'Je hebt er toch geen bezwaar tegen, hè, Trista, dat Consuelo er bij is? Zonder haar is het me onmogelijk me uit die keurslijven en onderrokken te bevrijden. In ieder geval heb jij Farland om je bij het ontkleden behulpzaam te zijn, is het niet? Je zou gelukkig moeten zijn met zo'n begrijpende echtgenoot, vind je niet? Fernando is zó vervelend jaloers geworden - en hij is bijna nooit thuis. Hij is steeds bij die nieuwe vrienden, en dan die vele vergaderingen die hij moet bijwonen om ...' Marie-Claires stem werd bijna onverstaanbaar, maar toen ging ze voorgewend opgewekt verder: 'Maar morgen zullen wij met elkaar babbelen, terwijl je je in gereedheid brengt om naar Monterey af te reizen, hè? Je moet nu wel uitgeput zijn. Je ziet er spits en ietwat verfomfaaid uit, mijn arm dier - om tot een zogenaamd huwelijk gedwongen te worden om vervolgens je in de armen van je echte man te sluiten. Maar het is wel eens iets anders ... Hemeltje, dit was me de avond wél - ik ben blij dat we dat gehad hebben en dat ik naar bed kan gaan! Het duurt waarschijnlijk eeuwen voor Fernando terugkeert; dan heb ik voor de verandering een rustige nacht!'

Marie-Claire leunde naar Trista over en ze drukte zacht een nachtzoen op haar voorhoofd. 'Nou, welterusten dan. Farland zal beneden met ongeduld op je zitten wachten!' Zonder ook maar één ogenblik aandacht te schenken aan Trista's zwijgzaamheid en bezorgde gelaatsuitdrukking, ging Marie-Claire naar bed ten teken dat haar vriendin verdwijnen kon. Op dat ogenblik wist Trista met zekerheid dat ze Marie-Claire niet mocht, en dat ze haar nooit had gemogen.

Het was me inderdaad het avondje wél geweest! Trista kon zich nog net bijtijds inhouden om de deur niet met een klap achter zich dicht te slaan - waarschijnlijk had ze de andere hotelgasten wakker gemaakt, als iemand tenminste op dit uur al naar bed was gegaan en zich niets aantrok van het grote aantal pleziertjes en genoegens dat San Francisco te bieden had. Veel liever was ze uitgegaan - naar Maguire's Operagebouw, of zelfs naar het beruchte Bella Union, dat het publiek verscheidene gewaagde revues bood (dat had ze tenminste tijdens het diner door senor Cuevas aan Blaze horen vertellen). Haar 'echtgenoot' had verder gezegd dat hij een paar uur weg zou zijn om een paar schetsjes te maken van de beste én minst goed aangeschreven kroegen en theaters van San Francisco.

Hij had sardonisch geglimlacht en een aanstellerige buiging gemaakt, voor hij Farland een erg plezierige en produktieve (wat had die ongevoelige bruut daarmee bedoeld?) nacht had gewenst, waarna hij allen alleen had gelaten aan hun port en sigaren.

' Ik haat hem!' riep Trista luid en ze wenste oprecht dat ze hem dat in zijn spottende en grijnzende gezicht had kunnen slingeren, terwijl ze zich zijn woorden herinnerde, toen hij van tafel was opgestaan:

'Ik heb het beste van de omstandigheden kunnen maken. Iedere heer had dat als zijn plicht beschouwd. In feite heb ik alles in die kleine opvoering gelegd, is het niet, Gerardo ? Je suggestie om Trista van het schip te dragen vond ik wel een beetje overdreven, maar op aandringen van nog een paar anderen heb ik het toch maar gedaan. Het was misschien wél romantisch, maar beslist niet gemakkelijk. Het spijt me oprecht, Farland!'

Hij betuigde zijn 'spijt'? Ten slotte betuigde hij zijn spijt! Onder het slaken van een Franse krachtterm had Trista haar handtasje door de kamer geslingerd, dat op een haar na een schemerlamp miste.

Ze haatte Blaze Davenant en ze was woedend op Farland Amerson; haar zogenaamde 'werkelijke' echtgenoot, die plotseling in de hal van Lick House was opgedaagd. Uitgerekend daar - hoewel hij haar bekend had dat hij beslist niet op de hoogte was van het feit dat zijn zogenaamde 'echtgenote' zojuist uit Europa aangekomen was en de nacht in hetzelfde hotel zou doorbrengen. Het onredelijke was dat Blaze Davenant als eerste naar Farland was gegaan teneinde hem voor te bereiden, waardoor hij het gras voor haar voeten had weggemaaid.

Maar door de schok Farland weer te moeten zien, was de ergste champagnenevel - waardoor ze ongevoelig was geworden voor Fernando's pinnige opmerkingen en Marie-Claires voorgewende en honingzoete bezorgdheid over haar dronkenschap - verdwenen.

'Ik ben bang dat het de enige manier was om me erdoor heen te slaan - door die aanfluiting van een huwelijksceremonie, met die glurende en fluisterende passagiers erbij, en de kapitein ...'

'Als mijn vriend Gerardo Cuevas me niet het hele verhaal verteld had en me ervan overtuigd had dat dit zogenaamde huwelijk je opgedrongen werd, had ik al die nonsens beslist niet geloofd!' Fernando's stem drukte onverholen woede uit en nóg iets, dat Trista in haar nog steeds nevelige staat niet direct kon thuisbrengen. 'Je reputatie - of wat daarvan overgebleven is na wat je onder meer in Parijs hebt uitgespookt - lijkt nu wel naar de maan te zijn. Ik ben er zeker van dat je nu wel de gevolgen van je wilde en onnadenkende gedrag beseft? En wanneer je, zoals gebruikelijk, geen belangstelling hebt voor de mening van anderen, zou je op z'n minst rekening kunnen houden met de gevoelens van de mensen die het beste met je voor hebben! Dit is Californië en niet Parijs of Rome - en de decadente gewoonten van je vrienden daar worden hier niet geaccepteerd!'

'O, Fernando, schat - ik ben er zeker van dat Trista spijt van alles heeft, maar je ziet toch dat ze op het ogenblik niet erg in orde is? Geef haar een kans; ze zal alles wel uitleggen ... is het niet, chérie?'

'Ik ben wél in orde. Ik heb te veel champagne gedronken om ... om mezelf uit te schakelen; dat is alles! En ik heb niet het gevoel dat ik wie dan ook uitleg verschuldigd ben - dus als jullie verwachten dat ik een of ander onsmakelijk verhaal ga ophangen om jullie vervolgens vergiffenis te vragen ... Het spijt me, Fernando, maar dat ben ik niet van plan - niet aan jou; in het bijzonder niet omdat je al genoeg beschuldigingen hebt geuit en tegelijk je oordeel over mij geveld hebt! Wees alsjeblieft niet zo vervelend om nog iets te zeggen - en doe verder wat je wilt, want het interesseert me geen donder!'

Al met al, met Marie-Claire die haar best deed Fernando zachter te stemmen en Trista tot zwijgen te brengen, was het ritje van de haven tot aan het hotel uitermate onplezierig geweest. En de bijna tot aan het kookpunt gebrachte sfeer werd er niet beter op toen ze op een haartje na aangereden werden door een passerend chic rijtuig van Engelse makelij, waarin een hoogblonde vrouw zat die spottend naar hen keek.

'En wie is zij dan wel? Die vrouw die jou schijnt te kennen; die ordinair uitziende poule, die ons bijna te pletter reed?' Marie-Claire gedroeg zich als een Fran9aise wanneer ze kwaad of jaloers was. 'Wel, ze moet je kennen. Ze bevond zich in het gezelschap van je vriend Gerardo Cuevas - en van je petit arm Blaze Davenant. Wat denk jij ervan, Trista? Zonder twijfel zijn het haar klanten! Ze moet hen verwacht hebben. Wat denk jij vanavond te gaan doen, 'Nando? Is zij je vergadering van vanavond?'

'Heb ik je al niet eens eerder verteld dat dat jaloerse gedoe van jou je helemaal niet staat, mijn liefste vrouw? En wat die idiote vermoedens van je aangaat: die aanfluiting van een vrouw hoort niet tot mijn kennissenkring, dat verzeker ik je! Ze is waarschijnlijk een van de vele vriendinnetjes van Gerardo. Hij schijnt, sinds hij zélf een speler is, het gezelschap van spelende vrouwen op prijs te stellen. Maar zullen we het niet over iets anders hebben?'

Dus het was Blaze Davenant tenslotte wél geweest! Zonder twijfel zouden hij en senor Cuevas zich aan de pleziertjes van San Francisco overgeven, terwijl zij, getrouwd en wel, na een paar uur al afgedankt werd als een overbodig kledingstuk ... Nu moest zij luisteren naar huis-, tuin- en keukenpraatjes, overdreven preken en adviezen die ze tóch niet zou opvolgen. Alle mannen konden naar de hel lopen! Waarom was ze niet als man geboren? Met alle voorrechten die bij het man-zijn hoorden?

Het is niet billijk, dacht Trista opstandig. Waarom zou ik geen pleziertjes mogen hebben? Mijn lieve broer Fernando heeft me van heel wat ergere dingen beschuldigd - ja, zelfs door die schijnheilige, huichelachtige ellendeling met wie ik getrouwd schijn te zijn. Laat hem doodvallen! Ik zou ... o, wat zou ik graag hun gezichten zien; ook dat van Farland ... Misschien krijg ik dat wel te zien; waarom ook niet?

Opgewonden had Trista zich voorover op haar bed laten vallen, maar de lagen rokken en de kooiachtige crinoline die ze droeg om volgens de mode gekleed te gaan, beletten haar ontspannen adem te halen. Kuchend ademde ze in en uit - en door het gewicht van haar kleding zakte ze onder het oppervlak van het groene water. Haar longen vernauwden zich, terwijl ze de geur van het moeraswater opsnoof, waarna ze een deel werd van de donkere, primitieve ziel van het leeftijdsloze moeras. Het moeras dat gaf en nam.

Een paar seconden bleef ze bewegingloos liggen. Vanuit de verte hoorde ze zichzelf hijgen, terwijl ze de zoete waterstroom over haar gelaat en borsten voelde sijpelen. Daarna, bijna razend, trok ze de hooggesloten, preuts aandoende kraag van haar japon open waarop een groot aantal zwarte glitterknoopjes in alle richtingen op het weelderige tapijt vloog. Ze was van top tot teen voorzien van knoopjes en stuk voor stuk trok ze ze eraf om ten slotte diep en verlicht adem te halen.

Het zijden ondergoed, dat overgebleven was na de vele kanten en zijden onderrokken en de gehate ijzeren koepel, voelde weldadig zacht onder Trista's vingers aan. Op dat ogenblik nam ze zich voor zich niet meer op die manier te kleden - zelfs al zou men het onelegant vinden! En dan die vervloekte korsetten - die tussen je ribben bleven steken en je adem afsneden. Waarom droegen de vrouwen zulke ongemakkelijke dingen om er vervolgens als een zottin uit te zien? Kon ze haar korset maar verwijderen; net zo gemakkelijk als ze andere zaken uit had kunnen trekken. Maar de banden van het korset zaten midden op haar rug geknoopt en nadat ze een paar maal een vergeefse poging gedaan had erbij te komen, uitte ze een zeer ondamesachtige Franse vloek. Ze werd nog kwader toen ze zich opeens herinnerde dat hij haar die ochtend in dat korset had geregen. Was het werkelijk deze ochtend geweest? Hij had er geen twijfel over laten bestaan dat het haar onmogelijk zou zijn zich zonder hulp uit dat korset te bevrijden. Had hij de brutaliteit om te denken dat ze op hem zou wachten? Wachten tot welk uur in de ochtend dat hem te pas zou komen?

Ik moet iemand anders zien te vinden om dat voor me te doen, zei Trista nijdig. Dat is alles. En waarom ook niet? Boontje zou om zijn loontje komen wanneer Blaze zijn handen op haar zou leggen om haar bij het ontkleden te helpen. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ze hulp van een andere man had gehad. Een vreemde... nee, dat risico wilde ze niet nemen. Iemand ... iemand die ze kende en een beetje mocht. Opeens moest ze lachen omdat ze aan Blazes vriendelijke vriend Gerardo dacht.

Drie deuren verder in de gang. Hij had gezegd dat hij vroeg in de avond terug zou keren omdat hij de gedachte aan zijn bed onweerstaanbaar vond. Die arme Gerardo was alleen, en zij was ook alleen; dus... Bovendien was het koud geworden en de kamers in het hotel hadden een haardvuur nodig om 'een huiveringwekkende ijskoude nacht buiten te sluiten'. Dat was een gezegde van tante Charity, toen Trista nog een kind was geweest.

Waarom eenzaam en alleen in bed; zonder de behaaglijke warmte van een ander menselijk lichaam om tegenaan te kruipen? Zelfs Farland, haar 'officiële' echtgenoot, had haar voor de vleespotten van San Francisco in de steek gelaten - zelfs zonder zich ook maar iets aan te trekken van die arme Jessica of van hun zoontje. Waarom waren alle mannen zulke bronstige beesten?

Waarom dénken ? Het was gemakkelijker dat niet te doen - om de instincten en de taal van het lichaam te laten spreken - héél wat beter dan nog verder aarzelen.

Gedachteloos plukte Trista de ontelbare klemmetjes en kammetjes uit haar haar, waarna de lange krullen vrij kwamen en over haar hals en schouders vielen. Zonder zich om een borstel druk te maken, greep ze naar de leuning van een stoel waarover de zijden sjaal hing, die ze tijdens het diner als stola gedragen had. Ze drapeerde deze, naar de mode van de vrouwen van de Sandwich-eilanden en Polynesië, om haar nagenoeg naakte lichaam.

Buiten waren geen stemmen of voetstappen te horen - het was al laat en niemand zou zich op dit uur op de gang bevinden. In ieder geval is zijn kamer slechts enkele meters van de mijne verwijderd, en ik kan héél vlug lopen ...

Ik zal de moed niet verliezen - ik zal het doen, hield Trista zichzelf voor, terwijl ze haar kamer uitglipte en even later voor de deur van Gerardo's hotelkamer stond. Ze luisterde en hoorde gemompel in het Spaans. Stemmengeluiden op de trap maakten haar zenuwachtig... Goddank dat hij de deur niet op slot had gedraaid, dacht ze, terwijl ze met koude vingers de deurknop omdraaide. Ze glipte naar binnen en sloot de deur zacht achter zich.

Sliep hij al? Op het laatste ogenblik voelde ze zich zenuwachtig worden en het liefst was ze naar de veiligheid van haar eigen kamer teruggekeerd om verbaasd over haar brutaliteit te zijn. Maar het was al te laat - de stemmen, die ze even tevoren had gehoord, werden luider toen ze de kamer voorbijgingen. Opeens hoorde ze vanuit de donkere kamer een zacht gekuch dat haar het gevoel gaf dat ze bevroor, vóór ze in staat was bevend te fluisteren: 'Ik mag hopen dat u een verschrikte vrouw niet zult doodschieten, senor! Als ik had geweten dat u al sliep, dan had ik het niet in mijn hoofd gehaald u te storen - maar ik vind - ik bedoel dat ik vond dat ik - o, ik voel me zó bezwaard!' Waarom toonde hij geen enkele reactie? Zég iets, zodat ik me wat minder lomp ga voelen, dacht Trista, vóór ze hem weer in het Spaans hoorde mompelen. 'Alstublieft - ik weet niet precies hoe ik het zeggen moet, maar ik kan niet slapen omdat ik het gevoel heb dat mijn adem in dit keurslijf wordt afgesneden. Ik heb lange tijd een dergelijk korset niet gedragen, en nu ik ...'

'Een korsét, senora? Descuide usted - déjelopor mi cuenta!Ik had nooit kunnen denken het geluk te smaken dat mijn dromen werkelijkheid zouden worden! Stel je voor dat ik inderdaad met mijn pistool op u geschoten had, niet wetende ... Valgame Dios/' Hij had in het Spaans tegen haar gesproken, met een zacht emotievol gefluister, waardoor Trista nóg zenuwachtiger werd, zodat ze zichzelf eraan herinneren moest dat het haar eigen vrije wil was geweest. Dat ze erop had gehoopt. Zo was het toch zeker?

'Het spijt me - ik zou hier beslist niet moeten zijn, en u moet mij dit binnendringen vergeven, senor! Ik heb er niet bij nagedacht - en wat moet u wel van mij dénken? Ik hoop dat u dat... stomme gedrag van mij zult willen vergeten - dat deze idioterie ooit heeft... o!'

Hoe was hij, zonder dat ze er erg in had, erin geslaagd om uit zijn bed te komen en de kamer te doorkruisen? Opeens voelde ze een paar handen om haar schouders, die haar lichaam met een zacht gebaar omdraaiden. Haar sjaal viel ongemerkt op de vloer en achter zich hoorde ze hem fluisteren: 'Con supermiso ... bella senora!' Zonder zich te verroeren, alsof haar blote voeten wortel geschoten hadden, voelde ze zijn warme, zachte vingers over de veters op haar rugspieren gaan en even later viel het keurslijf met een doffe plof op het tapijt. Maar de zachte, warme handen wisten niet van ophouden en gingen verder en lager over haar nu blote rug; met ronde gebaren, waardoor ze een plotseling opgewonden gevoel kreeg van een sensuele sensatie die ze niet eerder ondervonden had. De onzichtbare, vreemde handen tastten, streelden en verkenden op een vertrouwde, vrijpostige wijze heel haar lichaam en het was haar onmogelijk zich te bewegen, noch tegenstand te bieden. Hulpeloos hing ze tegen zijn lichaam aan en ze voelde toen iets keihards tegen haar billen, dat vervolgens diep in haar binnen drong.

Trista hoorde zichzelf luid zuchten, toen hij haar hoofd aan haar haren omhoog hield en hij haar in haar hals zoende, terwijl zijn andere hand over haar borsten en buik gleed, vóór hij tantaliserend langzaam het plekje tussen haar benen beroerde.

De streng gefluisterde Spaanse woorden werden in haar hals gedempt, maar er was geen twijfel aan hun bedoeling en betekenis.

'En elpiso, mujer! Arrodillese...' Wat was er aan mis te verstaan? Ze was toch bekend met de Spaanse taal? 'Op de vloer, vrouw,' had hij gezegd. 'Op je knieën ...', terwijl op hetzelfde ogenblik de handen, die haar tot dat ogenblik zo teder betast hadden, ruw op de onderkant van haar rug drukten, waardoor ze met haar knieën op de vloer terechtkwam met haar beide armen vóór zich uit gestrekt. Ze lag in de houding van een kat die een prooi begluurde. Met een onverwachte, bijna dierlijke stoot drong hij van achteren in haar. Ze gilde het uit van pijn en liet haar gelaat, met de tanden in haar lippen, voorover tussen haar uitgespreide armen op de vloer vallen. Maar het leek alsof haar hulpeloze kreet van pijn hem juist veel plezier deed, want de volgende stoot was nog krachtiger en nog pijnlijker. Hij bleef doorstoten - met de heftigheid van een sadist en op een gegeven ogenblik kreeg ze het gevoel dat ze doormidden werd gesneden. Ze stikte bijna in haar tranen, terwijl haar stem in het dikke tapijt gesmoord werd.

Wat was het precieze ogenblik, toen ze instinctief en met haar ziel wist wie en hoe hij werkelijk was? Of had ze de waarheid al die tijd gekend? Toen ze na verloop van tijd weer (zij het voor een deel) denken kon, vroeg ze zich af of hij nog steeds in de mening verkeren zou dat ze dacht dat hij senor Cuevas was - en niet diens vriend die ze zo gemakkelijk verleid had. Geloofde hij werkelijk dat hij met zijn zacht uitgesproken Spaanse frases haar om de tuin had kunnen leiden? Wel, laat het hem maar denken! Uit zelfrespect - dat van haar dan - en de trots dat hij haar niet totaal had kunnen vernietigen. Ja, waarom zou ze met die ijdele mannelijkheid niet eens een spelletje spelen? Voor de verandering!

Hij hield haar nog steeds onder zich, maar het gewicht van zijn lichaam was iets afgenomen omdat hij voor een deel op zijn zij was gaan liggen. Hij had haar op de vloer genomen - haar laten knielen, alsof ze ...

Met een overdreven zucht mompelde Trista buiten adem: 'O, Gerardo! Sinds de eerste maal dat ik je zag, ben ik buiten zinnen geraakt en zodra je me aanraakte werd dat nog erger. Ik ben alles en iedereen vergeten - en ik voel me zo in vervoering gebracht. Zo onbeheerst en zo vrijpostig heb ik het nog nooit gedaan - heeft een ander het nog nooit met mij gedaan ... Terwijl jij met mij aan het vrijen was, zag ik steeds je geliefde gelaat voor me, Gerardo! Ik wil me slechts aan jou op deze manier onderwerpen. Ik heb genoten van wat er tussen ons beiden gebeurd is!'

En ja! Met een bijna duivels plezier merkte Trista dat de spieren in zijn lichaam dikker werden, maar onwillekeurig hield ze haar adem in; wachtend op een aanval van woede.

In feite was hij woest genoeg om haar te kunnen vermoorden, besefte Blaze plotseling. Zijn handen bevonden zich onheilspellend dicht bij haar keel, waaruit hij haar leven kon nemen. Zij, die zwartharige, zilverogige bruja, met wie hij stom genoeg was geweest te trouwen. Zij, die een paar uur later al, hem met zijn beste vriend wilde bedriegen.

God, wat was ze in een loopse teef veranderd - in een kleine slet die, zonder gevoel van schaamte of spijt, achteraf haar pleziertjes zocht en vond. Ze was totaal verdorven en ze had dat altijd in zich gehad; en hij was de eerste idioot geweest van wie ze gebruik had weten te maken. Blaze dacht dat hij werkelijk in staat was haar om te brengen en terwijl hij dat dacht, spanden zijn vingers zich steviger om haar nekspieren.

Waarom bewoog ze zich niet, verdomme? Waarom probeerde ze niet zich vrij te maken - bedelend om genade - iets te dóen in plaats van met haar lichaam tegen het zijne te blijven liggen. Alsof ze wachtte.

Wachtend op wat? Kreng! Wat wilde ze, buiten zijn ballen, nog meer? Hij zou haar... Maar, als ze zo geduldig lag te wachten, waarom zou hij dan niet met haar doorgaan? Het was maar al te duidelijk dat ze deze manier van vrijen op hoge prijs had gesteld. Ze hield ervan om met brute kracht genomen te worden - van achteren. Misschien werd het tijd dat ze te weten kwam dat vrouwen die zich zo gemakkelijk en vrijwillig aanboden op een heel andere manier werden behandeld. Ze was het niet eens waard om vermoord te worden; die goedkope hoer!

Blaze trok zijn handen van haar hals, verplaatste ze naar haar schouders en vandaar naar haar borsten die hij op ruwe en wrede wijze betastte en kneedde, vóór hij over haar buik aaide om in de spleet tussen haar benen te eindigen. Diep graaide hij er met zijn vingers in en hij trok zich niets aan van haar plotselinge kreet van pijn. Aangezien ze zich als een hoer gedroeg, moest ze maar eens voelen hoe het was als een hoer behandeld te worden!

'Gerardo ... nee!' riep ze met een diepe zucht, waarna ze hem in zijn schouders kneep. In het Spaans fluisterde ze: 'Maar je moet me · vertellen welk een plezier het je doet me aan jou te onderwerpen - aan mijn wilde passie tot jouw lichaam - en je moet de woorden herhalen waardoor ik gekker en gekker werd, chica, zodat ik er lust in krijg ieder deel van je lichaam te verkennen; zowel van binnen als van buiten! Kom,je hoeft op dit punt niet bescheiden of verlegen te doen, weet je? Ik heb nu eenmaal niet genoeg aan slechts gestreel en spelletjes. Ziezo, vind je dat niet lekkerder? Je bent zó ongewoon lief en aanhankelijk, dat ik je graag een genoegen terug doe - voor zover me dat mogelijk is. Zo, blijf rustig liggen en zorg ervoor dat je ding stijf blijft...!

Toen ze opeens kronkelend begon te worstelen, verloor Blaze zijn geduld. Met één knie hield hij haar lichaam in bedwang, terwijl hij opnieuw zijn vingers diep in haar zijdeachtige, natte schede stak, waarna hij tastend en bewegend verder en verder en dieper en dieper ging. En opeens kwam hij tot de ontdekking dat hij wéér zin in haar kreeg.

Toen ze merkte dat het haar onmogelijk was zich van hem los te rukken en hij maar doorging met zijn onderzoekingen, begon Trista vernederd te snikken en ze had het gevoel dat ze niet méér en niet minder een kadaver was dat door de medische wetenschap nader onderzocht moest worden. Het was een nieuwe vorm van ontering - straf - of welk ander woord dan ook voor deze behandeling...

Maar wat was er verkeerd aan haar, dat ze, ondanks zichzelf, opwekkende, dierlijke lustgevoelens kreeg, terwijl hij williger en harder werd? Toen ze met een kreet volkomen bevredigd was, ontdekte ze dat ze als een zak vuil wasgoed op de vloer lag; op hetzelfde ogenblik pakte Blaze haar op en smeet haar met de benen wijd uiteengespreid achterover op het bed. Het was bijna niet te geloven, maar nóg dieper drong hij in haar; eerst op ruwe, naderhand op tedere wijze en ten slotte uiterst langzaam, totdat ze het uitschreeuwde en wachtte, verder wachtte op hetgeen hij nog méér met haar doen zou. Ze kon niet meer denken. Ze had slechts gevoelens - gedachteloze gevoelens.