35

Twee weken na het feestje van Miles lag Ashley met opgetrokken knieën op de sofa in de woonkamer. Uit de stereo-installatie kwam zachte muziek van Stan Getz. Ashley legde de laatste hand aan haar huiswerk voor organische scheikunde. Ze maakte het laatste vraagstuk af en sloeg haar boek dicht. Van organische scheikunde kreeg ze altijd hoofdpijn, maar het was haar gelukt om de vraagstukken op te lossen en daar was ze trots op. Ze rekte zich uit, stond op en liep naar het raam aan de voorkant van het huis. Het regende pijpenstelen. Het geruis en de zachte jazz maakten haar slaperig.

Ashley liep naar de keuken om een mok oploskoffie te maken. Terwijl ze wachtte tot het water kookte, dacht ze na over het nieuwe begin van haar leven. Ze was wel erg nerveus geweest bij het idee dat ze na haar lange afwezigheid weer in de schoolbanken plaats moest nemen, maar ze was tegelijkertijd erg gelukkig omdat ze nu weer een normaal leven kon leiden. De jaren dat ze op de vlucht was geweest hadden hun tol geëist.

Het water kookte en Ashley deed een paar scheppen koffie in een mok. Ze nam een slok en liep met haar mok terug naar de woonkamer. Jerry was de eerstkomende uren nog op kantoor, waar hij een akte van beschuldiging moest opstellen. Ashley glimlachte toen ze aan hem dacht. Sinds ze met Jerry samenwoonde, was ze erg gelukkig. Dankzij zijn liefde en het feit dat er met de veroordeling van Maxfield een periode uit haar leven was afgesloten, was het haar gelukt om met al de dood en wanhoop om te gaan die haar sinds de moord op haar ouders zo diep ongelukkig hadden gemaakt. Jerry had haar leven weer inhoud gegeven en gezorgd dat ze weer een toekomst kreeg.

Hij zou voorlopig niet thuiskomen en ze had haar huiswerk al een paar keer onderbroken om wat huishoudelijke karweitjes te doen. Ze

had geen zin om tv te kijken. Ashley zocht in de boekenkast naar iets leesbaars. Eén titel sprong meteen in het oog. Ze aarzelde voordat ze het gesigneerde exemplaar van De Dode Slaapster van de plank pakte. Alleen al het aanraken van het omslag bezorgde haar de kriebels. Ashley liep met het boek van Miles Van Meter naar de sofa. Ze hield het met twee handen beet. Het idee dat ze nu het boek open ging slaan waarin de moorden op haar vader en moeder, de gedempte kreten van Tanya Jones en de manier waarop ze zelf ternauwernood aan de dood was ontsnapt stonden beschreven schrikte haar af. Maar ze wist zich te vermannen en begon aan de inleiding.

Ashley had al eens een verslag van een bijna-doodervaring gelezen, waarin een klinisch dode patiënt vertelde hoe hij in een operatiekamer boven zijn eigen lichaam zweefde en zag dat zijn arts bezig was hem te reanimeren. Als je vanuit andermans standpunt over je eigen leven las, viel dat daar een beetje mee te vergelijken. Een paar fragmenten bezorgden haar rillingen of een zweetaanval, maar het gedrukte woord schiep een zekere afstand tussen Ashley en de gruwelijke jaren die waren begonnen met de moord op haar ouders en geëindigd waren met het proces tegen Maxfield.

Er waren in de loop van de hele affaire een heleboel dingen gebeurd waar Ashley geen weet van had. Ze raakte gefascineerd door het verhaal over de klopjacht op Joshua Maxfield na zijn ontsnapping uit de rechtszaal. Miles had met de FBI en Interpol gesproken en tot in details beschreven welke stappen er waren ondernomen om de voortvluchtige misdadiger op te sporen. En de ontsnapping zelf was natuurlijk ook een huzarenstukje. Ashley kon een zekere bewondering voor de planning en de fantasie waarmee Maxfield zijn plan had beraamd en uitgevoerd niet onderdrukken. Joshua Maxfield beschikte over een briljante geest. Plotseling besefte ze hoeveel geluk ze had gehad dat ze het er levend had afgebracht.

Het boek bevatte ook een aantal hoofdstukken over Casey, waarin alles stond over wat er tijdens de jaren dat ze in coma had gelegen was gedaan om haar te helpen. Ashley werd verdrietig toen ze Miles' relaas las over de moeilijke tijden die Henry had doorgemaakt. Caseys vader had zich tijdens hun gezamenlijke maaltijden altijd sterk gehouden. Hij had Ashley nooit iets laten merken van zijn intense verdriet. Ashley twijfelde er niet aan dat het hulpeloos toezien hoe zijn dochter wegteerde het leven van Henry had bekort.

Een uur later was Ashley bij het hoofdstuk aangekomen waarin haar ontsnapping uit het studentenhuis van de Academy werd beschreven. Haar ogen waren vermoeid geraakt van het lezen. Ashley sloeg het boek dicht. Het was bijna twaalf uur. Ze had honger gekregen. Ze legde De Dode Slaapster op het bijzettafeltje en liep met haar mok naar de keuken om hem nog een keer vol te schenken. Terwijl ze een paar boterhammen stond te smeren probeerde ze zich een oordeel over De Dode Slaapster te vormen. Met de beschrijving van wat haar en haar gezin was overkomen had Miles een knap stukje werk geleverd, maar hij was er niet goed in geslaagd om de gruwelen die zij had moeten doorstaan weer te geven. Ashley kon het Miles niet kwalijk nemen dat hem dat niet gelukt was. Alleen degene die zelf een verkrachting of een aanslag had meegemaakt wist wat een vreselijke ervaring dat was. Niemand anders kon zich immers een voorstelling maken van de wanhoop, de desoriëntatie en de vreselijke gruwelen die de slachtoffers moesten doorstaan. En niemand had er een idee van hoe je hart tekeer gaat als je zoiets van nabij meemaakt.

Ashley stond wat mosterd op een sneetje roggebrood te smeren toen ze plotseling verstijfde. Er klopte iets niet. Ze fronste haar voorhoofd en legde het mes opzij. Een paar tellen later stond ze in de woonkamer de bestseller door te bladeren tot ze had gevonden wat ze zocht. Bij het herlezen van de alinea verdween haar eetlust.

'Nee,' zei ze hardop. 'Dit klopt niet.'

Er waren inmiddels jaren verstreken. Haar herinnering had haar in de steek gelaten, dat kon haast niet anders. Er moest een logische verklaring voor zijn, maar die zag ze op dat moment gewoon niet. Ze las de alinea nog een keer. Toen ze dat gedaan had, voelde Ashley dat ze misselijk begon te worden. Verwarring had zich van haar meester gemaakt. Als ze gelijk had, dan... Maar dat kon niet. Dat sloeg nergens op. Ze had zelf Maxfield met het mes waarmee Terri was vermoord in het botenhuis gezien.

Ashley herlas de alinea voor de tweede keer. De woorden waren nog steeds dezelfde en ze hadden ook nog steeds dezelfde strekking. Wat moest ze doen? Ze kon er met Jerry over praten, maar ze wilde niet dat hij zich nodeloos zorgen zou maken. En ze beschikte ook nog niet over voldoende feiten. Om helemaal zeker te zijn zou ze de politierapporten en de procesverslagen na moeten lezen. Hoe zou ze die te pakken kunnen krijgen? Via Delilah, natuurlijk. En met wie zou ze trouwens beter kunnen praten over wat haar dwarszat?

De telefoon ging drie keer over voordat Delilah opnam.

'Hallo, met Ashley.'

'Wat leuk dat je belt! Ben je al een beetje bijgekomen van het feestje bij de Van Meters? Ik heb nog nooit zoveel hoge pieten bij elkaar gezien.'

'Casey weet wel hoe ze een feestje moet geven,' zei Ashley. Ze zweeg even omdat ze niet precies wist hoe ze verder moest gaan.

'Wat is er?' drong Delilah aan.

'Er is iets waarover ik met je wil praten.'

'Zeg maar wat het is. Ik luister.'

'Heb jij het dossier van Maxfield bij de hand?'

'Dat ligt op kantoor.'

'Weet je of daar de verslagen van het proces en de hoorzitting bij zitten? En van de politierapporten van de verhoren die ze mij hebben afgenomen?'

'Natuurlijk. Waarom wil je dat weten?'

Ashley aarzelde. Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze ervan overtuigd begon te raken dat ze het bij het verkeerde eind had.

'Ben je daar nog, meid?' vroeg Delilah.

'Ik heb De Dode Slaapster gelezen. Voor het eerst.'

'Ik dacht dat je al die ellende achter je wilde laten.'

'Dat wil ik ook, maar dat boek stond in de kast en ik had niets anders te lezen en... Hoe dan ook, er stonden een paar dingen in dat boek waar ik niets van afwist en daar ben ik een beetje nieuwsgierig door geraakt. Ik vroeg me af of het mogelijk is om dat dossier vandaag of morgen eens te bekijken.'

'Wil je dat ik op mijn vrije dagen naar kantoor kom?'

'Maar het gaat om iets belangrijks.'

'Hoezo belangrijk?'

Ashley reageerde niet. Ze was bang dat Delilah het allemaal belachelijk zou vinden.

'Wat ben je van plan, Ashley? Wat is er precies aan de hand?'

'Misschien klopt er iets niet.'

'Hoezo niet? Wat dan?'

'Dat vertel ik je liever niet tot ik het dossier heb gelezen. Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit. Als dat zo is, wil ik je er verder niet mee lastigvallen.'

'Ik kan je nu even niet volgen. Wat klopt er dan niet?'

'Als we ons nu eens allemaal vergist hebben waar het Joshua Maxfield betreft?'

Delilah schoot in de lach. 'Joshua Maxfield is door en door slecht, Ashley. Daar moet je je niet in vergissen. Hij zit niet voor niets in de dodencel. Hij zit daar omdat hij daar thuishoort.'

'Dat weet ik, maar...'

'Luister, dat die man terechtgesteld wordt, is voor een groot deel aan jou te danken. Ieder normaal mens vindt het vervelend om voor de dood van iemand verantwoordelijk te moeten zijn, zelfs al is degene om wie het gaat een monster. Daarom ben jij geen seriemoordenaar, omdat je met mensen meevoelt. Maar je moet je niet door dergelijke gevoelens laten leiden.'

'Delilah, ik moet dat dossier inzien. Asjeblieft. Ik weet zeker dat ik het allemaal verkeerd zie, maar als ik niet de kans krijg om...'

'Oké, liefje, vertel me even precies waar het om gaat. Zeg maar wat je op je lever hebt. Verdedig je standpunt. Als het je lukt om me te overtuigen, ga ik over een uur met je naar mijn kantoor.'

Er waren enkele assistent-aanklagers op hun met schotten afgeschermde werkplekken aan het werk toen Delilah met Ashley het kantoor van het om betrad, maar het grootste deel van het kantoorgebouw was donker en verlaten. Delilah liet Ashley plaatsnemen in een lege kamer waar een grote tafel stond en kwam een kwartier later terug met een wagentje vol archiefdozen. Ashley hielp haar om de dozen op de tafel te stapelen, waarna de beide vrouwen de dozen begonnen leeg te maken. Een van de dozen bevatte de dossiers van Delilah, en daar zaten ook de kopieën van de politierapporten bij, compleet met inhoudsopgave. Twee grote dozen bevatten kopieën van de verslagen van Maxfields proces, dat op dat moment door het Hooggerechtshof van Oregon opnieuw werd bekeken. Enkele dozen bevatten het bewijsmateriaal dat tijdens het proces aan de orde was geweest. Er was ook een aparte doos met het bewijsmateriaal dat Delilah had achtergehouden. Terwijl Ashley de laatste doos leegmaakte, was Delilah opeens verdwenen. Ze kwam even later terug met een mok en een thermoskan koffie.

'Ik dacht dat je daar wel aan toe was. Dit wordt een lange dag voor je. Maak je geen zorgen, meid, dit is niet het gewone kantoorbocht. Dit is Delilahs speciale cafeïnemix, een geheim recept dat ik zelf tijdens late avonden en vroege ochtenden tot in de perfectie heb ontwikkeld.'

Delilah ging weer weg en Ashley wijdde zich aan haar taak. Ze begon met het rechtbankverslag. Omdat ze precies wist wat ze zocht, hoefde ze niet het hele verslag te lezen. Ze sloeg de openingsbetogen en de slotpleidooien van de beide advocaten over, evenals haar eigen verklaring en de verklaringen van Larry Birch en Tony Marx. Daarna las Ashley de politierapporten door, waarbij ze vooral aandacht besteedde aan de gesprekken die Larry Birch met haar had gevoerd en de verslagen waarin de hele zaak werd samengevat. Twee uur later had ze nog niet gevonden wat ze zocht en dat maakte haar doodsbang.

Zelfs als ze het over dit ene detail bij het rechte eind had, bleven er nog andere vragen onbeantwoord. Ze haalde het manuscript van Maxfields onvoltooide roman tussen de bewijsstukken uit, in de hoop dat ze daar het antwoord op een van haar vragen zou vinden. Delilah had niet het volledige manuscript als bewijsmateriaal ingediend. Ze had alleen die gedeelten als bewijsmateriaal aangemerkt met de scènes waarin sprake was van informatie die door de politie niet openbaar was gemaakt. Joshua Maxfield, stond in de linkerbovenhoek van iedere pagina geprint. Ze bladerde de ongeveer honderdzeventig pagina's snel door, maar vond op geen daarvan een antwoord op haar vragen.

Ashley had het politierapport gelezen waarin de huiszoeking van Maxfields woning nauwkeurig werd beschreven. Ze wist ook dat er op een tafel in de kamer waar Maxfield altijd schreef een eerdere kladversie van de roman was aangetroffen. Na een paar minuten zoeken had ze die gevonden. Op de eerdere versie stond Maxfields naam nergens vermeld, en was er ook sprake van grote verschillen met de latere versie. Tegen de tijd dat Ashley de eerdere versie had doorgelezen twijfelde ze niet meer aan de ware toedracht, maar ze moest nog één ding doen voordat ze zeker wist dat ze het bij het rechte eind had. Ze liep de gang in en klopte op de deurpost van Delilahs kantoor.

'Delilah,' zei ze toen de plaatsvervangend aanklager opkeek, 'ik moet met Joshua Maxfield praten.'