Hoe ter wereld wist ze wat er gebeuren zou na haar provocerende woorden, die slechts bedoeld waren om hem te plagen - en om hem misschien een lesje te geven?

Trista was ervan overtuigd dat Blaze zich ten slotte onttrekken zou aan de penibele situatie waarin kapitein McCormick hen beiden gebracht dacht te hebben. Blaze was er altijd goed in geweest zich op het laatste nippertje ergens uit te redden. Voor de verandering stond hij nu eens met de rug tegen de muur!

Dat dacht ze allemaal - totdat het plotseling te laat was, en wat ze voor onmogelijk had gehouden, gebeurde tóch als in een nachtmerrie, die niet in een opluchtend ontwaken eindigde. Desondanks hield Trista zich, voor dat ze nog steeds droomde toen kapitein McCormick - gadegeslagen door alle passagiers en een aantal bemanningsleden - een korte ceremonie hield, totdat ze een hoeraatje hoorde opgaan en ze besefte dat de kapitein hen beiden in de echt verbonden had. Onmiddellijk daarna zei de kapitein op sarcastisch-kille toon dat de bruidegom de bruid, als bevestiging van het huwelijk, een zoen mocht geven en hij verzocht de passagiers hun zegen over het jonge paar uit te spreken.

De werkelijkheid was in een nevel gehuld. Misschien omdat ze de werkelijkheid niet onder ogen wilde zien? Ze herinnerde zich dat Blaze haar vervolgens met een bijna angstaanjagende heftigheid zoende. Ja, en ze herinnerde zich ook dat hij haar een klap in haar gezicht gaf toen ze even later de mensenmassa ontvlucht waren en zich in een stil hoekje van het dek hadden bevonden. En daarna riep iemand - ze meende dat het senor Cuevas, de vriend van Blaze was, die hij mee aan boord had genomen, om champagne - véél en uiteraard de beste die er bestond! En na ieder toespraakje werd haar glas gevuld, maar ze herinnerde zich niet zeker of ze wel iedere maal stiekem de inhoud over de reling gooide.

Er waren nog veel meer dingen die Trista zich naderhand niet meer herinneren kon, behalve dan een paar grappige moppen die verteld werden - en bepaalde stemmen en gelaatsuitdrukkingen van mensen die erbij waren geweest, en dat kwam ongetwijfeld door het aantal glazen champagne dat ze de laatste paar uren had gedronken.

Ze herinnerde zich wel dat ze praktisch van het schip gedragen moest worden. Ja, omdat ze een poging waagde zich los te worstelen terwijl hij haar waarschuwde dat ze, als ze zo doorging, ongetwijfeld in het water zou vallen om er vervolgens in weg te zinken en te verdrinken - hetgeen ze werkelijk verdiende; om zich als een dronken slet met een boosaardig soort humor te gedragen. Als het tenminste humor genoemd kon worden!

'En jij bent, zoals gewoonlijk, onredelijk en onbillijk! Om mij de schuld te geven van de hachelijke positie waar jij mij in gebracht hebt door je met mijn zaken te bemoeien. Die verdomde mannelijke ijdelheid van je, die erop stond dat je .. .eigendomsrechten over mij in het openbaar werden afgekondigd nadat je tot de ontdekking was gekomen dat je je hut met een alleenstaande vrouw deelde! Je wist wat het gevolg kon zijn!'

'Wat een spirituele vrouw is dat! Een uitdaging voor welke man dan ook, hè, beste vriend? A - hmmm - een niet alledaagse uitdaging en een reeks van verrassingen, zou ik zo denken. Precies wat jij in een vrouw zoekt; in het bijzonder nadat... nee, ik zal verder niets zeggen! Ik zie die speciale donkere blik van je al verschijnen. Ik zal verder mijn mond houden. Ik zweer het je!'

Trista had voor zichzelf besloten dat senor Gerardo Cuevas werkelijk een heel aardige man was - ondanks zijn bedrieglijke blik van verstandhouding. En hij was, ondanks zijn ongelukkige keus in vrienden, ook nog een heer. Bovendien bleef hij haar als een dame behandelen, zelfs toen ze plotseling en zonder plichtplegingen als een geweigerd poststuk aan hem overgelaten werd. Hij had haar zonder meer in de armen van zijn verbaasde vriend gekwakt, dacht Trista woedend, toen Blaze knarsetandend zei: 'Aangezien jij reeds je gedachten hebt uitgesproken, beste vriend, kan ik jou misschien wel helpen aan een spirituele en verrassende vrouw. Intussen zal ik een poging wagen haar boosaardige broer met de huidige situatie te verzoenen. Als ik zonder meer, met haar aan mijn arm, kom aanzetten dan schiet hij me ongetwijfeld dood, want ik meen dat hij andere plannen met haar had. Verdomme, dat mij zoiets moet overkomen!'

'Zeg, je moet niet...' begon Trista verontwaardigd, maar ze merkte dat ze slechts hikken kon. Ze besefte dat de alcohol de werkelijkheid in een nevel zette en een ogenblik dacht ze in Fernando's vernauwde, woedende ogen in plaats van in die van Blaze te kijken.

Nee, niet alleen woedend - ze stonden hatend, waardoor ze ineen kromp en haar ogen sloot, in een akelige poging zijn blik te ontlopen. Ze voelde zich in en in koud worden en ze huiverde. Ik moet niet bang zijn - ik moet me nimmer angst aan laten jagen - nooit angst tonen. De woorden welden op vanuit haar binnenste. Oude, zeer oude woorden; net zo oud als het moeras dat eeuwig en altijd zal blijven bestaan.

Ze hoorde de stem van Blaze, nu weer met een zuidelijk accent, die uitlegde dat hij het een en ander had gedaan om 'Trista's reputatie te redden' - wat had hij anders kunnen doen nadat hij ontdekt had dat hij een aantal nachten een hut met een jongeman had gedeeld, die aan boord niet als man, maar als vrouw bekend stond? De zoetsappige, huichelachtige ploert! Ze gaf geen donder om haar reputatie (of wat, dank zij hem, daarvan overgebleven was). Verdomme nog aan toe!

De arme aan de grond genagelde senor Cuevas had er geen flauw benul van wat er eigenlijk aan de hand was. Opeens had hij een worstelende, blazende kat in zijn armen die op dreigende toon zei dat ze hem zijn ogen zou uitkrabben als hij haar niet onmiddellijk losliet.

'Ik hoop, liefste, dat de frisse lucht je hoofd inmiddels wat verhelderd heeft en dat je in staat bent rechtop te staan in plaats van over van alles en nog wat te vallen. Ik ben er zeker van dat Fernando en Marie-Claire vanmiddag al genoeg verrassingen te verwerken hebben gehad. Ze hebben er beslist geen behoefte aan dat je een vertoning van jezelf maakt; en nog wel in aanwezigheid van de overgebleven passagiers!'

'Jij... jij ...' Terwijl Trista naarstig naar woorden zocht, die uitdrukking zouden geven aan wat ze van hem dacht en die scherp genoeg zouden klinken, werd ze opeens stevig omhelsd, waardoor ze haar evenwicht had verloren als meneer Cuevas niet tijdig toegeschoten was.

'O, Trista! O, lieveling, hoe kón je? Je weet toch dat dit Frankrijk niet is - en je herinnert je ongetwijfeld hoe de mensen hier dol op roddeltjes zijn; in het bijzonder als ... maar, o, wat gedachteloos en zelfzuchtig van me! Ik wilde slechts zeggen dat ik ongelooflijk blij ben dat je eindelijk terug bent - en je moet me weer iemand van deze tijd maken door me alles te vertellen ...'

'Voor vannacht heb ik kamers in Lick House gereserveerd, aangezien de laatste postkoets naar Monterey al vertrokken is,' zei Fernando op gemaakt-opgewekte toon en hij voegde eraan toe: 'Marie-Claire, schat, misschien wil jij met Trista in het rijtuig wachten terwijl meneer Davenant en ik ons met de bagage van ons zusje zullen bezighouden?'

Het was niet te voorkomen. Marie-Claire had haar arm om Trista's hals geslagen en vuurde een groot aantal vragen af, zonder ook maar één ogenblik te zwijgen om naar antwoorden te kunnen luisteren. De duivel mag hem halen, dacht Trista woedend terwijl ze tegen haar wil werd meegesleurd. Zo kreeg ze geen enkele kans om Blaze te vertellen ... hem op haar meest ijskoude toon te vertellen wat ze van hem dacht! De blik waarmee ze naar hem keek vóór ze werd afgevoerd, sprak boekdelen, maar Blaze had een overdreven buiging voor haar gemaakt, voor hij zijn aandacht aan Fernando, die nauwelijks zijn razende gevoelens kon onderdrukken, had gewijd.

Fernando wist dat op dit ogenblik te veel nieuwsgierige ogen op hen gericht waren en dat het stof tot gepraat zou geven als hij ook maar één ogenblik zijn gevoelens blootgaf. Maar als hij die goedkope, kleine slet alléén zou hebben .. .wel, dan zou hij haar een lesje geven dat ze niet gauw zou vergeten! De hoer - de teef. Precies haar teef-moeder, en net zo gemeen. En alsof het allemaal niet genoeg was geweest, had ze nu bigamie gepleegd! En wat die knaap van een Davenant betrof... waarom dook hij zo dikwijls in de buurt van Trista op? Hij had een veel te gladde tong.. .maar desondanks leek Gerardo Cuevas hem wel te mogen. Wel, hij zou er wel achter komen! En noch Blaze Davenant, die verteld had dat hij Trista gered had door een gedwongen huwelijk aan te gaan, noch Trista wist wat hij reeds wist: haar werkelijke echtgenoot bevond zich in San Francisco en verbleef momenteel in hetzelfde hotel...

Fernando's humeur werd er niet beter op toen hij zich van alles in zijn hoofd haalde en alle mogelijkheden de revue liet passeren. Trista - gescheiden wegens overspel - een vrouw in ongenade - een gevallen vrouw. Naderhand zal ze dankbaar en met beide handen ieder huwelijksaanzoek aanvaarden; in elk geval een veelbelovend huwelijksaanzoek; en ze zou zich verdomd gelukkig prijzen! Ja, hij had ervoor gezorgd dat majoor Farland Amerson op de hoogte was gebracht (vanzelfsprekend met tegenzin) van alles wat zijn vrouw in Parijs en op het schip dat haar naar hier zou voeren had uitgespookt. Een man van eer had geen andere keus dan om van de Vrouw, die hem in het openbaar horentjes had opgezet, te scheiden. Nee, Amerson, de heetgebakerde zuiderling die hij was, zou geen andere keus hebben; in het bijzonder niet als de roddels en geruchten zich gingen verspreiden. Dan zouden ze eens wat zien! O ja, hij had heel wat plannetjes met zijn puta van een stiefzuster, met haar arrogante en onaanvaardbare gedragingen.

'En je padre, 'Nando?' Gerardo Cuevas' belangstellende stem bracht hem tot de werkelijkheid terug. 'Ik hoop dat het wat beter met hem gaat. Je zus leek me erg bezorgd ...!'

'Was ze dat ? Ik ben bang dat ze soms op vreemde manieren uiting aan haar gevoelens geeft!' Fernando's stem had ruw-onverschillig geklonken en senor Cuevas vroeg zich af welke andere band er tussen die twee zou bestaan. Jaloezie? Of misschien iets anders?

Haastig zei hij: 'Het spijt me als ik iets tactloos mocht hebben gezegd. Je padre is hij niet..

'Nee, mijn vader is nog steeds in leven - maar hij is een levende dode. Alle artsen die hem onderzocht hebben verklaarden dat er niets meer aan te doen was dan ... te wachten op Gods genade.' In een opvallend gebaar om zijn zelfbeheersing terug te krijgen, greep hij de arm van zijn oude vriend beet en op zijn gebruikelijke sarcastische manier van spreken vervolgde hij: 'Maar jij hoeft er je niet druk om te maken, hoor! Jij kunt er toch niets aan veranderen? Maar nu mijn zus, de doctor, zich bereid heeft getoond terug te keren, kan zij misschien wat doen aan zijn pijnlijk lijden. Wellicht dat ze een paar nieuwe remedies heeft. Maar nu genoeg gepraat over deprimerende onderwerpen, vind je niet?' Ondanks het feit dat Blaze Davenant, nadat hij zijn bagage bij hun voeten had neergezet, weer met een martelaarszucht teruggegaan was om de bagage van zijn vrouw op te halen ('tenslotte zouden ze het daar aan boord heel merkwaardig vinden als ik de hare liet staan') ging Fernando, na een blik om zich heen geworpen te hebben, op gedempte toon verder: 'Er is vanavond een vergadering in de Bella Union. We hebben op de bovenverdieping een paar privéruimten. Je zult het wel interessant vinden - of heb je je belangstelling voor de zaken hier, sinds je in Mexico hebt gewoond, verloren? Wat is de reden eigenlijk dat je teruggekomen bent?'

'Ik moet de zaken van mijn oom Ysidirio regelen. Na zijn dood heeft mijn tante me geschreven dat er Engelse families zijn die zich als kolonisten willen gaan vestigen op de beste stukken van de rancho. Je ziet dus .. .'Gerardo spreidde zijn handen met de palmen naar boven en haalde Zijn schouders op. Voorzichtig ging hij verder: 'Maar wie weet - nadat ik tijd heb gehad om te herstellen van dat dag en nacht heen en weer slingeren van dat schip - misschien eens een spelletje meespelen, misschien wat vermaak. Misschien dat wat politiek me op zal beuren voor ik naar de rancho zal gaan.'

Naderhand, in hun hotelkamer, verklaarde Gerardo Cuevas op bijna verontschuldigende toon tegen Blaze: 'Mijn vriend, ik voel er niets voor een soort van Judas te zijn, of een verrader van mijn eigen soort, begrijp je dat? Ik ken 'Nando al sinds we beiden opgroeiende jongens waren; we zijn nooit echt vrienden van elkaar geweest, maar tóch ... hij vertelde me dat die rechter David Terry van het Hooggerechtshof er wel zorg voor zal dragen dat mijn tante niet opnieuw wordt lastig gevallen. Dezelfde rechter Terry toch niet, waarvan wordt aangenomen ...'

'Niet waarvan wordt aangenomen, beste kerel. Het is dezelfde man die de senator van de Verenigde Staten, Broderick, voor een duel uitdaagde en hem vermoordde - en zichzelf naderhand wist schoon te wassen. Hij is de leider van de Copperheads - de Ridders van de Gouden Cirkel, zoals ze zichzelf hoogdravend in dit deel van het land noemen.'

Blaze Davenant was, nadat hij zijn bagage had gecontroleerd, weer enigszins tot zichzelf gekomen. Hij liep naar het kleine dressoir en schonk zich uit een van de vele uitgestalde flessen een glas bourbon in. 'Wil je er ook een, Gerardo? Of geef je nog steeds de voorkeur aan tequila?'

' Gracias!Dan maartequila. Zelfs zonder zout en citroen. En vóór je me op je afkeurende blikken trakteert en me de les gaat lezen over het fatsoen en onfatsoen in de politiek, moet ik je bekennen dat ik reeds heb toegezegd die verdomde vergadering bij te wonen. Daarna kan ik voor mezelf wel uitmaken of die zogenaamde ridders al dan niet serieus genomen dienen te worden. Het doet me aan een geheim schooljongengenootschap denken, amigo\ Maar... ik moet bekennen dat ik heel wat liever vannacht het bed zou delen met een lieftallig en gewillig vrouwtje. Wat ga jij doen?' Senor Cuevas zette met een klap zijn glas op een tafeltje.

'Ik? Ik denk dat ik ga slapen. Ik ben niet uitgenodigd om een vergadering van de Copperheads bij te wonen - en de afgelopen nachten heb ik weinig geslapen. Misschien dat ik na het diner een beetje ga pokeren. Zei je de Bella Union? Misschien ga ik een paar schetsjes maken. Leslie's en Harpers Weekly verwachten er deze week een paar van mij te ontvangen.' Tijdens zijn antwoord had Blaze zijn vriend met een raadselachtige en mysterieuze gelaatsuitdrukking aangezien.

Ik vraag me af waarom ik hem niet durf te vragen of hij niet een paar uurtjes aan zijn vrouw zal besteden, zei Gerardo Cuevas in gedachten. Maar hij besefte dat men een man als Blaze Davenant dergelijke persoonlijke vragen niet stellen kon. Hij wist maar al te goed dat zijn beminnelijke vriend van het ene ogenblik op het andere in een razende woede kon ontsteken.

Zou Trista werkelijk weten met wat voor soort man ze getrouwd was? Als ze tenminste met elkaar getrouwd waren ...!