19

'Je vader heeft met de voorwaarden van Henry Van Meter ingestemd,' legde Jerry Philips aan Ashley uit. 'Zijn ouders hebben hem bij jouw opvoeding geholpen. Norman werkte overdag en ging 's avonds naar de universiteit van Portland om verder te studeren. Daar heeft hij Terri leren kennen. Toen ze verkering kregen, heeft Norman haar over jou verteld. Een kant-en-klaar gezin was niet iets waar Terri op gerekend had, maar ze hield van Norman en ze was ook stapelgek op jou.'

'Hoe weet je al die dingen over mijn ouders?' vroeg Ashley.

'Mijn vader had aantekeningen gemaakt van de gesprekken die hij met jouw vader voerde en Henry heeft me ook een heleboel verteld. Toen mijn vader tegen hem zei dat jij zijn kleinkind was, was dat een schot in de roos. Henry was dan wel een onaangenaam figuur, maar aan de andere kant was hij toch ook iemand die wilde dat de lijn van de Van Meters voortgezet zou worden. Hij ging ervan uit dat Miles of Casey te zijner tijd nog meer kinderen zouden krijgen, maar jij was zijn eerste kleinkind en hij liet jou en Norman door een detective van Bruchers advocatenkantoor in de gaten houden.'

'Liet hij ons bespioneren?'

Jerry haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet of hij dat zelf zo zag. Op een gegeven moment besefte hij dat geen van zijn twee kinderen hem binnen afzienbare tijd nog een kleinkind zouden schenken. Misschien zou dat wel nooit gebeuren. Toen werd hij ziek. Toen hij eenmaal besefte dat jij de laatste telg uit het geslacht Van Meter zou zijn, begon hij je wat nauwlettender te volgen.'

Ashley leunde achterover. Haar hele leven was een illusie, die door haar vader, Henry Van Meter en mannen die ze niet kende in stand was gehouden. Hoe was het mogelijk dat haar vader en Terri haar al die jaren hadden voorgelogen?

'Weet Miles dit ook?'

'Alleen Henry, Anton Brucher, mijn vader, Norman, Normans ouders en Terri wisten ervan. Ik hoorde het zelf ook pas toen Henry het me vertelde.'

'Dus decaan Van Meter heeft nooit geweten dat ik haar dochter ben?'

'Voor zover ik weet, heeft Casey nooit te horen gekregen wie haar kind geadopteerd had.'

'Maar hoe heb ik dan die beurs van de Academy gekregen? Na wat jij me verteld hebt, geloof ik niet dat dat toevallig is.'

'Na de moord op je vader heeft Henry dat geregeld. Hij heeft het er, kort voordat je vader vermoord werd, ook met iemand bij Brucher & Platt over gehad om jou in zijn testament te laten opnemen. Maar toen kreeg hij die beroerte en daarna kwam die aanslag op Casey, dus dat is er nooit van gekomen. Toen hij me inhuurde om jou te zoeken, heeft hij me nog wel gevraagd of ik een nieuw testament voor hem wilde opstellen, maar hij is kort daarna overleden.'

'Waarom was hij ineens zo met mij begaan? Hij heeft nog nooit eerder iets voor me gedaan.'

'Na die beroerte, die hem bijna het leven kostte, is hij erg veranderd. Hij werd erg gelovig en ontwikkelde ook een soort sociaal geweten. Vroeger had Henry nooit medelijden of belangstelling voor arme mensen getoond. Hij geloofde in een klassenstelsel, waarin mannen als zijn vader aan het hoofd stonden. Mannen die met niets begonnen waren en door hard werken rijk waren geworden. De Academy is ooit als een eliteschool voor jongens begonnen. Pas toen Casey oud genoeg was om naar de middelbare school te gaan, werden er ook meisjes toegelaten. In de afgelopen jaren begon hij ook studiebeurzen aan begaafde leerlingen uit minderheidsgroeperingen te verstrekken en aan kinderen met arme ouders.'

'Dat was heel mooi van hem,' zei Ashley op bittere toon. 'En nu probeert hij mij over zijn graf heen net zolang te manipuleren tot ik een egoïstisch kreng ga proberen te redden die er geen been in zag om me af te staan, zodat ik geen belemmering vormde voor haar vrijpartijen en haar feestjes.'

'Casey Van Meter is je moeder, of je het wilt of niet. Als ze weer bijkomt uit haar coma kan er misschien nog iets heel moois tussen jullie tweeën ontstaan.'

'Wat kan mij dat schelen? Ze heeft zich nooit om mij bekommerd.'

'Ashley, dit nieuws moet een grote klap voor je zijn. Je bent er helemaal door overdonderd. Neem nu dus geen beslissingen, maar neem rustig de tijd om erover na te denken. De hoorzitting is pas volgende week. We hebben dus nog even tijd.'

'Als ik terugga, weet Joshua Maxfield me te vinden. Waarom zou ik dat risico nemen? Hoe groot is trouwens de kans dat ze weer uit haar coma bijkomt?'

'Henry heeft behoorlijk wat geld geïnvesteerd in een biotechnisch bedrijf dat aan een medicijn werkt dat een hoopvol resultaat kan bewerkstelligen. Casey krijgt het nu in de experimentele fase toegediend.'

Ashleys gezicht stond strak van woede.

'Jerry, ze heeft: me weggegeven. Ik betekende niets voor haar. Heeft ze ooit geprobeerd om erachter te komen wat er van mij is geworden? Heeft ze ooit ook maar enige belangstelling voor me getoond?'

'Dat weet ik niet,' zei Jerry zachtjes. 'Maar je hebt wel gelijk. Casey was egoïstisch...'

'Is egoïstisch. Het feit dat ze momenteel buiten bewustzijn is, maakt geen enkel verschil. Casey is een egocentrisch kreng. Ik ga mijn leven niet op het spel zetten om haar te redden. Het kan me niet schelen of ze doodgaat.'

Jerry kon geen argument bedenken waarmee hij haar zou kunnen overhalen en reageerde dus niet.

'En mijn vader en Terri... Ze hebben mijn hele leven tegen me gelogen. Hoe is het mogelijk?'

'Dat deden ze omdat ze van je hielden. Laat je woede niet alles verzieken, Ashley. Je vader was een moedig mens. Denk daar eens over na. Hij had je net zo goed kunnen vergeten. Dat zou niet moeilijk geweest zijn. Ik durf te wedden dat negen van de tien jongens in dezelfde situatie een grote zucht van opluchting zouden hebben geslaakt als te horen kregen dat Henry Van Meter voor de gevolgen van hun slippertje zou opdraaien en dat het hun geen cent zou gaan kosten.

'Je vader was niet rijk, Ashley. Om zijn studie af te kunnen maken moest hij overdag werken en 's avonds naar school. Hij studeerde eerst met een beurs, maar dat was niet genoeg om met z'n drieën van te leven. Dat heeft hij allemaal voor jou op moeten geven. En Terri heeft ook altijd haar best voor je gedaan. Hoeveel jonge vrouwen zouden niet de benen hebben genomen als Norman tegen ze had gezegd dat hij al een kind had? Maar dat heeft zij niet gedaan. Ze heeft je geaccepteerd en je steeds als haar eigen dochter beschouwd.'

Ashleys woede verdween terwijl Jerry over haar familie praatte. Toen hij uitgepraat was, maakte ze een volkomen uitgeputte indruk.

'Jerry, het is zo moeilijk voor me geweest om me de hele tijd te moeten verstoppen en van dag tot dag te leven. En nu dit weer.'

'Ik weet het. Ik heb er geen idee van wat je hebt moeten doorstaan.'

De ober kwam naar buiten met hun maaltijden en ze praatten niet verder. Zodra de ober verdwenen was, viel Jerry aan. Hij was uitgehongerd en hij wilde Ashley ook even de tijd gunnen om rustig na te denken. Ashley zat te kieskauwen en probeerde ondertussen tot zich door te laten dringen wat Jerry haar net had verteld.

'Dat was heerlijk,' zei Jerry toen hij uitgegeten was.

Zijn woorden brachten Ashley weer bij haar positieven. Ze keek naar Jerry's bord. Er was geen sliertje pasta over.

'Volgens mij had je honger,' zei ze.

Jerry zat schaapachtig te glimlachen. 'Ik zei toch dat ik zowat stierf van de honger.' Hij veegde zijn mond af met zijn servet en nam nog een slok wijn. 'Ik moet hier ergens overnachten. Weet jij een goed hotel hier in de buurt?'

'Ik woon in een appartement even boven Siena. Dat is hier niet ver vandaan. Je kunt wel bij mij logeren. Ik heb een logeerkamer.'

'Ik wil je niet tot last zijn.'

'Ik zou het fijn vinden als je bij me kwam logeren. Ik wil vannacht liever niet alleen zijn.'

'Dat is dan geregeld.'

'Je bent erg aardig, weet je.'

Jerry bloosde. 'Ik doe dit alleen maar om wat meer uren te kunnen declareren. Ik moet ook de huur betalen.'

Nu stak Ashley op haar beurt haar hand uit en pakte die van Jerry beet.

'Dankjewel,' zei ze.

Toen ze bij Ashleys appartement aankwamen, was het al donker. Het appartement lag boven een slagerij en de slager was tevens haar huisbaas. Ze liet Jerry het appartement zien. Er was een kleine voorkamer, een kleinere keuken, een badkamer met een klein douchehokje, een slaapkamer en nog een kamer met een zitslaapbank en een kleine toilettafel.

Het appartement was spaarzaam gemeubileerd. Er hingen geen schilderijen of posters aan de muren en er stonden geen snuisterijen op de aan de muur bevestigde planken. Alles wees erop dat deze ruimte slechts tijdelijk werd bewoond en dat de bewoner elk moment kon vertrekken.

Op Ashleys nachtkastje stonden een paar foto's. Jerry meende zich te herinneren dat hij die eerder in Ashleys kamer in het studentenhuis van de Academy had gezien. Op een van de foto's stonden Terri en Norman Spencer naar de camera te glimlachen. De foto was gemaakt op het gazon voor het huis waar Norman was vermoord. Op een andere foto stonden Terri en Norman aan weerszijden van Ashley, met hun armen om haar schouders geslagen. Het drietal stond breeduit te glimlachen. De laatste foto was genomen na afloop van de regionale voetbalcompetitie. Het was een foto van het volledige elftal van het Eisenhower. Ashley stond vooraan in het midden met de kampioensbeker in haar handen. De foto's stemden Jerry verdrietig. Hij probeerde zich voor te stellen hoe Ashleys leven geweest moest zijn vanaf het moment dat ze had besloten om naar Europa te vluchten. 'Eenzaam' was het eerste woord dat in hem opkwam. Ashley sprak toen nog geen woord Italiaans, ze had geen vrienden, kon niemand in vertrouwen nemen of zich op één bepaalde plek thuisvoelen. Maar ze had het toch overleefd. Ashley was een taaie.

Ashley vond een kussensloop en een paar lakens en ging Jerry voor naar de kamer met de zitslaapbank.

'Jij slaapt hier,' zei ze tegen hem. 'Ik ga me even wat opfrissen, dan kun jij je ondertussen hier installeren.'

Jerry hing zijn kleren in de kast en maakte zijn bed op. Toen hij daarmee klaar was, ging hij bij Ashley aan de keukentafel zitten. Ze had een t-shirt en een korte broek aangetrokken en zat een glas wijn te drinken.

'Wil je ook wat? Prima chianti uit deze streek.'

'Nee, dank je. Ik ben doodop. Ik hoef er maar eentje te nemen of ik val om.'

'Ik ben sterk. Ik leg je wel in bed.'

Jerry lachte. 'Hoe lang woon je hier al?' vroeg hij.

'Vijf maanden. Ik ben nog nooit ergens zo lang gebleven.'

'Heb je hier vrienden?'

'Een paar. Er is hier een damesvoetbalelftal. Ik heb een paar keer meegespeeld. Ze weten niet hoe ik echt heet. Ze weten verder niets over me. Ze denken dat ik aan de universiteit een sabbatsjaar heb genomen.'

'Het is belangrijk om vrienden te hebben.'

'Het geeft me het gevoel dat ik ergens bij hoor, maar het is moeilijk om met een leugen te moeten leven. Ik moet erg uitkijken dat ik geen tegenstrijdigheden vertel. Ik hou het allemaal zo simpel als het maar kan, maar ik moet wel steeds opletten wat ik zeg.'

'Waar speel je?'

'De stad heeft een profteam, het herenelftal. We mogen hun stadion gebruiken. Er is zelfs een competitie. Wij spelen in het weekend. Er komen niet veel mensen op af, maar het publiek is wel steeds erg enthousiast. Het is erg leuk.'

'Speel je nog net zo goed als vroeger?'

'Het kost me wat meer moeite, maar het gaat me redelijk goed af.'

Het uur daarop vertelde Ashley wat ze gedaan had sinds ze uit Amerika was vertrokken. Op een gegeven moment begon Jerry te geeuwen. Zijn ogen vielen een paar keer dicht.

'Bedtijd,' zei Ashley.

'Dat lijkt me een goed idee. Ik ben zo moe dat ik elk moment van m'n stokje kan gaan.'

Jerry kwam overeind.

'Leuk om weer eens een bekend gezicht te zien,' zei Ashley.

'Het is ook leuk om jou weer eens te zien.'

Ze stonden vlak bij elkaar. Ze voelden zich allebei ongemakkelijk. Jerry wilde haar een nachtzoen geven, maar hij was bang dat ze dat verkeerd zou opvatten. Plotseling schoot hem iets te binnen waarmee hij de spanning kon doorbreken.

'Ik heb wat voor je meegebracht.'

'Wat dan?'

'Wacht maar even.'

Hij liep naar de logeerkamer en rommelde in zijn koffer. Toen hij terugkwam, had hij een opgevouwen vel papier bij zich.

'Weet je nog dat ik zei dat ik het dossier had gevonden dat mijn vader over de zaak van jouw vader bijhield?'

Ashley knikte.

'Daar kwam ik deze brief in tegen. Mijn vader heeft die aan jouw vader geschreven nadat hij was afgestudeerd. Ik dacht dat je hem misschien wel wilde hebben.'

Ashley pakte de brief aan.

'Dat was het dan voor vandaag,' zei Jerry. 'Welterusten.'

Jerry liep de keuken uit en Ashley zette de wijnglazen in de gootsteen, samen met nog een paar borden die ze eerder die dag had gebruikt. Terwijl ze met de afwas bezig was, dacht ze na over Jerry. Toen ze hem had leren kennen, was hij een man van in de twintig en zij nog een tiener. Het leeftijdsverschil leek toen erg groot, maar nu leek hij niet eens zoveel ouder dan zij.

Ze hoorde Jerry door zijn kamer lopen en dat hij in bed ging liggen. Ze vond het maar raar dat iemand in haar appartement logeerde. En dan nog wel een man! Sinds ze uit Portland was gevlucht, had ze zich verre van elke relatie gehouden. Maar aan een relatie met Jerry moest ze helemaal niet denken. Hij was haar advocaat. Hun e-mails waren voornamelijk zakelijk geweest, hoewel hij wel steeds had geïnformeerd hoe het met haar ging en ook steeds had geprobeerd haar moed in te spreken. Maar verder wist ze eigenlijk weinig van hem. Hij droeg geen trouwring, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat hij geen vriendin had. En hij had gestudeerd, terwijl zij nog niet eens een middelbare-schooldiploma had.

Ashley zette die gedachten uit haar hoofd en liep naar haar kamer. Ze wilde de brief lezen, maar wachtte daarmee tot ze in bed lag. Er zaten twee gaatjes in de bovenkant van het papier, zodat het in een ordner kon worden opgeborgen. De brief was op carbonpapier, vervaardigd op een schrijfmachine en niet met een tekstverwerker. Enkele woorden waren door inktvegen haast onleesbaar geworden.

Beste Norman,

Ik wilde je even een briefje schrijven om je te bedanken voor je uitnodiging om bij de diploma-uitreiking op de universiteit van Portland aanwezig te zijn. Ik was erg ontroerd toen je Ashley mee het podium op nam om je diploma in ontvangst te nemen. Ik weet dat dit een geweldig moment voor je geweest moet zijn, maar dat was het voor mij ook. De advocatuur is een keihard beroep. Het zit je vaker tegen dan mee. Maar de herinneringen aan mijn teleurstellingen waren in een oogwenk verdwenen toen ik jou daar, met je diploma in je handen, samen met je dochter en Terri op het podium zag staan. Zoals je weet heb ik een zoon, Jerry. Er zijn ouders die willen dat hun zoon later president van de Verenigde Staten wordt, of spelverdeler bij een profieam. Ik wil dat mijn zoon later net zo wordt als jij. Jij bent een inspiratie voor me geweest. Ik wens je voor het komende jaar veel succes bij het lesgeven. Nogmaals van harte gelukgewenst,

Ken

Tijdens het lezen van de brief had Ashley het gevoel dat haar keel werd dichtgeknepen. Ze vocht tegen de tranen. In een van de fotoalbums van haar ouders bevond zich een foto waarop Norman Spencer haar bij de diploma-uitreiking op de universiteit van Portland het podium op droeg. Ze had er een paar keer naar gekeken, maar ze was zich nooit bewust geweest van de offers die haar vader en Terri hadden moeten brengen om dit moment te verwezenlijken. En haar vader had het ultieme offer gebracht toen hij haar uit de klauwen van Joshua Maxfield redde.

Ashley deed haar ogen dicht. Ze dacht aan de laatste ogenblikken samen met haar vader, ogenblikken waaraan ze sinds de avond dat hij stierf niet meer had willen denken. Hij had vreselijk veel pijn gehad; hij stond op de rand van de dood, maar hij had toch geglimlacht omdat hij wist dat zij het er levend af zou brengen. Als ze hier zou blijven was ze veilig, maar haar vader had niet zijn leven geofferd om haar de rest van haar leven ergens ver weg in een klein, donker appartement te verstoppen.

Ashley kroop haar bed uit en liep de gang in. De deur van de logeerkamer was dicht. Ze klopte aan.

'Ja...?' zei Jerry op slaperige toon.

'Mag ik even binnenkomen?'

'Natuurlijk.'

Ashley deed de deur open. Jerry lag onder de dekens. Ze bleef in de deuropening staan.

'Dit is geen leven, Jerry. Ik moet de hele tijd tegen iedereen liegen en steeds op mijn hoede zijn. Ik kan hier geen echte vrienden hebben. Ik vraag me soms wel eens af of Joshua Maxfield nog in mij geïnteresseerd is. Stel dat het hem allemaal niets meer kan schelen. Dan zit ik hier voor niets opgesloten en de hele tijd doodsbang te zijn voor iemand die niet eens meer aan me denkt.

En dan Casey. Dat is heel... verwarrend. Ik was er al aan gewend geraakt dat ik geen ouders meer had, maar nu heb ik ineens weer een moeder.' Ze staarde naar de vloer. 'Ik wil naar huis.'

'Dan zorg ik dat je weer thuiskomt. We kunnen vertrekken wanneer je maar wilt.'

'Ik wil hier zo snel mogelijk weg.'

'Dan doen we dat. Dan gaan we samen terug.'