daarna stelde hij een racepartijtje voor.

Zoals gewoonlijk had ik tevoren van kleding gewisseld - uit mijn belemmerende rokken in een korte broek en een oud overhemd van Farland; zodanig in de was gekrompen dat ik er mij behaaglijk in voelde. Verscheidene malen lukte het me hem bijna te verslaan - ten slotte lukte me dat wérkelijk, waarna ik triomfantelijk van mijn kleine merrie sprong om me vervolgens met mijn armen onder mijn hoofd in de schaduw ter ruste te leggen.

'Hoe haal je het in je hoofd om me, als een man, in te halen ? Waar is je vrouwelijke, gracieuze rijstijl gebleven?'

Ik keek naar hem. 'Dat zegje alleen maar omdat ik je verslagen heb! En mijn vrouwelijke, gracieuze rijstijl kan me geen donder schelen. Ik voel me plezierig vrij in de kleding die ik aan heb. Dat zal er wel iets mee te maken hebben.' Ik keek iets scherper in zijn knap gelaat en ging door: 'Weet je dat ik dit alles erg zal missen als ik weer terug zal zijn? In het bijzonder je vriendschap. En je hoeft niet zo laatdunkend je wenkbrauwen op te trekken, Farland Amerson, want ik meen wat ik zeg!'

'Misschien doe je dat werkelijk! En God weet dat jij me in minder dan een week beter hebt leren kennen dan ... de mensen die denken dat ze mij mijn hele leven lang al kennen!' Hij strekte zich, zonder me aan te raken, languit naast me neer; met één hand als bescherming tegen de zon boven zijn ogen. Maar ondanks zijn rustige houding klonk zijn stem zó bitter, dat ik onwillekeurig mijn hand naar hem uitstrekte: 'Maar je hoeft niet terug te gaan, weet je! Ik heb eraan gedacht dat het in ons beider belang zou zijn wanneer Wij zouden verkondigen dat we stapelgek op elkaar geworden zijn en dat wij ons voor je vertrek wensen te verloven. Het wordt natuurlijk een lange verloving, aangezien we elkaar nog maar kort kennen en omdat jij nog steeds op school bent. Lang genoeg voor jou om zekerheid omtrent je gevoelens te krijgen - of van mening te veranderen zonder je grillig of harteloos te hoeven voelen!' Farland draaide met een ruk zijn hoofd naar me toe, maar het was me niet mogelijk de uitdrukking in zijn beschaduwde ogen te zien. Op droge toon vervolgde hij: 'Het was niet mijn bedoeling je door dit aanzoek met stomheid te slaan, lieve Trista! Maar aangezien je niet tot het houden van een redevoering in staat schijnt, stel ik voor dat je tenminste door een gebaar laat zien wat je van mijn voorstel denkt. Daarna kun je je overgeven aan honende en minachtende lachaanvallen waarmee je mij in het diepst van mijn ziel zult treffen - om maar niet te spreken over mijn arme hart dat ik je, zoals het hoofd van Johannes de Doper, op een schaal heb geofferd!'

'En nu weet ik dat je je als een gek gedraagt en me zwaar in de maling neemt!' riep ik, terwijl ik een beetje kwaad op mezelf was omdat ik één ogenblik had gedacht dat zijn aanzoek ernstig gemeend was geweest.

'Die Farland ...! Het hoofd van Johannes de Doper nog wel! Jammer genoeg zie ik mezelf nog niet als Salomé, gedrapeerd in doorzichtige sluiers. Hou nu maar op mij te plagen, anders word ik boos!'

'Maar ik bén ernstig, verdorie! Zie je dat niet?' Farland ging abrupt rechtop zitten en toen ik zijn beschaduwde gele ogen ontmoette, was er naar mijn idee één ogenblik dat ik in hem kon kijken en zijn gedachten kon raden. Ik werd er koud van.

Ik wist tevoren wat ik zou zeggen; ondanks de tegenwerpingen die ik hoorde te maken: 'Maar je ouders, Farland! Ze zullen het niet prettig vinden als je je met mij verlooft terwijl er zoveel leuke Zuidelijke schoonheden voorhanden zijn! En dan ... wel, er is ...'

Zonder vertoon van emoties onderbrak hij me: 'Wat mijn ouders aangaat kan ik je verzekeren dat mijn moeder verrukt en opgelucht in zwijm zal vallen omdat ik eindelijk besloten heb me van mijn wilde haren te ontdoen; en vader zal me hartelijk op mijn rug kloppen, me een borrel aanbieden en me feliciteren met het feit dat ik eindelijk mijn verstand heb gevonden!' En met een totaal andere stem ging hij verder: 'Als je aan ... Jessie gedacht mocht hebben, toen je begon te stotteren ... lieve God! Denk je dan niet dat dit de enige weg voor ons is? Ze zal het begrijpen. Dat heeft ze altijd gedaan. En ze heeft lang genoeg in vrees geleefd voor wat zou kunnen gebeuren, zonder te weten wanneer het gebeuren zou. Op zekere dag een niet van mij afkomstige klop op haar deur te horen en...'

'Farland! Stop!' Ik besefte niet dat mijn hele lichaam trilde en dat mijn stem huiverend stokte. 'Je kunt op die manier niet blijven denken. Zulke donkere gedachten ...' Ik trachtte hem tot zwijgen te brengen door hem stevig bij de armen te grijpen, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor.

'Wel, Trista! Heb ik je werkelijk met mijn donkere gedachten angst kunnen aanjagen ? Maar, lieverd, jou w blozende goedkeuring aan onze verbintenis kan me juist redden van de duisternis van ... geen hoop te hebben - en het zal me de gelukkigste man van de wereld maken!'

Zelfs nadat Farland me naar Hartswood teruggebracht en verder alleen gelaten had, nadat hij mij een lichte zoen op mijn wangen en een formele op mijn hand gegeven had, kon ik mijn onwerkelijke gevoelens niet van me afschudden. Het was alsof ik me in een dichte mist en in een onwezenlijk dromenland bevond en slechts op commando kon reageren. Zelfs nog toen ik voor een spiegel zat, terwijl Lilith mijn haar verzorgde, bleef ik denken: Na de bruiloft van morgen - of misschien de dag erna - zal onze verloving bekend gemaakt worden. Farland zal waarschijnlijk op ditzelfde ogenblik zijn ouders inlichten voor hij, misschien later op de avond, na het diner, een privéonderhoud met papa zal hebben. 'Voor ons beiden een gerieflijke schikking,' had Farland gezegd. Die ons beiden van een zekere dwang zou bevrijden, en ...

'Juffrouw Trista! Als u niet stil blijft zitten, zult u zich aan die gloeiende krultang branden!' Lilith, die zoals gewoonlijk onverstoorbaar en flegmatisch bezig was, liet een geërgerde zucht ontsnappen. ik heb nog nooit iemand zo nerveus als u gezien, juffrouw Trista. Binnen het uur wordt u aan het diner verwacht en u moet zich ook nog kleden!'

'Het spijt me, Lilith. Ik zal mijn best doen verder stil te zitten - ik beloof het je!' Maar een minuut later zat ik weer op mijn met satijn bekleed stoeltje te wiebelen, totdat ik me mijn belofte herinnerde en mezelf dwong stil te blijven zitten; ik werd kwaad op mezelf omdat ik zo onrustig was - als een zenuwachtig bruidje! Niets deed werkelijk aan - behalve Farland, en dat wist ik. En als het eenmaal bekend is dat ik verloofd ben, dan zal ik eindelijk veilig zijn - en beschermd! Tegen Fernando, de bruidegom met de ogen die iedere keer dat hij naar me keek me leken te willen opvreten - en in het bijzonder tegen Blaze, die mijn weekheid gebruikte om me te kleineren. Terwijl ik zonder wilskracht en met bijna onnatuurlijk grote ogen naar mijn spiegelbeeld keek, dacht ik: Ik ben benieuwd wat voor een gezicht hij zal trekken als hij het nieuws te horen krijgt. Zal hij overigens iets voelen? Maar toen ik zo in mijn eigen ogen zat te staren, beeldde ik me in dat ik ook nog andere dingen zag; zwevend bewegend als schaduwen op door de wind gerimpelde wateroppervlakten. Ik keek haastig opzij en trachtte me te herinneren wie en waar ik was.

'Juffrouw Trista, u ziet er vanavond als een plaatje uit. De andere jongedames zullen zich verbijten van jaloezie !* Lilith deed een stap naar achteren om haar werkstuk te bewonderen, terwijl ik mezelf in een van de levensgrote passpiegels aan de deuren die naar Clarissa's kleedkamertje leidden opnam. Een andere enorm grote spiegel bedekte de uit een kastenwand bestaande muur aan de tegenovergestelde kant van de kamer zodat ik me, als ik dat wilde, zowel van voren als van achteren kon bekijken. Ik moest toegeven dat ik er vanavond bijna mooi uitzag; met mijn haar, waarin een scheiding liep, en naar boven opgekamd en vastgehouden door een kam vervaardigd van jade met ivoor, die het toestond dat een paar verloren krullen in mijn nek kwamen te vallen. Ik had mijn jade oorringen uitgezocht, want deze pasten uitstekend bij de prachtige japon waarmee papa me die middag verrast had.

Ik was nimmer op mijn voorkomen prat gegaan, met de reeds lang geleden geaccepteerde wetenschap dat ik nooit een schoonheid zijn zou. Maar die avond betrapte ik me erop dat ik eigenlijk veel te veel tijd besteedde aan het bestuderen van mijn bewegingen, nauwelijks in staat te geloven dat ik dat was in die exclusieve japon van ivoor- en goudkleurig brokaat met borduursels van zilverdraad. En toen ik eindelijk ophield met mezelf in de spiegel te bekijken, was ik van mening dat ik er nog nooit zo elegant had uitgezien!

In een plotselinge uitbarsting van zelfvertrouwen wervelde ik in het rond en vroeg opnieuw aan Lilith: 'Zie ik er wérkelijk ... ?' Toen ik opkeek bleef de rest van mijn vraag in mijn keel steken.

'U ziet er vanavond ongelooflijk lieftallig uit, juffrouw Villarreal!' mompelde Blaze Davenant op zijn eigen aanstellerige wijze, terwijl hij me met stille bewondering van top tot teen stond op te nemen. Het bloed steeg me naar de wangen, nog voor hij sardonisch zijn ene wenkbrauw omhoogtrok en vervolgde: 'Maar u bent voor het diner tevens aan de late kant - of was u dat vergeten omdat u te veel tijd besteedde aan het bewonderen van uzelf in al deze spiegels?'