2

Maart was voor de tijd van het jaar erg koud geweest, maar april maakte de grijze, regenachtige dagen ruimschoots goed. Overal zag je groene planten en bloemen in allerlei kleuren. Door het scherpe zonlicht leken de kleuren onnatuurlijk fel. De wisseling van de seizoenen ging grotendeels aan Ashley voorbij. Ze had altijd veel van haar vader gehouden en ze was helemaal kapot van het feit dat hij was gestorven om haar leven te redden. De vreselijke dood van Tanya Jones maakte haar verdriet alleen nog maar erger.

Vlak na de moorden waren Ashleys trainers, een aantal van haar teamgenoten en verschillende vrienden en vriendinnen op bezoek geweest of hadden opgebeld. Die gesprekken waren voor Ashley heel moeilijk en pijnlijk geweest. Ze bedoelden het allemaal goed, maar ze wisten niet wat ze moesten zeggen nadat ze 'gecondoleerd', 'we houden van je' en 'hoe gaat het nu met je?' hadden gezegd. Na de eerste bezoeken en telefoongesprekken was Ashley opgehouden met mensen te ontvangen. Ze praatte met niemand meer. Een paar vriendinnen hielden het nog even vol, maar gaven na verloop van tijd ook de moed op.

Ashley had nog de meeste moeite met de reactie van Todd Franklin, haar vaste vriend. Todd was de captain van het jongensteam, dat op geen stukken na zo goed speelde als het meisjeselftal. Ashley dacht soms wel eens dat Todd er de pest in had dat zij zoveel aandacht kreeg. Ze hadden eerder dat jaar verkering gekregen, maar Ashley wist niet zeker of ze daarmee door wilde gaan.

Meestal gingen ze samen met andere vrienden uit, maar ze waren ook wel eens met z'n tweeën naar een feestje gegaan, en ook een paar keer in de woonkamer blijven zitten nadat haar ouders naar bed waren gegaan. Ze vond het fijn om met Todd te vrijen. Hij was erg aardig en maakte haar steeds aan het lachen, maar hij kon ook woedend worden als ze hem niet zijn gang liet gaan. Ashley was er nog niet aan toe om met iemand naar bed te gaan. Ze wilde wachten tot ze de juiste vriend had gevonden en Todd was dat eigenlijk niet.

Todd was een paar dagen na de aanslag bij haar langsgekomen. Meteen vanaf het begin was het een moeizaam gesprek geweest. Iedereen had uit de verhalen in de pers vernomen dat Tanya verkracht was voordat ze werd vermoord, maar er werd met geen woord gerept over wat er met Ashley was gebeurd.

Terri had Ashley en Todd alleen in de studeerkamer gelaten. Ze zaten op de bank waarop ze samen verschillende keren hadden gevreeën. Meestal stortte Todd zich op haar zodra de deur dichtging, maar nu hield hij zich op een afstand en maakte zelfs geen aanstalten om haar aan te raken. Hij had haar niet langer dan een seconde rechtstreeks aangekeken en als hij wat zei, waren dat woorden van niet meer dan één lettergreep. Hij gaf haar het gevoel dat ze een of andere besmettelijke ziekte had, dat hij alleen maar voor zijn fatsoen bij haar op bezoek was gekomen en liever ergens anders naar toe was gegaan. Niet dat ze wilde dat hij haar aanraakte. Alleen al de gedachte aan seks riep bij haar herinneringen op aan de ranzige lichaamsgeur van de moordenaar en aan de vinger waarmee hij bij haar naar binnen was gedrongen. Maar het zou aan de andere kant aardig zijn geweest als Todd had laten merken dat hij met haar lot was begaan, in plaats van rechtop naast haar te zitten, in een houding die deed denken aan die van een konijn dat op het punt staat om op de vlucht te slaan. Na dat ene bezoek was Todd niet meer langs geweest. Hij had ook niets meer van zich laten horen.

Na het drama wilde Ashley niet meer naar school. Ze bleef op haar kamer of zat in de leunstoel in de zitkamer naar onbenullige televisieprogramma's te kijken. Terri Spencer zei tegen haar dochter dat niemand haar ervan beschuldigde dat zij verantwoordelijk was voor de dood van Tanya, maar Ashley wist zeker dat haar klasgenoten zouden willen weten waarom Tanya was vermoord, terwijl zij het er levend had afgebracht.

Op de tweede vrijdag in april kwam Terri om vier uur 's middags terug van een onderhoud met de directeur van de Eisenhower High School. Ashleys moeder was een meter achtenvijftig lang, had grote bruine ogen, een donkere teint en steil zwart haar, dat ze in een kortgeknipt, praktisch kapsel droeg. Toen ze nog op school zat, had ze deelgenomen aan veldloopwedstrijden; ze had nog steeds het slanke, taaie postuur van een langeafstandsloopster. Toen Terri de zitkamer binnenkwam, was er op de televisie net een praatprogramma aan de gang. Ze stond een paar tellen vanuit de deuropening naar haar dochter te kijken. Terri wist bijna zeker dat Ashley dit soort programma's als verdovingsmiddel gebruikte en dat ze haar er verder ook niets over zou kunnen vertellen als ze haar er wat over vroeg.

Ashleys zelfgekozen afzondering was voor Terri een pijnlijke teleurstelling. Ze had Ashley opgevoed als een zelfstandige jonge vrouw met zelfvertrouwen en nu moest ze haar leven delen met een onzeker meisje, dat geplaagd werd door nachtmerries waardoor ze 's nachts wakker schrok en haar zo uitputten dat ze een groot deel van de dag slapend doorbracht. Ze had voorgesteld dat Ashley in therapie zou gaan, maar ze weigerde om met iemand over de moorden te praten. Terri had het zelf ook moeilijk met haar eigen verdriet, maar ze kon het zich niet permitteren zich van de wereld af te zonderen. Ze moest voor Ashley zorgen en daarnaast ook nog de kost verdienen.

Ashley was gekleed in een trainingspak. Ze had haar haar niet gekamd. Terri had al haar zelfbeheersing nodig om haar niet onder de koude douche te duwen. Ze hoopte vurig dat het nieuws dat ze ging vertellen haar uit haar verdoving zou doen ontwaken. Ze trok haar dochters aandacht door de televisie uit te zetten.

'Ik heb twee goede berichten,' zei Terri. Ashley keek haar wantrouwend aan.

'Ik heb zojuist met meneer Paggett gesproken. Je mag je schooljaar afmaken zonder dat je daarvoor terug naar school hoeft. Je hoeft zelfs geen overgangsexamen te doen. De cijfers die je tot nu toe hebt behaald zijn meteen je examencijfers. En je hebt altijd behoorlijk hoge cijfers gehaald, dus dat is geen probleem.'

De opluchting viel op Ashleys gezicht te lezen, maar Terri reageerde daar niet op. Ashley had altijd haar eigen angsten onder ogen durven zien; ze was sterk, een geboren leiderstype. Dat ze zich nu in haar huis van de wereld afzonderde, stemde Terri erg verdrietig.

'En dan is er nog iets. Vorige week heb ik een brief gekregen van de Oregon Academy. Ik heb je daar niets over verteld, omdat ik eerst met meneer Paggett en met de mensen van de Academy wilde praten. Dat heb ik vandaag dus gedaan.'

Ashley ging overeind zitten. De Oregon Academy stond wijd en zijd bekend als een van de grote namen op het gebied van middelbare meisjesvoetbal. Het was een particuliere school die dit jaar weer kampioen van Oregon was geworden en ook op landelijk niveau tot de top behoorde. Het Eisenhower had in de kwartfinale van het kampioenschap van Oregon van ze verloren, maar bij die wedstrijd had Ashley twee doelpunten gescoord.

'De Academy wil dat je daar je opleiding afmaakt,' zei Terri. Ze probeerde zo neutraal mogelijk te klinken, want ze wilde niet dat Ashley zou merken dat ze graag zou zien dat Ashley deze kans met beide handen aangreep. 'Ze bieden je een volledige beurs aan. We... we hebben niet veel geld. Ik heb gezegd dat ik het me niet kon permitteren om je naar de Academy te sturen als ik schoolgeld moest betalen. Maar ze willen je echt erg graag hebben. Bij het kampioenschap van Oregon heb je grote indruk gemaakt. En als je voor de Academy speelt, maak je ook meteen veel meer kans om bij een van de beste universiteiten te worden toegelaten. De school staat erg goed aangeschreven en als je voor een elftal speelt dat in de nationale competitie uitkomt, krijg je ook veel meer beurzen aangeboden van andere scholen, want die willen ook allemaal graag goede spelers in hun team hebben.'

Voor de eerste keer sinds het drama leek het of Ashley zich ergens voor begon te interesseren. Terri haakte er meteen op in en ging verder:

'En het zou ook een nieuw begin betekenen, in een heel andere omgeving. Je kunt er als je dat wilt zelfs inwonend zijn. Dan ga je het huis uit en kun je zelfstandig wonen. Net als op een universiteit.'

Terri zweeg. Ze hield haar adem in. Ze wist dat ze zich erg eenzaam zou voelen als Ashley ervoor koos om bij de Academy op kamers te gaan, maar ze had er alles voor over als dat het genezingsproces van haar dochter zou kunnen bevorderen.

'Wanneer... wanneer kan ik beginnen?' vroeg Ashley.

'Het schooljaar begint in september, maar ze hebben 's zomers een voetbalkamp. Een aantal leerlingen werkt daar als begeleiders. Degene met wie ik gesproken heb dacht dat dat misschien ook wel iets voor jou zou zijn. Als ik het goed begrepen heb, komen er ook nog een paar leden van het Olympisch team.'

Ashley schoof heen en weer in haar stoel. Terri kon zien dat ze diep nadacht.

'Je hoeft niet meteen te beslissen. We kunnen er eerst naar toe gaan om te kijken of het je wat lijkt. Misschien kun je ook kennismaken met een paar spelers van het team. Het is maar een half uurtje rijden,' zei Terri, die alle moeite deed om het gesprek gaande te houden. 'Wat denk je daarvan? We zouden er morgen heen kunnen rijden. Het blijft voorlopig mooi weer. De school ligt op het platteland. Het lijkt me erg leuk.'

'Oké,' zei Ashley. Ze zei het zo zachtjes dat Terri niet zeker wist of ze het goed had verstaan.

'Goed. Ik ga meteen bellen om te vragen hoe laat we kunnen komen.'

'Prima.'

Terri knikte, terwijl ze eigenlijk van opluchting in snikken had willen uitbarsten. Ashley ging een douche nemen en zich fatsoenlijk aankleden. En daarna zouden ze samen op stap gaan. Na alles wat er gebeurd was, was dit eigenlijk meer dan Terri had durven hopen.