De rest van die bijzondere dag keert in de vorm van gespreksflarden tot mij terug - en ik herinner me gevoelens te hebben gehad die ik niet kon thuisbrengen.

'Wel, Trista! Het lijkt erop dat iedereen plotseling haast heeft gekregen om onmiddellijk te vertrekken, zodat we voor donker in de buurt van Richmond kunnen zijn; maar ik kon niet weggaan zonder au revoir tegen je te zeggen, petite. Ben je niet meer boos op me? Dat gekijf was erg vervelend, maar je bent mijn beste vriendin en ik kon niet verdragen dat je gekwetst zou worden door een ... O, al goed! Ik ken die gelaatsuitdrukking van jou en ik beloof je dat ik over dit onderwerp niets meer zal zeggen! En ... o, ik beloof je ook dat ik zal uitvissen wie de rijkste en meest in aanmerking komende jongeman is - en ervoor zorgen dat hij aan jou zal worden voorgesteld. Ziezo. Als tegenprestatie voor al mijn geklets. Ah, merde\ Ik hoor mijn stiefmoeder met haar verschrikkelijk schelle stem om mij roepen ... Ik moet onmiddellijk gaan! We zullen elkaar spoedig weerzien, is het niet? En pas een beetje op voor de zon!'

Toen Marie-Claire mijn kamer binnen was komen stormen, was ik juist bezig mijn krullende haardos een beetje te fatsoeneren en ze had me geen gelegenheid gegeven om ook maar één woord te zeggen voor ze weg wervelde en weer verdwenen was - slechts de geur van haar parfum achterlatend als bewijs dat ze inderdaad in mijn kamer was geweest. Thans was het niet meer noodzakelijk om veel aandacht aan mijn uiterlijk te schenken of om me extra mooi te kleden, herinner ik me te hebben gedacht, en ik vroeg me af waarom ik me desondanks zo lusteloos voelde.

'En daar hebben we eindelijk onze Trista - nu alle gasten vertrokken zijn. Ik begon me er al over te verwonderen, m'n kleine meisje, of die zonnesteek van jou niet een excuus was om niet te hoeven aanzitten aan een verschrikkelijk saai diner!' De twinkeling in papa's ogen was in tegenspraak met de lichtbestraffende toon van zijn woorden, maar ik kon niet voorkomen dat ik opeens moest blozen. Hij dacht kennelijk dat hij me had laten schrikken, want hij vervolgde haastig: 'Kom, kom, poesje, je hoeft niet zo gealarmeerd te kijken! Ik wilde je alleen maar een beetje plagen! En nu Charity eindelijk gearriveerd is ben ik er zeker van dat het diner van vanavond heel wat gezelliger zal zijn, hè, Charity?'

'We gaan vanavond lekker huiselijk doen en in de patio eten. Denk je niet dat dat leuk zal zijn? Wat houd ik van de geur van magnolia's en kamperfoelie en van al die andere avondgeuren en -geluiden! Ik moet dan altijd nostalgisch aan het Zuiden denken, en aan warme nachten met overal vuurvliegjes om je heen ... totdat ik aan hun laakbare genootschappen ga denken!'

Het gelaat van tante Charity leek zachter en jonger in het halfgedempte licht. Ondanks het feit dat ze een lange en vermoeiende reis achter de rug moest hebben was ze ongewoon opgewekt. Als ik naar haar keek, voelde ik mij onplezierig schuldig omdat ik me herinnerde dat ik haar eenmaal eerder op dezelfde wijze had gezien. Ze is verliefd op Blaze... Hadden ze elkaar nog ontmoet en gesproken voor hij was vertrokken? Hadden ze met elkaar gewandeld om achter in de tuin de onder de blauwe regen verscholen uitzichttoren te ontdekken? En waren ze daarna naar het verste deel van de tuin gegaan om de prachtige rozenstruiken te bewonderen?

Even later werd ik kwaad op mezelf en op mijn valse gedachten. Het ging mij totaal niet aan. En ik zou tante Charity die altijd zo lief en vriendelijk tegen me was geweest, nimmer met haar minnaar verraden - zelfs al zou die minnaar een gewetenloze flirt zijn. Waar, verdorie nog aan toe, had mijn geweten zich verscholen voor ik het met opzet onderdrukte? Ik zal van alles doen om het haar naar de zin te maken en ik zal haar duidelijk laten merken hoeveel ik van haar houd en haar apprecieer, herinner ik me dat ik me toen voornam, en gedurende het al fresco- diner was ik uiterst opgewekt en levendig en nam deel aan de plezierige gesprekken tussen papa en zijn zuster. Oorlog! Dat woord kwam met een inwendige grimas in mij op. Waarom komt het toch dat iedereen die ik de laatste tijd gesproken heb van mening is dat een conflict tussen de Staten onvermijdelijk zal zijn? Dat is een idiote gedachte! Mannen lijken van ruzie te houden en van het uiten van luide en onbesuisde dreigementen; zelfs de meest heethoofdige politicus dient zich te realiseren dat met een oorlog niets wérkelijk wordt opgelost.

Het was gemakkelijk genoeg om al die politieke gedachten onmiddellijk opzij te zetten toen tante Charity me op een gegeven ogenblik vroeg of ik niet benieuwd was naar alle verrassingen die ze meegebracht had. 'U geeft me het gevoel dat het al Kerstmis is! Mag ik raden?'

'Nee, dat mag je niet! Je mag je ogen sluiten, als ik daartoe het sein geef, en tot vijf tellen. O liefje - ik hoop werkelijk dat je wat ik voor je heb uitgekozen mooi zult vinden!'

Kleding! Een van de grootste slaapkamers was in mijn ogen getransformeerd in een soort van piratenmarkt waar elk denkbaar en ondenkbaar kledingstuk te krijgen was. Hoeden, mutsen, ingeweven zijden kousen, leuke korte laarsjes en sierlijke huisslippers. Er waren met zijden kantjes afgezet kanten ondergoed en korsetten voorzien van fraaie linten. Petticoats, zo fraai afgewerkt als ik nooit eerder gezien had en lichtgewicht crinolines volgens de laatste mode. En de japonnen! Japonnen voor elk deel van de dag: ochtendjaponnen, middagjaponnen, japonnen die bedoeld waren om op theepartijtjes te dragen en ten minste vier oogverblindende avondjaponnen. Twee rijkostuums - het ene parelgrijs, afgezet met zwartfluwelen strookjes, en het ander van zwart fluweel, dat in combinatie met een witzijden jabot en een dito onderrok en petticoat gedragen kon worden. Er was zelfs een luxueus met bont afgezet huzarenjasje met een hoed en handmof van hetzelfde materiaal - vervolgens alle mogelijke sjaals, en mantels van Indiaanse kasjmier waaraan geborduurde zijden franje bungelde.

'Wel?' vroeg tante Charity nerveus, terwijl mijn ogen steeds groter werden en mijn keel bijna werd dichtgeknepen, zodat ik geen woord kon uitbrengen. 'Trista, lieverdje wordt toch niet boos op me of je laat me toch niet denken dat ik ... te ver gegaan ben ? Het komt alleen omdat... nou Je kunt je niet voorstellen hoe leuk het was om voor jou deze inkopen te doen!'

'Ik voel me ... Assepoester! Maar ... maar ... zoiets kan ik toch onmogelijk goedvinden ...? Dit alles moet u een fortuin gekost hebben!' Schuldgevoelens sneden als messen in mijn binnenste, maar deze gevoelens verdwenen onmiddellijk nadat ze me vertelde dat papa haar verzocht had al die zaken te kopen. Vanzelfsprekend had hij ervoor betaald. Hij was namelijk van mening dat ik wat meer van de wereld moest gaan zien dan slechts die van de dochters van de plantersaristocratie uit het Zuiden en hij wilde dat ik hen de loef zou afsteken - zowel in schoonheid als in kleding.

'Ik weet dat het je nu onnozel en dom in je oren zal klinken, liefje, maar als we eenmaal in Richmond zijn en deel zullen nemen aan al die diners, recepties en soirees, dan is het niet nodig dat jij er als een verloren grijze muis zult uitzien! En als het je zelf niet kan schelen, denk dan eens aan de voldoening die mijn broer en ik zullen smaken als je de een of andere arrogante taart die je zult ontmoeten de ogen uitsteekt. En leg me eens uit: wat heb je aan een klein fortuin als je er niet een deel van uitgeeft aan hetgeen je belieft? Ik was eigenlijk niet van plan het je te vertellen voor je achttien jaar zou zijn, maar aangezien je je nu al ontwikkeld hebt tot een zelfstandige jonge vrouw...' Ik hoorde de antieke klok, die op de overloop stond, overdreven luid tikken toen tante Charity even ophield met praten om direct daarna langzaam en met nadruk te vervolgen: 'Lieve Trista - wanneer je de eenentwintigjarige leeftijd bereikt, zal je in het bezit gesteld worden van een erfenis, bestaande uit een aanzienlijke som geld. In feite een fortuin! En wanneer je niet nu reeds begint met bepaalde dingen te leren, terwijl je nog jong bent en je eigen leventje leidt - wel, zie je, liefje, dan zal het later geen zin hebben om veel geld te hebben. Helemaal niet als het geld jou bezit in plaats van andersom. En, o, ik hoop dat je dan op zekere dag zult inzien dat geven net zo plezierig kan zijn als nemen - en dat je dan gemakkelijker en vreugdevoller dat soort van gaven zult kunnen ontvangen - hoe klein of hoe groot die gaven ook zullen zijn, mits ze maar vrijwillig en met liefde gegeven worden, zonder enige bijbedoelingen.' De glimlach van tante Charity was lief, toen ze op vleiende toon verderging: 'Trista? Kun je me nu vertellen of dit alles hier wel of niet naar je smaak is? Ik weet dat het moeilijk is voor een ander iets uit te zoeken - iedereen heeft zo zijn eigen smaak; ik weet het, maar we kunnen, als je dat wenst, wel het een en ander gaan ruilen.'

Ik wilde huilen. Ik wilde dat ik me in haar armen kon werpen om haar alles te vertellen - ondanks het feit dat ik me ervan bewust was dat haar gelukkige gelaatsuitdrukking zou verdwijnen om plaats te maken voor wrede teleurstelling. Maar ik wist tevens dat ik in mijn gevoelens nog maar pas volwassen was en ik had begrepen dat volwassenheid ook inhield niemand je eigen pijn te tonen.

ik ... zoiets had ik nooit verwacht.. .o, tante Charity! Hoe kunt u denken dat ik ooit iets zou willen ruilen ...? Ik ... ik ben er beduusd van! Het doet me denken aan een sprookje, weet u, met u als een goede sprookjesfee! Maar ik verdien het niet...'

'Ach, schiet op!' Tante Charity verviel in haar oude schooljuffrouwentoon (zoals papa dat wel eens plagend noemde): 'Je moet alles gaan passen - er zal niet veel tijd zijn om veranderingen aan te brengen als die nodig mochten zijn. Ik heb een van je oude japonnen die je had achtergelaten meegenomen - en je afgedragen, favoriete schoenen waarvan ik zei dat je ze maar moest vergeten. Ik heb ze mee naar New York genomen.'

'Op welke manier kan ik u en papa bedanken? En u weet dat ik bij niemand als een schoonheid bekend sta. Ik ben zo ... anders! Maar ik zal uw goede naam eer aandoen - en ik beloof u dat ik mij van mijn beste kant zal laten zien.'

Pas veel later, toen twee vermoeide dienstmeisjes, die me bij het aan- en uitkleden hadden geholpen, naar hun slaapkamer waren vertrokken en tante Charity mij uit een kanten korset pelde, herinnerde ik het mij opeens. Tijdens al dat gepraat, het komen en gaan van naalden en spelden, het steeds maar keren van mijn lichaam alsof ik een pop was, was ik vergeten haar te vragen wat ze nu eigenlijk had bedoeld toen ze me vertelde, dat... Of had ik slechts gefantaseerd dat ze me gezegd had dat ik een heleboel geld zou erven op het ogenblik dat ik eenentwintig jaar zou worden? Ik was van mening dat ze bedoeld had te zeggen dat ze haar eigen geld aan mij zou nalaten ... maar meer dan ze voor me gedaan had en ongetwijfeld nog voor me zou doen, zou ik niet kunnen accepteren!

Ik liet met een gevoel van opluchting mijn adem ontsnappen toen ik uit het korset bevrijd was. 'De hemel zij dank! Denkt u dat er ooit een tijd zal komen dat vrouwen zich niet hoeven te verstrikken in veters, baleinen en kooien van draad om er naar de laatste mode uit te zien, om slechts zichzelf te zijn ?' Ik aarzelde en trok een zorgeloos gezicht toen ik me naar haar omkeerde. Ik ontmoette haar ogen en zo beheerst mogelijk vroeg ik haar: 'Er is iets dat ik vergeten ben u te vragen, wellicht onder invloed van alle opwinding. Als u er niet te moe voor bent, wil ik het u nu vragen. Vertelde u me even geleden niet iets over een ... erfenis of iets dergelijks? Voor zover ik weet zijn er geen familieleden die ik niet ken, behalve dan .. .'Het was me onmogelijk mijn moeders naam uit te spreken en ik voelde dat er een diepe blos op mijn wangen was verschenen.

'Trista, liefje - je moeder is je moeder en jij bent jij. Denk daar altijd aan! Ze is wat ze is, en jij bent... jij zult zijn wat je zult zijn; begrijp je dat? Het verleden en de mensen zullen je nimmer naar beneden kunnen halen. Hoor je me?'

Tante Charity's stem had een ongebruikelijke, bijna beangstigende toon die ik nooit eerder had gehoord, toen ze me bij de schouders greep en me bijna door elkaar schudde. Maar direct daarna liet ze me los, had me verontschuldigend een hand gegeven en was weer de oude geworden.

Ik antwoordde onstuimig: 'U bent meer een moeder voor mij geweest dan zij. En papa is niet mijn echte vader - niet de man wiens achternaam ik droeg en die ik nimmer gezien heb, nimmer gekend heb. Jullie zijn mijn werkelijke familieleden, en de enige mensen die zich om mij bekommerden en ...'

'Als wij beiden emotioneel gaan doen en in huilen uitbarsten, zullen we hier nooit mee klaarkomen!' zei tante Charity op zure toon, maar ik meende op hetzelfde ogenblik tranen in haar ogen te zien. 'En aangezien er hier geen plaats meer is om rustig te zitten, zouden we er beter aan doen naar mijn slaapkamer te verhuizen, die groot genoeg is voor een paar gemakkelijke stoelen die niet met kledingstukken zijn behangen. Voor mezelf heb ik ook een paar japonnen en wat snuisterijen gekocht! Ik kon de verleiding niet weerstaan! En wellicht zal ik wat oude kennissen ontmoeten - uit de tijd toen ik jouw leeftijd had en op een school in Charleston zat.'

Ik had altijd geweten, en ik had achteloos en zonder ernaar te vragen zoals een kind - geaccepteerd dat de Windhams hun wortels in Engeland, en later in het Zuiden, hadden liggen. Ikzelf ben in Louisiana geboren, maar ik had me tot die verwarrende nacht niet gerealiseerd dat er zoveel bijna incestueuze webben van familiebanden bestonden die heel wat familieleden met elkaar verbonden en dat gold speciaal voor wat betreft het Zuiden, waar dat soort zaken belangrijk leken. Ik had er nooit over gedacht naar mijn eigen wortels te vragen, totdat tante Charity mij geduldig alles was gaan uitleggen, te beginnen met nauwgezet verhaalde details en te eindigen met het bijna ongelooflijke feit dat ik inderdaad een erfgename was - aangezien ik thans de enige levende, directe afstammeling was van de voor mij van vaders kant onbekende familie.

'Maar ze hebben zich nooit iets van mij aangetrokken - ze hebben zich er nooit druk om gemaakt uit te vissen of ik in leven was, of...'

'Het was een zeer oude en zeer trotse familie die zich meer zorgen maakte om de naam van de familie, dan om eigen vlees en bloed, liefje. Ze waren erg kwaad toen je vader zijn eigen keus had bepaald en met je moeder in het huwelijk trad. Maar het eind van het liedje was dat ze door hun trots hun einde vonden. De mannen stierven tijdens duels die om allerlei niemendalletjes werden gehouden en de vrouwen stierven ongehuwd, omdat ze daar de voorkeur aan gaven in plaats van beneden hun stand te trouwen. Ten slotte was er nog één, zeer bejaarde, man over - ik meen dat hij een oom van je vader was, en aangezien hij intelligent genoeg was om iedereen te laten geloven dat hij nogal excentriek was, lieten ze hem zijn gangetje gaan. Hij bleef ongehuwd en er werd geroddeld dat hij de voorkeur gaf aan ...' Tante Charity maakte haar zin niet af. Na even in gedachten verzonken té zijn geweest, vervolgde ze vlug: 'Wel, dat heeft er verder niets mee te maken! Wat wel van belang is, is dat hij het hele familiebezit erfde - en aan jou heeft nagelaten. Maar er zijn bepaalde voorwaarden waar je je aan moet zien te houden. En er zijn altijd risico's en verantwoordelijkheden, samenhangend met het accepteren van een ... nou, laten we zeggen: een aanzienlijke som geld, alsmede van de andere bezittingen die een onderdeel vormen van de Villarreal-goederen.'

Even later kleedde ik me uit om te gaan slapen, want tante Charity had besloten dat ik die avond genoeg had gehoord om over na te denken. Wakend en rusteloos lag ik in mijn bed en het kwam me voor dat het verscheidene uren duurde alvorens ik eindelijk in slaap viel, maar toen werd ik gekweld door vreemde dromen over vluchten, vluchten, terwijl mijn voeten de ene keer in drijfzand en de andere keer in moeras wegzakten, en ik trachtte te ontsnappen aan angstaanjagende, gezichtloze achtervolgers.

Met een dankbaar gevoel werd ik wakker. Ik ontdekte dat ik van top tot teen kletsnat van het zweet was en ik wenste, dat alles wat me de avond tevoren verteld was een droom was geweest. Een erfgename ... Ik wilde geen erfgename zijn! Die trotse en arrogante voorouders van me, die mijn vader hadden uitgestoten en geweigerd hadden mijn bestaan te erkennen, hadden geen recht hun stempel op mij te drukken - slechts door het feit dat er niemand anders van de familie over was!

'En als ik gestorven ben, of wanneer ik zal sterven, wie zal dan erven? Hoe kan een hele familie eigenlijk uitsterven?'

'Dat heb ik je al uitgelegd. En wat je eerste vraag betreft: ik weet het niet! Wellicht dat er ergens een verre neef is, maar de advocaat heeft daar met geen woord over gerept. Hij heeft het een en ander onderzocht en hij is tot de conclusie gekomen dat jij tot de familie behoort - nee, vraag me niet tot welke, en vanwaar, want dat weet ik zelf ook niet; noch begrijp ik waarom al die geheimzinnigheid nodig is - behalve dan als deze bedoeld is om je tegen fortuinjagers te beschermen!'

'Nou, ik zal tenminste de komende vijf jaar op de een of andere manier mezelf kunnen blijven, is het niet? En wat hun onnozele voorwaarden aangaat: hóe deze ook mogen luiden, ze zullen me een zorg zijn!'

Nog steeds herinner ik me hoe ik toen was - hoe opstandig ik me voelde en me ook als zodanig gedroeg. Het was in ieder geval zo dat alles veel van een sprookje weg had en onwerkelijk aandeed. Vijf jaren leken me een eeuwigheid. Omstreeks die tijd zou ik eenentwintig jaar zijn ... óf getrouwd, óf een oude vrijster. Voorwaarden, stel je eens voor!

'Je zult wel veranderen, lieverd,' zei tante Charity op rustige toon toen ze mijn rebelse houding opmerkte. 'En je zult doen wat je raadzaam lijkt - je zult het wel leren.'

Op dat ogenblik besefte ik het niet, maar nu zie ik in dat ik er al naar toe groeide. Toen ik voor de eerste maal de zachtheid van echte zijde op mijn huid voelde en het geruis van de wijde, wervelende tafzijden petticoat onder mijn fluwelen Engelse wandelkostuum hoorde, voelde ik ... nee, wist ik dat ik mooi was.

Wie is die vreemde, exotisch uitziende jonge vrouw die ik in de spiegel voor me zie? Ze draagt een zilvergrijze met zwart afgezette fluwelen japon over haar donkerblauwe petticoat en een zilvergrijze hoed met fluwelen linten en kwastjes. Haar zwarte haar is hoog opgestoken, gevangen in een zijden haarnet, en ze heeft een blije, warme gloed op haar wangen. Ze is mooi!

Ik herinner me dat ik in lachen uitbarstte terwijl ik vonkjes in mijn ogen zag, waarna een bijna flirtende, verleidelijke glimlach bij mijn mondhoeken verscheen. Is het mogelijk, dacht ik verbaasd, dat ik dat ben? Konden die modieuze kleren iemand zodanig veranderen ? Zelfs in gevoelens? Ik zal altijd prachtige dingen dragen die me het gevoel geven dat ik mooi ben, beloofde ik mezelf. En tegen mijn huid geen ander ondergoed dragen dan van het zuiverste zijde. Spoedig - of spoedig genoeg, als je eenmaal verstandig zult zijn - fluisterde een zachte stem in mijn binnenste, zul je in staat zijn je alles wat je maar wenst te veroorloven. En waarom zou je niet genieten van wat van jezelf is? Denk eens aan die stijfhoofdige familie van je vader. Ze zullen zich in hun graf omdraaien! Denk eens aan je onafhankelijkheid - je vrijheid! Geld maakt wél gelukkig en er is toch niets slechts aan om er goed uit te zien?

Trista! Haast je, lieverd, we wachten op je!'

ik kom, tante Charity!' Voor de laatste maal maakte ik nog een rondedansje voor de spiegel en plotseling steeg een onverbiddelijke gedachte in me op: ik vraag me af met welke ogen hij me nu zal bekijken? Mijn adem stokte.

'Wel, wel! Dus onze kleine Trista is tijdens de nacht in een schoonheid omgetoverd! Charity en jij zullen de mooiste en stijlvolste vrouwen zijn, daar ben ik van overtuigd en het zal me een eer zijn jullie te mogen begeleiden! Hemeltje, ik hoop niet dat de een of andere jaloerse buitenman me, vóór we Richmond zullen bereiken, voor een duel zal uitdagen!' Papa's ogen fonkelden schertsend toen hij ons hielp bij het instappen in het vierwielige open rijtuigje. Het aanzienlijk grotere en minder elegante rijtuig, dat voor stads- gebruik was, werd volgestouwd met onze bagage en zou achter ons vervoermiddel rijden. Maar het inladen van de bagage nam zoveel tijd in beslag dat ik geprikkeld op mijn tanden begon te bijten. Waarom was ik zo ongeduldig? Het was een prachtige dag om te reizen - er scheen een heerlijk zonnetje, maar het was niet te warm. Ik snoof de geur van bloesem in het lichte zomerbriesje op.

Ik wendde onverschilligheid voor toen ik luisterde naar tante Charity's ironische verhandeling over wat ze 'de manieren en zeden van de Zuidelijke aristocraten' noemde, die uit een lange lijst met betrekking tot gedragingen, kleding en houdingen tegenover dames - in het bijzonder als ze jong en ongetrouwd waren - bestond. 'Maar hoe middeleeuws!' interrumpeerde ik haar op een gegeven ogenblik. 'Waarom accepteren die vertrapte vrouwen een dergelijk systeem met zijn dubbele moraal ? Hoe hebt u het onder die tirannie kunnen uithouden?'

'Zoals je ziet, heb ik dat niet! Ik was altijd een onafhankelijk denkertje - bovendien behept met een rebels karakter! En nadat ik de boeken van de dames Grimke en Beecher Stowe had gelezen, om slechts twee moedige vrouwen te noemen, wist ik dat ik naar het noorden moest reizen. In het andere geval was ik de huishoudster van mijn broer geworden!'

'Hmm, ja!' merkte papa glimlachend op. 'Ze dreigde mijn rustige vrijgezellenleventje te zullen verwoesten als ik haar niet hielp met haar school te stichten! Dat noem ik chantage!'

'Je hebt me geholpen bij het zoeken naar een geschikte plek, mijn beste Hugh,' antwoordde tante Charity op gespeeld vinnige toon, 'maar je moet niet vergeten dat ik even daarvoor in het bezit kwam van grootmoeders legaat, zodat ik me het een en ander kon veroorloven !' Haar wangen waren gaan blozen en ze zag er beslist aantrekkelijk uit in de goudbruine zijden jurk die ze droeg en die uitstekend paste bij haar goudbruine haar, waarin nog geen spoor van grijs te ontdekken was. Ze was werkelijk een bekoorlijke vrouw, ontdekte ik opeens en ik verbaasde me over de lichte pijnscheut die ik in mijn binnenste voelde terwijl ik aan Blaze dacht! Haar nieuwe, prachtige japonnen, de jonge, gelukkige uitdrukking op haar gezicht... allemaal voor hem!

'Vertel me nog eens, tante Charity,' zei ik en leunde naar voren, 'op welke wijze ik moet flirten en meesmuilen om me van een kring van adorerende goed uitziende jongemannen te verzekeren. Papa moet er zich maar buiten houden, anders zou ik misschien wel op hem kunnen gaan oefenen. Alstublieft, papa? U moet beloven eerlijk te zijn als u me vertelt of ik het al dan niet goed doe!'

Het is me onmogelijk met onbevangenheid aan hem te denken. Ik zal hem negeren en hem, als ik daar niet onderuit kan, een koel knik je geven en ik zal zo bezig zijn met flirten en plezier maken, dat onze wegen zich niet zullen kunnen kruisen. Misschien zal ik me zelfs wel gaan verloven - althans gedurende een paar dagen! En ik zal niet toestaan dat hij tante Charity zal kwetsen. Dat zal ik met alle middelen bestrijden!

Toen de weg waarop wij reden breder werd, deed ik mijn ogen dicht, want er was nu minder gebons doordat het wegdek beter werd. Ik moest in slaap gevallen zijn .. .want toen ik mijn ogen weer opende reden we over een driebaansweg die naar het magnifieke in Griekse stijl gebouwde landgoed Hartswood leidde.