5

Terri Spencer holde de trap op naar de tweede verdieping van het gebouw waar de lessen kunstzinnige vorming werden gegeven. Toen ze boven was, liep ze langzaam de gang door om weer op adem te komen. Het was de eerste keer dat de schrijfgroep bij elkaar kwam en ze wist dat ze te laat was. Toen ze het klaslokaal betrad, gebaarde Joshua Maxfield dat ze naast een forsgebouwde man met een baard moest gaan zitten, die aan een lange tafel vlak bij de deur zat. Naast hem zat een oudere dame met lang, grijs haar. Aan de overkant van de tafel zaten twee vrouwen van middelbare leeftijd en een jongere man.

'Het spijt me dat ik te laat ben,' verontschuldigde Terri zich. 'Het verkeer zat muurvast.'

'Geen probleem,' stelde Maxfield haar gerust. Hij zat aan het hoofd van de tafel. 'We zijn nog maar net begonnen. Je hebt alleen de koffie en de donuts gemist, maar ik vind dat je daar alsnog recht op hebt. Dat gooien we in de groep. Wat vinden jullie?'

Iedereen lachte. Terri schoot ook in de lach. 'Nee hoor, maar evengoed bedankt,' zei ze tegen Maxfield.

'Laten we dan een kennismakingsrondje doen. Ik zal eerst iets over mezelf te vertellen. Nadat ik van de middelbare school was gestuurd, kwam ik op een school in Boston terecht. Daar ben ik aan Toerist in Babylon begonnen; aanleiding voor dat boek was een opstel dat ik voor Engels moest schrijven. Mijn leraar moedigde me aan om er een roman van te maken. Ik dacht eerst dat hij niet goed snik was - ik had geen idee dat ik voor zoiets talent had - maar uiteindelijk besloot ik het er toch op te wagen. Na mijn schooltijd ging ik naar de Universiteit van Massachusetts om verder te studeren en daar heb ik, terwijl ik met mijn kandidaats bezig was, de roman voltooid.

Toerist werd door een aantal uitgevers geweigerd, totdat ik bij Pegasus Press een redacteur trof die voldoende inzicht had om de sterke kanten van het verhaal te onderkennen. En de rest is, zoals men zegt, geschiedenis. Mijn eerste roman werd genomineerd voor alle belangrijke literaire prijzen en heeft hoog op de bestsellerlijsten gestaan. Dus ik weet zowel het een en ander over keiharde commercie als over literatuur.

De Wensput verscheen zowat een jaar later. Ik heb een tijdje les in creatief schrijven gegeven op een universiteit in New England, maar een jaar of wat geleden besloot ik om naar het westen te verhuizen en me toe te leggen op het werken met jongere leerlingen. In de twee jaar dat ik hier nu werk heb ik enorm genoten van het werk met de leerlingen van de Oregon Academy, maar om het evenwicht een beetje te herstellen wilde ik ook weer eens met volwassen cursisten aan de slag, en dat is ook de reden geweest om deze werkgroep in het leven te roepen.

Maar genoeg over mij. Terri, vertel jij eens wie je bent, wat voor werk je doet en waarom je je voor deze cursus hebt opgegeven?'

'Ik ben Terri Spencer. Ik werk als verslaggeefster voor de Oregonian. Ik weet dat er van iedere journalist wordt verwacht dat hij of zij in zijn vrije tijd de Grote Amerikaanse Roman schrijft. Dat is een vreselijk clichébeeld, maar in mijn geval klopt het wel een beetje. Ik weet niet of het ook echt een "grote" roman is, maar ik ben nu halverwege en vond dat het tijd werd voor wat professionele hulp.'

'Harvey,' zei Maxfield en knikte naar de man met de baard die links van Terri zat.

Harvey Cox vertelde de groep dat hij biotechnologisch onderzoek deed, dat hij één kort sciencefictionverhaal had gepubliceerd en dat hij nu hulp zocht bij het schrijven van een sciencefictionroman. Lois Dean, de oudere vrouw, was een aantal dagboeken van een van haar voorouders tegengekomen die in de negentiende eeuw naar het westen was getrokken. Ze wilde er een historische roman van maken. Mindy Krauss en Lori Ryan waren allebei huisvrouw en speelden samen bridge. Ze wilden proberen om samen een detectiveroman te schrijven. Brad Dorrigan was computerprogrammeur. Hij had Engelse letterkunde gestudeerd en sprak vol enthousiasme over de bildungsroman waaraan hij al een aantal jaren werkte.

'Mooi, prima,' zei Maxfield. 'We hebben in ieder geval een groep met zeer verschillende achtergronden. Dat is goed, want dat houdt in dat we ook verschillende meningen te horen krijgen bij de beoordeling van elkaars werk. Dat is namelijk een van de dingen die we hier gaan doen.

Laat ik jullie eerst iets vertellen over het beoordelen van geschreven teksten. Ik lees elke week een tekst voor die door een van jullie bij mij is ingeleverd. Het is de bedoeling dat jullie daar kritiek op leveren en dat je daarbij eerlijk voor je eigen mening uitkomt. Maar dat houdt ook weer niet in dat je daarbij onbehouwen of rancuneus te werk kunt gaan. Ik verwacht hier opbouwende kritiek. Ik heb er geen moeite mee dat je iets niet mooi vindt, maar dan wil ik wel dat je de schrijver ervan kunt vertellen waarom je het door hem of haar geschrevene niet mooi vindt, en dat je met voorstellen komt over wat er volgens jou aan verbeterd zou kunnen worden. Dus eerst nadenken voordat je iets zegt.

Het is mijn taak om deze werkgroep voor te zitten, maar ik ga jullie ook tips geven waar je bij het schrijven hopelijk iets aan hebt. Ik zal aan het begin van iedere bijeenkomst een kort praatje houden over karakterontwikkeling, verhaallijnen en andere aspecten van het schrijversvak. Ik ben niet steeds aan het woord omdat ik mezelf zo graag hoor praten. Ik ga ervan uit dat jullie hier zijn omdat jullie willen weten hoe je je schrijftalent verder kunt ontwikkelen. Stel dus je vragen maar. En denk erom, in deze groep bestaan geen "domme" vragen. We gaan overal serieus op in.

Dan wil ik na deze inleiding - tenzij er nog vragen zijn - graag onze eerste bijeenkomst beginnen met een korte bespreking van de methode die ik zelf gebruik bij het ontwikkelen van ideeën voor de verhalen die ik schrijf.'

Na het eerste uur was er een korte pauze. Terri praatte met de andere leden van Maxfields groep. Het bleken allemaal aardige mensen te zijn, behalve Brad Dorrigan, die zichzelf een beetje al te serieus leek te nemen.

'We gaan weer beginnen,' zei Joshua Maxfield na een kwartier. Terri nam een kop koffie mee naar haar plaats. Toen iedereen weer zat, keek ze de aantekeningen na die ze over het ontwikkelen van verhaalideeën gemaakt had.

'Ik zei al dat we een deel van iedere bijeenkomst gaan besteden aan het beoordelen van elkaars werk,' zei Maxfield. 'Vandaag lees ik een hoofdstuk voor uit een boek waar iemand momenteel mee bezig is, en daarna kunnen jullie commentaar leveren.'

Terri werd zenuwachtig bij het idee dat haar manuscript als eerste zou worden beoordeeld. De andere deelnemers maakten een al even gespannen indruk. Maxfield legde een stapeltje papier recht dat voor hem op tafel lag en pakte het bovenste vel.

'Ik ben een god. Niet de God, maar een uit een lager echelon. Maar een god ben ik wel degelijk. Ik loop dat niet rond te bazuinen en degenen die met mijn macht geconfronteerd worden, praten daar nooit met iemand over. Op een zachte voorjaarsavond, het was half mei, bezocht ik het huis van de Reardons in Sheldon, Massachusetts.

Ik had de Reardons uitgekozen omdat het zulke gewone mensen waren, het soort mensen dat tijdens hun leven alleen maar ruimte in beslag neemt en dat na hun dood door niemand wordt gemist. Hun ontmoeting met mij zou veruit de meest opwindende gebeurtenis uit hun hele saaie bestaan worden.

Bob was boekhouder. Hij was klein, in verhouding tot zijn lengte eigenlijk te zwaar en werd al kaal. Margaret verkocht make-upartikelen bij een warenhuis in Main Street. Volgens mij was ze vroeger een aantrekkelijke vrouw geweest. Ze werkte nog steeds hard aan haar figuur, maar ze kreeg al rimpels en op haar benen had ze last van cellulitis. Hun enige dochter, Desiree, was zeventien jaar. Ze zat in de derde klas van de middelbare school. Haar schoolprestaties waren van gemiddeld niveau, en ze was niet opvallend knap, maar qua lichaamsbouw deed ze eerder aan een volwassen vrouw denken dan aan een zeventienjarig meisje. Ik zag haar voor het eerst toen ze haar moeder op haar werk kwam bezoeken. Haar nauwsluitende korte broek deed haar strakke achterwerk en haar lange, stevige benen goed uitkomen. Ze droeg een afgeknipt T-shirt, zodat haar platte, zongebruinde buik en haar sensuele navel te zien waren. Ik kwam bijna in de verleiding om aan die navel te likken.

Die eerste aanblik van Desiree had een verlangen in mij wakker gemaakt. Het kostte me geen enkele moeite om het huis van de Reardons binnen te komen. Ze leefden van de hand in de tand en konden zich geen beveiligingssysteem veroorloven.

De ouderslaapkamer bevond zich verderop in de gang waar ook de kamer van Desiree was. Het kostte me weinig moeite om de ouders te overmeesteren, maar ik doodde hen niet. Ik had geen enkele belangstelling voor Bob, maar ik wilde wel dat hij zou beseffen wie de baas was. Goden moeten niet anoniem te werk gaan. Ik gebruikte plakband om hem te knevelen en zijn handen en enkels vast te binden. Vervolgens legde ik hem op zijn zij, zodat hij zou kunnen zien wat ik met zijn vrouw ging doen. Nadat Margaret geboeid en gekneveld was, rukte ik de kleren van haar lichaam. Daarna liet ik hen aan hun lot over en begaf me naar de kamer van Desiree.

Het voorwerp van mijn verlangen lag half onder een dun laken. Vanwege de hitte droeg ze alleen maar een bikinibroekje en een dun katoenen topje, zodat ik haar harde tepels en de bovenkant van haar stevige borsten kon zien. Ik wilde haar pure doodsangst laten ervaren, wat voor stervelingen trouwens de enig juiste manier is om te reageren als men met een god wordt geconfronteerd. Ik liep zonder geluid te maken naar haar toe en legde mijn gehandschoende hand op haar mond. Ze deed haar ogen open en keek me met een blik vol angst aan. De manier waarop ze reageerde, schonk me grote voldoening. Haar lichaam veerde op alsof het een elektrische schok kreeg. Ik bond haar met een paar snelle bewegingen vast. Ze was niet erg groot en uiteraard niet opgewassen tegen mijn bovennatuurlijke krachten. Ik raakte er meteen opgewonden van, maar ik wist me te beheersen. Als ik nu een orgasme kreeg, zouden we allebei minder intens kunnen genieten van wat nog komen ging.

Nadat ik haar naakte lichaam op verschillende plaatsen had gestreeld, liet ik haar alleen in haar kamer achter en begaf me weer naar de slaapkamer van haar ouders. Terwijl Bob lag te kijken, begon ik het lichaam van zijn vrouw langzaam met een mes te bewerken. Hij probeerde uit alle macht om zich uit zijn boeien te bevrijden en lag de hele tijd te huilen. Toen ik haar pijn verder opvoerde, begon ze te gillen. Het was een heerlijke ervaring, die mij, als inleiding op wat nog komen ging, grote voldoening schonk. Terwijl Margaret op de rand van de dood zweefde, maar nog steeds bij kennis was, richtte ik mijn aandacht op Bob. Zijn ogen sperden zich open toen ik hem vertelde over de reis die hij ging maken, de reis naar een volgend niveau van ons bestaan. Ik legde hem uit dat we in een wereld van pijn geboren worden, en dat die pijn ook noodzakelijk was als we, zoals hij, in een volgend leven herboren wilden worden.

Mijn mes was vlijmscherp en ik hanteerde het langzaam en met grote precisie. De meest ervaren chirurg zou tevreden zijn geweest over elke snede die ik aanbracht. Zelfs nadat ik zijn buik had opengesneden, was Bob nog volledig bij bewustzijn. Hij gilde nog steeds toen ik zijn inwendige organen begon te verwijderen. Pas toen ik met mijn gehandschoende hand zijn nog steeds kloppende hart fijnkneep, verruilde hij het aardse bestaan voor het leven na de dood.

Ik wendde me weer tot Margaret. Haar reis door de poort van de dood verliep sneller en schonk me ook minder bevrediging. Ze stierf al toen ik pas een kwart van haar levenskrachten had doen wegvloeien. Er stond een leunstoel in de kamer. Ik ging zitten om even bij te komen. Terwijl ik bezig was, had ik mij volledig geconcentreerd op de overgang van Bob en Margaret naar een volgend leven, maar nu richtte ik al mijn aandacht op mijn eigen lichaam. De inspanningen hadden het volkomen uitgeput en ik voelde ook dat ik honger begon te krijgen. In deze toestand wilde ik niet aan het meest opwindende deel van mijn avontuur beginnen. Ik liep terug de gang in om even bij die lieve Desiree te gaan kijken. Toen ik haar deur naderde, hoorde ik haar jammerlijke snikken. Ik nam aan dat ze geprobeerd had zichzelf te bevrijden en er ondertussen achter was gekomen dat dat onmogelijk was. Toen ik haar kamer betrad, hield ze meteen op met huilen. Ze verstijfde van pure angst. Ik stond in de deuropening naar haar te kijken en liet mijn röntgenblik met welgevallen op de welvingen van haar lichaam rusten. Ik liep naar haar toe, streelde haar voorhoofd en zei dat ik straks terugkwam. Nadat ik haar op haar wang had gekust verliet ik de kamer en begaf me naar de keuken. Ik had vreselijke honger en hoopte dat de Reardons wat lekkers in huis hadden. Ik bofte, want achter in de koelkast ontdekte ik een pak melk en een stuk appeltaart.'

Tijdens het lezen hield Maxfield zijn ogen op de tekst gericht, maar zo nu en dan keek hij even een van de studenten aan om te kijken hoe er gereageerd werd. De gezichten van de deelnemers vertoonden reacties die uiteenliepen van geboeidheid tot pure afschuw. Onder het voorlezen was het bloed uit Terri's gezicht weggetrokken en toen Maxfield de passage voorlas waarin de moordenaar in de keuken van zijn slachtoffers appeltaart stond te eten, moest ze zowat overgeven.

'Wie wil hierop reageren?' vroeg hij aan de groep toen hij het hele hoofdstuk had voorgelezen. Terri probeerde kalm te blijven. Ze was veel te bang om haar ware emoties te laten blijken.

'Dat was... erg gruwelijk,' kon Harvey Cox met moeite uitbrengen. 'Ik bedoel, als de schrijver zijn lezers wil laten walgen, is hij daar wat mij betreft zeker in geslaagd.'

'Waarom zeg je schrijver, en hij? vroeg Maxfield.

'Het moet door een man geschreven zijn,' zei Cox, en wierp een snelle blik op Brad Donnigan aan de overkant van de tafel. 'Vrouwen schrijven zo niet.'

'Dat is niet waar,' protesteerde Lori Ryan. 'Er zijn tegenwoordig heel wat vrouwelijke auteurs die heel gruwelijke taferelen beschrijven.'

'Even terugkomend op wat je daarnet zei, Harvey,' zei Maxfield. 'Was dit echt gruwelijk? Beschrijft de auteur de moorden tot in de kleinste details of laat hij die aan de verbeelding van de lezers over?'

Lois Dean stak haar hand op.

'Ja, Lois?'

'Voordat ik hier commentaar op geef, wil ik eerst even zeggen dat ik helemaal niet van dit soort boeken houd. Ik lees ze ook nooit. Ik ben dus niet objectief. Maar ik zie wat je bedoelt. Er komen een paar expliciete scènes in voor, maar het grootste deel van het geweld wordt niet met zoveel woorden beschreven.'

'En is dat een plus-, of juist een minpunt?' vroeg Maxfield.

'Volgens mij is dat een pluspunt,' antwoordde Mindy Krauss. 'Net als in Psycho. Je krijgt niet te zien dat Norman Bates de vrouw in de douche vermoordt, maar je weet zeker dat je hem haar hebt zien doodsteken. Hitchcock laat het aan de verbeelding van de toeschouwer over.'

Maxfield knikte en keek naar Terri Spencer.

'Wat vind jij, Terri? Moeten er meer details in, of juist niet? Zie jij liever dat de auteur niets aan de verbeelding overlaat of dat hij je dwingt om deel te nemen aan zijn eigen fantasie?'

Terri moest zich tot het uiterste inspannen om niet het lokaal uit te rennen, maar het lukte haar toch om tot het einde van de les te blijven zitten. En de beide keren dat haar iets werd gevraagd, lukte het haar zelfs om een intelligent antwoord te geven.

Terwijl de discussie voortkabbelde, probeerde Terri enigszins wijs te worden uit wat er zojuist was gebeurd. Ze maakte zichzelf wijs dat het voorval in het hoofdstuk dat Maxfield had voorgelezen op toeval berustte, maar ze wist ook dat dat onmogelijk was. Melk en cake, melk en taart. Het kwam té veel overeen met de werkelijkheid. Maar er was nog een mogelijkheid. Er waren schrijvers die ware gebeurtenissen in een roman verwerkten om hun verhalen zo echt mogelijk te laten lijken. Misschien had degene die dit geschreven had ergens gelezen dat de moordenaar in de keuken had staan eten en dit detail gebruikt om het verhaal nog gruwelijker te maken. Terri voelde heel even iets van opluchting. Maar toen herinnerde ze zich wat ze zelf over de dramatische gebeurtenissen in haar huis in de kranten had gelezen. Ze kon zich niet herinneren dat ze ergens iets over het eten van de chocoladecake had gelezen. Had de politie die informatie achtergehouden? Daar moest ze achter zien te komen.

En wie was de auteur van de tekst die Maxfield had voorgelezen? Ze was er vrijwel zeker van dat Lois Dean niet de auteur was. Dean werkte aan een historische roman die gebaseerd was op de dagboeken van een van haar voorouders en ze had ook gezegd dat ze niet van expliciete boeken over seriemoordenaars hield. Mindy Krauss en Lori Ryan waren samen aan een detectiveroman bezig en de gruwelijke passages hadden Lori Ryan totaal niet geschokt. Integendeel, want had ze niet gezegd dat er tegenwoordig ook vrouwelijke auteurs waren die dit soort boeken schreven? Maar Terri hield het er toch op dat de auteur een man was. Maar wie? Harvey Cox had de groep verteld dat hij zich met sciencefiction bezig hield. Dan bleef alleen Brad Dorrigan over.

Na afloop van de les bleef Terri op de computerprogrammeur staan wachten. Hij droeg een montuurloze bril en zijn onverzorgde haardos zat door de war. Hij was ook erg mager en Terri schatte zijn lengte tussen de een meter zeventig en een meter vijfenzeventig - hij was dus een stuk minder stevig gebouwd en ook veel kleiner dan de moordenaar die Ashley had beschreven.

'Ik vond het erg interessant,' zei Terri.

'Ik had me er meer van voorgesteld,' zei Dorrigan met enige minachting. 'Ik had gedacht dat we het over de theorie van het romanschrijven zouden hebben, in ieder geval meer iets op gevorderd niveau. Verhaallijnen, ideeën ontwikkelen - dat slaat allemaal nergens op. Misschien was Maxfield inderdaad een eenmalig succes, zoals de critici beweren.'

Terri wist dat Joshua's tweede roman, De Wensput, slechte kritieken had gekregen en dat de verkoop bedroevend was geweest. Ze vond het zelf geen onaardig boek, maar het haalde het niet bij Toerist in Babylon. Toen zijn eerste roman verscheen, werd Joshua Maxfield geprezen als de nieuwe stem van zijn generatie, maar binnen een jaar na het verschijnen van zijn tweede roman las je zelden nog iets over hem.

'Wat vond jij van dat stuk dat Maxfield heeft voorgelezen?' vroeg Terri.

'Dat was pure rotzooi. Dat soort rommel bezorgt de literatuur een slechte naam. Uitgevers zijn niet meer geïnteresseerd in iets dat ook maar enige diepgang heeft of waarin de karakters behoorlijk zijn uitgewerkt. Het gaat ze alleen maar om het geld. Als je een naakte vrouw in stukken snijdt, geven ze je zo een miljoen, maar als je over de ziel van de mens schrijft, over datgene wat ons menselijk maakt... dan kun je het wel vergeten. Je zou eens een paar van de afwijzingen moeten lezen die ik van die hufters uit New York heb gekregen. Of denk jij dat Camus, Sartre of Stendhal vandaag de dag nog wél aan de bak zouden komen?'

Terri lachte, maar het was niet van harte. 'Jij bent dus niet de auteur van dat bloedbad, mag ik aannemen?'

Dorrigan keek haar vol afgrijzen aan. 'Ik zou met die bladzijden nog niet eens m'n reet willen afvegen.'

Terri haalde Lori Ryan en Mindy Krauss op het parkeerterrein in.

'Wat vonden jullie van de eerste les?' vroeg Terri.

'Fantastisch,' antwoordde Mindy. 'Ik heb zoveel aantekeningen gemaakt dat ik er schrijfkramp van heb gekregen.'

'Hij is een uitstekende docent,' zei Lori op dweperige toon.

'Was het stuk dat hij voorlas soms een deel uit jullie detectiveroman?' vroeg Terri.

De vrouwen schoten in de lach. 'Onze roman speelt zich af op een bridgeclub,' zei Mindy.

'Iemand vermoordt de leden en laat op ieder lichaam een speelkaart achter,' verduidelijkte Lori.

'En de plot zit zo goed in elkaar,' zei Mindy. 'Als je de kaarten naast elkaar legt, zie je...'

'Je moet niet zeggen hoe het afloopt,' kwam Lori tussenbeide. 'Dat bederft het leesplezier.'

'Daar heb je gelijk in,' zuchtte Mindy. Ze vond het jammer dat ze Terri niet mocht vertellen hoe knap hun roman in elkaar zat.

Terri nam afscheid van de vrouwen en stapte in haar auto. Ze startte de motor op het moment dat Joshua Maxfield het gebouw uit kwam. Hij droeg een koffertje en wandelde op zijn gemak in de richting van zijn huisje. Hij leek zich nergens zorgen over te maken. Terri voelde dat ze misselijk begon te worden. Ze wist nu bijna zeker dat geen van de leden van de schrijfgroep de auteur was van de tekst die Maxfield had voorgelezen. Hij had haar verteld dat hij ook tegen vergoeding manuscripten beoordeelde. Het kon zijn dat het een hoofdstuk was uit een manuscript dat hij moest redigeren. Maar Maxfield had ook gezegd dat hij aan een nieuw boek bezig was. En hij woonde op het terrein van de Academy. Terri keek in de richting van het studentenhuis, waar Ashley verbleef. Ze wilde naar haar dochter toe rennen en haar meenemen, weg van de Academy en Joshua Maxfield. Maar Ashley had het op de Academy erg naar haar zin. Als ze Ashley mee terug naar huis nam, zou ze haar moeten uitleggen waarom en dat zou fnuikend zijn voor haar genezingsproces. Nee, besloot Terri, ze zou verder niets ondernemen totdat ze alles wat grondiger had onderzocht. Ze was tenslotte verslaggeefster. Ze wist hoe ze een goed verhaal moest schrijven, ook als ze maar een paar aanknopingspunten had. En ze wist ook hoe ze feiten moest achterhalen.