22

Miles had een chique restaurant uitgekozen met een interieur dat voornamelijk uit chroom en glas bestond. Hij zat in een rustig hoekje te wachten toen Ashley arriveerde. Hij droeg een donkerbruin kostuum, een blauw overhemd en een gestreepte das. Ashley droeg het broekpak dat ze ook tijdens de rechtszitting had gedragen, omdat dat het enige behoorlijke kledingstuk was dat ze op dat moment had.

Miles ging staan toen de gerant met haar naar zijn tafel kwam lopen.

'Ik ben zo blij dat je wilde komen,' zei hij terwijl ze ging zitten. 'Wil je eerst een cocktail of liever een glas wijn? Ze hebben hier een heel goede wijnkelder.'

'Wijn graag.'

Miles bestelde bij de ober terwijl Ashley zich in het menu verdiepte. Zodra de ober vertrokken was, keek Miles Ashley lang en doordringend aan. Ze voelde zich ongemakkelijk onder zijn blik. Miles merkte dat. Hij glimlachte.

'Sorry, maar ik kan er ook niets aan doen. Ik moet nog wennen aan het idee dat jij misschien mijn nicht, bent.'

'Net zoals ik er nog aan moet wennen dat Casey misschien mijn moeder is.'

'Het was een hele opluchting voor me toen ik je vandaag in de rechtszaal zag en hoorde dat alles goed met je gaat. Tijdens mijn voorleestournee kwam het vaak voor dat ik ergens een lezing hield en het publiek rondkeek in de hoop dat ik jou ergens achteraan zou zien staan. Ik heb me echt zorgen om je gemaakt.'

Ashley voelde zich schuldig omdat ze de afgelopen jaren amper aan Miles had gedacht.

'Nog gefeliciteerd met je boek.'

'Heb je het gelezen?' vroeg Miles hoopvol.

'Nee.'

Miles' gezicht betrok even.

'Dat zou veel te pijnlijk voor me zijn geweest,' zei Ashley, in de hoop dat haar uitleg zijn teleurstelling enigszins kon verzachten.

'Dat begrijp ik. Het was voor mij ook erg pijnlijk om De dode slaapster te schrijven, maar ik had het gevoel dat ik het moest doen.'

De ober kwam hun bestelling opnemen.

'Heb je altijd al schrijver willen worden?' vroeg Ashley zodra de ober weer weg was.

'Ik heb tijdens mijn studie wel eens geprobeerd om verhalen te schrijven, maar De dode slaapster is mijn eerste echte boek.'

'Waarom ben je eraan begonnen?'

'Nadat Maxfield ontsnapt was, werden mijn vader en ik overstelpt door telefoontjes van filmproducenten, actualiteitenprogramma's en literaire agenten die allemaal een slaatje wilden slaan uit het drama dat ons was overkomen. Ik heb de meesten van me af kunnen schudden, maar met Andrea Winsenberg klikte het op de een of andere manier. Zij bracht me op het idee dat ik een boek moest schrijven om de herinnering aan Casey levend te houden. Ze wilde dat een van de auteurs die zij vertegenwoordigt als ghostwriter zou fungeren.' Miles glimlachte. 'Andrea dacht dat ik niet goed snik was toen ik zei dat ik het zelf wel wilde proberen.'

'Maar het is een groot succes geworden.'

'Het geld en de roem kunnen me gestolen worden. Ik zou veel liever zien dat Casey weer beter wordt.'

'Is daar kans op?'

'Nee.' Miles' gelaatstrekken verhardden zich. 'Ik wil het nu niet over Caseys toestand hebben. Ik hoor veel liever wat jou allemaal is overkomen. Maar we moeten wel zorgen dat dit probleem wordt opgelost. Ik weet niet of je echt de dochter van Casey bent, maar...'

'Maar je wist wel dat Casey in de zomer dat ze met mijn vader omging zwanger was geraakt,' viel Ashley hem in de rede.

'Ja,' antwoordde Miles voorzichtig.

'Ik weet dat mijn vader door jou en twee andere mannen in elkaar is geslagen omdat je er woedend over was dat hij Casey zwanger had gemaakt.'

Miles keek omlaag naar het tafelkleed. 'We doen allemaal wel eens dingen waar we achteraf niet bepaald trots op zijn. Toen ik Norman te lijf ging, was ik nog erg jong. Ik heb er altijd spijt van gehad dat ik dat gedaan heb.' Hij keek op en keek Ashley recht in de ogen. 'Maar dat was omdat ik van Casey hield. Ik hou nog steeds van haar, Ashley. En als jij haar echt wilt helpen, moet je zorgen dat er een einde aan haar lijden komt.'

'Bedoel je dat ik me terug moet trekken zodat jij haar ongehinderd van de apparatuur kunt laten halen?'

'Ja, maar ik begrijp best dat jij wilt dat ze in leven blijft. Jij dacht dat je je moeder had verloren. En dan komt er zoiets over je heen. Maar het is verkeerd om te proberen Casey koste wat kost in leven te houden. Als je haar zag, zou je het met mee eens zijn.'

Miles zweeg even. Hij haalde diep adem. 'Ik heb een sterke band met Casey. Ik houd zielsveel van haar, maar ik heb geleerd dat ik moet accepteren dat ze daar in het botenhuis samen met Terri om het leven is gebracht.' Hij schudde zijn hoofd. 'Als je in het verpleeghuis op bezoek gaat, is die vrouw die je daar in dat bed ziet liggen Casey niet meer. Je ziet daar een lijk, niet meer dan het omhulsel van wat eens een levenslustige vrouw was. Haar geest functioneert niet meer, Ashley. Alles wat menselijk aan haar was, is verdwenen.'

'Maar je vader heeft de hoop nooit opgegeven.'

'Mijn vader gaf nooit iets op. Toen Casey en ik jong waren, was hij er nooit, maar hij probeerde wel ons hele leven te controleren.'

'Je klinkt verbitterd.'

'Dat ben ik ook. Je hebt geen idee hoe het voor ons was.'

'Maar heeft je moeder dan niet...?'

'Onze moeder was zwaar aan de drank. Als ze ook maar een greintje initiatief toonde, sloeg mijn vader dat er wel uit. Gelukkig is ze jong gestorven.'

Ashley reageerde geschokt. Miles merkte dat.

'Jij hebt Henry alleen maar gekend nadat hij God had ontdekt. Jij kent alleen de goedgunstige versie van Henry. De man die Casey en ik hebben meegemaakt, had meer weg van de God der Wrake uit het Oude Testament. Hij had altijd gelijk en hij geloofde dat je met pure wilskracht kon krijgen wat je hebben wilde.. Henry maakte zichzelf wijs dat Casey op een dag als de Schone Slaapster uit haar coma zou ontwaken. Maar daarmee hield hij alleen maar zichzelf voor de gek. Hij geloofde in zijn eigen droom en dromen zijn nu eenmaal bedrog.'

Miles zweeg weer even. 'Het doet me pijn om haar zo te zien wegteren, Ashley. Ik wil haar een menswaardige dood bezorgen. Ik wil dat Casey kan rusten in vrede.'

'Ik begrijp hoe pijnlijk dit allemaal voor je is, Miles, maar ik dacht op een gegeven moment echt dat ik geen familie meer had. Maar toen kwam Jerry Philips een paar dagen geleden met het verhaal dat mijn echte moeder nog steeds leeft. Ik kan haar toch niet zomaar ter dood veroordelen, Miles. En hoe zit het met dat nieuwe medicijn? Dat zijn ze toch op Casey aan het uitproberen?'

'Dat medicijn haalt niets uit. Zelfs als ze haar ermee uit haar coma kunnen laten ontwaken, wil dat nog niet zeggen dat haar geestelijke vermogens ook terugkomen. Waarschijnlijk blijft ze de rest van haar leven een soort plant.'

Miles haalde diep adem. 'Ik wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar ik heb het gevoel dat het niet anders kan. Misschien wil je dit helemaal niet horen, maar het is wel de waarheid. Casey heeft jouw loyaliteit nergens aan verdiend. Ze heeft je nooit gewild. Weet je hoe ik te weten kwam dat ze zwanger was?'

'Nee.'

'Ze wilde abortus laten plegen en ze had gehoord dat een van de jongens bij mij op school dat ook voor zijn vriendin had geregeld. Toen kwam Henry erachter. Misschien heeft iemand van het personeel hem iets verteld. We hielden familieberaad. Casey deed steeds erg ontwijkend totdat Henry dreigde dat hij haar zou onterven. Toen heeft ze toegegeven dat Norman de vader was.'

Miles nam een slok wijn en keek Ashley aan.

'Ze wilde Henry's geld, maar ze heeft jou nooit gewild. Dat is de zuivere waarheid. Je bent haar niets schuldig.'

Ashley vond het moeilijk om hier iets op te zeggen. 'Hoe... hoe dacht ze over mijn vader?'

'Ze was alleen geïnteresseerd in seks. Toen ze genoeg van hem had, heeft ze hem zonder meer laten vallen. Kijk, Ashley, ik houd van mijn zus - we zijn van hetzelfde vlees en bloed — maar Casey was geen leuke meid. Ze was altijd egocentrisch en ze had ook een neiging tot zelfdestructie. Ze zou een vreselijke moeder geweest zijn. Je weet toch dat ze met Coleman getrouwd is geweest?'

Ashley knikte.

'Dat is een typisch voorbeeld van hoe zij leefde. Nadat vader haar tot decaan van de Academy had benoemd, deed ze het wat kalmer aan, totdat het allemaal volledig uit de hand liep. Ze was altijd aan het scharrelen op seksueel gebied en op emotioneel gebied was ze ook nog eens erg labiel. Ze gebruikte drugs. Ze heeft zelfs een keer geprobeerd om zelfmoord te plegen.'

'Dat meen je niet.'

'Ze had geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel, Ashley. Ze stortte zich van het ene project in het andere. Als ze ergens bij betrokken raakte, stortte ze zich daar voor de volle honderd procent in, maar zo gauw het haar begon te vervelen liet ze het net zo makkelijk weer schieten. Dat heeft ze met jouw vader ook gedaan.'

'Maar ze was best goed in haar werk als decaan,' zei Ashley. Ze wilde iets zeggen om Casey te verdedigen, maar ze besefte plotseling dat ze geen enkel feit kon aanvoeren dat voor Casey pleitte. Casey had haar het leven geschonken, maar verder wist ze bijna niets van de decaan.

'Typisch Casey. Vader gaf haar die baan aan de Academy in een allerlaatste poging haar te helpen iets van haar leven te maken, maar ik moet wel toegeven dat ze het in het begin uitstekend deed. Ze was altijd al erg pienter en ze was ook goed opgeleid, maar ik betwijfelde of ze van die baan een succes wist te maken. Maar daar is ze wonderwel in geslaagd. Ze hield van de uitdaging en de verantwoordelijkheid. De Academy was voor Henry heel belangrijk en ze wist dat hij groot vertrouwen in haar stelde. Dat kwam niet vaak voor.

Toen ging ze naar een conferentie in Las Vegas en daar is ze in een opwelling met dat stuk vuil getrouwd.' Miles staarde naar de tafel en schudde verbaasd zijn hoofd. 'Heb je een idee hoeveel schade een school als de Academy kan ondervinden als een van de functionarissen in opspraak komt? Haar huwelijk met die oplichter had een ramp voor de school kunnen betekenen.'

Miles moest in de gaten hebben gekregen dat hij, terwijl hij aan het woord was, steeds agressiever begon te worden, want hij dwong zichzelf tot kalmte. Hij haalde diep adem.

'Niemand heeft er baat bij als we Casey nog langer in leven houden,' zei Miles. 'Ze gaf niets om jou, ze gaf om niemand iets, alleen om zichzelf en mij. Ze hield van me. Het is dan ook zuiver uit liefde voor haar dat ik me nu gedwongen voel om haar leven te beëindigen.'

Ashley schudde haar hoofd. 'Het spijt me, maar ik wil de mogelijkheid dat ze weer bij kennis komt toch niet bij voorbaat uitsluiten.'

Miles leek nu een stuk minder agressief. 'Luister, Ashley, jij wilt toch ook niet opgezadeld worden met nog een zorg erbij als je voor Casey moest gaan zorgen. Je hebt het de afgelopen jaren al moeilijk genoeg gehad. Je hebt waarschijnlijk niet veel werk kunnen doen en je hebt ook nog steeds je middelbareschooldiploma niet gehaald. Klopt dat?'

'Ja`.

'Je moet proberen je leven weer een beetje op de rails te krijgen. Je moet weer naar school gaan. Ik kan je daarbij helpen. Misschien kan ik ervoor zorgen dat je een baantje bij Van Meter Industries krijgt terwijl je je school afmaakt. Daarna kan ik je wellicht helpen bij je universitaire studie. We zijn familie van elkaar. We moeten elkaar niet het leven zuur gaan maken. We moeten elkaar helpen.'

Ashley wist niet zeker wat ze van Miles' aanbod moest denken. Ze hoopte dat het geen poging was om haar om te kopen.

'Zou je me ook helpen als ik doorging met mijn pogingen om Casey in leven te houden?' vroeg Ashley.

Miles keek bedroefd. 'Ik probeer je niet om te praten, Ashley, begrijp me goed. Ik wil dat je beseft dat Casey nooit meer zal zijn wie ze was. Ik heb het beste met jullie allebei voor, en jij moet nu allereerst de verloren tijd zien in te halen.'

'Dank je, Miles. Ik wil eerst even rustig nadenken over wat je me allemaal hebt verteld. Ik ga morgen bij Casey op bezoek. Als ik haar gezien heb, kan me dat misschien helpen een beslissing te nemen.'

Miles zag de ober met hun maaltijd aankomen. 'Goed dan,' zei hij. 'Ik beloof je dat ik het niet meer over de voogdij zal hebben.'

Onder het eten vertelde Miles haar een reeks boeiende verhalen over zijn voorleestournee. Ashley dronk een beetje te veel wijn en merkte dat ze hysterisch begon te lachen toen Miles haar vertelde over de bizarre onderhandelingen met een paar gewetenloze filmproducenten die beweerden dat ze Tom Cruise en Jennifer Lopez al klaar hadden staan om de rollen van Joshua Maxfield en Casey te spelen.

Miles vroeg haar van alles over de jaren die ze in het buitenland had doorgebracht. Ashley vertelde hem over haar reizen, maar ze was nuchter genoeg om daarbij niet al te zeer in details te treden. Na afloop van de maaltijd was ze vergeten hoe serieus de avond was begonnen.

Miles stond samen met Ashley buiten te wachten terwijl de bediende hun auto's ging halen. Toen ze op het punt stond te vertrekken omhelsde hij haar en gaf haar een kus op haar wang. Het motregende. Volgens de weersverwachting zou het morgen harder gaan regenen; er waren zware buien voorspeld. Ashley schakelde de ruitenwissers in en richtte haar aandacht op de weg. Zo nu en dan keek ze in haar achteruitkijkspiegel. Ze zag een paar koplichten. Ze schonk er geen aandacht aan omdat ze te zeer werd afgeleid door wat Miles haar tijdens het diner allemaal over Casey had verteld.

Was Casey Van Meter echt zo kil, berekenend en ongevoelig als Miles beweerde? Had Norman zo weinig voor haar betekend? Had het haar echt zo weinig moeite gekost om afstand te doen van haar eigen kind? Als ze zo gevoelloos was, hoe zou ze dan op Ashley reageren als ze weer bijkwam uit haar coma?

Ashley wist dat Terri onvoorwaardelijk van haar had gehouden. Ze had nooit ook maar één moment aan Terri's liefde getwijfeld. Wie was dan haar echte moeder? Was het feit dat je een kind het leven had geschonken genoeg om méér te zijn dan alleen maar een moeder in de technische zin van het woord? Was Terri, die haar had grootgebracht, van haar had gehouden en voor haar gezorgd had, minder haar moeder omdat ze Ashley niet in haar buik had gedragen?

Ashley sloeg een zijstraat in. Ze zag in haar spiegel dat de koplampen haar nog steeds achtervolgden. De gedachten aan Casey maakten plaats voor een gevoel van paniek. Ze besloot om een paar willekeurige straten in te rijden om te zien of de auto haar bleef achtervolgen. Dat deed hij. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat niemand haar achtervolgde, maar het was veel te toevallig dat de andere auto dezelfde willekeurige route volgde als zij. Plotseling keerde ze om en reed terug in de richting waaruit ze gekomen was. Haar banden piepten op het natte wegdek. Terwijl ze langs de andere auto reed, keek ze even goed naar het raampje aan de bestuurderskant, maar de strepen van de regen en het duister onttrokken het gezicht van de chauffeur aan haar blik.

Ashley reed met grote snelheid verder, totdat ze er zeker van was dat ze haar achtervolger had afgeschud. Daarna reed ze zo snel als ze kon terug naar haar appartement. Haar hart bonkte in haar keel. Ze kwam pas een beetje tot rust toen ze binnen stond en de deur achter zich op slot had gedaan. Voordat ze het licht aandeed, rende ze naar het raam en keek aandachtig naar de straat beneden of ze daar iemand zag die haar appartement in de gaten hield. Maar ze zag niemand buiten in de regen staan en er waren ook geen verdachte auto's te bekennen.

Terwijl Ashley aanstalten maakte om naar bed te gaan, probeerde ze zich alles te herinneren over de rit naar huis. Tegen de tijd dat ze in slaap viel, geloofde ze half en half dat de achtervolging zich alleen in haar verbeelding had afgespeeld.