Ik herinner mij dat, toen alles voorbij was, ik het gevoel had alsof ik doorboord was en dat mijn gevoelens van eigenwaarde aan flarden geschoten waren. Ik had gewild dat het zou gebeuren - en ik had mezelf aflaten zakken naar de wilde oerstaat van mijn karakter. Ik had de man gekozen die een totale vrouw van me gemaakt had. Waarom bleef ik me dan in 's hemelsnaam, toen alles voorbij was, aan zijn lichaam vastklampen als een of ander angstig kind?

'Heb ik je pijn gedaan, Trista ... Zoete ...' Omdat hij dat ouderwets aandoende woord gebruikte, had ik het gevoel in snikken te moeten uitbarsten, maar ik perste me alleen nog dichter tegen hem aan. Waarom bleef hij zo aardig tegen me doen nadat hij bij mij klaar was gekomen ? Waarom had ik het gevoel dat alles mislukt was en dat ik een vreemdelinge was in een vreemd land, waar iedere stap mij verder en dieper in het moeras voerde - de niet in kaart gebrachte plekken van hart en geest?

Ik wist dat hij de man was die voorbestemd was mij voor de eerste maal te nemen. Ik wist dat dit het ogenblik en de plek ervoor waren geweest... met het bloedige bewijs van mijn maagdelijkheid dat nu in de rulle aarde onder het gras onder mij was verdwenen. Het was voorbij - het was gedaan en ik was degene geweest die de keuze had gemaakt wanneer, met wie en waar het gebeuren zou. Waarom bleef ik dan sniffen en snikken in plaats van het gevoel te hebben dat ik getriomfeerd had en sterker was dan ik ooit voor mogelijk had gehouden? Hij had me kunnen verkrachten in plaats van de liefde met me te bedrijven. Tenslotte wist hij niet op welke plekken ik het sensueelst, het meest kwetsbaar was, als ik hem daar zonder woorden niet op attent had gemaakt. Het had Fernando moeten zijn - maar ik zou me dan heel anders hebben gevoeld.

'Trista ... Trista?' Hij vervlocht mijn naam met het vragen naar uitleg; pas nadat hij me bij de naakte schouders greep en me tot de realiteit terugschudde, was ik in staat even van zijn lichaam af te gaan (althans voor een enkel ogenblik) en van de angstaanjagende emoties die me dreigden te overweldigen, die me zouden laten verdrinken als ik me er niet tegen zou verzetten. 'Het stelt eigenlijk niets voor, vind je wel ? Je moet je er maar geen zorgen over maken, want eens moest het gebeuren ... en nu ... nu heb ik het gevoel...'

Waarom moest hij me toch op die manier aankijken, terwijl hij zijn handen van mijn schouders wegtrok en zijn ogen me als groenvlammende dolken doorboorden? 'Ja?' ging hij op een totaal andere toon verder. 'Hoe voel je je nu, kleine ontmaagde heks? Teleurgesteld omdat de aarde niet doormidden brak en er geen bezemsteel verscheen om je naar de regenboog te voeren?'

Het gevoel van opperste geluk verdween en mijn vroegere gevoelens, dat ik hem niet mocht, kwamen ervoor in de plaats. Ik richtte mijn kin omhoog en deed mijn best hem zo arrogant mogelijk aan te kijken. Onverschillig antwoordde ik: 'Vanzelfsprekend verwacht ik al die dingen niet! Ik vond het alleen jammer dat ik tot nog toe met iets speciaals niet had geëxperimenteerd; dat is alles. En ik moet toegeven dat dit een bijzonder interessant experiment was. Ik vraag me af wat het volgende experiment zal zijn.'

Ik was te ver gegaan met hem op deze wijze te prikkelen. Ik begreep dat terwijl ik deze woorden sprak, maar desondanks leek het alsof ik er niet mee kon ophouden. Thans vraag ik me af of ik hem met opzet uitdaagde. Ik verschuil me niet achter verontschuldigingen. Ik verdiende hetgeen zich daarna afspeelde. En, God weet het, misschien wilde ik dat om een of andere perverse reden wel. Tenslotte begreep ik dat geen kinderspelletjes gespeeld konden worden met volwassen mannen, hoewel ik helemaal geen spijt had van de redevoering die ik zojuist tegen hem had afgestoken.

Ik herinner me dat ik naar mijn overal verspreide ondergoed op zoek was toen ... ik leerde begrijpen dat er nog een andere kant was aan de man met wie ik even tevoren gevrijd had; een kant even hard als onbuigzaam. Met een strakgespannen gezicht en op elkaar geperste lippen greep hij me bij mijn heupen en duwde me vervolgens op mijn knieën. Ik slaakte een kreet, niet direct van pijn, maar omdat het me niet mogelijk was terug te bijten. Instinctief klauwde ik met mijn vrije hand in zijn donker, raadselachtig gezicht, met het gevolg dat hij me nog steviger bij mijn heupen greep waardoor ik het gevoel kreeg langzaam maar zeker te verlammen. 'Jij ... jij ...! Laat me los, ellendeling die je bent! Je doet... je doet me pijn!'

'Doe ik dat?' Onverhoeds gaf hij me een zet en even had ik het gevoel niet meer te zijn dan een lappenpop. Ik vloog met mijn gezicht naar voren op het gras terwijl hij mijn armen genadeloos op mijn rug bleef vasthouden. Ik worstelde om los te komen en gedurende een ogenblik dacht ik dat mijn beide armen waren gebroken, zo'n pijn deden ze, en ze zouden zeker gebroken zijn als ik door was gegaan met mijn worsteling naar de vrijheid.

Toen ik mijn hopeloze pogingen had gestaakt en roerloos in het gras lag, door frustratie en vernedering heel mijn lichaam voelde branden en het me onmogelijk was regelmatig adem te halen, voelde ik de hitte van zijn lichaam op me afstralen - maar nog steeds hield hij mij pijnlijk omklemd.

Zonder een woord te zeggen begon hij me met één hand te strelen, maar de druk van zijn vingers waarschuwde mij me niet te verzetten.

'Dus je houdt ervan te experimenteren, Trista? Dan moet je ook weten dat seksualiteit in diverse gedaanten kan verschijnen, in het bijzonder wanneer een man wordt getergd, geprikkeld en uitgedaagd.' Zijn vingers gingen nu diep in mij, zoekend, onderzoekend, bewegend en ondanks mijn wilskracht kon ik er niets aan doen dat ik begon te kreunen, zowel door vernedering als door een of ander beschamend gevoel dat heftiger leek te worden en zich in mij verbreidde, als een groter wordende kring in het wateroppervlak. Ik begreep dat het zijn bedoeling was mij te straffen voor wat ik even tevoren had gezegd, om me een kopje kleiner te maken - om me het gevoel te geven dat ik een kopje kleiner werd gemaakt en de manier waarop hij het deed leek bijna duivels. Hij wilde dat ik tegen mijn wil reageerde.

Ik snikte en kronkelde, hem met een stemgeluid, dat niet van mij leek te zijn, bedelend ermee op te houden - alsjeblieft - maar ondanks alles voelde ik een demon in mijn binnenste die wilde dat hij er niet mee ophield, die wilde dat hij altijd door zou gaan en die mijn gevoelens verder wilde aanwakkeren.

'Op je knieën, Trista. Het komt door jou dat ik nog eens wil. Schiet op!'

'Nee, verdomme, nee! Je kunt me niet zomaar...'Ik beet op mijn lip en ging niet verder; hij sleepte me simpelweg in de door hem gewenste positie. Een pijnlijke scheut in mijn rug waarschuwde me dat ik er beter aan deed aan zijn eisen gevolg te geven.

'Er zijn sommige vrouwen, heb ik ontdekt, die het prettig vinden om een pak slaag te krijgen. Jij ook?' Ik weigerde op een dergelijke idiote vraag antwoord te geven. Ik lag weer languit voorover op de grond toen ik een geweldige klap op mijn achterste van hem kreeg, en deze klap had hij weloverwogen en met een bepaalde bedoeling uitgedeeld. Ik had het gevoel in de klauwen van een krankzinnige te zijn geraakt - en die situatie had ik aan mezelf te danken. Ik had erom gevraagd. Heel even dacht ik dat ik graag wilde dat deze man in een monster zou veranderen. Ik had ergens gelezen dat het raadzaam is niet met een maniak te argumenteren, maar desondanks kon ik me er niet van weerhouden met bittere stem te zeggen: 'En jij hebt menu getoond dat er sommige mannen bestaan die het prettig vinden om hulpeloze vrouwen een pak slaag te geven!' Ik kon verder niets zeggen; ik huilde tranen met tuiten omdat ik zo vernederd en zo behandeld werd - op mijn blote billen geslagen alsof ik een stout kind was, terwijl hij deed alsof het een leuk spelletje was dat hij met een ... hoer speelde!

In plaats van aandacht te schenken aan wat ik zojuist gezegd had, begon het monster kakelend te lachen, intussen met zijn vingers mij op alle mogelijke en onmogelijke plekken op en in mijn lichaam betastend, zodat ik op een bepaald ogenblik van louter angst hard begon te huilen. Maar in plaats van op te houden, duwde hij me nog harder tegen het gras - het gras dat mijn lichaam, in het bijzonder mijn tepels, in hoge mate irriteerde. Hoe kon hij mij op deze wijze gebruiken? Ik voelde dat ik het niet langer meer kon verdragen en met een hese, onwerkelijke stem bad ik hem: 'Alsjeblieft - o, alsjeblieft, alsjeblieft, niet verder - niet...' Toen voelde ik de volle lengte en de hardheid van zijn penis in mij rammen, dieper en dieper; zonder voorafgaande waarschuwing en ik gilde het uit tegen het reeds dampende gras, terwijl hij maar steeds doorging.

'Is dit niet fijn, mijn lieve kleine wellustige met je gouden huidje? Weet jij wel welk een plezier het me geeft mij in jouw schede te begeven terwijl ik jou intussen zie en voel huiveren? Vind je het niet net zo fijn als ik?'

Alsof hij Lucifer zelf was, zo fluisterde hij in mijn oor en hij gebruikte woorden die ik nooit eerder gehoord had; hij ging maar door, ging maar door met zijn bewegingen in me die steeds heviger werden, terwijl hij zijn handen op mijn mond hield totdat ik niet langer meer kon nadenken, maar mij slechts ook kon overgeven aan die gekte; die pure wellust die in ons beiden borrelde als lava, als een bosbrand, als ... 'Blaze - Blaze!' gilde ik, nadat we hoogtepunt na hoogtepunt hadden bereikt en ik slechts nog sterretjes voor mijn ogen zag dansen.

Hoe kon een man zo snel van zachtheid in bruutheid veranderen om direct daarna weer tot zachtheid terug te keren? Want toen ik weer op de aarde vanuit weet ik veel waar was teruggekeerd, nagenietend en huiverend van de passie, realiseerde ik me niet dat ik mij weer tegen zijn lichaam had genesteld en dat hij mij met de toppen van zijn vingers en met zijn mond liefkoosde.

'Kom, lekkertje,' mompelde hij zacht en vleiend. 'Dat was zo slecht nog niet, is het wel ? Het spijt me dat ik uit mijn rol viel en me eventjes liet gaan, maar je zult moeten toegeven dat je een kleine provocerende opdonder bent - om het maar simpel te zeggen. Laten we het er maar op houden dat je me vergeeft dat ik mijn hoofd verloor, onder invloed van jouw onverwachte, charmante en kleine.. .eh .. .lichaam. Ik zou je graag eens willen schilderen, tenminste als je me dat toestaat. Kijk, zó ...' En van kleine grassprietjes vervaardigde hij een meisjeslichaam. Opnieuw moest ik huiveren.

Ik wist niet wat ik van deze man moest denken. Was hij nu weer een spelletje met me aan het spelen? Waren de woorden die hij zoeven in mijn oor had gefluisterd ironisch bedoeld - of waren ze dat juist niet? Ik weet alleen dat ik niet in staat was hem recht aan te kijken - nóg niet! Want anders zou ik me ongetwijfeld hooghartig omgedraaid hebben ... weg van zijn walglijke klauwen, om mezelf haastig aan te kleden en om ... En toen pas keerde ik met een dreun tot de werkelijkheid terug; ik had al lang thuis moeten zijn om onze gasten te begroeten. In plaats daarvan lag ik hier nog steeds naakt in het open veld - vastgeklemd in de armen van een man die mij even tevoren ontmaagd had en die me daarna nog eens genomen had - verscheidene malen zelfs.

Gekte! Dat was het geweest. Een zonnesteek ... ja, dat moest me waanzinnig hebben gemaakt. Stel je eens voor dat iemand erop uit was gestuurd nadat mijn paard zonder mij erop bij de stallen was verschenen ? O, God, wat deed ik toch met die vreemdeling hier; een man van wie ik enkele ogenblikken geleden nog dacht dat hij een gevaarlijke maniak was? En wat bedoelde hij met wat hij gezegd had ...? Nee! Ik kon niet langer op deze plek blijven. Zijn vingers streelden als veertjes over mijn borsten, over mijn schoot, over mijn dijen ... Ik wist niet dat ik intussen mijn ogen gesloten hield, maar nadat ik ze plotseling had geopend, werd ik bijna verblind door de zon.

'Nee!' barstte ik nagenoeg wanhopig uit. 'Nee, niet doen ... Versta je me niet? Ze zullen op zoek naar me zijn - papa, de bedienden ... Laat me alsjeblieft gaan!' Het bleek ten slotte niet nodig te zijn opnieuw te gaan worstelen. Het verbaasde me dat hij me opeens losliet, zij het onder het uitstoten van een afschuwelijk klinkende lach waardoor ik even ophield met naar mijn voeten te kijken. In plaats daarvan keek ik over mijn schouder naar hem en ik vond hem bijna angstaanjagend, want ik zag louter cynische trekken op dat donkere gelaat met de flikkerende goudgroene ogen.

Nadat hij had gezien dat ik hem nogal verschrikt aankeek, fronste hij één wenkbrauw en zijn gelaat kreeg bijna een verveelde uitdrukking: 'Wel? Ben je van mening veranderd? Of ben je nog steeds bang dat je stiefbroer Fernando ontdekt dat zijn zo zorgvuldig gekoesterd klein vrouwtje niet langer maagd is? Wat denk je ervan, lieveling?'

'Ooo!' riep ik boos uit en ik draaide me haastig om, alsof ik daardoor kon ontsnappen aan hem en aan zijn afschuwelijke woorden. Maar ik maakte een misstap, waardoor ik kwam te vallen en in een malle positie op de grond terechtkwam; met al mijn ledematen uitgespreid - en ik ontdekte dat ik in ademnood verkeerde. Toen ik in staat was weer wat te zeggen, voelde ik me zo woest dat ik alleen maar kon stotteren:

'Waarom ... jij... hoe durf je... ik haat je! Ik zou je willen ... willen ...'

'Waarom schiet je niet een beetje op?' Hij zei het op een zakelijk- vriendelijke toon en voor ik met woorden uitdrukking kon geven aan wat ik allemaal van hem dacht, zorgde hij er voor dat ik bleef zwijgen, want hij was naar voren gekomen, perste zijn mond op de mijne en zoende me, hartgrondig en bijna pijnlijk - en, de duivel mag hem halen, het leek erop dat hij me opzettelijk wilde laten zwijgen. Toen ik weer in staat was adem te halen, waren mijn gedachten totaal in de war. Wat wilde hij nu eigenlijk van mij? Waarom deed hij mij dit aan? Opeens herinnerde ik me een oude ballade die ik ooit ergens had gelezen: 'De bezeten geliefde' en de herinnering daaraan deed me huiveren. Lieve God, was de demon, die mij zoveel angst aanjoeg, in mezelf of in de man die tegenover . me stond? Wat zou het gevolg van mijn eigen idiote gedrag zijn? Desondanks, terwijl al deze gedachten zenuwachtig in mijn hersenen flitsten, voelde ik weer iets in mijn vlees en bloed opstijgen en ik knielde voor hem neer, zonder hem aan te kijken en drukte mijn verhit gelaat tegen de hardheid van zijn lichaam. Ik greep mij aan hem vast (zo hield ik mezelf bijna hulpeloos voor) om niet uit mijn evenwicht te raken terwijl hij, nadat hij mijn hoofd naar achteren had getrokken, mij zoende en zijn vingers mijn nek beroerden en ik dacht dat hij deze zou breken als ik niet zou toegeven.

Toegeven ... Gaf ik werkelijk toe? Of was ik begerig? Begerig naar meer... om opnieuw het gevoel van sensatie op te bouwen dat buiten mijzelf leek te willen vliegen? Ik hoorde een diepe zucht vanuit mijn keel opstijgen; het geluid van een beest. Ik voelde me een beest en ik begon hem te betasten zoals hij mij betastte - gehaast, hongerig, alsof ik al veel eerder (wat natuurlijk niet waar was) al zijn sensuele plekken had gekend en wist wat hij het lekkerst vond. Ik betastte zijn manlijkheid, hield hem vast, maakte er stoutmoedige bewegingen mee en was verrukt over hetgeen gebeurde. Ik wilde kijken om zowel te zien als te voelen ... en ik voelde mij gevangen in het middelpunt van een bekoorlijke cirkel die ervoor zorgde dat verder alles en iedereen werd buitengesloten.

'Je bent een vlugge leerlinge, is het niet? Of heb je misschien al eerder geoefend?' Hij had zijn mond van de mijne gehaald om deze woorden in mijn gezicht te slingeren, maar voor mijn gekneusde lippen antwoord konden geven, had hij me bij mijn heupen gegrepen, tilde mij op en legde mij voorover in het gras. Hij had het in één beweging gedaan. Alsof hij een ruiter was ging hij op mijn billen zitten. Ik voelde me beschaamd en ik voelde ook dat mijn mond van verbazing openhing. 'Je paard heeft zijn ruiter verloren, weet je nog wel? Zal ik nu maar eens voor ruiter spelen? Tenslotte heb jij nog niet voor paard gespeeld, lieve wellustige van me!'

Ik had het gevoel dat ik aan een spies werd geregen toen hij op ongeduldige wijze met zijn lichaam over mijn billen ging. 'Ik wil het niet...!' riep ik en mijn vingers klauwden naar hem. Maar hij greep me bij mijn polsen en ik kon geen vin verroeren. Toen draaide hij mij om en we keken in elkaars ogen - deze maal echter onderzoekend.

Ik zal nimmer te weten komen wat er tijdens deze seconden door zijn gedachten ging en ik zal hem nimmer vertellen wat ik dacht. Er zijn bepaalde gedachten en gevoelens, zo weet ik nu, die niet hoeven te worden uitgesproken - die men als geheime gedachten kan blijven koesteren. Mijn gerechtvaardigde woede leek me plotseling als een windvlaagje te verlaten toen ik wat meer leek te begrijpen van de gecompliceerde puzzel waaruit hij in werkelijkheid bestond. Ik realiseerde me opeens dat er bij hem geheime diepten waren die ik waarschijnlijk nimmer zou kunnen peilen.

Bij hem viel ik van de ene verbazing in de andere en ... ik raakte erdoor uit mijn evenwicht! Met een heftig gebaar bracht hij mijn gebalde vuisten naar zijn lippen om ze onstuimig en hardhandig te zoenen, om daarna met een zachte, liefdevolle stem tegen ze te mompelen: O, God ... arme kleine Trista! Arme, begerige jonge novice! Iemand had je tegen dat soort risico's moeten waarschuwen ... en tegen slechte en gemene wildemannen van wie ik er een ben! Je ziet wat de gevolgen zijn. Je bent verleid, ontmaagd en misbruikt - alles in één namiddag; en ik geloof dat ik zover ben om opnieuw verleid te worden. Verdomme nog aan toe, je bent ook zo aantrekkelijk en zo zacht! En voor iemand die nog maar twee uur geleden een maagd was, weet je heel wat om een man te kunnen verleiden. Jij bent...'

Een gevoel van macht overweldigde mij toen ik zijn plotseling ingehouden adem hoorde terwijl ik langzaam met mijn lichaam over het zijne kroop, mijn benen spreidde en zijn harde manlijkheid in mijn lichaam voelde gaan. Ik boog me vervolgens naar voren, bewoog mijn tepels over de zijne en voelde dat die van hem keihard werden. Ik boog me nog verder naar voren en streek langzaam met mijn lippen over zijn voorhoofd. Onze lichamen begonnen zich ritmisch te bewegen - rijzend en dalend; als de golven van de zee, nu eens hoger, dan eens lager.

Toen, slap en leeg, viel ik op zijn lichaam en ik voelde het gebons van zijn hart dat met het mijne scheen te willen wedijveren. Ik wilde nog niet aan de gevolgen van dit alles denken. Het kon me niets schelen ... nóg niet! En ik was ook niet in staat om over een ander gedrag na te denken. Waarom zou ik de rest van mijn leven niet blijven liggen; met de armen van mijn geliefde om mijn hals geslagen, met mijn lichaam tegen zijn lichaam geperst en met mijn hoofd op zijn schouder, alsof deze een heerlijk hoofdkussen was?

Het kón niet, vanzelfsprekend kon dat niet en ik wist het. Ik had al veel te veel tijd verbruikt en als iemand ons hier zou vinden, op deze wijze... wat dan? Zou er een duel plaatsvinden - of een moord? Misschien dat hij als compensatie me zou vragen hem te trouwen. Ik denk echter dat ik hem dan zou laten vallen - wat men ook van mij zou zeggen! Ik zou nooit met hem kunnen samenleven; met zijn sterk wisselend humeur en zijn arrogant gedrag - om maar niet te spreken van zijn angstaanjagend temperament en het botvieren van zijn eigen lusten met veronachtzaming van mijn wensen.

'Nee!' zei ik hardop en ik keek in de half toegeknepen ambergroene ogen die mij vanuit een gefronst gelaat bestudeerden.

'Nee? Ik ben bang dat ik me niet herinner je een vraag te hebben gesteld! Maar... begrijpend als ik ben, ben ik bang...' Hij ging abrupt rechtop zitten en terwijl hij opstond, hielp hij mij hetzelfde te doen. Zijn lichaam deed me op dat ogenblik aan een grote kat denken - of aan een cobra die gereed was om aan te vallen. Nog een ogenblik keken zijn ogen in de mijne met, zo kwam het me voor, een bijna spijtige uitdrukking erin. Toen legde hij zijn hand onder mijn kin en drukte een zachte en liefdevolle kus op mijn lippen. 'Een volgende maal moet je wat voorzichtiger in je keuze zijn, Trista. Het zou een wild beest kunnen zijn dat je met huid en haar gaat verorberen - om je te vernietigen.' Hij draaide zich om, pakte zijn kledingstukken op en kleedde zich aan. Voor mij bleef er niets over dan flink op mijn lip te bijten, om me daarna ook aan te kleden.