Hoofdstuk 30

Ze ging hem voor de trap op naar boven. Ze had haar rok een stukje opgetild waardoor hij voldoende te zien kreeg van haar idioot hooggehakte rood satijnen schoentjes en de zilverkleurige zijden kousen. Op een van de treden bleef ze even pauzeren om over haar schouders heen zijn vraag te beantwoorden: 'Vanzelfsprekend met net zoveel als ik wil!'

Hoe durfde ze in alle openbaarheid toe te geven dat ze een doodgewone hoer was, die haar lichaam aan de meest biedende te koop aanbood ? Zilver - hoe toepasselijk! Geërgerd dacht hij verder dat ze meer weg had van kwikzilver, dat heel moeilijk in de hand te houden was. Tenslotte kende zelfs de wet bedrogen mannen het recht toe om hun vrouwen te doden!

'Ziezo - we zijn er!' riep Trista opgetogen nadat ze de deur achter hen had dicht gedaan. 'Vind je ook niet dat dit een erg fijne kamer is?' Ze ging door met over van alles en nog wat te babbelen (woorden gebruiken, dacht ze hulpeloos, terwijl ze naar het donkere, gevaarlijke gelaat van Blaze keek) en ze lachte met het geluid van rinkelend kristal. 'Rood- en goudkleurig gestoffeerd, en kijk eens: er hangt zelfs een spiegel boven het bed! Sommige mensen windt dat op, weet je? Ze kijken naar zichzelf, terwijl ze... maar, hemeltje! Wat onnadenkend van me om maar door te kletsen in plaats van je te vragen het je gemakkelijk te maken. Doe alsjeblieft alsof je thuis bent. Het is hier een nogal informele boel! En als je me zegt aan welk drankje je de voorkeur geeft, dan zal ik me gelukkig prijzen ...'

'Hoeveel? Ik herinner me niet dat we een prijs zijn overeengekomen. Ik sta er altijd op te weten wat ik voor een hoer betalen moet en wat ik voor mijn geld van haar verwachten kan. Waarom doe je je kleren niet uit om me naakt dat drankje te serveren? Een glas bourbon - voor het geval je dat vergeten bent!' Hij hoorde dat ze haar adem inhield en moest er wreed-sarcastisch om lachen. Ze kon nauwelijks de twee grote goudstukken die hij op de kaptafel wierp ontwijken.

'Wel? Dat zal voldoende voor de aanbetaling zijn. Doe je kleren uit en laat je haren wijd om je heen vallen - lady Godiva! In plaats van een paard kun je nu voor de verandering eens een man berijden en je kunt in de spiegel zien hoe je dat doet! Dus? Waar wacht je verdomme op?'

Ieder woord dat hij sprak kwam als een mes in haar hart terecht, maar ze had tijdens Fernando's spelletjes geleerd haar emoties verborgen te houden. Waarom was hij hier komen opdagen ? Waarom was ze met hem naar boven gegaan? Opdat ze elkaar konden kwetsen en elkaar nog meer gingen haten ? Ondanks haar gedachten en wonden kreeg Trista het voor elkaar hem op licht vragende toon te zeggen: 'Maar waar wacht jij op, lekkertje? Toen je met me naar boven ging móet je geweten hebben dat ik de bevelen geef - ik acceptéér ze niet! En nu we elkaar eindelijk goed begrijpen, doe je er beter aan héél vlug je kleren uit te trekken, lieve Blaze. Je krijgt een vol uur van me, maar ik houd me écht aan de tijd. Je herinnert je wellicht dat er nog meer klanten zitten te wachten?'

Door haar keel dicht te knijpen had hij haar kunnen doden! Had ze misschien reeds geraden wat hij in gedachten had ? Maar ze hield haar hoofd rechtop en keek hem strak in zijn moordlustige tijgerogen. Ze deed geen enkele moeite zijn blik te ontwijken en ze ging ook niet dichter bij de deur staan om, wanneer dat noodzakelijk zou zijn, zo haastig mogelijk te kunnen ontvluchten.

Haat hem, zeiden Trista's gedachten haar. Toon hem hoe erg je hem haat en veracht! Laat je nooit meer de dupe van hem worden, je moet terug vechten, stommeling!

Overdreven haalde Blaze zijn schouders op - zijn gelaat werd opeens nietszeggend. 'Gelul! Je bedoelt te zeggen dat ik ervoor moet betalen om mijn kleren uit te trekken, terwijl jij daar blijft staan kijken? Neem me niet kwalijk, liefje, maar ik ben nu eenmaal gewend dat het precies andersom is, als je begrijpt wat ik bedoel? Maar misschien dat je volgende klant geld spendeert aan dat soort grillen - of aan een verboden fantasie! Ik doe dat niet; het spijt me je dat te zeggen, lekkertje!' Zijn glimlach deed aan een roofvogel denken - verergerd omdat hij een beetje zijn lippen opgetrokken had waardoor zijn glinsterende tanden te zien waren. 'Aan jou de keus, mijn beste!' Waarom voelde ze zich opeens iemand uit een sprookje?

'Aangezien de hogelijk aanbevolen en uiterst kostbare snol me geen bevrediging heeft geschonken, neem ik aan dat ik mijn geld terugkrijg?' De hoestbui die hij daarop kreeg moest een luide lach verbeelden. Met omhooggetrokken wenkbrauwen ging hij op spottende toon verder: 'Daar valt toch niets tegen in te brengen? Voor niets gaat slechts de zon op! En als je me mijn geld niet teruggeeft, dan hoeft een volgende klant niet te betalen! Ik zal ervoor zorgen dat hij dat te weten komt. Ga je daarmee akkoord?' De twee grote goudstukken vlogen om zijn oren. Haastig pakte hij ze van de vloer op en stak ze in zijn vestzakje.

'Je hebt je geld terug - eruit nu!' Trista's stem trilde van ingehouden woede. 'Hoorde je wat ik zei? Eruit - en onmiddellijk; of ik smijt je eruit. Ik ben jou niets schuldig, begrepen? En de duivel mag jou en je goudstukken halen! Je dacht me te kunnen kopen, hè, Blaze Davenant ? Niemand zal me ooit weer gebruiken, noch een deel van mijn lichaam; heb je dat heel goed begrepen ? In de laatste plaats jij huichelaar die je bent, om me zonder slag of stoot te beschuldigen en te veroordelen - omdat jij altijd het slechtste in de mens zoekt - is dat niet zo? Wel, je denkt maar wat je wilt; het kan me geen donder schelen, maar ik hoop dat ik jou nooit meer te zien krijg, jij... jij verachtelijk stuk hondsvot!' Ze keek hem doordringend aan, terwijl haar handen de rand van een rijk geornamenteerde tafel omklemden zodat op een gegeven moment haar knokkels spierwit werden. 'Eruit, wil je?' herhaalde ze. 'Ik denk dat nu, nu je je geld terug hebt en gezegd is wat gezegd moest worden, alles tussen ons geregeld is! Je hebt geen enkele reden om langer...'

'Nee? Maar ook al kan een man zijn eigen vrouw niet kópen, hij heeft wel degelijk bepaalde echtelijke rechten - als hij daarop zou staan. Ik ben er zeker van dat je dat bekend is! Tenslotte hóef ik jou helemaal niet te betalen om je in bed te krijgen; in het bijzonder omdat ik het wettelijke recht heb je te nemen wanneer ik dat maar wil... Dus, als je zo goed wilt zijn?'

Trista voelde de warmte van zijn lichaam op haar rug afstralen. Met een ruk draaide ze zich om en keek hem aan.

'Nee! Weerzinwekkend laag beest dat je bent. Je hebt getoond dat jij zeker niet...'

'Nee? Maar aangezien je me een weerzinwekkend laag beest noemt, moet je niet verbaasd zijn als ik me als zodanig gedraag!'

Hij drukte haar tegen de kaptafel. Hij hield haar armen achter haar rug geklemd en hij was met wijd gespreide benen tegen haar lichaam gaan staan; als een onwillige gevangene.

'Nou. Je moet, sinds we elkaar voor het laatst ontmoet hebben, heel wat geleerd hebben! Was Fernando overigens een goede leermeester? Nu moet je me maar eens laten zien wat je waard bent voor die hoge prijs die je vraagt; of wat je niet waard bent!'

Het was een lange tijd geleden dat ze in een ... val gezeten had; belaagd en hulpeloos. Hoe kón ze die hardvochtige en pijnlijke lessen, die ze gedwongen was te leren, vergeten? Maar... Blaze? En ... waarom ?

Ze voelde dat hij naar voren leunde en hoe de hardheid van zijn lichaam tegen het hare drukte. Trista sloot haar ogen, terwijl ze ook haar geest voor gevoelens en emoties die haar misschien gingen misleiden, trachtte te sluiten. Dit was een man - zomaar een man. Hij was eens een avontuurlijke fantasie voor haar geweest; maar dat was heel lang geleden en deed denken aan een half vergeten droom. Dit was het heden en de keiharde werkelijkheid. Om de een of andere reden wilde ze een bittere kreet laten horen, maar ze was vergeten hoe ze dat doen moest. Ze had veel te lang haar gevoelens onder haar strakke masker moeten verbergen ...

Uit puur instinctieve zelfbescherming trok ze toen hij haar probeerde te zoenen haar gelaat opzij, terwijl ze geprikkeld mompelde: 'In 's hemelsnaam, Blaze! Ik zie er de noodzaak niet van in dat je mijn rug breekt! Je hoeft me niet te bewijzen dat je sterker bent dan ik en je hoeft me er niet aan te herinneren dat je met mij getrouwd bent... Ik ben in ieder geval niet van plan met je te redetwisten, aangezien je vastbesloten schijnt te zijn om .. .je echtelijke rechten, zoals je dat zo fraai noemt, op te eisen ... Het is ditmaal weer eens een ander excuus voor je...'

'Christus!' onderbrak Blaze haar met nauwelijks verholen opwinding, terwijl hij zijn hand onder haar kin bracht om haar, of ze het wilde of niet, recht aan te kijken. In feite zou hij, in antwoord op hetgeen ze gezegd had, haar nek kunnen breken. Ze was tenslotte niet méér dan een hoer, die een veel te hoge prijs voor haar veel gebruikte lichaam eiste. Waarom had hij dat niet veel eerder ingezien? Waarom had hij haar toen niet overgelaten aan de grillen van kapitein McCormick?

'Hebben ze het ooit wel eens met je kleren aan met je gedaan? Waarbij je alleen maar je rokken opgetrokken hield?' vroeg Blaze plotseling. Hij zag dat haar zilvergrijze ogen opeens wijdopen gingen - alsof de vraag haar shockeerde! 'Dat is de manier waarop de havenhoertjes met hun klanten neuken, weet je!'

'Hou op - hou alsjeblieft op! Heb je me niet al genoeg beledigd - heb je al niet genoeg gezegd ? Je kent me... de duivel hale je ... je kent me helemaal niet... of wel, soms? En nu durf je het te doen voorkomen ... om ... om ...'

'Ik geloof dat ik jou maar al te goed ken, lekkertje. Veel te goed om me door je toneelspel te laten misleiden, ben ik bang ... dus ...'

'Jij...!' Trista voelde zich witheet worden. Ze balde haar vuisten en wilde zich op hem werpen, maar met een sardonische grijns greep hij haar weer bij de polsen en hield deze in een stevige greep op haar rug geklemd. Hij had het met zó'n kracht gedaan, dat ze niet in staat was een kreet van pijn te onderdrukken.

'Sommige idioten vinden het misschien wel aangenaam om door de publieke vrouwen op dergelijke wijze te worden bezig gehouden, mijn beste echtgenote - maar ik houd niet van dit soort van voorstellingen; noch van andere onnozele bordeelspelletjes. In het bijzonder niet met jou!'

Ik zal niet huilen - ik zal hem niet vragen medelijden met me te hebben en ik zal hem niets trachten uit te leggen. Nooit! De zinnen herhaalden zich in Trista's hersenen, terwijl ze opeens merkte dat hij haar polsen nog met één hand vasthield, terwijl zijn andere hand onder haar rokken graaide. Door het gewicht van de omhoog getrokken onderrokken en crinolines werd ze nog verder naar achteren gedrukt en ze bleek daardoor niet in staat zich verder te verzetten. Blaze had haar gekneusde en schrijnende polsen slechts losgelaten om, ondanks haar snikkende, protesterende uitingen van pijn en frustratie, de van baleinen en haakjes en ogen voorziene kleding van haar lichaam te rukken. En om het nóg erger te maken streek hij met zijn vingers door haar haar waardoor haar krullen- massa wijd over haar schouders kwam te vallen. Terwijl hij dat deed, rukte hij haar hoofd naar achteren en ze had het gevoel dat haar nek zou breken.

Ze droeg slechts dun, doorzichtig ondergoed, dat hij van haar onderlichaam losrukte, waarna hij ruw in haar lichaam begon te bewegen. Zijn vingers gingen steeds dieper en vlugger en ze liet een kreet van opluchting horen toen hij ze eruit haalde om er daarna zijn penis in te drijven. Ze kreeg het gevoel alsof een heet vlammend zwaard in haar was losgelaten.

Hij wilde haar verwonden. Hij móest haar verwonden met zijn steeds dieper gaande dolk die pijnlijk-snijdende bewegingen in haar lichaam maakte.

Wat was er gebeurd? En waarom? Door haar bijna gesloten oogleden kon Trista alleen maar de naar boven geslagen onderkanten van haar veelkleurige onderrokken onderscheiden. De kleuren deden haar aan lekkende vlammen denken en ze werd erdoor verteerd totdat... totdat?

'Ah, er bevindt zich een nog niet tot leven gekomen slang in je binnenste. Sommigen noemen die machten sommigen noemen die alwetendheid.' De woorden van de oude moerasvrouw kwamen op in haar gedachten. 'Maar wees voorzichtig - wat gewonnen is, is gemakkelijk geronnen; en wat gegeven wordt, kan gemakkelijk weer afgenomen worden. Denk daaraan!'

Maar ze wilde er niet aan denken; want bepaalde herinneringen en halfvergeten dromen waren veel te pijnlijk, waardoor ze maar beter vergeten en diep in haar geest verborgen konden worden; explosies die de hemel vulden met uiteenspattende lichtflitsen die naar beneden regenden om in flarden van rook te veranderen om haar vervolgens te verteren tot iets wat misschien nooit bestaan had. De hele bekende wereld ... het bestaan ... ach, God, zelfs de liefde!

'Nee - nee! Nóóit! Luister naar me! Ik zal het niet toestaan! Ik...'

Ze scheen plotseling krankzinnig te zijn geworden! Woorden welden in haar op, terwijl haar stemgeluid slechts afwerende kreten liet horen.

De enige manier om haar te laten zwijgen, was om met geweld zijn mond op die van haar te drukken! Zijn teef - haar stiefbroers teef - ieders teef; wanneer men er maar genoeg voor betaalde! Ondanks zijn kwaadaardige gedachten ging Blaze door met haar te kussen; hij kuste haar op haar half geopende mond en proefde haar zoute tranen - hij voelde de hitte van haar naakte dijen tegen die van hem en plotseling, terwijl het vuur in zijn lichaam naschroeide, merkte hij dat hij haar begeerde en nodig had. En op hetzelfde ogenblik ontdekte hij dat zowel haar ziel als haar lichaam op hem wachtte.

Die verdomde heksenziel van haar; die altijd geweten had hoe ze iemand kon vangen met haar leugenachtig gedrag en precies wist wie het slachtoffer van haar lusten moest zijn. En verdomd zijn eigen idioot gedrag, waardoor hij wéér haar slachtoffer zou moeten zijn!

Hij had gewoon moeten doorgaan met haar lichaam te misbruiken - zonder rekening met haar gevoelens te houden. Hij had haar gewoon moeten neuken om vervolgens kalm van haar weg te lopen. Waarom deed hij dat niet, in plaats van haar op te tillen en haar op dat verdomde hoerenbed van haar te leggen?