Verzwelgende roodbemodderde duisternis, verdeeld in flarden van licht. Het voorbijgaan van de tijd bonkte zich als een herhalend patroon in haar geest - als de woorden die ze moest leren spreken en herhalen, totdat ze het precies zou kunnen zeggen - dunne draden in de marge die pijn en plezier van elkaar scheidde ... of was dit 'plezier' een uitdrukking waardoor ze even aan de pijn ontsnapte? Wat ook het geval was, men had haar onderwezen - of, beter gezegd: geïnstrueerd. Men had Trista altijd al verteld dat ze een buitengewoon goede studente was die alles vlot in zich kon opnemen.

Na die eerste 'les' wilde Fernando haar voor zichzelf houden. Voor Nordstrom bleef slechts over haar op andere manieren te beledigen en te vernederen.

Totdat het eindelijk allemaal achter de rug was - haar tijdelijke verblijfplaats in de hel - en ze 'genezen' werd verklaard van de geestesziekte waardoor ze opgenomen was geworden in het zogenaamde exclusieve privésanatorium voor geestelijk gestoorden. Ze werd van alles genezen verklaard: van haar voormalige besluiteloosheid, haar arrogantie, haar stijfhoofdigheid en, boven alles, van haar illusies.

Ze had een goed ingestudeerde 'bekentenis' afgelegd tegenover de twee gewichtige, aanmatigende artsen die de inrichting, waarin ze werd verpleegd, leidden. Ze had net gedaan alsof ze in alle nederigheid geweldig spijt had van het feit dat haar weke vrouwelijke natuur naar haar heksachtig gedrag had geleid. In feite had ze zelfs 'bekend', en ze deed het tot op zekere hoogte gedetailleerd, dat ze zich voorheen had overgegeven aan seksuele uitspattingen met een groot aantal heren van wie ze de namen vergeten was. Dat had ze gedaan voor geld, juwelen en 'andere oogmerken'. Ze was niet minder dan een hoer geweest - een getekende vrouw. Ze tekende zelfs het officieel uitziende document waarin alles wat ze zoeven had verklaard stond opgetekend. Op dat ogenblik had ze geen eigen wil gehad. Ze wist slechts dat ze nu eigendom van haar stiefbroer was; niet meer en niet minder dan zijn slavin en dat hij met haar kon doen wat hij wilde.

Ze was inderdaad zijn eigendom. Hij had het tijdens zijn bezoeken zeer duidelijk voor haar gemaakt. Hij had ervoor gezorgd dat ze niet meer zelfstandig kon denken en handelen. Voor hij haar kwam bezoeken, had ze slechts gedacht aan de manieren waarop zij hem kon bevredigen - iedere keer op een andere wijze. Steeds maar weer aan zijn buitenissige verlangens tegemoetkomend. En als Fernando tijdens die gelegenheden toonde dat ze aan zijn eisen tegemoet was gekomen, vertelde ze hem dat ze niet langer gestraft hoefde te worden voor dingen die ze in de toekomst niet meer zou doen. Ze was totaal 'hervormd'; men had haar geleerd nederig en zwijgend dienstbaar te zijn; als een goed getraind dier in een circus. Ze had geleerd om zich te gedragen zoals men van haar verwachtte. In feite om op te treden ...

Fernando vond het leuk om haar in het bijzijn van anderen Teresa te noemen - maar ook een enkele keer wanneer ze met hun beiden waren. En geleidelijk aan werd haar vertoning geperfectioneerd en bleek ze in staat in het geheel niet meer na te denken over wie ze was en wat ze deed - wat hij ook van haar verlangde.

'Nu begrijp je zeker wel waarom je gestraft moest worden, is het niet? Je moest weer tot je verstand zien te komen. Het was in je eigen belang, mijn kleine puta' Fernando schaterlachte toen hij zich languit op haar liet vallen en zich, als een kat, tegen haar lichaam wreef terwijl zijn vingers eerst zacht en teder en naderhand hard en wreed over haar huid gingen. Hij deed precies waar hij zin in had, waardoor ze achtereenvolgens kreunde en mompelende geluidjes van genot maakte die, nadat hij hard en wreed in haar stiet, overgingen in kreten van pijn. Maar ze worstelde niet om van hem los te komen - ze wist dat ze het allemaal zonder tegenstand te bieden moest ondergaan. Zijn puta, zijn getemde huisdiertjeshoer, die slechts wéten moest wie haar baasje was!

'Wel?' riep hij plotseling, terwijl hij een harde ruk aan een van haar krullen die wijd over het hoofdkussen gespreid lagen gaf. Met een andere hand beroerde hij een van haar tepels totdat deze keihard was geworden.

'Ahhh!' riep ze huiverend onder de pijnlijke ruk, maar ze liet het wel uit haar hoofd om zijn hand weg te duwen. Terwijl ze haar onderlichaam omhoogduwde om hem nog meer te plezieren, zei z met een bijna ademloos gemompel: 'Fernando - het spijt me alsjeblieft...? Maar ik geloof dat ik je dat reeds gezegd heb. I bedoel, dat ik weet dat het voor mijn eigen bestwil was. Ik verdiend gestraft te worden. Het was nodig dat ik verbeterd werd, voor... he te laat voor me zou zijn ... ahhh ... Om te veranderen ...'

Terwijl hij haar nog steeds in een pijnlijke greep onder zich i bedwang hield, voelde ze een huivering toen Fernando zijn mond naar haar oren bracht en haar op bijna tergende toon vroeg:' Ben je er zeker van dat je echt meent wat je zegt? In het verleden heb je je nooit iets aangetrokken van hetgeen men je vertelde te doen. Om maar te zwijgen van je gemakkelijke leventje, hè? Dus je houdt nog steeds van me? Zou je alles voor me willen doen, zelfs als ik niet in het bezit zou zijn van een stuk papier waarmee ik je, wanneer ik maar wil, als een ordinaire prostituée kan laten opsluiten?'

'Ja - ik weet het. En ik geloof dat je altijd wel mijn ware gevoelens voor jou gekend hebt, hoewel ik toen te trots was om ze je te tonen. Ik was jaloers - dat moet je geweten hebben!'

'Was je dat werkelijk? En nu - wat zou je nu allemaal voor me willen doen?'

In een heftige uitbarsting, die hem plezier deed, riep ze: 'Wat ik voor je zou willen doen? In de eerste plaats moet je Marie-Claire zien kwijt te raken. En dan ...' Ze keek hem aan en kuste hem daarna op zijn schouders: 'O, Fernando! Heb je dan nooit gemerkt hoe verschrikkelijk jaloers ik was? Ik wilde om die reden slechts terugslaan - ik wilde je treiteren, zodat je mij in de gaten zou krijgen. Op de manier waarop ik je tevoren achterna zat - weet je dat niet meer? Je bent dat toch zeker niet vergeten?'

Door het plotselinge vuur in haar stem moest hij onwillekeurig lachen. Intussen gingen haar handen strelend over zijn schouderbladen en daarna over zijn borst en buik. Even later ging ze teder met zijn keiharde penis spelen ...

Op dat ogenblik, hoewel ze hem in de verste verte niet aan Laurette deed denken, kon hij haar uitdaging en verleiding niet langer weerstaan. Ze had zich volledig aan hem overgegeven. Ja - ondanks alles had hij het voor elkaar gekregen; dat kleine kreng hield van hem; zoals alle kleine krengen die hij tot nog toe onder zich had laten kronkelen. Ze had het uit vrije wil erkend. Hij had haar totaal overwonnen!

Marie-Claire zien kwijt te raken! Hij had er al voor gezorgd dat de kans uitermate gering zou zijn dat ze elkaar nog eens tegen het lijf zouden lopen. En aangezien dat kleine stiefzusje van hem niet alleen gewillig, maar zelfs begerig naar hem was geworden, ondanks de pijnlijke strafbehandeling ... wel, het opwindende van de achtervolging en overwinning was voorbij en het enige verschil tussen haar en al die anderen die hij genomen en verstoten had, was dat zij, Trista, de dochter was van de valse en gemene Laurette.

Laurette - had ze van het begin af geen spelletjes met hem gespeeld? Hoe jong en lichtgelovig was hij geweest toen hij haar in haar voetspoor volgde; op dezelfde manier waarop haar dochter dat bij hém had gedaan. Ze had hem verblind - en ze had hem geleerd te flirten en tergende spelletjes te spelen. Zo moeder zo dochter. De dochter had hij gestraft en hij zou haar, wanneer hij maar wilde, opnieuw kunnen straffen.

Met een wreed gebaar rolde hij haar op haar buik en trok haar benen wijd uit elkaar. Met kracht ging hij van achteren naar binnen. Ze slaakte een kreet, waardoor hij nog harder ging stoten, terwijl hij fantaseerde dat het lichaam onder hem dat van Laurette was; getemd, gewillig en zonder een eigen wil. Niet langer iemand met een stijfkoppige arrogantie, maar zijn slavin - kreunend en grommend met een mengsel van pijn en plezier - hulpeloos onder zich - te hulpeloos om hem te weerstaan.

Wie zou haar tenslotte kunnen en willen helpen? Ze zou op niemand, behalve op zichzelf, kunnen rekenen. Ze zou niemand kunnen vertrouwen. Het kan me niets schelen - het kan me niets schelen! hield Trista zichzelf voor terwijl ze onder zijn lichaam bewegingen maakte en een automatische glimlach produceerde.

Ze was vrij en ze was niet vrij. En ze was veel te bang voor Fernando om een poging tot ontvluchten te wagen waardoor ze het risico zou lopen weer naar Die Plek teruggezonden te worden. In ieder geval was er niets en niemand om naar te vluchten - helemaal niet nadat Fernando haar met stomheid had geslagen door te zeggen dat hij als haar toeziend voogd was aangesteld totdat ze óf in het huwelijk zou treden óf de vijfentwintigjarige leeftijd had bereikt.

'Hij was mijn vader en niet de jouwe - en ik geloof niet dat hij voor zijn dood besefte hoe onevenwichtig jij wel was - en wat een wilde teef je al die tijd bent geweest!'

Ze durfde niets terug te zeggen, want ongetwijfeld had hij haar weer op de een of andere manier aan een straf onderworpen. Maar zijn woorden staken als dolken in haar hart - en waren nóg pijnlijker dan het gevoel dat zij reeds had.

In het bijzonder toen Fernando haar met een angstaanjagende glimlach vertelde: 'Ik zei papa dat ik niet geloofde dat hij je ooit nog eens te zien zou krijgen. Je had het daar in Parijs ook veel te veel naar je zin, was het niet, puta'. En met een kakelend lachje vervolgde hij: 'Maar wat doet het er ook toe - tegen zijn einde haalde ik vader over om mij aan te stellen als jouw toeziend voogd tot het ogenblik dat je vijfentwintig jaar wordt. Je ziet dus dat ik het recht heb om je discipline bij te brengen - al had dat al veel eerder moeten gebeuren!'

Het is een leugen - weer een leugen om me te kwetsen! In haar binnenste gilde Trista het uit, maar ze deed er het zwijgen toe. De enige woorden die ze sprak werden óf gevraagd, óf van haar verwacht; ze had zichzelf aangeleerd te acteren - en haar gedachten te verbergen achter een kunstmatige glimlach - hoe pijnlijk dat soms ook was.

Ik heb haar een behoorlijk lesje geleerd, zei Fernando tegen zichzelf. Die wellustige slet met haar hooghartige maniertjes! Nadat ze op haar plaats is gewezen, zijn die vlug verdwenen. In plaats daarvan ligt ze op haar knieën om genade te smeken. En hij dacht weer, zoals hij dat zo dikwijls deed: Laurette! Als ik Laurette in plaats van haar dochter bezat, dan zou ik haar leren mij lief te hebben en aan al mijn wensen te voldoen! Ik wil dat Laurette te weten komt wat ik met dat kind van haar gedaan heb en wat ik van haar denk. Beiden zijn hoeren!

Maar nu dat verdomde kleine kreng eindelijk getemd was en zijn handen likte en andere dingen die hij wenste, was ze niet langer een uitdaging voor hem. En om het nog mooier te maken: ze begon al te klagen als hij niet voldoende tijd aan haar besteedde. Ze stelde hem zelfs jaloerse vragen wanneer hij zich buitenshuis had opgehouden om, zoals hij zei, zijn vrouw en kinderen op te zoeken.

Fernando dacht dat het nu langzaamaan tijd werd om de slet kwijt te raken - ze was een sta in de weg voor hem geworden; in het bijzonder nadat ze steeds meer aan hem ging hangen. Het werd inderdaad tijd. Hij had genoeg van haar al te gemakkelijk aangeboden lichaam. Het gezegde luidde: 'als je een taart hebt, dan moet je ervan eten', meende hij zich te herinneren. Maar te veel taart eten maakt misselijk. Op zekere dag vertelde hij haar dat hij bepaalde bezigheden voor haar had. Hij gaf haar een groot aantal instructies, waaraan ze zich letterlijk diende te houden, wilde ze niet het gevaar lopen dat hij haar weer zou straffen.

Virginia City - uit de grond gerezen - hongerig naar vrouwen - rijk aan zilver. Zijn vriend, rechter Terry, bevond zich er al - omgeven door zijn medevoorstanders van de Zuidelijke Zaak. Er waren heel wat kletspraatjes en roddeltjes op te vangen - in het bijzonder door een attractieve en getalenteerde vrouw die goed geïnstrueerd was met een man liefde te bedrijven om hem tegelijkertijd een paar onopvallende vragen te stellen. Een vrouw met een zekere mate van intelligentie, zoals zijn liefdesslavinnetje Trista, zou, door slechts zijn bevelen op te volgen, zoals ze ongetwijfeld zou doen, heel wat waardevol materiaal kunnen bemachtigen. Fernando was er zeker van dat ze voor dit werkje geknipt was!

En zó begon het... In ieder geval voor Trista. Ze had weer hoop gekregen, maar verried die gedachte op geen enkele wijze vanonder de laag van gehoorzaamheid en onderdanigheid. Maar van binnen juichte ze dat ze die hel van een gevangenis kon ontvluchten. Ze hield zich echter voor dat haar vrijheid voorwaardelijk was; ze bleef aan een lijn, zoals een halfgetemd dier. Fernando kon ieder ogenblik naar haar toe komen om te doen wat hij wilde. Sarcastisch had hij eraan toegevoegd dat hij er niet voor zou terugdeinzen haar in het openbaar voor schut te zetten.

Ze was een hoer - en momenteel zijn hoer: Had ze dat niet zélf via een officieel document bekrachtigd? Ze zou er geen goed aan doen om dat te ontkennen. Hij zorgde er zelfs voor dat ze zich als een hoer kleedde; in een laag uitgesneden japon met een korte rok, vervaardigd van opzichtig goud- en zilverkleurige zijde. Haar kleding zat zó strak dat haar lichaamsvormen duidelijk te zien waren.

Hij bracht haar naar de laagste gokhuizen van Sacramento en Placerville, vóór ze de postkoets van de Wells Fargo en Company Concord namen, die hen via de nieuw aangelegde Placervilleweg naar Virginia City in Nevada zouden brengen.

'Glimlach, puta,' fluisterde hij met zijn gelaat naar haar oor gebogen. 'Glimlach terug naar die heren, die jaloers op me zijn en zitten te wachten op het ogenblik dat je tepels onder mijn vingers keihard worden en door de dunne zijde van je jurk naar voren schieten! Laat ze zien hoe lekker je mijn aandacht voor jou vindt. Je vindt het toch lekker? Lach eens uitdagend naar die heren die hun lippen aflikken en een stijve van je krijgen ... toon ze gerust hoe ervaren je bent, mijn lekker, hoerig diertje!'

Op een gegeven ogenblik raakte ze zijn arm aan en fluisterde: 'Maar natuurlijk ben ik de jouwe - helemaal de jouwe, Fernando! Maar ik ben zó verschrikkelijk jaloers op de vrouwen die naar jóu zitten te gluren, dat ik liever naar jou dan naar die andere heren kijk!'

Hij lachte en keek haar zelfverzekerd aan, maar een andere maal zei hij op waarschuwende toon: 'Aangezien je helemaal van mij bent, heb ik je te commanderen - comprendre?' Nu moet je glimlachen en flirten, maar dat doe je slechts als ik je dat zeg! Al die gokvrouwtjes zijn bedreven in dat soort van treiterende spelletjes en het is mijn bedoeling, dat jij al gauw als één van de beste bekend zal worden! Dat is waarmee je mij plezier kunt doen, mijn puta-bruja - en ik tolereer niet dat je je jaloers gedraagt - is dat duidelijk?'

Gedurende de jaren dat Trista genoodzaakt was zich als man te gedragen, had ze ook geleerd als een man te gokken. Die wetenschap zou haar nu kunnen helpen. Ze was bekend met hazard, met rouge-et-noir, met vingt-et-un en zelfs met het pokerspel. En de wijze waarop Fernando haar geleerd had uitdagend te glimlachen en te flirten, zou haar helpen de aandacht van de mannen van hun spel af te leiden.

Voortdurend vroeg Trista zich af wat zijn plannen met haar waren. Waarom had hij haar plotseling de vrijheid gegeven, ook al zou hij haar blijven bewaken? Hij had haar tenminste niet eenvoudig aan een andere man geschonken; nog niet, hoewel hij haar steeds onder ogen hield dat ze nog steeds zijn hoer en slavin was.

En ik begin een erg goede hoer te worden, zei Trista soms bitter tegen zichzelf. Ik ken alle kunstjes, terwijl ik intussen mijn werkelijke gevoelens uitschakelen kan. Ik heb zelfs ontdekt dat ik heel behoorlijk kan acteren.

Zoals het een hoer betaamt, had ze geen verleden en durfde ze niet aan de toekomst te denken. Om slechts te kunnen overleven, leefde ze van de ene dag in de andere. In feite had ze zichzelf geleerd haar gedachten uit te schakelen wanneer ze een 'opvoering' gaf - de rol vervullend van de vrouw van wie Fernando eiste dat ze die spelen zou. Behalve zichzelf was er niemand meer die ze in vertrouwen kon nemen; ze had te veel lesjes moeten leren waardoor ze geleidelijk aan een hard, onverschillig masker had gekregen. Zonder er zelf erg in te hebben, gleed ze steeds dieper de afgrond in, totdat ze niet meer en niet minder was dan de vrouw die ze zijn moest: een gokster, geheel geconcentreerd op haar spel - want winnen betekende eten en verliezen betekende honger! Verdorven - vals - wat was het verschil? Ze was nu wie ze had moeten worden.

Om een nog grotere valsspeelster dan de grootste valsspelers te worden - om hen te verslaan. Ja, waarom niet? Ze had niets te verliezen - waarschijnlijk zelfs niet haar eigen wil. Dus waarom zou ze er niet gewoon mee doorgaan?

'Zo, dus nu laat je je ware aard zien, hè? Je bent zelfs een nóg grotere puta en teef dan je dierbare mama! Met een zogenaamde uitstralende warmte, die iemand tergende beloften geeft, maar zich op het laatste ogenblik terugtrekt. Je moet jezelf eens zien! Je bent dankbaar voor alles wat ik je gegeven heb. Ik merk het aan de wijze waarop je daarna als een kat tegen me aankruipt!' Fernando lachte, maar Trista had het gevoel dat die lach afkomstig was van een wildvreemde man. Ze was tenslotte een goed getrainde courtisane. Ze kon elke rol vervullen - ook al was die rol door een ander uitgezocht - zonder er verder bij na te denken. En opeens wist ze wat ze zeggen moest - die goed gerepeteerde regels.

'Maar Fernando - ik heb je al eerder verteld dat ik slechts op jóu wachtte - dat je mij, ondanks mezelf, zou nemen! Ik dacht dat jij het was die me opzettelijk treiterde en me jaloers trachtte te maken, en, zie je, ik ben nu juist jaloers op jou ...'

'Hou op met die nonsens, hoor je me? Of ik zal je weer moeten straffen en je je plaats wijzen - zoals dit, en dit - en als je niet ophoudt met dat gegil, dan wordt het nóg erger!'

Met de palm van zijn hand sloeg hij haar hard op haar naakte vlees om even later haar handen stevig op haar rug te houden. Trista kon ondanks haar verwoede pogingen haar tranen niet tegenhouden.

'Daar!' riep hij, terwijl hij haar plotseling losliet. 'Laat dat een lesje voor je zijn - dat je momenteel niet meer dan mijn hoer bent - begrepen ? Je hebt maar één taak: mij te dienen - en precies te doen wat ik zeg. En wanneer je op mij verliefd mocht zijn geworden, dan ben ik de eerste man die je laat zien wie de baas is en wie de knecht is. Een reden te meer voor jou om me het naar de zin te maken in plaats van je jaloezie te tonen. En draai je nu om - zodat ik je als je heer en meester kan berijden. Op je knieën, ramera en sméék erom, want ik merk dat je weer héél wellustig bent!'

Fernando dacht boos dat het maar al te waar was dat hij haar begeerde; in het bijzonder wanneer hij haar op déze wijze nam; in de voor haar meest vernederende posities. Maar ze was niet zijn valse Laurette - Laurette die hem alles geleerd had en ervoor gezorgd had dat hij kruipend om haar liefde bedelde - de duivel hale haar heksenziel! Daarna had ze hem verlaten - zonder iets te zeggen en zonder verontschuldigingen. Ze had hem hatend achtergelaten; een haat die zich als kanker in zijn lichaam verspreidde. Soms fantaseerde hij dat Trista Laurette was - maar ze waren té verschillend van elkaar. Laurette zou zich nooit zó gemakkelijk onderworpen hebben - nee, ze zou het integendeel zo gespeeld hebben dat het leek alsof zij de overwinnaar zou zijn - de koningin. Nee, Laurette zou zich nooit aan een dergelijke behandeling onderworpen hebben - ze zou liever sterven of op een bepaalde manier glimlachen, zodat... maar hij wilde niet aan Laurette denken. Nog niet! Zijn wraak op Laurette zou heel wat subtieler zijn. Anders dan op Trista, dat aan hem klittend kreng dat ze geworden was. Hij had al lang genoeg van haar - in het bijzonder nadat ze niet meer tegenstribbelde of protesteerde - en het deed er niet toe hoe hij haar vernederde of kwetste. In feite begon hij te denken dat ze de wijze waarop hij haar behandelde leuk vond ...

Laurette had hem tenminste gedurende enige tijd bemind - daar was hij zeker van. De risico's die ze gelopen hadden! En steeds was dat heksachtige, wilde kind van haar in de buurt; hem achterna zittend - hem beglurend - een bespotting van zichzelf makend. Toen Laurette hem verlaten had, was hij plannetjes gaan smeden wat hij met dat kleine moeraskind zou doen zodra ze groot genoeg zou zijn om door hem te grazen te worden genomen. Hij had niet langer hoeven te wachten dan hij veronderstelde, mede dankzij zijn tante en Trista zélf - maar nu waren ze zo ver dat er niets was dat ze niet goedvond. Hij wilde dat Laurette dat te weten zou komen. Hij wilde dat Laurette te zien kreeg wat er van haar dochter was geworden - dit gewillig glimlachend hoertje. Ze móest het. Por Dios -ja, ze móest het - ze móest te weten komen wat zijn wraak op haar was, omdat ze zijn liefde had verraden. Verdómd met haar!

En weer ging Fernando haar gebruiken. Deze maal was het nóg pijnlijker dan ooit tevoren - en Trista begreep waarom. Haar moeder - altijd haar moeder! Maar zij was iemand anders - afgescheiden - en ze trachtte, zoals ze al zo dikwijls had gedaan, haar gedachten van haar lichaam te scheiden; net te doen alsof haar lichaam van iemand anders was- een actrice die een rol in een melodrama vervult; een rol die niets met de werkelijkheid te maken had. De werkelijkheid zou ze naderhand te zien krijgeven –lang nadat de voorstelling eindelijk afgelopen was.