Hoofdstuk 3

Wat vreemd! Dat vond ik de volgende dag, toen ik ontdekte dat alles en iedereen geen veranderingen had ondergaan. Fernando behandelde mij zoals gewoonlijk overdreven geduldig, en niets uit zijn manier van doen doelde op hetgeen 's nachts tussen ons was voorgevallen. Tante Charity, haar haar weer in een zorgvuldige knot en gekleed in haar hooggesloten japon van alpaca, leek totaal niet op de vitale, sprankelende vrouw die ik 's nachts in de bibliotheek had gezien. Ik nam aan dat de man, die Blaze, inmiddels in het gezelschap van zijn 'vrienden' vertrokken was op weg naar vrijheid en veiligheid. Waarschijnlijk zou ik hem nooit meer te zien krijgen en dat was maar goed ook!

Tijdens de dagen die volgden was ik met veel plezier behulpzaam bij de voorbereidingen van het huwelijk. Ik pakte de kleding van Marie-Claire in, want zij zou daar nooit toe in staat zijn, en luisterde naar haar vele vragen over het wonen en leven in Californië waarop ik, voor zover me dat mogelijk was, antwoorden gaf.

'Er zal daar inmiddels wel het een en ander veranderd zijn,' waarschuwde ik haar en legde haar daarna uit dat, ondanks het feit dat in Californië de slavernij was afgeschaft, ze over voldoende bedienden zou kunnen beschikken.

'Mijn stiefmoeder komt uit Carolina, noord of zuid, dat vergeet ik steeds! Maar haar familie is ontzettend rijk; ze bezitten plantages en een massa slaven. Om die reden zal mijn vader wel met haar getrouwd zijn! In ieder geval is het zo dat, als ik maar genoeg bedienden om me heen heb en mooie kleren en prachtige juwelen, ik wel gelukkig zal zijn, neem ik aan. Bovendien wil ik vrijheid en een soort van ... echtgenote-positie.'

'En kinderen?' vroeg ik enigszins zuur. 'Er zal van jou verwacht worden dat je kinderen baart om de familienaam in ere te houden, weet je wel? Miguel is priester en ik ben slechts geadopteerd, zodat alleen Fernando overblijft.'

'Kinderen? Ik zal veel uit willen gaan; voor de verandering eens plezier willen hebben. Ik ben, tenslotte pas zeventien en ik heb nog geen zin in vochtige, huilende baby's! Als Fernando op een erfgenaam staat zal ik hem die schenken, maar pas als ik er rijp voor ben en dan nog alleen als ik de zekerheid heb dat die baby door een kindermeisje wordt opgevoed. Maar waarom zouden we over zulke vervelende dingen praten ? Denk je eens in - binnen twee weken zal ik getrouwd zijn en papa heeft me beloofd dat ik mijn uitzet tijdens onze huwelijksreis in Parijs mag kopen. Japonnen van Worth - denk je eens in! En natuurlijk zal papa ervoor zorgen dat we de keizer en de keizerin ontmoeten. O, Trista, ik wou maar dat je met ons mee kon gaan! Ik voel dat ik iemand nodig heb die in mijn geluk deelt en jij bent de enige van het vrouwelijk geslacht die ik ooit echt heb gemogen, waarmee ik écht bevriend ben. Kun je niet meegaan? Als ik getrouwd ben, heb ik tenslotte een chaperonne nodig. Jij zou naar de universiteit van Parijs kunnen gaan om medicijnen te studeren, als je hart tenminste nog steeds uitgaat naar die saaie stof, om verder zolang je dat wenste bij ons te blijven. Zou dat niet leuk zijn? Als Fernando eens met zijn boezemvrienden aan de zwier wenst te gaan, zouden wij elkaar gezelschap kunnen houden en ons eens goed amuseren. Ik zal er met papa en met Fernando over praten. Ze zullen het beslist goed vinden. Ze doen alles om het me naar de zin te maken!'

Marie-Claire stond voor de spiegel te wervelen, zichzelf bewonderend, terwijl zij babbelde en ik mijn best deed er weinig aandacht aan te besteden. Naar Parijs .. .naar voor mij nieuwe plaatsen waar ik andere mensen zou ontmoeten en waar ik meer zou leren over de wereld om me heen ... Natuurlijk was het niet mogelijk, dus waarom zou ik er verder over nadenken? Ik zou als iemand van niets verder leven; ik zou alle medische boeken die ik te pakken zou krijgen bestuderen en uiteindelijk eindigen als een gedesillusioneerde zure oude vrijster!

'Ja ... ja! Jij bent tenslotte mijn beste vriendin; bovendien ook mijn schoonzusje. Ik heb je nodig!'

'Nou, als dat inderdaad zo is, zal je mij wel weten te vinden. Maar je hebt tijdens je huwelijksreis geen derde wiel aan de wagen nodig! Je kunt me altijd nog uitnodigen voor een bezoek nadat jullie je ergens definitief hebben gevestigd. Ik beloof je nu al dat ik zal komen!'

'Zul je dat doen? Ik heb iemand nodig om vertrouwelijk mee te kunnen praten, weet je? Ik verwacht dat Fernando en ik elkaar na verloop van tijd gaan vervelen. En dan ... wie weet wat dan?'

Hoe levendig staat mij alles uit die dagen voor ogen! Te beginnen bij alle voorbereidingen voor ons vertrek. Ik zou per trein mee naar Washington gaan om de ouders van Marie-Claire te ontmoeten. Vervolgens zou het paar naar Richmond reizen waar het huwelijk zou worden gesloten en van daaruit zouden ze naar Charleston in Zuid-Carolina gaan waar de zeereis naar Frankrijk zou aanvangen.

'We gaan natuurlijk ook naar Italië. Rome heb ik altijd al willen zien. En daarna naar Engeland ... Griekenland ... en misschien ook naar Spanje. Ik wil overal naar toe!'

Waarom zou ik het enthousiasme van mijn vriendin bederven door haar te vertellen dat ze niet eeuwig door Europa konden blijven reizen; dat ze zich op een gegeven ogenblik ergens moesten gaan vestigen? Ze deed denken aan een opgewekte, levenslustige vlinder die met alle geweld uit gevangenschap wilde ontsnappen; ongeduldig wachtend om overal naar toe te kunnen vliegen om steeds weer nieuwe indrukken op te doen. Hoe zou ik haar dat kwalijk kunnen nemen ? Zou ik de kans om overal naar toe te reizen niet met beide handen aangrijpen?

Op een gegeven ogenblik zei ik alleen maar: 'Wel, ik hoop dat je Fernando eraan zult herinneren dat je een kamenier nodig zult hebben om je op je reis te begeleiden, want je weet zelf maar al te goed dat je altijd vergeet waar je je spullen laat - en je bent totaal hulpeloos wat betreft het pakken van koffers en zo. Nu wil ik alleen maar weten welke japonnen je in Washington nodig zult hebben. Ik zal dan voor alle zekerheid nagaan of ze wel goed gestoomd en gestreken zijn en of er geen knopen ontbreken!'

'Er zijn momenten, en dat zweer ik je, dat je net zo praat als juffrouw Charity! Knopen die ontbreken ... plooien die gestreken moeten worden ... Denk je nooit aan iets anders?Aan meer opwindende zaken ? Heb jij ooit wel eens een echt avontuur meegemaakt ? Je weet dat ik dat wel heb meegemaakt en ik heb er beslist geen spijt van. In ieder geval heb ik heel wat over de mannen geleerd - en ik denk dat jij je ook eens in een avontuur moet storten, anders zul je ongetwijfeld, net zoals juffrouw Charity, eindigen als een oude vrijster.

Die dag staat mij bijzonder goed voor de geest. De zon straalde door het open venster de kamer binnen en leek te willen wedijveren met de goudkleurige krulletjes die op Marie-Claires hoofd heen en weer dansten terwijl ze de woorden, die me enigszins ergerden, sprak. Waarom ergerden die woorden mij? Misschien dat ze tussen de regels door dingen zei waarover ik niet eens durfde te denken? Maar wat wilde ik eigenlijk? En als ik dat eenmaal te weten was gekomen ... wat dan?

Misschien dat het maar goed was dat ik in de dagen die volgden nauwelijks tijd had om aan zelfanalyse te doen, want er was heel wat te regelen vóór de trein naar Washington, met de vele stopplaatsen voor overnachting, zou vertrekken.

'Stopplaatsen in het belang van de vermoeide treinreiziger', zoals in het spoorboekje vermeld stond. En toen we dan eindelijk vertrokken voelde ik me zo vermoeid en zo verhit, dat ik het liefst in een koel bad had willen kruipen. In New York moest ik een bed met Marie-Claire delen en uiteraard was er geen sprake van een behoorlijke nachtrust. Ze had erop gestaan mij tot laat in de nacht wakker te houden door alle mogelijke vragen op mij af te vuren: wat ik allemaal van mannen afwist, hoe mannen behaagd konden worden en hoe vrouwen door mannen behaagd konden worden. Zij gaf zelf antwoord op al haar vragen en ik denk dat ik die nacht heel wat geleerd heb, hoewel ik toch liever van een goede nachtrust had genoten. In Washington deed ik mijn uiterste best het zo te regelen dat ik niet opnieuw een bed met Marie-Claire hoefde te delen. Hoewel het op een gegeven ogenblik etenstijd was in het huis in Washington, waar inmiddels de familie van het bruidspaar was gearriveerd, sliep ik die eerste avond als een blok. Ik meen tien uur of langer achter elkaar geslapen te hebben, toen ik plotseling door een rukje aan mijn schouder wakker gemaakt werd.

'Sssttt!' De stem van Marie-Claire kwam vanuit het donker en klonk gebiedend. Een ogenblik later merkte ik dat ze op mijn bed was gaan zitten. 'Alsjeblieft, Trista, je moet doen alsof je nog maar pas heel vast in slaap bent gevallen nadat ik je de afgelopen uren gezelschap heb gehouden om wat met je te kletsen. Beloof je me dat te zeggen? Ik zweer je dat ik je later alles zal uitleggen, maar nu ...' Het was verbazingwekkend hoe ze dit allemaal afratelde zonder adem te halen. Ik realiseerde me nauwelijks dat ze op dat ogenblik niet meer droeg dan een doorzichtig hemdje dat ze even later nonchalant uittrok en op de vloer liet vallen.

Als ik nog maar net wakker ben, laat ik mij kennelijk nooit van mijn beste kant zien en ook nu maakte ik op deze gewoonte geen uitzondering. Mijn denkvermogen leek verstopt te zijn door het soort van coma waarin ik even tevoren had verkeerd. Na een paar seconden was het me alleen maar mogelijk iets uit te stoten dat op 'wa' of 'hè' leek.

'Doet er niet toe. Als ze mij hier in jouw kamer zullen aantreffen met mijn kleren in het rond ... Sssttt! Heb je begrepen wat je moet zeggen, Trista ...?'

'Hou op met dat gesssttt!' mompelde ik onvriendelijk en draaide me op mijn andere zij. ik moet toch doen alsof ik vast in slaap ben, is het niet?' vervolgde ik. Ik had deze woorden nog maar nauwelijks uitgesproken of na niet meer dan een vluchtig klopje op mijn kamerdeur werd deze praktisch open geslingerd en kwamen niet alleen Marie-Claires vader en stiefmoeder binnen, maar ook haar nu vuurrood uitziende verloofde. Achter hem stond die arme papa, die met een hulpeloze gelaatsuitdrukking naar een dienstmeisje keek dat snikkend beweerde dat de jongejuffrouw haar geruime tijd geleden had opgedragen naar bed te gaan; dat ze niet hoefde te wachten om haar bij het ontkleden behulpzaam te zijn. Wat een scène! Het leek door een beroemde toneelschrijver te zijn bedacht!

'Is Marie-Claire hier?'

Een kandelaar werd omhooggehouden en het licht ervan scheen op de in de donkere kamer turende gezichten. Thans was het Marie-Claire die slaperig iets mompelde, terwijl ik me als een soort van marionet oprichtte om mijn aandeel in het bijna middeleeuws aandoende schouwspel te leveren.

'Goede hemel! Wat is er gebeurd? Is er brand? O .. .'Ik sprak met hét stemmetje van een geschrokken schoolmeisje.

'Het gaat om Marie-Claire,' zei haar stiefmoeder met sidderende stem. 'Ik meende iets ... iemand op de trap te horen ... Of was het het geluid van een deur? En toen ik ging kijken, bleek ze niet in haar kamer te zijn! Ik ...'

Onder de dekens schopte ik tegen Marie-Claire om haar te waarschuwen dat nu zij haar aandeel in het stuk moest leveren. Met een nauwelijks verstaanbare, verstikte stem richtte ze zich op één elleboog op en vroeg wat men in vredesnaam allemaal aan het doen was. Het was beslist nog geen tijd om op te staan!

Na het uitspreken van allerlei uitlegen verontschuldigingen werd de kamerdeur, als het doek van een toneel, gesloten en het toneelspel was afgelopen. Ik ging rechtop in mijn bed zitten en was van plan eens flink tegen mijn vriendin uit te varen, maar ik zag dat ze zich onder de dekens had verstopt. Desondanks riep ik:

'Nou, mooi was dat! Ik denk dat je me nu wel uitleg verschuldigd bent! En ik help je eraan herinneren dat je je juist nu niet zo idioot moet gedragen. Je hebt heel wat te verliezen, Marie-Claire.. .Neem dat maar van mij aan!'

'O ... daar zijn we weer. Preken tegen me houden en zo!' Marie-Claires stem klonk volkomen onschuldig - alsof er helemaal niets gebeurd was. 'Heb ik je al eens eerder verteld dat je met wat je zegt precies op juffrouw Charity lijkt? En ik ben veel te moe en te slaperig om je nu uit te leggen wat er gebeurd is. Tenslotte heb jij, sinds we hier zijn aangekomen, alleen maar liggen slapen, terwijl ik me ... tentoonstelde; glimlachend en me charmant gedragend tegenover mijn ouders en saaie vrienden en verre familieleden die ik nooit eerder heb ontmoet. Morgen zal ik je alles vertellen, dat beloof ik je, maar nu moet je me laten slapen, en doe niet zo ... pinnig over alles en nog wat!'

'Pinnig,' had ze gezegd. Was dat de manier waarop iedereen me zag? Een walglijk en vervelend woord waarvan je alles kon maken, behalve iets leuks.

Ik zakte weer achterover en ging, voor zover het bed dat toeliet, zover mogelijk van Marie-Claire liggen. Pinnig! Was ik pinnig?

Iemand met een zure tong... een oude vrijster... Dat zou ik wel eens willen zien!

Met een luide, toonloze stem zei ik: 'Natuurlijk heb je nu ook weer gelijk. Alles wat jij doet zijn mijn zaken tenslotte niet. Zo is het toch?'

Na een korte pauze hoorde ik Marie-Claire zachtjes grommen: 'O, goed dan! Maar het is helemaal niet nodig zo kil tegen me te doen ...! Ik beloof je alles te zullen vertellen als je me nu maar laat slapen. Geen verdere preken meer, alsjeblieft.'

'Ga dan slapen - je zult het nodig hebben! En ik wil helemaal niets weten van je laatste avontuurtje. Ik heb er zo mijn gedachten over - helemaal als het om een bediende gaat of om een gespierde jonge tuinman! Spaar me dus je verhaaltjes!'

'Het was helemaal geen bediende of iets dergelijks! En Fernando was het ook niet, ook al was hij door mijn wijze van zoenen nogal opgewonden geraakt. Toen ik hem zoende, perste ik mijn lichaam stevig tegen hem aan ...' Marie-Claire giechelde onderdrukt voor ze verderging: 'Nee, mijn allerbeste Trista, voor degene voor wie ik een dergelijk risico nam was geen ... Hij is... Maar aangezien je me al zei geen belangstelling te hebben, doet het er verder niet toe. Ik zou er beter aan doen je er helemaal niets over te vertellen omdat hij ... Nou, welterusten dan!'

Ik voelde me zwaar beledigd, maar in stilte nam ik me voor haar nimmer om uitleg te bedelen. In ieder geval zou ik haar niet vragen wie degene was met wie ze kennelijk een deel van de nacht had doorgebracht.

De volgende ochtend zat een groot gezelschap aan de ontbijttafel. Stuk voor stuk was men allerlei plannetjes aan het bespreken.

Madame la Comtesse Bertrand de Martineau, die door ons allen al spoedig 'De Stiefmoeder' werd genoemd, had kennelijk de leiding en dat liet ze blijken ook. Ze vroeg een aantal mensen een bepaald karweitje op zich te nemen zodat alles gladjes zou verlopen. 'Natuurlijk heb ik tegen al mijn vrienden en vriendinnen al gefluisterd dat dit huwelijk het gevolg is van een langdurige, geheime verloving .. .en het zou bijzonder plezierig zijn als de naaste familie hetzelfde zou zeggen. Mooi! En om nu bij de bruid te beginnen ...'

Iedere dag moest er kleding worden gepast. Niet alleen moest de bruidsjapon alle aandacht krijgen, maar ook alle mogelijke uitgaanskleding zoals reiskostuums, kleding die gedragen diende te worden als men welgestelde families zou ontmoeten, en avondkleding. Voor officiële diners, soupers en bals ... 'En, lieve kindje moet ook eens denken aan de gemakkelijke, maar goed uitziende kleding die je nodig zult hebben voor je in Parijs bent aangeland!'

Arme Marie-Claire! Iedere ochtend onmogelijke kledingstukken passen, 's middags allerlei visites afleggen en in de namiddag een uurtje rusten om 's avonds weer zo fris als een hoentje op te draven. Ik herinner me toen te hebben gedacht dat ik het zou hebben gehaat om op deze wijze door anderen te worden geleefd, en het waren alleen maar de voorbereidingen tot een 'societyhuwelijk'.