'Dat kan me niet schelen, Howard,' schreeuwde Joshua Maxfield in zijn mobiel. 'In mijn contract staat dat ik tijdens de tournee in elk hotel de beste suite krijg. En dit is niet de beste suite. Het uitzicht is klote. De Taj Mahal-suite heeft een veel beter uitzicht en is ook veel groter.'

'Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen, Joshua,' antwoordde Howard Martin, de hoofdredacteur van uitgeverij Scribe. 'Margo heeft het hotel geregeld. Ze hebben tegen haar gezegd dat de presidentiële suite de beste en de grootste is. Het is in ieder geval wel de duurste.'

'En er stond ook een fles vijftien jaar oude whisky in mijn kamer,' ging Maxfield verder, zonder aandacht te besteden aan de woorden van zijn redacteur.

'Daar had je toch om gevraagd? Was het het verkeerde merk?' vroeg Martin.

'Het was wel het goede merk, maar het was vijftien jaar oud. Ik had die idioot nog speciaal gevraagd om whisky van vijfentwintig jaar. Kun je geen publiciteitsmensen inhuren die dat soort dingen wel kunnen onthouden? Zijn die soms te duur?'

'We zijn er, meneer Maxfield,' zei Barbara Bridger vanaf de voorbank van de limousine. Maxfield hield een vinger voor zijn mond om haar het zwijgen op te leggen en ging verder met zijn scheldkanonnade. De chauffeur deed het portier voor hem open en wachtte geduldig terwijl Maxfield het telefoongesprek beëindigde. Joshua stapte uit. Hij liep nog steeds in zichzelf te mopperen over de verregaande onbekwaamheid van de promotiemedewerker van Scribe.

De achterdeur van Murder for Fun ging open en Jill Lane kwam aangesneld om haar auteur te begroeten.

'Meneer Maxfield, u heeft geen idee wat voor eer het voor me is om met u kennis te maken. Ik ben helemaal weg van uw boeken.'

Maxfield toverde een glimlach op zijn gezicht en pakte Jills hand beet. 'Het genoegen is geheel mijnerzijds. Mijn spreekbeurt in uw winkel wordt het hoogtepunt van mijn tournee.'

Jill Lane en Joshua Maxfield zagen geen van beiden dat Barbara Bridger met haar ogen stond te rollen. Ze kon niet wachten tot dit optreden achter de rug was en ze van deze egotrippende kloothommel verlost zou zijn. Ze vroeg zich af of ze Jill moest vertellen hoe Maxfield tekeer was gegaan over het feit dat een groot kunstenaar als hij zich moest verlagen tot een spreekbeurt in een boekhandel die gespecialiseerd was in misdaadliteratuur.

'De winkel zit stampvol. Er is ook pers aanwezig. U bent onze grootste trekpleister sinds... eh, sinds Miles Van Meter.'

'Ik hoop maar dat ik niet gearresteerd word,' grapte Maxfield.

Jill lachte en leidde Joshua en Barbara naar binnen. Ze liepen naar de voorkant van de winkel. Zodra het publiek de auteur in de gaten kreeg, steeg er een applaus op. Hij knikte bescheiden. Jill begaf zich naar de microfoon.

'Iets meer dan een jaar geleden werd Miles Van Meter, een van de meest duivelse seriemoordenaars uit de geschiedenis, in deze winkel op de plek waar ik nu sta, gearresteerd nadat hij hier uit zijn bestseller De Dode Slaapster had voorgelezen. De Dode Slaapster ging zogenaamd over een aantal waargebeurde moorden. Maar we weten nu dat het gedeelte waarin de gastschrijver van vanavond valselijk beschuldigd werd van de vreselijke misdrijven die door Miles en zijn zuster Casey waren begaan, op fantasie berustte. Gelukkig zitten de Van Meters op dit moment achter de tralies, waar ze thuishoren. Casey is, in ruil voor het getuigen tegen haar broer, in Oregon tot levenslang veroordeeld zonder de mogelijkheid van vervroegde invrijheidstelling. Miles Van Meter is in Oregon ter dood veroordeeld voor de moorden op Norman Spencer en Tanya Jones en hij is ook veroordeeld wegens poging tot moord op Ashley Spencer. Miles en zijn zuster zijn tevens in verschillende andere staten aangeklaagd wegens misdrijven waarop in een aantal gevallen de doodstraf staat.

Onze gastspreker van vanavond is Joshua Maxfield. Hij heeft geruime tijd in de gevangenis doorgebracht nadat hij ten onrechte was veroordeeld voor de misdaden van de Van Meters, maar hij heeft zijn lijden omgezet in kunst. Terwijl hij in de gevangenis zat, heeft hij Gekooid geschreven, een roman over de verschrikkingen die een onschuldig man moet doorstaan nadat hij in de gevangenis is beland voor een misdaad die hij niet heeft begaan. Het boek verscheen twee maanden nadat de heer Maxfield uit de staatsgevangenis van Oregon werd vrijgelaten. Het staat nu, meer dan een jaar na verschijnen, nog steeds in de toptien van de New York Times.

Maar de heer Maxfield is hier niet vanwege Gekooid. Hij is hier om vanavond met u te praten over zijn autobiografie, Vals Beschuldigd waarin hij de zaak-Van Meter en zijn jaren in de gevangenis beschrijft. Vals Beschuldigd is deze week verschenen en we hoorden zojuist dat het op nummer één is binnengekomen in de toptien van de New York Times. Dan geef ik nu graag het woord aan Joshua Maxfield.'

Het publiek applaudisseerde en Joshua genoot van de bewondering die hem ten deel viel. Hij wilde dat ze bleven klappen. Het klonk geweldig. Na al die jaren stilte had zijn genialiteit eindelijk erkenning gevonden. En een genie was hij, daar viel niet aan te twijfelen. Een literair genie, dat met kop en schouders boven zijn tijdgenoten uitstak. Hij was de auteur van een aantal onsterfelijke boeken, dat stond voor hem als een paal boven water. De jaren tussen De Wensput en Gekooid waren niet meer dan een kort oponthoud op de weg naar de top geweest. Zijn uitgever drong al aan op zijn volgende boek. Zodra zijn tournee was afgelopen, zou hij eraan beginnen. Maar op dit moment werd hij natuurlijk te zeer afgeleid om al iets over het onderwerp te kunnen zeggen. Eerlijk gezegd had hij niet het flauwste idee waar het boek over zou moeten gaan.