20

'Moet je kijken,' zei Jerry terwijl ze op het vliegveld van Florence door de vertrekhal liepen.

Ze stonden op de luchthaven voor een winkel waar boeken en tijdschriften werden verkocht. Er was één plank met Engelse pockets. Jerry liep erheen en pakte een exemplaar van De Dode Slaapster. Op de omslag stond een zwartwitfoto van een glimlachende Casey Van Meter afgebeeld.

'Heb jij dit gelezen?' vroeg Jerry.

'Nee.'

'Miles heeft het heel goed gedaan. Tot in de kleinste details nauwkeurig. Zal ik het voor je kopen voor onderweg?'

'Nee, dank je, Jerry. Ik heb echt geen zin om het te lezen. Ik wil niet nog eens met al die nare herinneringen worden geconfronteerd. Ik weet wat er met mijn ouders en met Casey is gebeurd.'

Ashley zweeg. Als Jerry gelijk had, was Casey óók een van haar ouders. Vreemd om zo over de decaan te denken. Ze kon nog steeds niet goed bevatten dat die afstandelijke, elegante blondine die ze tijdens haar eerste bezoek aan de Oregon Academy had leren kennen haar negen maanden lang in haar buik had gedragen en haar het leven had geschonken.

De avond daarvoor had Ashley in de spiegel gekeken en geprobeerd iets te ontdekken dat haar aan Casey Van Meter deed denken. Ze hadden allebei blond haar, maar Casey was lang en slank, terwijl Ashley een meer gedrongen postuur had en veel gespierder was. Maar ze hadden allebei hetzelfde huidtype. Na een aantal jaren in Italië was Ashleys huid net zo gebruind als die van Casey.

De decaan was vroeger een sterke vrouw geweest, die over een grote dosis zelfbeheersing beschikte. Ashley herinnerde zich weer hoe ze had gereageerd toen haar man Randy Coleman haar bij het zwembad op de Academy had lastiggevallen. Was zij zelf ook zo? Zij was een leiderstype en dat was op het voetbalveld altijd goed te merken geweest. Toen ze nog op de middelbare school zat, deden de meisjes altijd een beroep op haar als ze ergens geen raad mee wisten. En de vrouwen van het elftal in haar dorp hadden haar ook als hun aanvoerster beschouwd, ondanks het feit dat ze een buitenlandse was die nog maar pas in hun dorp was komen wonen.

Jerry zette het boek weer terug en ze liepen verder naar de wachtruimte bij hun gate. Ashley keek om zich heen naar hun medepassagiers. Een paar mensen leken erg opgewonden, maar de meesten maakten een vermoeide of verveelde indruk. Vijf jaar eerder, toen Jerry haar naar het vliegveld van Portland had gebracht, had Ashley het gevoel gehad dat ze op het punt stond aan een groot avontuur te beginnen en haar vrijheid tegemoet vloog. Maar nu was Ashley bang. Ze hoopte dat Joshua Maxfield geen belangstelling meer voor haar had en dat Casey Van Meter weer bij zou komen uit haar coma en niets dan liefde zou voelen voor haar verloren dochter, maar ze wist ook dat allebei die dromen elk moment konden omslaan in nachtmerries.

Jerry en Ashley reden met een taxi naar een appartement dat Jerry op zijn naam had gehuurd. Jerry vroeg of de chauffeur even wilde wachten terwijl hij Ashley hielp om haar bagage naar boven te brengen. Hij had van tevoren zijn secretaresse gebeld en zij had de koelkast gevuld. Waarschijnlijk dacht ze dat hij er een vriendin op nahield. Bij die gedachte moest Jerry glimlachen. Zijn liefdesleven was vrij saai geweest sinds hij een twee jaar durende relatie met een ambitieuze effectenmakelaarster had beëindigd. Toen ze haar hadden ontslagen omdat de markt begon in te zakken, was ze in een diepe depressie verzeild geraakt. Uiteindelijk was ze naar New York verhuisd toen ze daar een nieuwe baan kon krijgen. Achteraf gezien was dat nog de beste oplossing geweest, vond Jerry. Sinds die tijd had hij zo nu en dan wel vriendinnen gehad, maar die hadden hem geen van allen echt geboeid.

'Is dit naar je zin?' vroeg Jerry nadat Ashley snel het appartement had geïnspecteerd.

'Ja hoor, prima.'

'Ik heb het voorlopig voor één maand gehuurd, zodat je weer kunt vertrekken als het je niet bevalt.'

'Nee, ik vind het best mooi.'

'Er is ook kabel,' zei Jerry en wees naar het televisietoestel. 'Dan kun je alle slechte programma's inhalen die je hebt gemist toen je in Italië was.'

Ashley liep naar hem toe en kuste haar advocaat op zijn wang. 'Je bent zo goed voor me, Jerry. Zonder jou zou ik dit niet aangekund hebben.'

Ashleys blijk van genegenheid bracht Jerry duidelijk in verlegenheid. 'Eh... ons kantoor biedt zijn cliënten een volledig dienstenpakket.'

Ze stonden een paar tellen in een ongemakkelijk stilte dicht bij elkaar tot Jerry een stap achteruit deed.

'De hoorzitting begint om tien uur. Ik kom je om halftien ophalen.'

'Ik zal zorgen dat ik op tijd klaar ben.'

'Tot dan.' 'Oké.'

'Slaap lekker.'

Ashley liep naar het raam aan de voorkant en zag hoe Jerry in de wachtende auto stapte. Ze bleef bij het raam staan tot de achterlichten waren verdwenen. Jerry was echt geweldig geweest. Je kon op hem bouwen. Bij hem voelde ze zich veilig. Maar dat gevoel was maar tijdelijk, want na morgen zou iedereen weten dat ze weer terug was.