Hoofdstuk 9

'Fernando heeft besloten een wandelingetje te maken, want hij heeft trek in een sigaar. Hij wilde dat ik met hem meeging, maar jammer genoeg zal mijn stiefmoeder daar niets van willen horen, behalve als we een chaperonne zouden meenemen! Je moet eens bedenken hoe zij wel moet zijn als ze zo achterdochtig is ... In ieder geval bevindt zij zich nu veilig boven in haar bed; ze ligt waarschijnlijk al te snurken en dat geldt, ik ben blij dat ik dat kan zeggen, ook voor mijn papa.' Marie-Claire was mijn kamer binnengestormd zonder de moeite te nemen op de tussendeur te kloppen en ik zag dat ze helemaal niets onder haar openvallende zijden ochtendmantel droeg.'Iedereen, behalve Fernando, is naar bed gegaan; dus .. .'Ze glimlachte ondeugend, vóór ze onderdrukt giechelend verderging: 'Ik hoop, chérie, dat jouw nacht net zo verrukkelijk wordt als die van mij! Morgen, voor we vertrekken, zullen we onze ervaringen uitwisselen! Houd hem zolang mogelijk bezig - en doe je best je te herinneren wat ik je gezegd heb!'

Ik vroeg me af, terwijl ze weg wervelde en de tussendeur geruisloos achter zich sloot, of ze zich zo haastte omdat Blaze zich reeds in haar bed bevond; naakt en hard, en vol verlangen op haar wachtend. En waarom had die gedachte de macht me opnieuw woedend te maken; ik was vastbesloten uit te zoeken ... of...

Ik wilde niet verder denken, niet verder aarzelen. Barrevoets slipte ik vlug en zonder geluid te maken door de openslaande deuren die naar de galerij voerden. Uitstekend - ik zou mezelf gaan ontdekken. Fernando... waarom niet? Tenslotte had ik mijn maagdelijkheid te grabbel gegooid en ik had, behalve mijn trots, niets meer te verliezen.

Ik herinner me het warme gevoel onder mijn voeten van het parket toen ik mij door de volle lengte van de galerij haastte. Het gesluierde filterlicht van een bleke maan stelde mij in staat mijn weg te vinden, terwijl ik mezelf moedig voorhield dat ik wel degelijk wist wat ik aan het doen was. Ik was een dochter van mijn moeder; dat was ik toch? Het kon me niet meer schelen hoe de mannen haar genoemd hadden, want allen waren blijven doorgaan met hun pogingen haar te bezitten. Zoals Fernando - die had laten blijken mij te willen bezitten. Ik hield mijn pas wat in om direct daarna een ogenblik stil te blijven staan, terwijl mijn ogen in de tuin beneden me naar de gloed van een brandende sigaar speurden. Was hij reeds naar zijn kamer teruggekeerd? En waarom voelde ik mij door deze gedachte opeens opgelucht? Ik had tot nog toe toch vrijwillig gehandeld?

Voor ik gelegenheid had over mijn tegenstrijdige gedachten na te denken, voelde ik mijn haren bewegen onder een zacht briesje dat de aroma had van een ontstoken sigaar. Hij moest zich vlak onder mij bevinden, zo herinner ik mij gedacht te hebben, en met beide handen hield ik de leuning vast die over de hele lengte van de galerij liep. Ik vroeg me af wat me te doen stond. Deemoedig teruggaan naar mijn kamer, wakend in mijn bed, me afvragend op welke wijze ze aan de andere kant van de deur de liefde bedreven? Of zou ik - en ik was degene die de logeerkamers toegewezen had - in Fernando's bed kruipen ? En wat dan ? Ik voelde mijn boventanden op mijn onderlip knabbelen terwijl ik aarzelde, steunend van mijn ene voet op de andere. Zal ik - of zal ik niet?

Terwijl ik stond te dubben, hoorde ik opeens een geluid onder me. Vanaf de plek waarvandaan de geur van een sigaar naar me toe was gekomen Zachte, mompelende woorden:

'Alstublieft! O, alstublieft, meneer, nee! Ik bid u ... ahh!'

'Dat is beter! En als je blijft tegenstribbelen zal ik je arm breken, heb je dat begrepen ? Verdomde teef van een negerin ... wie denk je wel dat je bent om "nee" te zeggen? Je zou trots moeten zijn omdat ik je aanraak, kreng! Hè? Comprende? Dus nu doe je precies wat ik zeg, of ik zal je ondersteboven ophangen en je heen en weer laten draaien terwijl ik je achterste met een zweep zal bewerken! Dus...'

'Maar ik ben vrij! Ik ben eigendom van mezelf... en ... en u kunt me niet ophangen en slaan, of me gebruiken zoals u me wilt gebruiken ... nee! O ...'

Ik had al die tijd het gevoel totaal verlamd te zijn - door ongeloof. Maar die laatste hulpeloze kreet van pijn en het geluid van die verschrikkelijke lach die daarop volgde, bracht mijn verstand terug. 'Fernando? Fernando, ik geloof dat ik stemmen hoorde! Wat ben je daar beneden aan het doen ? Met wie sta je te praten ? Zal ik papa roepen?' Ik acteerde, hoewel ik me van binnen ziek en geschokt voelde. Het is niet erg plezierig de donkerste kronkel van een man te ontdekken - noch erg veilig.

Ik had naar alle grommend uitgestoten obsceniteiten geluisterd - zowel in het Engels als in het Spaans. Maar ten slotte had hij het meisje losgelaten. Mary. Ik herkende haar toen ze over het gazon naar de bediendevleugel vluchtte; haar stukgetrokken blouse tegen haar borsten drukkend. Ze was jong - waarschijnlijk een jaar jonger dan ik was; lichtgekleurd en leuk om te zien. De dochter van Susy, die meehielp als er gasten waren. Ze had beter moeten weten; om op dit uur van de nacht uit wandelen te gaan. Maar Fernando, de verschrikkelijke, walglijke dingen die hij had gezegd en het arme meisje op alle mogelijke manieren bedreigend. Voor hem kon ik geen verontschuldigingen vinden!

Ik nam twee treden tegelijk van de trap die van de galerij naar het gazon leidde. Trillend en bevend stond ik een seconde later voor hem, me opeens realiserend hoe schaars ik gekleed was, maar desondanks keek ik hem razend aan.

'Wat was dat walglijk! Je bent niet meer dan een beest! Als die arme Marie-Claire iets afwist van die diepten van jou ..

'Van mijn wat? Mijn toekomstige echtgenote begrijpt, of zal spoedig begrijpen, dat een teef van een negerin, wel, niet meer dan dat is; en wanneer een man een van hen zo nu en dan gebruiken wil om zijn mannelijke behoeften te bevredigen dan betekent dat, verdomd nog aan toe, verder niets! Maar wat jou betreft, bemoeizuchtig zusje van me, hoe verklaar jij dat je, nadat je vanmiddag een zonnesteek opliep, opeens hier verschijnt, voor luistervink speelt en me de les leest; en op een manier gekleed die me doet denken aan een...'

'Het gaat jou nauwelijks iets aan hoe ik gekleed ben. Maar als je het met alle geweld wilt weten: toen ik wakker werd had ik een verstikkend gevoel en toen heb ik mijn kamer verlaten om een frisse neus te halen. Toen heb ik jou gehoord. Hoe kón je? Die weerzinwekkende, smerige woorden die je tegen dat arme kind zei, om vervolgens te proberen ...' Mijn beschuldigende woorden werden onderbroken toen Fernando zijn nagels op wrede wijze in mijn schouders sloeg. Hij bracht zijn gezicht vlak voor het mijne, waardoor ik onwillekeurig, met een onderdrukte kreet van pijn, een stap naar achteren deed.

'En ik ben van mening dat jij met mij te ver gaat - precies zoals je duivelse moeder dat deed! Het ene ogenblik louter kusjes, beloften en zoete toegeeflijkheid, het volgende ogenblik ongenaakbare afstandelijkheid. In het bijzonder wanneer er een andere man in de buurt was; snuffelend aan haar rokken - als een hond die een loopse teef gewaar wordt! En jij - toen je, een kind nog, achter me aan zat... Toen wist ik dat jij niet beter was dan zij. Of ben je dat soms wel? Een puta - een hete teef! Daarom heb je - gekleed als een hoertje - je kamer verlaten!' Hij schudde me heftig door elkaar waardoor ik in ademnood kwam. Op commanderend-vragende toon ging hij verder: 'Is het dan niet zo? Je bent rijp voor een man en je was op zoek naar een man; was je dat soms niet? Welke man had je in gedachten? Zeg het me, puta, voor ik ...'

Ik had nooit eerder geweten dat ik zó sterk en krachtig kon zijn. Ik rukte me uit zijn grijpende handen los en met gebalde vuisten ging ik hem te lijf; eerst zijn keel, daarna zijn ribben. Ongetwijfeld had ik hem kunnen vermoorden als ik nog heftiger te werk was gegaan; ik wilde me echter slechts bevrijden - zowel van zijn handen als zijn woorden. Hij struikelde een paar stappen achterwaarts voor hij zijn evenwicht hervond, maar ik had er inmiddels voor gezorgd dat er een behoorlijke afstand tussen ons beiden was. Met bevende, bijna ademloze stem antwoordde ik: 'Jij was het! Ik was op zoek naar jou, Fernando, totdat...'

Ik voelde me niet in staat nog één woord te spreken. Ik had me juist voorgenomen me om te draaien om haastig mijn kamer op te zoeken, toen hij met een hoogrode gelaatskleur op me afvloog en me tegen de houten omheining duwde; ik dacht even dat mijn rug onder die krachtige duw was gebroken.

'was je op zoek naar mij? Werkelijk? Ik geloof dat je alle listen van je moeder hebt geërfd! En ik vraag me af wat er verder gaat gebeuren. Je kunt erover nadenken terwijl ik erover ga nadenken wat je mij te bieden hebt.'

'Nee, Fernando! Nee! Ik ben niet...' Het zag ernaar uit dat hij van plan was mij te laten gaan, maar een seconde later realiseerde ik me dat ik bloed op mijn lippen had. Ik was verbijsterd; hij was op enige afstand van mij gaan staan en had me daarna een klap in mijn gezicht gegeven, met dezelfde hand die mij nu in een wurggreep hield.

Hij had me pijn gedaan - en ik begreep dat hij mij pijn had willen doen - om misschien via mij mijn moeder te straffen. 'Vind je dat prettig?' Hij had gegrinnikt, elke keer dat ik onder de wrede druk van zijn hand een kreun liet horen. 'Laurette zou het ook fijn gevonden hebben om op deze wijze betast en vastgehouden te worden. Ze gaf zelfs aanwijzingen, het kreng! "Betast me hier, Nando - en nu daar. Kijk, op deze wijze..." En jij, Trista?' Vanzelfsprekend had hij ervoor gezorgd dat ik geen antwoord kon geven. Ik kon hem slechts huilend, maar met vastbesloten, wijdopen ogen aanzien. 'Vind je het fijn om op dezelfde plekken te worden betast? En als je van plan bent mij nog eens een klap te verkopen, zusje van me, dan zal ik genoodzaakt zijn ...'

'Een kleine familieonenigheid? Het spijt me dat ik erin betrokken word, maar zie je... Ik ben er niet aan gewend zoveel te drinken en ik ben bang... bang, dat ik hopeloos verdwaald ben! Ziet ernaar uit dat ik mijn eigen kamer niet kan vinden ... geloof dat ik, ernaar zoekende, iedereen wakker gemaakt heb. Het spijt me ...!

Fernando had me met een onderdrukte kreet losgelaten. Desondanks had ik het gevoel dat ik me nog steeds niet kon bewegen en ik staarde naar het zwakke aftreksel van de man die ik dacht te kennen; onstabiel balancerend op zijn benen, met een scheefhangende, verfomfaaide stropdas, en een onnozele, nietszeggende grijns op zijn gezicht. Hoe kon dat in 's hemelsnaam een en dezelfde persoon zijn?

Pas nadat Fernando in het Spaans een afschuwelijke vloek had geuit en Blaze zich bijna tegen hem aan had laten vallen, verontschuldigend mompelend: 'Het spijt me, ouwe jongen, maar ik versta geen Frans,' pas toen voelde ik dat mijn voeten in staat waren zich weer te bewegen. Zonder iets te zeggen en zonder nog ergens acht op te slaan, rende ik terug naar de veiligheid van mijn kamer, waar ik me ervan overtuigde dat de luiken en de gordijnen goed gesloten waren, om me vervolgens in mijn volle lengte op mijn bed te werpen. Geschokt dacht ik aan wat er had kunnen gebeuren.

Het leek alsof de rillingen die door heel mijn lichaam liepen niet meer te stoppen waren toen ik platgedrukt op de fluwelen bedsprei van het ouderwetse hemelbed lag. Mijn kamer deed middeleeuws aan. Waarom had ik deze voor mezelf uitgekozen? Middeleeuwse vrouwen werden achter slot en grendel gehouden en werden, in het belang van hun vader en broers, uitgehuwelijkt. Het was hun, nam ik aan, niet toegestaan zelfstandig te handelen. Ik daarentegen had op een bijzonder kinderachtige manier wel zelfstandig gehandeld, maar het was allemaal met spijtgevoel geëindigd.

'O...! O, verdómme, verdómme, verdómme!' Ik beukte met mijn vuisten op de bedsprei terwijl mijn woede steeg en me overweldigde. Wat een stomme idioot was ik geweest! Wat zou Marie- Claire om me moeten lachen ... en Blaze ... Blaze?

Blaze had met Marie-Claire moeten vrijen - niet over de galerij moeten zwalken, onbekwaamheid en onschuld voorwendend! Mij in feite van de gevolgen van mijn idiote gedrag reddend! Fernando was beslist inmiddels naar zijn kamer gewankeld en ik kon me nu veilig voelen. Ik zou op moeten staan om mijn gezicht te wassen en om misschien wat te gaan zitten lezen totdat ik me slaperig zou voelen. Ik maakte aanstalten om me op te richten, maar op hetzelfde ogenblik werd ik als het ware naar boven gehesen en een paar armen sloegen zich ruw om mijn lichaam. Ik keek omhoog en mijn blik ontmoette Blaze Davenants donkere, boze gelaat terwijl hij me in het gezicht slingerde: 'Wat voor de duivel was je daar buiten van plan te gaan doen ? Is dat de manier waarop je je gedraagt? Dat had je me wel eerder kunnen vertellen, ma petite, dan had ik je wel van dienst kunnen zijn!'

'Blaze...?' Ik had aan hem gedacht, ik meende hem zelfs te voelen, nog voor zijn handen mij aanraakten. Op datzelfde ogenblik borrelde een instinct in mij op - een instinct dat veel ouder was dan ik en niets met redelijkheid te maken had. Ik wierp mijn hoofd naar achteren en mijn ogen hielden op met knipperen. 'Ik had mijn kamer verlaten omdat - omdat ik wist dat jij bij Marie-Claire was en ik wilde - ik wilde ..

ik weet het,' antwoordde hij tot mijn verbazing en de schok die ik voelde deed me even zwijgen. 'Trista ... verdoemd zij je heksen- ziel... ik wéét het! Ik ben vannacht niet bij Marie-Claire geweest omdat de gedachte aan jou, met je dierbare Fernando, me te veel bezighield.' Daarna, alsof hij zijn woorden te niet wilde doen, lachte hij cynisch. 'Verdomme! Ik vermoed dat elke man zich eens in zijn leven als een idiote stommeling mag gedragen - en ik ben daarop geen uitzondering. Op dit ogenblik kan ik er niet achterkomen of mijn gevoelens voor jou vaderlijk zijn, of iets anders! Ik zou willen dat je je kostbare maagdelijkheid niet aan mij verloren had - dat ik die niet genomen had!'

Terwijl hij sprak rukte hij woedend aan de zijden koorden van de bedgordijnen en toen de gordijnen gesloten waren, bevonden wij ons in een klein, afgescheiden en besloten deel van de wereld waarin geen tijd bestond, noch beperkingen aan de vormen van het sensuele plezier dat vrijwillig door ons aan elkaar geboden en geaccepteerd werd. Het stoutmoedige onderzoek naar zijn lichaam in de door ons geschapen duisternis ging mij nu heel wat gemakkelijker af, terwijl ik me tegelijkertijd overgaf aan de zinnelijke gevoelens van de aanrakingen van zijn vingers, lippen en tong op en in me. We waren verblind in onze gevoelens voor elkaar. We ontdekten steeds weer nieuwe werelden, scheppingen, trillingen en holen om daarna, toen ik hem in mij voelde, weg te vlieden op een rivierstroom die na een zware regenval was gaan wassen.