7

Even na vieren werd Terri binnengelaten in het kantoor van Casey Van Meter. De decaan was elegant gekleed in een zwartzijden getailleerd mantelpakje. Haar kapsel en make-up waren onberispelijk.

'Ga zitten, Terri. Ik ben blij dat je even langs bent gekomen. Ik hoor niets dan lof over Ashley.'

'Dank je. Ze heeft het hier erg naar haar zin. Het is heel goed voor haar dat ze samen met andere meisjes in een studentenhuis woont en met kinderen kan werken.'

'Blij dat te horen. Maar even ter zake: wat brengt je hierheen?'

'Ik wil het met je over een van de docenten hebben, maar ik wil niet dat deze docent te weten komt dat ik een onderzoek naar hem doe.'

'Een onderzoek? Dat klinkt nogal ernstig.'

'Dat is het ook. Maar voordat ik verder ga, wil ik zeker weten dat je mijn verzoek om inlichtingen strikt vertrouwelijk zult behandelen.'

'Dat hangt af van waaróm je me dat vraagt. Het welzijn van onze studenten komt voor mij op de eerste plaats.'

Terri wist niet precies hoe ze verder moest gaan. Ze had rechercheur Birch beloofd dat ze strikt vertrouwelijk zou omgaan met wat ze van hem te horen had gekregen, maar ze moest meer over Joshua Maxfield te weten zien te komen, en mogelijk beschikte decaan Van Meter over de informatie die ze zocht.

'Ik bevind me in een eigenaardige positie,' legde Terri uit. 'Ik koester verdenkingen tegen een van jullie docenten maar ik kan je op dit moment niet vertellen waarom, omdat ik niet wil dat deze persoon in moeilijkheden komt als blijkt dat ik het bij het verkeerde eind heb.'

'Over wie hebben we het eigenlijk?'

'Over Joshua Maxfield. Ik wil graag weten of er in zijn verleden iets te vinden is dat mogelijk... een verdachte indruk maakt.'

De decaan zuchtte. Het leek zelfs of ze een beetje opgelucht was. 'Daar kom je met een beetje moeite zelf ook wel achter, maar ik wil niet dat je denkt dat de Academy iets te verbergen heeft. Joshua is bij zijn vorige werkgever niet vrijwillig weggegaan. Ze hebben hem gedwongen om ontslag te nemen.'

'Wat is daar dan gebeurd?'

'Zijn eerste roman was een groot succes, maar zijn tweede boek een flop. Het kreeg slechte recensies en financieel is het ook een debacle geworden. Daarna kreeg Joshua te maken met een ernstige aanval van writer's block. Hij had al een voorschot gekregen voor een nieuw boek, maar het lukte hem niet om een letter op papier te krijgen. Zijn oorspronkelijke uitgever werd door een groot concern opgekocht. De nieuwe eigenaren stonden erop dat Joshua zich aan de inleverdatum hield, anders moest hij het voorschot terugbetalen. Helaas had hij het geld al uitgegeven. Hij zat te springen om een baan. Eton College was op dat moment op zoek naar een docent creatief schrijven. Hij solliciteerde. In universiteitskringen genoot hij nog steeds hoog aanzien, maar dat wist hij zelf niet. En toen heeft hij een verkeerde beslissing genomen.'

'Hoezo?'

'Hij heeft met zijn cv geknoeid. Dat was nergens voor nodig, maar Joshua kon op dat moment niet helder nadenken. Hij beweerde dat hij als beste schrijver uit de Iowa Writer's Workshop naar voren was gekomen, terwijl hij daar nog niet eens een half jaar heeft gezeten.'

'Hoe zijn ze daar bij Eton achter gekomen?'

'Joshua stond zwaar onder druk omdat hij het voorschot moest terugbetalen. De uitgever dreigde met een rechtszaak. Hij raakte aan de drank en begon zich vreemd te gedragen. Hij was depressief omdat hij niet kon schrijven, zoiets was het. Hij kwam vaak niet opdagen voor de lessen. En toen was er ook nog dat incident met die studente...'

'Wat was dat dan?'

'Ze beweerde dat hij had gezegd dat hij haar een hoog cijfer zou geven als ze met hem naar bed ging. Tijdens het onderzoek ontdekte de school dat zijn cv niet klopte. Ze lieten hem de keus: zelf ontslag nemen of ontslagen worden.'

'Waarom heb je hem dan toch hier aangesteld, ondanks dat je dat allemaal wist?'

'Joshua is ruim een jaar nadat hij uit New England was vertrokken bij ons gekomen. Hij heeft ons alles verteld over zijn problemen bij Eton College. Hij was erg open en eerlijk. Hij gaf toe dat hij de studente een oneerbaar voorstel had gedaan. Hij zei dat hij dat gedaan had toen hij dronken en depressief was, nadat hij van een advocaat weer een brief had gekregen over het voorschot. Wij vonden dat het 't risico waard was als we daarmee een schrijver van Joshua's kaliber aan onze school konden verbinden. En voor zover wij weten, heeft hij ons vertrouwen niet beschaamd.'

'Waar het mij om gaat, is veel ernstiger dan het knoeien met een cv.'

Casey keek haar niet-begrijpend aan. 'Kun je daar wat duidelijker over zijn?'

Terri aarzelde. Ze beschikte niet eens over overtuigend bewijs.

'Beloof je dat wat ik je nu vertel onder ons blijft?'

'Ja, maar alleen omdat ik moet weten of er niet iets is dat onze studenten kan schaden.'

'Ik zit bij Joshua in de schrijfgroep. Het is de bedoeling dat we iets inleveren waar we zelf mee bezig zijn. Hij leest elke week een stuk voor uit iets dat we hebben ingeleverd, en dat wordt dan door de groep van commentaar voorzien.'

'En?' vroeg Casey ongeduldig.

'Bij de eerste les heeft hij iets voorgelezen waardoor ik erg van de kaart ben geraakt. Het was geschreven in de eerste persoon. De ik-verteller was een seriemoordenaar. Het stuk dat hij voorlas, bevatte een gedetailleerde beschrijving van de verkrachting van een meisje van Ashleys leeftijd en de moord op haar ouders. Na de moord werden de slachtoffers in stukken gesneden. Het was een gruwelijk verhaal en erg gedetailleerd.'

'Ik kan me voorstellen dat je daarvan van de kaart raakt, maar...'

Alleen iemand met een zieke geest kan zoiets geschreven hebben.'

'Joshua is een romanschrijver, Terri. Op alle bestsellerlijsten staan boeken over seriemoordenaars. Je denkt toch hopelijk niet dat al die schrijvers die moorden zelf gepleegd hebben?'

'Je begrijpt me niet. Maxfield beschikte over informatie over wat er bij de aanslag op Ashley in mijn huis is gebeurd. Informatie die door de politie nooit naar buiten is gebracht.'

De blik waarmee Casey Terri aankeek hield het midden tussen ontsteltenis en geamuseerdheid, alsof ze bang was dat ze het slachtoffer dreigde te worden van een of andere practical joke. Terri was echter bloedserieus.

'Meen je dat?' vroeg de decaan.

Terri vertelde Casey over de chocoladecake. De decaan luisterde aandachtig. Toen Terri haar alles had verteld schudde ze haar hoofd.

'Ik ben nog steeds niet overtuigd. Hoe weet je dat Joshua iets voorlas dat hij zelf had geschreven?'

'Ik weet dat het niet van een van de deelnemers afkomstig was. Ik heb het ze allemaal gevraagd. En hij heeft me ook verteld dat hij aan een nieuw boek bezig is.'

'Ja, maar...' Casey zweeg. Ze schudde haar hoofd. 'Ik kan het haast niet geloven. Ik ken Joshua en...'

'Je dénkt dat je hem kent. Ik heb het een en ander gelezen over de pathologie van seriemoordenaars. Iedereen gaat ervan uit dat het niet moeilijk moet zijn om iemand te herkennen die... die mijn man zou kunnen vermoorden en twee hulpeloze tieners verkrachten, maar dat is het juist: je kunt het aan de buitenkant niet zien. Ann Rule werkte samen met Ted Bundy in Seattle bij de hulplijn voor verkrachte meisjes, terwijl ze een contract op zak had voor een boek over de moorden die hij beging. Als de moordenaar eenmaal gepakt was, zou ze eraan beginnen. Ze had nooit kunnen bedenken dat ze bevriend was met de man die het onderwerp van haar eerste bestseller zou worden. En denk ook eens aan de vreemde reacties van buren als ze horen dat ze jarenlang naast iemand als John Wayne Gasey hebben gewoond. Ze kunnen gewoon niet geloven dat die aardige man met wie ze altijd over allerlei koetjes en kalfjes, zoals het onderhoud van hun gazon of een populair televisieprogramma, hebben staan kletsen, ineens een verschrikkelijk monster blijkt te zijn.'

'Dat is misschien wel zo, maar ik weet zeker dat je er wat Joshua betreft vér naast zit.'

'En je zei ook nog iets over het voorval met die studente op Eton College.'

'Maar die heeft hij niet vermóórd, Terri! Hij heeft haar alleen maar een oneerbaar voorstel gedaan. Dat is iets heel anders dan die seriemoorden waar jij het over hebt.'

'Maar hoe wist hij dan van die cake?'

Casey herinnerde zich wat Maxfield had gezegd toen ze hem had gevraagd of hij wist hoe hij een auto op moest blazen.

'Hij schrijft romans, Terri. Fictie. En hij is erg creatief. Hij verdient zijn brood met het bedenken van dingen die een normaal mens zich niet voor kan stellen. Wij beschikken niet over zoveel fantasie.'

'Dan zou het allemaal op toeval moeten berusten en dat geloof ik niet.'

Casey zweeg. Ze leek behoorlijk van streek. 'Waarom ben je hierheen gekomen, Terri? Laten we aannemen dat je gelijk hebt en dat Joshua inderdaad een seriemoordenaar is. Wat verwacht je dan van mij?'

'Jij hebt toegang tot Maxfields dossier bij personeelszaken. Er zijn in New England nog meer moorden gepleegd, en ook in het middenwesten en in Montana en Idaho. Misschien bevat zijn dossier aanwijzingen.'

Casey keek haar met een bezorgde blik aan. 'Je bent hier emotioneel zo bij betrokken dat je volgens mij er niet goed over hebt nagedacht. Heb je de politie ook verteld dat je Maxfield verdenkt?'

'Nee.'

Casey haalde diep adem. 'Goddank. Denk je eens in wat voor schade je de goede naam van deze school zou toebrengen als een van onze docenten ten onrechte van een misdrijf zou worden beschuldigd, laat staan dat hij een seriemoordenaar zou zijn die het op kinderen heeft voorzien die net zo oud zijn als onze leerlingen.'

'Ik ben niet van plan om ook maar met iemand over mijn verdenkingen te spreken voordat ik zeker weet dat ik het bij het rechte eind heb. Daarom ben ik ook hierheen gekomen. Als ik Maxfields dossier mag inzien...'

'Geen sprake van.'

'Wil jij er dan naar kijken? Nu je weet wat ik zoek, werpt dat misschien een ander licht op iets waarvan je eerst dacht dat het onbelangrijk was.'

Casey aarzelde even en nam toen een besluit.

'Goed. Ik zie dat je je hier grote zorgen over maakt. Ik zal zijn personeelsdossier nog eens bekijken. Als ik iets tegenkom, laat ik je dat weten. Maar je moet me beloven dat je geen verdere stappen onderneemt zolang je niet over harde bewijzen beschikt. De Academy en Joshua zelf zouden onherstelbare schade kunnen oplopen.'

'Als Joshua onschuldig is, wil ik hem natuurlijk geen kwaad doen, maar als hij wél de moordenaar van mijn man is, zal ik er alles aan doen om hem in de gevangenis te krijgen.'

Terri werd door twijfel geplaagd toen ze naar huis reed. Trok ze overhaaste conclusies doordat iemand in een roman een moord had beschreven die overeenkwam met de moord op Norman? Was het wel verstandig geweest om haar belofte aan Larry Birch te verbreken? Wat zouden de gevolgen voor het politieonderzoek zijn als bleek dat ze de informatie over de chocoladecake aan Casey Van Meter had doorgegeven? Moest ze Ashley meteen van school halen? Als Joshua Maxfield een seriemoordenaar was, liep haar dochter groot gevaar.

Een paar tellen nadat ze de voordeur van haar huis had geopend hoorde Terri dat de telefoon ging. Ze rende naar de keuken. Toen de telefoon voor de vijfde keer overging, nam ze op.

'O, Terri, wat ben ik blij dat ik je te pakken heb kunnen krijgen,' zei Casey Van Meter. Haar stem klonk of ze buiten adem was. Ze leek erg gespannen.

'Wat is er aan de hand?'

'Ik moet met je praten. Ik heb het dossier van Joshua doorgenomen. Ik denk dat ik iets gevonden heb.'

'Wat dan?'

'Dat kan ik je nu niet vertellen. Kun je vanavond naar de Academy komen?'

'Natuurlijk.'

'We kunnen beter niet bij mij op kantoor praten. Weet je hoe je bij het botenhuis aan het eind van de grindweg moet komen?'

'Nee.'

'Als je voorbij de hoofdingang zo'n vierhonderd meter rechtdoor loopt, kom je bij een grindweg die langs de rivier loopt. De weg loopt door tot aan het botenhuis. Zorg dat je daar om acht uur bent.'

Terri wilde nog iets vragen, maar de decaan zei dat ze nu niet in de gelegenheid was om verder te praten en verbrak de verbinding.

Terri ging aan de keukentafel zitten. Ze was een en al energie. Als Casey Van Meter iets ontdekt had dat houvast bood, zou ze daarmee naar Larry Birch kunnen gaan. Ze wist dat ze er Norman niet mee terug kon krijgen, maar door de arrestatie van Maxfield zou Ashley tenminste veilig zijn. Terri keek op haar horloge. Het was bijna zes uur. Over twee uur zou ze weten of ze erin was geslaagd om de arrestatie van de moordenaar van haar man een stap dichterbij te brengen.