17

Ashley had San Giorgio uitgekozen voor haar ontmoeting met Jerry Philips omdat het kleine stadje in de heuvels van Toscane zelden door toeristen werd bezocht. De smalle, grauwe straten waren allesbehalve schilderachtig en in geen van de plaatselijke winkels was iets te koop waarvoor vakantiegangers uit Wisconsin of Osaka eventueel belangstelling zouden kunnen hebben. Het stadje beschikte over één mogelijke toeristische attractie: een kasteel uit de dertiende eeuw, maar bij gebrek aan geld voor het onderhoud verkeerde dat in vervallen staat. De kantelen die eeuwenlang menselijke indringers hadden weten te weren, waren nu ten prooi gevallen aan woekerend onkruid.

Op het pleintje zorgden kastanjebomen voor schaduw. Aan de ene kant stond een stenen kerk, waarin zich echter geen beroemde fresco's of relikwieën bevonden, en aan de andere kant was een restaurant. In het midden van het plein stond een niet bijzonder interessante fontein, waarin zich trouwens op dat moment geen druppel water bevond. Ashley was een uur voor de afgesproken tijd in het stadje aangekomen. Ze keek van boven uit de kerktoren naar het plein om zich ervan te overtuigen dat haar advocaat niet gevolgd werd.

Jerry Philips had haar een paar weken geleden een e-mail gestuurd, waarin hij had aangedrongen op een gesprek op korte termijn, maar Ashley had pas twee dagen geleden in een internetcafé in Siena gekeken of er berichten voor haar waren. Daarna hadden de advocaat en zijn cliënt enkele verwoede e-mails gewisseld. Ashley wilde weten waarom Jerry haar persoonlijk wilde spreken. Jerry hield vol dat hij haar iets uit wilde leggen dat van het grootste belang was en dat hij dat alleen onder vier ogen wilde doen. Hij had benadrukt dat tijd daarbij van het grootste belang was en zijn woorden kracht bijgezet door nog op dezelfde dag dat Ashley met de ontmoeting instemde per vliegtuig uit Portland te vertrekken.

Kort nadat de klok zes uur had geslagen, verscheen Philips aan het eind van een van de met keien geplaveide straten die op het plein uitkwamen. Hij bleef even in de schaduw van een kastanjeboom staan om op adem te komen. De felle zon stond nog steeds aan de helderblauwe Italiaanse hemel en de temperatuur liep tegen de dertig graden. Jerry zweette hevig. Hij had zijn auto op een parkeerterrein aan de voet van de heuvel moeten laten staan, omdat de kronkelende straten te smal waren voor normaal verkeer. De enige auto's die hij tegen was gekomen, waren kleine bestelwagentjes die bij de winkels in het stadje goederen kwamen afleveren. Toen er een langs kwam, had hij zich plat tegen een muur moeten drukken om niet overreden te worden.

Ashley keek hoe Jerry zich over het plein voortsleepte in de richting van het restaurant. Ze had haar advocaat altijd erg aardig gevonden. Ze herinnerde zich weer hoe jong ze hem had gevonden toen ze hem voor het eerst ontmoette. Misschien kwam het daardoor. Hij leek niet eens zoveel ouder dan zij, maar hij maakte toch de indruk van een volwassene. Ze nam hem nauwkeurig op terwijl hij het plein rondkeek. Hij was beter gekleed dan toen ze hem voor het eerst leerde kennen; hij was overgeschakeld op contactlenzen en zijn haar was een stuk korter. Hij leek zelfs knap. Ashley glimlachte. Ondanks haar bezwaar tegen het bezoek van iemand die Joshua Maxfield op haar spoor zou kunnen brengen, gaf het haar een goed gevoel dat ze weer een bekend gezicht zag.

Op het terras voor het restaurant zaten twee oude mannen in een versleten bruin pak en met hun overhemd open van hun espresso te nippen terwijl ze de kansen van een plaatselijk voetbalelftal bespraken. Een andere man — zo te zien een arbeider, een metselaar misschien - zat met zijn kleren onder het stof een broodje te eten en een krant te lezen. Jerry zat een eindje bij de mannen vandaan aan een tafeltje onder een grote parasol. Hij had zijn stoel een stukje verschoven, zodat hij helemaal in de schaduw zat. Ashley zag dat hij op zijn horloge keek. Even later trok hij zijn jasje uit en maakte zijn stropdas los. Ashley liep de trap af en stapte het plein op.

Jerry had dorst gekregen van de lange wandeling vanaf het parkeerterrein, maar er was nergens een ober te bekennen. Hij stak zijn nek uit in de richting van de deur van het restaurant. Toen hij zich weer omdraaide, ging er een vrouw met kort zwart haar aan zijn tafeltje zitten. Ze droeg een lichtblauw overhemd en een bruine pantalon. Haar ogen gingen schuil achter een zonnebril. Er verscheen een brede grijns op Jerry s gezicht.

'Ik herkende je niet eens,' zei hij. 'Je ziet er fantastisch uit. Dat donkere haar staat je goed.'

Ashley streek verlegen langs haar haar. 'Blond valt hier veel te veel op.'

Terwijl ze dat zei, keek ze om zich heen of er mogelijk ergens gevaar dreigde.

'Ik weet bijna zeker dat ik niet gevolgd ben,' zei Jerry om haar vrees weg te nemen. 'Meteen na jouw laatste mailtje heb ik telefonisch tickets besteld en ben twee uur later naar het vliegveld vertrokken. Niemand had ook maar het flauwste vermoeden dat ik op weg was naar jou. Meteen na aankomst in Florence ben ik hierheen komen rijden.'

In de deuropening van het restaurant verscheen een ober.

'Ben je hier bekend?' vroeg Jerry.

'Waarom vraag je dat?' vroeg Ashley, ondertussen een snelle blik over haar schouder werpend.

Jerry lachte. 'Probeer je nou eens even te ontspannen, Ashley. Ik vraag dat alleen maar omdat ik zowat sterf van de honger. Ik heb net een reis van twintig uur achter de rug. Het enige dat ik onderweg heb gegeten, was zo'n vreselijke vliegtuigmaaltijd. Wat hebben ze hier voor lekkers? Dit is Italië, dus dan zullen ze vast wel pasta op het menu hebben staan.'

Ashley voelde zich een stuk minder gespannen. Ze lachte nu ook.

'Sorry, hoor. Ik heb alleen steeds het gevoel dat...'

'Dat begrijp ik best, maar ik heb momenteel alleen behoefte aan eten en drinken.'

Ashley glimlachte. 'Als je genoegen neemt met iets eenvoudigs is het hier best aardig.'

'Maakt niet uit. Ik neem overal genoegen mee, zolang het maar eten is.'

Ashley gebaarde naar de ober en praatte met hem in het Italiaans.

'Je klinkt als een Italiaanse,' zei Jerry zodra de ober uit de buurt was.

Ashley haalde haar schouders op. 'Als je Spaans spreekt, heb je met Italiaans niet zoveel moeite.'

Jerry ging achterover zitten en nam haar aandachtig op. Hij kon er niet over uit dat Ashley in korte tijd zo sterk was veranderd. En dat kwam niet alleen door haar andere haarkleur. Hij zag ook iets veel volwasseners aan haar gezicht en de rest van haar lichaam. Ineens drong het tot hem door dat Ashley nog een tiener was toen hij haar voor het laatst had gezien. De Ashley die nu tegenover hem zat was een volwassen vrouw.

'Ik heb me echt zorgen om je gemaakt,' zei Jerry. 'Lukt het allemaal een beetje?'

'Prima. Ik hou van Italië en ik hou van de rust.' Ze haalde weer haar schouders op. 'Ik voel me hier veilig.'

Jerry zuchtte. Hij liet zich weer achterover zakken. 'Je zult terug naar huis moeten.'

Ashley keek hem geschrokken aan. 'Dat kan niet.'

'Het moet. Er is iets gebeurd. Iets waardoor alles ineens heel anders is geworden.'

'Wat dan?'

'Henry Van Meter is dood. Hij is vorige week overleden.'

'Dat is jammer,' zei Ashley. Ze keek verdrietig. 'Ik mocht hem graag. Hij was altijd erg aardig tegen me. Maar wat heeft zijn dood met mij te maken?'

'Hij is degene die me heeft ingehuurd om hierheen te komen en je alles uit te leggen.'

'Wat moet er dan uitgelegd worden?'

Jerry zweeg. Het duurde even voordat hij de juiste woorden had gevonden.

'Casey ligt nog steeds in coma.'

Ashley knikte. Ze wilde dat Jerry ophield met overal omheen te draaien en haar zou vertellen wat de reden van zijn komst was.

'Toen Henry nog leefde, sprak hij met Miles steeds over wat er met Casey moest gebeuren. Henry wilde dat ze in leven werd gehouden. Hij hoopte op een wonder. Miles wil dat ze van de apparatuur die haar in leven houdt, wordt afgehaald. Henry's grootste angst was dat Miles na zijn dood tot Caseys voogd zou worden benoemd en Miles stelt nu alles in het werk om dat voor elkaar te krijgen. Hij heeft al een verzoek tot voogdijschap bij de rechtbank ingediend. De hoorzitting vindt volgende week plaats.'

Ashley kon het allemaal niet volgen. 'Wat heb ik daarmee te maken?'

'Alles.' Jerry zweeg even. Hij voelde zich totaal niet op zijn gemak. 'Als je hoort wat ik je te vertellen heb, zul je begrijpen waarom ik hier

heen ben gekomen. Ik wilde niet dat je alleen zou zijn als je dit te horen krijgt.'

'Jerry, asjeblieft. Wat is er aan de hand?'

Philips stak zijn hand uit en pakte die van Ashley beet. Hij keek haar recht in de ogen.

'Je moet terug naar Portland vliegen en de rechtbank verzoeken om jou tot Caseys voogdes te benoemen.'

'Wat heeft dat voor zin? Waarom zou de rechtbank op zo'n verzoek in moeten gaan?'

Hij pakte haar hand steviger beet. 'Casey is je moeder.'

Ashleys mond viel open van verbazing. Ze kon geen woord uitbrengen. Ze trok haar handen terug en staarde Jerry aan of hij niet goed bij zijn hoofd was.

'Ik weet dat je er moeite mee hebt om het te accepteren, maar...'

'Mijn moeder?' Ashley lachte bitter. 'Mijn moeder is dood, Jerry. Vermoord door Joshua Maxfield.'

'Nee, Ashley, je moeder is niet dood. Casey Van Meter is je biologische moeder. Ik heb het bewijs daarvan met eigen ogen gezien.'

Ashley schudde koppig haar hoofd. 'Mijn moeder was Terri Spencer. Ik kende Casey Van Meter amper.'

Jerry zuchtte diep. 'Ik wist dat dit niet eenvoudig zou zijn. Laat me je eerst alles uitleggen en neem daarna een beslissing. Weet je nog dat ik je verteld heb dat mijn vader kort voordat jouw vader werd vermoord, is overleden?'

Ashley knikte.

'Ik heb je niet verteld dat hij vermoord is.'

'Jerry...'

'Een inbreker drong zijn huis in Boulder Creek binnen en... Hij heeft mijn vader doodgeslagen.'

Jerry keek naar de overkant van de tafel. Er stonden tranen in Ashleys ogen.

'Begrijp je nu waarom ik zoveel moeite doe om je te helpen? Onze vaders zijn allebei binnen de tijd van een paar weken een vreselijke dood gestorven. Ik wist precies door wat voor hel jij ging.'

Ashley wist niet wat ze moest zeggen.

'De inbreker heeft het huis in brand gestoken om de sporen van zijn daad uit te wissen. Bij die brand zijn alle dossiers die mijn vader mee naar Boulder Creek had genomen, verloren gegaan. Ik dacht dat het

dossier van jouw vader ook verbrand was. Daarom wist ik ook niet wat erin stond toen ik aan jouw zaak begon.

'Een paar weken geleden vroeg Henry Van Meter of ik bij hem langs wilde komen. Hij liet me documenten zien die betrekking hadden op jouw geboorte en adoptie. Ze lagen in zijn brandkast. Uit die papieren blijkt dat Norman Spencer jou bij je geboorte heeft geadopteerd.'

'Was Norman dan niet mijn echte vader?'

'Dat weer wel.' Jerry zweeg even. 'Het zit heel ingewikkeld in elkaar. Het duurde ook even voordat Henry het mij allemaal had uitgelegd.'

'Hoe weet je dat hij je niet zomaar wat op je mouw heeft gespeld?'

'Ik weet dat hij de waarheid sprak, omdat ik het dossier van je vader ondertussen heb gevonden. Mijn vader moet het mee teruggenomen hebben naar Portland nadat hij met je moeder kennis had gemaakt. Het lag daar in een archiefkast, maar het was verkeerd opgeborgen.'

'Ik geloof het nog steeds niet. Dat kan toch niet waar zijn.'

Ashley leek volkomen van streek. Jerry stak zijn hand uit en raakte de hare weer even aan.

'Het is wel waar, Ashley. En als ik je alles wat ik weet verteld heb, zul je ook inzien dat het zo is, en niet anders. Ik zal je precies uitleggen wat er gebeurd is. Laat ik bij het begin beginnen.'