37

Ashley deed er met de auto drie kwartier over om van Salem naar Portland te rijden. Tijdens de rit dacht ze de hele tijd na. Joshua Maxfield had het grootste deel van haar vragen beantwoord, maar er was toch nog iets dat haar niet lekker zat. Tegen de tijd dat ze de snelweg verliet, meende ze ook daar de oplossing voor gevonden te hebben.

Jerry zat bij Huber in een donkere hoek achter in het restaurant op haar te wachten. Ze hadden daar afgesproken voor een late lunch.

'En?' vroeg hij zodra ze ging zitten.

'Hij heeft ze niet vermoord,' zei Ashley. 'En ik weet nu ook wie het wel gedaan heeft.'

Tijdens de lunch legde Ashley aan Jerry uit wat haar theorie was. Hij probeerde haar voortdurend tegen te spreken, maar ze wist zijn argumenten steeds te weerleggen. Toen ze uitgepraat was, leunde Jerry achterover en dacht een hele tijd na. Ze keek hem vol verwachting aan. Ten slotte schudde hij zijn hoofd.

'Jezus, Ashley, volgens mij heb je gelijk.'

Ashley haalde opgelucht adem. Ze was bang geweest dat Jerry het niet met haar eens zou zijn of dat hij ergens een fout in haar redenering zou ontdekken. Het was voor haar erg belangrijk om hem aan haar zijde te hebben.

'Maar er blijft me toch iets dwars zitten,' ging Jerry verder. 'Als het zo is als jij zegt, zijn de moorden bij jou thuis niet toevallig gepleegd. Hoe wist hij dat jij Caseys dochter bent? Dat werd pas algemeen bekend bij de hoorzitting over het voogdijschap.'

Ashley had moeite met die vraag.

'Weet je nog toen we in de rechtszaal waren voor de hoorzitting? Dat was in de week nadat ik naar Portland teruggekomen was.'

'Natuurlijk weet ik dat nog.'

'Jij wilde toen het dossier over mijn adoptie inzien en vroeg aan de advocaat van Henry Van Meter om dat te regelen. Hoe is dat eigenlijk afgelopen?'

'Monte Jefferson kon het dossier niet vinden.'

'Waarom niet?'

'Volgens hem was het verkeerd opgeborgen of per ongeluk weggegooid. Het was al meer dan twintig jaar oud. Dat soort dingen gebeuren.'

'En als dat dossier nu eens niet is kwijtgeraakt? Als iemand het heeft gestolen?'

Plotseling drong de betekenis van haar vraag tot Jerry door. Hij trok wit weg toen hij besefte waarom Ashley zo van streek was. Er verschenen diepe rimpels op Jerry's gezicht.

'Op het moment dat hij jouw dossier in handen kreeg, had hij de namen te pakken van iedereen die wist dat jij Caseys dochter bent. Een van die mensen was mijn vader.'

Ashley stak haar armen uit en pakte Jerry's handen beet. 'Dit mag niet ongestraft blijven. We moeten zorgen dat we hem te pakken krijgen. Hij zal boeten. Maar daar moeten we bewijzen voor hebben. Kun je me vertellen waar ze dat dossier van mij hebben opgeslagen?'

Elite Storage beschikte over een pakhuis met een capaciteit van 70.000 vierkante meter dat op een industrieterrein in het noorden van Portland stond. Het gebouw was rondom voorzien van brede metalen rolluiken, die toegang boden tot laadperrons. Jerry en Ashley reden langs een aantal verhuiswagens die bij de laadperrons stonden. Het kantoor was in de noordoostelijke vleugel van het pakhuis. Een kalende man van middelbare leeftijd, die gekleed was in een katoenen overhemd en een kakibroek, was met administratief werk bezig toen Jerry en Ashley binnenkwamen. Op zijn bureau stond een bordje met zijn naam: Raymond Wehrman.

'Kan ik iets voor u doen?' vroeg hij.

'Ik ben Jerry Philips, meneer Wehrman. Ken Philips was mijn vader. De oude archieven van ons advocatenkantoor liggen hier opgeslagen.'

'Als u dat zegt, zal dat wel. We verzorgen de opslag voor zo'n zeventig procent van de advocatenkantoren in Portland.'

'Het verbaast me niet dat de naam u niets zegt. Mijn vader is overleden en ik heb de praktijk in m'n eentje voortgezet. Maar als ik het wel heb, u bewaart hier toch ook de archieven van Brucher, Platt & Heinecken?'

'Jawel. Dat is een van de grote kantoren. Die naam ken ik wel.'

'Dit is Ashley Spencer. Het kantoor van Brucher heeft vierentwintig jaar geleden haar adoptie geregeld. Ik ben nu haar advocaat in een erfrechtkwestie en daar hebben we haar dossier bij nodig.' Jerry overhandigde de man het door rechter Gish ondertekende bevel, waarin de advocaat van Miles werd opgedragen om het dossier van Ashley te achterhalen. Nadat Wehrman het gerechtelijk bevel had gelezen keek hij op. 'Wat komt u hier dan doen? Moet de advocaat van dat kantoor u dat dossier niet verstrekken?'

'Ja, maar hij zei dat het dossier onvindbaar is.'

'Onvindbaar? Hier?'

'Ja. We vroegen ons af of u het misschien kunt opsporen. Het is erg belangrijk.'

'Zelfs als dat zou lukken kan ik het u niet geven. Ik mag het alleen aan een advocaat van Brucher, Platt & Heinecken meegeven.'

'Dat is geen probleem,' zei Ashley. 'We willen alleen maar weten of het hier is.'

De man keek op zijn horloge en keek vervolgens naar de stapels papieren op zijn bureau. Hij kwam overeind.

'Laten we maar eens gaan kijken. Ik zit al de hele dag achter mijn bureau. Ik ben nu wel even aan iets anders toe.'

Wehrman liep met Jerry en Ashley langs eindeloze rijen archiefrek-ken van vier meter hoog. De ruimte werd met tl-buizen verlicht. Ten slotte kwamen ze bij de rekken die door het kantoor van Brucher waren gehuurd. Wehrman pakte een ladder en klom naar de plank waar het dossier met de gegevens over Ashleys adoptie zou moeten liggen. Na een paar minuten schoof hij de ladder door naar een ander deel van het archief. Ten slotte staakte hij zijn zoektocht en klom weer naar beneden.

'Het staat er niet bij,' zei Wehrman.

'Wat houdt dat in?' vroeg Jerry.

Hij haalde zijn schouders op. 'Dat kan van alles betekenen. Het kan zijn dat het nog steeds bij de advocaat is. Volgens hun administratie ligt het hier opgeslagen, maar misschien is er daar iets fout gegaan. Of misschien hebben we het verkeerd opgeborgen. Dat komt niet vaak voor, maar het gebeurt wel eens. Of misschien heeft iemand het meegenomen en vergeten terug te brengen.'

'Als iemand het heeft meegenomen, is dat dan ook ergens vastgelegd?' vroeg Ashley.

'Jazeker, dat zit nu allemaal in de computer, ook de oudere stukken. Dat heeft ons een vermogen gekost.'

Ze liepen terug naar het kantoor. Wehrman tikte Brucher, Platt & Heinecken en vervolgens de naam van het dossier.

'Er staat hier dat we het zeven jaar geleden binnen hebben gekregen.' Hij drukte weer op een paar toetsen. 'Hé, dat is gek.'

'Wat is er?' vroeg Ashley.

'Het is nooit uitgeboekt. Het moet hier nog steeds zijn.'

'Als we u een jaartal en een naam geven, kunt u dan nagaan of die persoon in dat jaar een dossier heeft meegenomen?'

'Natuurlijk. Dat kan gewoon via een zoekopdracht.'

Ashley noemde het jaar waarin Ken Philips, haar vader, Terri en Ta-nya Jones waren vermoord en gaf Wehrman ook een naam. Even later had Wehrman het antwoord gevonden.

'Miles Van Meter heeft in dat jaar een dossier meegenomen, maar dat was niet dat van u.'

'Dat had ik ook niet verwacht,' zei Ashley.