Hoofdstuk 13

Ik ben nimmer in staat geweest om ook maar iets van hetgeen die eerste avond op de Hartswoodplantage plaatsvond te vergeten. Sindsdien heb ik begrepen dat bepaalde herinneringen - hoe men zijn best ook deed - niet uitgewist kunnen worden. Er was een tijd dat ik echt wilde dat ik mij bepaalde dingen niet herinneren kon - in het bijzonder de gevoelens dat ik mijn evenwicht en verstand had verloren en me bijna had laten verdrinken in de opkomende vloed van passie en emotie, die ik toentertijd noch begrijpen, noch weerstaan kon.

'Maak nooit meer de vergissing, onschuldig lekkertje, om het slapende, primitieve beest, dat in iedere man huist, wakker te schudden!' Blaze fluisterde met een lage, grommende stem in mijn oren. Opnieuw had hij me genomen, maar deze keer lagen we op mijn bed; beiden druipend van het badwater.

Hij had me, met mijn gezicht naar beneden, op de zijden bedsprei geworpen, maar toen we voor de tweede maal ons hoogtepunt hadden bereikt draaide ik mijn hoofd naar hem toe en vroeg fluisterend: 'En voor wat betreft vrouwen? Bevindt zich ook in mij een slapend beest, Blaze Davenant, dat jij hebt laten ontvluchten?' Ik voelde het gewicht en de druk van zijn lichaam afnemen toen hij op zijn zij naast mij ging liggen, zodat we elkaar recht in de ogen konden zien, en ik was eindelijk in staat te vragen: 'Waarom? Waarom nu, vanavond, en dit, met alle risico's... Wat zou er gebeuren, denk je, als iemand ons zou betrappen?'

Hij kuste me tot zwijgen, als een verleidelijke verrader, voor hij zich met verbazingwekkende snelheid aankleedde. 'Niets,' antwoordde hij, 'want niemand kan ons betrappen omdat ik als voorzorgsmaatregel de deur achter me op slot heb gedaan.' Hij pauzeerde even en keek me niet aan, terwijl hij zijn laarzen aantrok, waardoor het me onmogelijk was te zien welke uitdrukking hij op zijn beschaduwd gelaat had. Toen vervolgde hij: 'Als je werkelijk een heks bent, dan zou je je eens de magische charmes en toverformules waarover je beschikt in herinnering moeten brengen! Want op deze wereld ben ik wel de laatste man die je helpen kan als je op zoek mocht zijn naar geluk en naar een bevredigende levensvervulling. Probeer er tevens, in je eigen belang, aan te denken dat een vrouw bepaalde consequenties heeft te dragen van de gevolgen van het feit dat een man haar in de steek zou kunnen laten - door wiens schuld dan ook. We leven in een keiharde wereld - zelfs voor lieftallige, bekoorlijke, verrukkelijke wezentjes met ogen als bodemloze zilverkleurig overdekte poelen, die me doen afvragen ... wat zich onder dat oppervlak bevindt. Heb je vergetelheid of veronachtzaamheid te bieden?'

'Verdomme, Blaze! Je kunt me met je raadsels en poëzie niet ontwijken!' Ik sprong rechtop en keek hem, geprikkeld door de betekenis van zijn woorden, woest aan. 'Dus we leven in een harde wereld, is het niet? En ik, omdat ik een vrouw ben, word wegens mijn verleidelijkheid aangeklaagd; omdat ik je bekoord heb - arm, hulpeloos lid van het mannelijk geslacht! Waarom? Je bent nog verachtelijker dan Fernando! En ik ben degene die zich veroorloofd heeft stompzinnig onachtzaam tegenover de eenvoudige, onverbloemde waarheid te zijn ... tegenover alles, zelfs tegenover mijn eigen geweten! In ieder geval herken ik de waarheid in mezelf. Doe jij dat ook? Of ben je daarvoor een veel te grote lafaard en huichelaar? Je declameert afgezaagde waarheden en misleidende poëtische frasen terwijl je... precies doet waar je zin in hebt zonder met iemand anders rekening te houden, zonder met hun gevoelens rekening te houden, of... De duivel mag je halen! Kijk niet meer naar me en verdwijn! Je kunt tevreden zijn, want ik veracht mezelf - maar ik geloof dat ik jou nog heel wat meer veracht en haat!' Mijn eigen stem ging me door merg en been en als ik een of ander wapen bij de hand had gehad, zou ik hem zonder meer ermee gedood hebben. Ik was razend en verbitterd omdat ik zo gemakkelijk zowel mijn geweten als mijn gezonde verstand vergeten was, en het leek alsof mijn keel werd dichtgeknepen en me zwijgend naar adem deed happen voor ik in de gaten had dat hij mij naar zich toe had getrokken, me onzachtzinnig bij mijn armen had gegrepen en me heen en weer schudde totdat mijn hoofd ervan ging duizelen.

'Goed, verdomme nog aan toe. Je hebt genoeg gezegd - je hoeft me er niet zó van langs te geven! Of hoopte je dat iedereen, die zich hier op gehoorsafstand bevindt, je geschreeuw als een viswijf zou horen om je daarna te redden?' Zijn niet aflatende stroom van grievende woorden verbitterden mijn nu bijna geheel verdwenen gevoelens voor hem en ik kreeg het idee dat ik eerst midden in een vuur had gezeten, om vervolgens veranderd te zijn in een bevroren sneeuwpop die niet in staat was tot het tonen van enige emotie.

Ik voelde me een ledenpop in zijn greep totdat hij me met een nauwelijks onderdrukte grauw losliet. In zijn ogen las ik zowel frustratie als gramschap en de wijze waarop zijn neusvleugels trilden en waarop hij naar me staarde, deed me denken aan een kwaadaardige, roofzuchtige vogel. Gedurende één ademloos ogenblik dacht ik dat ik zijn gedachten kon lezen - maar wat ik ook gelezen mocht hebben, ik voelde dat ik opgelucht mijn adem liet ontsnappen toen ik weer tot mezelf kwam. Er was iets in mij gebroken en ik voelde de scherpe stukken naar beneden kletteren - als een echo in een lege ruimte. Als de echo.. .van het geluid van een dichtslaande kamerdeur. Blaze had me met een heftig gebaar verlaten, maar niet voordat hij me met een sarcastisch stemgeluid had geadviseerd er een gewoonte van te maken de deuren achter me op slot te draaien indien het mijn oprechte wens was niet gestoord te worden.

Ik stond nog steeds naar de deur van mijn kamer te staren toen Lilith, na een kort klopje, haastig naar binnen kwam met over haar arm mijn gestreken japon. 'Ze zijn bijna zover om met het souper te beginnen, juffrouw Trista! Maar als u het goedvindt dat ik u eventjes help, dan bent u in een wip gekleed. Ik heb ze al gezegd dat u eventjes was gaan rusten, zodat niemand het vreemd zal vinden dat u een beetje aan de late kant zal verschijnen.'

Ze was te vlug na het woedende vertrek van Blaze in mijn kamer gekomen om niet te weten, of om niet te vermoeden wat er aan de hand geweest was, dacht ik, terwijl ik mij aan Liliths bedrijvige handen overgaf. Met vlotte en efficiënte bewegingen verzorgde ze mijn nog vochtige haardos voor ze me aankleedde op een wijze alsof ik een kind of een speelpop was. 'U hebt beslist mooi haar, juffrouw Trista! En zoveel!' Ze leek een wonder, want ondanks dat ikzelf altijd veel moeite met mijn haar had, speelde zij het klaar er in minder dan geen tijd een fraaie chignon van te maken, maar ze zorgde er tevens voor dat ze een paar krullen vrijliet die in mijn nek en langs mijn voorhoofd vielen.

Papa had eens een halsketting van jade voor me uit China meegebracht, met lange bijpassende oorbellen van hetzelfde materiaal. Er stonden Chinese karakters op zowel elke in goud gevatte schakel van de halsketting als op de achterkant van de oorbellen. Een andere keer had hij voor mij een van een goud slotje voorziene halsketting van amberkralen meegenomen. Die avond koos ik voor de jade. Ik voelde dat de lange oorbellen mijn schouders aanraakten. Een bepaalde hoeveelheid décolletage is tijdens de avonduren aanvaardbaar. Ik herinnerde me dat ik zoiets in Lady's Book gelezen had.

Lilith had me verzekerd dat ik beslist niet te opvallend gekleed was. 'Het is maanden geleden dat er zoveel gasten waren - sinds juffrouw Rissa hier wegging. De mensen hier hebben er plezier in zich feestelijk te kleden, geloof ik. U ziet er prachtig uit, juffrouw Trista! Als de jongemannen u zo zullen zien, zullen hun ogen uit hun koppen rollen!'

De halsketting was erg zwaar. 'Half barbaars!' had tante Charity gemompeld toen ze het collier voor de eerste maal in mijn juwelen- doos had gezien. Met een frons op haar gelaat had ze eraan toegevoegd: 'En nauwelijks geschikt voor een kind van jouw leeftijd. Waarom zijn mannen soms zo onnadenkend?' Maar nu was ik zestien jaar, geen twaalf meer, en half barbaars of niet, dat jade collier bezat ik nu eenmaal.

Aarzelend verliet ik mijn kamer en ik voelde me een beetje opgewonden toen ik de trap afging. Mijn eerste avond - en ik was laat. Daar was niets aan te veranderen en ik zou me er brutaal doorheen zien te slaan. Ik wilde er niet aan denken waarom ik laat was en ik vermaande mezelf stevig de trapleuning vast te houden. Wees voorzichtig - trekje rok iets hoger op - je valt er bijna over - de duivel hale de eisen van de mode! Die is meer barbaars dan een zwaar collier van jade met Chinese karaktertekens! De fameuze meneer Worth uit Parijs had kennelijk nog het idee dat vrouwen in kuisheidsgordels gehuld dienden te worden; zoals de onfortuinlijke vrouwen van de Kruisvaarders tijdens de middeleeuwen!

'Trista ... Trista, wacht op me! Het ziet er veel beter uit als we samen onze opwachting maken, denk je niet? Dan hoef ik tenminste niet alleen de ijskoude blikken van mijn stiefmoeder te ontmoeten!' Marie-Claires ademloze stem, die van achter mij kwam, gaf me een opgelucht gevoel. In haar haast om zich bij mij te voegen struikelde ze bijna. Ze greep zich nog net op tijd aan de trapleuning vast terwijl ze in het Frans een paar vloeken mompelde. Daarna, toen ze haar evenwicht weer had gevonden, zei ze op een kribbig toontje: 'Waarom die haast? We waren zo laat van Amherst terug, dat ik ervan overtuigd ben dat ze met het souper zullen wachten totdat de dames gelegenheid hebben gehad zich wat op te knappen. Maar waarom ben jij zo laat? Ik dacht dat je al uren geleden was aangekomen.'

Zorgeloos haalde ik mijn schouders op terwijl ik zorgvuldig door de hal schreed. 'Ik denk dat het komt omdat ik nooit de tijd in de gaten houd! Ik heb een heet bad genomen ... en ik geloof dat ik daarna in slaap ben gevallen. Weet jij welke kant we op moeten ... ? O!'

'Ik geloof dat de mannen juist met elkaar aan het wedden waren wanneer ze ons te zien zouden krijgen,' fluisterde Marie-Claire en ze produceerde haar bekoorlijkste glimlach tegen het samengedrongen groepje goedgeklede jongemannen dat plotseling zweeg toen ze ons zagen. 'Die intens-kijkende jongeman, die met het haar dat dezelfde kleur heeft als zijn ogen - dat is Farland. Hij heeft nog minder principes dan Blaze en hij is nog veel wilder; wees dus voorzichtig. Neem hem vooral niet serieus!'

ik zal eraan denken.' Ik had nauwelijks de tijd voor dit gefluisterde antwoord, want we werden op dat ogenblik omringd door gretige jongelieden die bedelden om voorgesteld te worden aan juffrouw...?

'Jongens, denk aan je manieren!' Mevrouw Hartford kwam aanzeilen en baande zich met een grote waaier een weg door de menigte. 'Lievelingen - jullie zien er zo verrukkelijk uit dat jullie deze bende wilden maar vergeven moeten. En jullie, jongens, denk aan jullie gedrag!'

Wat later, zo nam ik me voor, zou ik mijn best doen om de namen van de gasten te onthouden. Maar eerst hoorde ik voor mij vreemde dingen, zoals: Juffrouw Trista Villarreal... Baton Rouge en New Orleans ... verwant aan de Natchez-tak van de familie De Marigny...' Tante Charity, of was het papa, stelde mij voor en ze wilden er zeker van zijn dat ik zonder meer zou worden geaccepteerd door mijn Zuidelijke banden en achtergronden te noemen. Villarreal - een arrogant klinkende naam. Ik haatte die naam al voor men mij vertelde dat een van de testamentaire voorwaarden inhield dat ik voortaan mijn familienaam zou gebruiken en indien ik van plan was in het huwelijk te treden, eveneens bereid moest zijn deze naam aan te houden zodat onze kinderen ook de naam Villarreal zouden dragen. Maar wie zou zijn naam niet willen veranderen als men daardoor in het bezit van een fortuin zou komen ? Of wat zou het een man kunnen schelen als hij zich door het vele geld een maitresse zou kunnen veroorloven?

Die avond had ik echter niet veel gelegenheid om over mijn plotseling veranderde levensomstandigheden na te denken. Ik overlegde slechts zorgvuldig welke glimlachjes ik moest beantwoorden en ik deed mijn best eraan te wennen dat ik door iedereen juffrouw Villarreal in plaats van juffrouw Windham werd genoemd. Bovendien deed ik mijn best de gedachte te verdringen dat ik eerder op de avond Blaze Davenant had ontmoet die, in zijn eigen belang, mijn lichaam had gebruikt om me naderhand duidelijk te laten blijken dat ik niet meer was dan een van zijn aantrekkelijke vrouwen. Zijn maitresse - om te nemen en te gebruiken wanneer hém dat zinde, zonder acht te slaan op mijn gevoelens en reputatie.

'Nee!' zei ik razend tegen mezelf en ik probeerde me te gedragen zoals men van mij verwachtte. Blozend produceerde ik glimlachjes die ik op verlegen wijze achter mijn waaier trachtte te verberg -n. Ik bleek een succes te zijn! Zelfs Marie-Claire moest dat bekennen. En mevrouw Hartford, die me als haar beschermelingetje scheen te hebben geadopteerd, had veel plezier in mijn debuut in de society en in de complimentjes die ze kreeg over de wijze waarop ik me gedroeg en eruitzag. Alsof ik een lievelingsnichtje van haar was, of een aangenomen dochter! 'Alle andere meisjes zijn stinkend jaloers op je, lieverd! En hun moeders zitten zich achter hun waaiers te verbijten! Het doet me denken aan toen Clarissa nog thuis was. De hele avond alleen maar geestdriftige complimentjes - ze bleef ook tijdens het diner een schoonheid en iedereen aan tafel keek naar haar! Zelfs meneer Hartford zat haar dan te bewonderen en Claris- sa wist precies hoe ze haar vader om haar vingers kon winden!'

Mevrouw Hartford had me vastberaden onder haar vleugels genomen toen ze me in een duizelingwekkende vaart voorstelde aan wat naar mijn idee de halve bevolking van de staat Virginia was. Het was maar een geluk dat in die tijd familienamen en -relaties me niets te zeggen hadden, want anders was ik er volkomen overweldigd door geraakt. Ieder onderdeel van mijn voorkomen werd bestudeerd, in het bijzonder door de scherpe ogen van de oudere dames en de jaloerse moeders over wie mevrouw Hartford zich zo spottend had uitgelaten. 'O, maar ik ben hier slechts voor de bruiloft... een paar dagen maar; het spijt me dat te zeggen ... O, ja, ik zou beslist langer willen blijven, zodat ik wat van Richmond te zien krijg, maar..Toen ik eenmaal iedereen duidelijk had gemaakt dat mijn verblijf van korte duur zou zijn, werden de dochters en zelfs hun moeders aanzienlijk vriendelijker. Mevrouw Hartford trok me naar een hoek van de kamer en vertelde me dat ik het prachtig had opgelost. Clarissa zou het op precies dezelfde wijze gedaan hebben.

Langzaam maar zeker had ik het gevoel dat ik een houten pop was geworden, een marionet die via de touwtjes ervoor zorgde dat ik precies op tijd mijn hoofd bewoog, mijn handen uitstak of glimlachte, al naar de gelegenheid voorschreef. Hoe gemakkelijk was het om net te doen alsof ik een onnozel, hulpeloos en hersenloos vlindertje was dat niet in staat was zelfstandig te denken! Ik had zelfs leren flirten, deels door goed op te letten, deels, dat neem ik tenminste aan, puur instinctief. Flirten deed me aan een spelletje denken - spelend met de ogen en spelend met een wuivende waaier, vergezeld van glimlachjes die moesten gaan watertanden. Een gemakkelijk spelletje zonder veel inhoud en ik raakte, voor de avond ten einde was, er nogal bedreven in.

'Kijk eens aan; dat kleine zusje van me is omgetoverd in een beeldschone vlinder! Ik zie heel wat jaloerse blikken van je aanbidders in mijn richting gaan. Zou ik een duel kunnen vermijden als ik ze vertel dat ik je... broer ben, Trista?' Men had het eindelijk goedgevonden dat ik ging zitten om mijn pijnlijke voeten even rust te gunnen. En toen ontdekte Fernando me. Hij had zich een weg gebaand door de kring jongemannen en de een na de ander bedelde om een wens van mij te mogen vervullen. Zou men iets te eten voor me kunnen halen ? Een glaasje koude punch misschien ? Alles wat ik maar wenste! En zou ik morgen wellicht, als ik me niet te moe zou voelen ... Ik begon al die aandacht leuk te vinden - en toen dook Fernando plotseling op! Overdreven galant drukte hij een kus op mijn hand voor hij die ironische woorden sprak.

'Waarom ... hij kan toch nietje begeleider zijn, hij is de bruidegom!'

'Heren,' zei ik zo onverschillig mogelijk, 'mag ik u, voor zover dat nog nodig is, mijn stiefbroer, meneer Windham, voorstellen? Fernando heeft mijn beste vriendin kunnen overhalen om met hem te trouwen. Hier is hij dan, terwijl hij haar nu al veronachtzaamt!'

' Dat in geen geval, lief zusje! Marie-Claire wordt op dit ogenblik gevangen gehouden door een groepje recentelijk getrouwde dames die haar, naar ik aanneem, alle mogelijke adviezen geven over hoe ze haar man zal moeten behandelen!' Ik deed alsof ik de haastige blikken van verstandhouding, die tussen een aantal van mijn aanbidders werden gewisseld, niet opmerkte. Wel merkte ik de druk van Fernando's hand op mijn schouder nadat hij achter mijn stoel was gaan staan - en hij leek nu het toonbeeld van een broer die zijn zusje in bescherming nam. Door zijn aanwezigheid was er plotseling bij iedereen een spanning voelbaar hetgeen hij, dat wist ik zeker, heel goed besefte. Om het nog erger te maken, liet hij op subtiele wijze blijken dat men zijn toestemming nodig had als men bepaalde plannetjes met mij had of als men een afspraakje met me wilde maken. 'Mijn vader en mijn tante zijn in een samenzwering met de baron en barones verwikkeld - en mijn arme Marie-Claire en ik zijn pionnen onder hun handen! Daarom werd mij opgedragen als mijn zusters schildknaap en waakhond te fungeren ... Dat vind je toch niet erg, is het wel, Trista?'

'Waarom zou ik?' dwong ik mezelf te antwoorden, in de hoop dat mijn glimlach niet al te gemaakt zou lijken. 'Fernando is de begrijpendste broer die er bestaat - en lang zo'n boeman niet als hij lijkt! Dat klopt toch, hè?' Ik draaide mijn hoofd naar achteren en staarde hem aan, maar ik schrok van wat ik gedurende één ogenblik in zijn ogen las!

ik ben bang dat mijn zusje me veel te goed kent!' mompelde hij grijnzend, maar op hetzelfde moment voelde ik een wrede, waarschuwende druk van zijn vingers op mijn schouder en ik kon nog net op tijd een kreet van pijn onderdrukken. Ik was blij dat even later de druk van zijn vingers verdween terwijl ik de conversatie, waarvan Fernando nu de leiding had, over me heen liet gaan. Ik voelde me eenzaam en genegeerd. Vanzelfsprekend was dat precies zijn bedoeling geweest. En als ik verontschuldigend en ogenblikkelijk weg zou lopen, zou het lijken alsof ik een onnozel, aanstellerig kind was dat het niet kon verdragen niet het middelpunt van ieders aandacht te zijn. Waar was mevrouw Hartford? En waar was tante Charity? Van het ogenblik af dat ik naar beneden was gekomen, had ik tante Charity nog niet gezien - evenmin als papa. Als ik maar gered kon worden ... Desnoods door Blaze, die me al eens eerder van mijn stiefbroer gered had ... En toen zag ik hem ... alsof hij mijn gedachten geraden had. Maar... hij stond bij tante Charity en zo te zien had hij geen oog voor andere vrouwen toen hij in haar lachende gezicht keek en iets in haar oor fluisterde waardoor ze als een klein meisje moest giechelen.

Fernando onderbrak mijn gedachten. 'Ik geloof dat mijn blauwkouserige tante dan eindelijk haar man gevonden heeft! De laatste uren hebben ze samen over de grond liggen rollen!'

Het bleek me opeens niet meer mogelijk deze beproeving te weerstaan. Het kon me niet schelen wat men van mij zou denken; ik kreeg het gevoel dat ik hen allen niet langer kon verdragen. Ik zou kunnen doen alsof ik moe was, of hoofdpijn had, of welk excuus dan ook! Hulpeloos keek ik de zaal rond of ik een bekend gezicht zou ontdekken. En toen ... toen keek ik recht in de vreemde, gele ogen van Farland Amerson. Ik bleef hem gehypnotiseerd aankijken en mijn ogen knipperden zelfs niet toen hij me vriendelijk groette.

'Hallo, 'Nando. Ik kom je zus weghalen. Heren, mijn verontschuldigingen, maar ik kreeg permissie van onze gastvrouw. Ze zegt dat juffrouw Villarreal een aantal vrienden dient te ontmoeten die nog niet aan haar voorgesteld zijn. Mag ik?' Met een dankbaar gevoel stond ik op en streek even over de plooien van mijn rok voor ik zijn beleefd uitgestrekte arm aannam. Ik merkte dat niemand - zelf Fernando niet - bezwaar maakte tegen het feit dat ik zo abrupt door de 'wilde' Amerson, voor wie men mij gewaarschuwd had, meegetroond werd.