29

 

De griffier sloeg met zijn hamer op tafel, ten teken dat de vierde dag van het proces tegen Joshua Maxfield was begonnen. Delilah Wallace glimlachte bij het vooruitzicht wat er die dag te gebeuren stond. Ze was erg blij met de jury die tijdens de eerste twee zittingsdagen was samengesteld. Het waren stuk voor stuk door de wol geverfde mensen, bij wie je niet met onzinpraatjes aan hoefde te komen. Ze was ervan overtuigd dat ze alle trucs die de verdediging uit de kast zou halen meteen zouden doorzien en niet aarzelden de doodstraf als enige passende straf te zien nadat ze het 'schuldig' hadden uitgesproken en de verdachte wegens moord en geweldpleging werd veroordeeld.

Delilah was ook erg ingenomen geweest met de manier waarop de openingsbetogen waren verlopen. Dat van haar was gedetailleerd en bezield geweest. Ze had het bewijsmateriaal dat aan de jury voorgelegd zou worden in chronologische volgorde gepresenteerd en de getuigen genoemd die ieder onderdeel daarvan konden bevestigen. Tegen het einde van haar betoog merkte ze dat meer dan één jurylid onbewust instemmend zat te knikken als ze iets uitlegde. Ze zaten ook te glimlachen toen ze zich in haar toespraak een paar kleine frivoliteiten veroorloofde. Delilah maakte gemakkelijk vrienden en tegen de tijd dat ze weer ging zitten had ze het gevoel dat ze er zojuist weer twaalf bij had gekregen.

In Delilahs ogen was de openingstoespraak van Eric Swoboda saai en weinig informatief geweest. Hij had gepraat over het begrip 'gerede twijfel', maar daarbij verzuimd ook maar één reden te noemen waarom de jury daar rekening mee zou moeten houden tijdens het komende proces. Hij had zich ook op de vlakte gehouden over de manier waarop de verdediging de argumenten van het OM dacht te weerleggen. Hij had wel een heleboel theorie in zijn betoog verwerkt, maar was met geen enkel feit op de proppen gekomen. Delilah wist waarom. De verdediging kon haar argumenten op geen enkele manier weerleggen. Swoboda beschikte niet over bewijzen waarmee ook maar de geringste twijfel zou kunnen worden gezaaid, en van 'gerede' twijfel was al helemaal geen sprake. Joshua Maxfield was schuldig, schuldig en nog eens schuldig en het deed Delilah genoegen dat zij over de middelen beschikte om het recht te laten zegevieren.

De edelachtbare Andrew Shimazu was aangewezen om het proces tegen Joshua Maxfield voor te zitten. Shimazu was een gedrongen, gezette, sympathieke Amerikaan van Japanse afkomst. Hij had een volle bos steil zwart haar. Nadat hij aan de universiteit van Hawaï zijn ingenieursopleiding had voltooid, was hij op de Northwestern School of Law van het Lewis & Clark College in Portland terechtgekomen en daar gebleven. Hij had een aantal jaren bij een groot advocatenkantoor gewerkt en twee termijnen als officier van justitie gediend, en was door de gouverneur van Oregon benoemd tot rechter bij de arrondissementsrechtbank van Multnomah County. Dit was zijn zesde jaar als rechter. Zijn intelligentie en zijn juridisch inzicht hadden hem tot een van de populairste rechters van Multnomah County gemaakt.

'Wilt u uw eerste getuige oproepen, mevrouw Wallace,' beval rechter Shimazu.

Delilah had besloten om het proces te openen met haar aantrekkelijkste en tevens dodelijkste getuige. De aanklager wilde dat de jury vanaf het allereerste begin overtuigd zou zijn van Maxfields schuld. Als de jury eenmaal een mening had gevormd, zou het voor Eric Swoboda heel moeilijk worden om daar verandering in te brengen.

'De staat roept Ashley Spencer op als getuige,' zei Delilah.

Terwijl Ashley door het gangpad naar de getuigenbank liep, herinnerde ze zich weer hoe bang ze was geweest toen ze bij de hoorzitting van Joshua Maxfield had moeten getuigen. Maar ze was nu uiterst geconcentreerd en haar angst had plaatsgemaakt voor woede. Toen ze langs de tafel van de verdediging liep, wierp ze Maxfield een boze blik toe. Tot haar grote genoegen merkte ze dat hij haar niet aan durfde kijken. Ashley keek de andere kant uit en ging met opgeheven hoofd voor de getuigenbank staan, waar de griffier haar de eed afnam.

Ashley nam plaats en wachtte tot Delilah Wallace met haar rechtstreekse ondervraging zou beginnen. Jerry zat achter de aanklager op de eerste rij van de publieke tribune. Toen hun blikken elkaar kruisten, glimlachte hij haar bemoedigend toe. Ashley was zo verstandig om niet terug te glimlachen. Delilah had haar duidelijke instructies gegeven dat ze serieus moest blijven, vanaf het moment dat ze in de getuigenbank plaatsnam tot en met het moment dat ze haar getuigenverklaring had afgelegd.

Naast Jerry zat Miles Van Meter. Delilah had hem niet in haar lijst van getuigen opgenomen. Hij was naar de rechtbank gekomen om zijn zuster moreel te steunen bij haar getuigenverklaring en omdat hij aan een herziene editie van zijn boek bezig was.

Delilah begon haar verhoor beheerst en vroeg haar getuige naar de relatie met haar ouders en haar voetbalcarrière tijdens haar middelbareschoolperiode. In haar openingsbetoog had Delilah de verklaring die ze van Ashley verwachtte al kort samengevat en de juryleden luisterden vol medeleven naar wat Ashley te zeggen had.

Na haar inleidende vragen nam Delilah Ashley mee terug naar de avond waarop Tanya Jones en haar vader waren vermoord. Ashley vertelde de jury hoe zij en Tanya overvallen en vastgebonden waren en hoe ze hulpeloos had moeten toekijken toen de man die hun huis was binnengedrongen Tanya naar de logeerkamer sleepte. Ashley raakte even uit balans toen ze de verkrachting van Tanya en de daarop volgende moord beschreef. Ze moest haar verklaring even onderbreken en een slokje water drinken voor ze verder kon gaan.

'Wilt u verder gaan met uw verklaring, juffrouw Spencer?' vroeg rechter Shimazu. 'We kunnen de zitting ook even schorsen.'

Ashley haalde diep adem en keek naar Joshua Maxfield. Maxfield durfde haar nog steeds niet aan te kijken. Dat gaf haar kracht.

'Ik wil graag verder gaan, edelachtbare. Het gaat wel weer.'

'Uitstekend. Mevrouw Wallace.'

'Dank u, edelachtbare. Ashley, je hebt daarnet gezegd dat je Tanya Jones' gedempte kreten hoorde. Wat was het eerste geluid dat de man die Tanya had overvallen maakte nadat hij haar had meegenomen naar de logeerkamer?'

'Ik... ik hoorde gehijg.'

'En wat betekende dat volgens jou?'

'Bezwaar, edelachtbare,' zei Eric Swoboda. 'Die vraag is speculatief.'

'Edelachtbare, er komen nog verklaringen waaruit blijkt dat Tanya Jones nog maagd was en dat er sporen zijn aangetroffen die duiden op verkrachting. Wat juffrouw Spencer heeft waargenomen zal door deze verklaringen ruimschoots worden ondersteund.'

'Meneer Swoboda, juffrouw Spencer mag doorgaan met haar verklaring.'

'Ashley?' zei Delilah.

'Het klonk alsof hij... het klonk als seks.' Ashley kreeg een rode kleur. 'Alsof hij een orgasme kreeg.'

'Wat hoorde je daarna?'

'Tanya lag te huilen. En toen hoorde ik een... Hij ging als een beest tekeer. Het had niets menselijks. Toen hoorde ik gekreun en even later hield Tanya op met huilen.'

'Hield het gekreun ook op toen Tanya niet meer huilde?'

'Nee. Dat ging nog even door. Toen werd de deur van de logeerkamer opengesmeten.'

'Wat dacht je dat er toen ging gebeuren?'

'Ik... ik dacht dat hij mij ging verkrachten en vermoorden, net als Tanya. Ik dacht dat mij hetzelfde te wachten stond.'

'Maar wat gebeurde er toen?'

'Hij bleef in de deuropening staan en keek naar me. Hij bleef een hele tijd zo staan, maar hij kwam niet de kamer in. Hij ging naar beneden.'

'Kon je horen wat er beneden gebeurde?'

'Ik hoorde de deur van de koelkast opengaan.'

'We komen straks terug op wat er in de keuken gebeurde, maar ik wil eerst dat je de jury vertelt hoe je hebt kunnen ontsnappen.'

Ashley ging rechtop zitten en wendde zich tot de juryleden. Op dat moment had ze weer hetzelfde gevoel als toen ze in de tweede klas zat en tijdens de voetbalwedstrijd de geest van haar vader in haar binnenste had gevoeld. Norman was nu weer bij haar en dat gaf haar kracht. Het was of zijn krachten in haar stroomden en haar de moed gaven verder te gaan.

'Mijn vader heeft mijn leven gered,' zei ze tegen de juryleden. 'Mijn vader heeft zijn leven gegeven om mij te redden. Als mijn vader er toen niet was geweest, zou ik nu dood geweest zijn. Maar ik ben nog in leven, dankzij mijn vader. Dankzij Norman Spencer.'

 

Delilah liet Ashley tot in de kleinste details het verhaal van haar ontsnapping vertellen en stelde daarna een paar vragen over haar besluit om zich aan te melden bij de Oregon Academy. Ashley vertelde de jury over haar contacten met Joshua Maxfield en over haar moeders deelname aan diens schrijfgroep. Vervolgens legde Ashley een verklaring af over wat er in het botenhuis was gebeurd.

Ashley, je hield je in die tijd toch ook serieus met voetballen bezig?' vroeg Delilah.

'Ja, dat klopt.'

'Deed je naast de teamtraining ook nog aan extra conditietraining?'

'Ik deed extra oefeningen, ja.'

'Ging je vaak in de bossen op het terrein van de Academy hardlopen om je conditie te verbeteren en je beenspieren te trainen?'

'Ja.'

'Was je op de avond dat Terri Spencer werd vermoord ook aan het hardlopen?'

Alle kleur verdween uit Ashleys gezicht. Ze keek omlaag. 'Ja,' zei ze. Ze zei het zo zachtjes dat de stenograaf haar moest vragen het antwoord te herhalen.

'Ben je toen je aan het hardlopen was iemand tegengekomen?'

Ja.

'Wie ben je tegengekomen?'

Ashley keek de rechtszaal in en wees naar Joshua Maxfield.

'De verdachte. Ik heb hem daar gezien.'

'Wat deed hij daar?'

'Hij wandelde langs de rivier.'

'Viel je iets op aan de manier waarop hij liep?'

'Nee. Ik stond er niet bij stil, omdat hij in de buurt van het botenhuis woonde.'

'Liep de verdachte naar het botenhuis toe of ervandaan?'

'Ernaartoe.'

'Is er, kort nadat je de verdachte had gezien, iets ongewoons gebeurd?'

Ja, ik hoorde een vrouw gillen, en daarna nog iemand.'

'De tweede keer dat je iemand hoorde gillen, was dat vlak daarna?'

'Vrijwel vlak daarna. Ik weet niet precies hoeveel tijd ertussen zat.'

'Waar kwamen die kreten vandaan?'

'Uit de richting van het botenhuis.'

'Wat heb je gedaan toen je die kreten hoorde?'

'Ik was bang. Na de eerste kreet bleef ik stokstijf staan, maar toen

bedacht ik dat er misschien iemand gewond was geraakt en ben ik tussen de bomen door naar het botenhuis gelopen.'

'Ben je onderweg naar het botenhuis nog iemand anders tegengekomen?'

'Nee.'

'Wat gebeurde er toen?'

'Ik hoorde een vrouw iets roepen.'

'Wat riep ze?'

'Dat weet ik niet. Ik hoorde enkel haar stem aan de andere kant van de muur. Ik kon niet verstaan wat ze zei.'

'Hoe weet je dat het een vrouw was?'

'De stem klonk hoog. Hoger dan een mannenstem.'

'Wat deed je nadat je die stem had gehoord?'

'Ik keek door het raam van het botenhuis naar binnen.'

'En wat zag je daar?'

Ashley wees naar Maxfield. 'Ik zag hem daar staan. Er lagen twee vrouwen op de grond. Hij had een mes in zijn hand. Het mes zat onder het bloed.' Ashley had moeite met ademhalen, maar ze dwong zichzelf haar verklaring af te maken. 'Hij zag mij ook en probeerde mij te vermoorden. Hij had mijn moeder vermoord en kwam me achterna. Hij wilde mij ook vermoorden.'

'Wie heeft je moeder vermoord, Ashley?' vroeg Delilah. 'En wie is degene die jou probeerde te vermoorden?'

'Hij daar. Joshua Maxfield. Hij probeerde me te vermoorden. Hij heeft mijn moeder vermoord.'

Ashley barstte in snikken uit.

 

Na een korte onderbreking liet Delilah Ashley weer aan het woord, nu over haar herstelperiode op het terrein van de Academy en de aanslag die na Maxfields ontsnapping in het studentenhuis had plaatsgevonden. Gelukkig duurde het kruisverhoor van Eric Swoboda maar kort. Even voor vijf uur was Ashley met haar verklaring gereed. Rechter Shimazu schorste de zitting tot de volgende dag. Delilah, Jerry Philips, Larry Birch en Tony Marx vormden een kring om Ashley heen en liepen met haar door de menigte die zich voor de rechtszaal had verzameld. Delilah bleef voor de liften staan en draaide zich om naar de camera's en de microfoons. Met haar lichaam beschermde ze Ashley tegen het felle schijnsel van de lampen en de vragen die de verslaggevers op haar afvuurden.

'Juffrouw Spencer zal nu geen vragen beantwoorden. Ze is uitgeput. De afgelopen vijf jaar zijn voor haar een vreselijke beproeving geweest en ik verzoek u dan ook om haar privacy te respecteren. Ze heeft grote moed getoond door hier vandaag te verschijnen. Ik hoop dat u haar wat rust gunt.'

Een paar verslaggevers riepen vragen naar Delilah. Ze beantwoordde die terwijl Jerry en de rechercheurs snel met Ashley in de lift stapten.

'Je hebt het fantastisch gedaan,' zei Jerry toen de liftdeuren dichtgingen.

'Ik voel me anders helemaal niet fantastisch,' zei Ashley.

'Het is nu gelukkig allemaal achter de rug. Swoboda heeft je geen moment in het nauw kunnen drijven.'

'Ik zie dit niet als een spelletje schaak, Jerry.'

'Nee, nee. Ik bedoelde dat hij je verklaring in feite op geen enkel punt heeft kunnen weerleggen. Delilah had het zich niet beter kunnen wensen. Ze gaan Maxfield veroordelen en dat komt voor een groot deel door jou. Hij durfde je niet eens aan te kijken. Dat is de jury ook opgevallen.'

Ashley voelde zich helemaal niet opgetogen. Ze was enkel doodop, maar ergens voelde ze ook dat ze nu tot rust was gekomen omdat haar aandeel in het proces nu achter de rug was.

De lift kwam tot stilstand en Jerry en de rechercheurs liepen met Ashley naar het kantoor van Delilah. Een paar minuten later voegde Delilah zich bij hen. Haar gezicht vertoonde een brede glimlach.

'Kom hier, meid,' zei ze en begon Ashley uitgebreid te omhelzen. Even later deed ze een stap achteruit en legde haar handen op Ashleys schouders.

'Je kunt gerust heel trots op jezelf zijn, jongedame. Je hebt er in je eentje voor gezorgd dat die vreselijke moordenaar zijn straf niet ontloopt. Ik weet dat het nog lang niet zover is, maar ik heb goed op de gezichten van de twaalf juryleden gelet en die zijn volgens mij allemaal overtuigd van Maxfields schuld. Alleen tussenkomst van de Almachtige kan Maxfield nog redden, maar hij heeft alleen Eric Swoboda en Satan aan zijn zijde.'

Ashley bloosde toen Delilah haar zo uitbundig prees.

'Hoe voel je je nu?' vroeg Delilah. 'Opgelucht?'

Ashley knikte.

'Vannacht zul je goed slapen, meid, omdat je vandaag alleen maar goede dingen hebt gedaan. Je hebt je ouders gewroken. Je strekt hen tot eer.'

'Ik ben zo blij dat ik niet meer naar de rechtszaal hoef.'

Delilahs glimlach verdween. 'Ik weet dat je niet meer terug wilt en dit allemaal achter je wilt laten, maar ik heb je bij iedere zitting nodig totdat het proces achter de rug is.'

Ashley keek haar verslagen aan. Delilah keek haar recht in de ogen. Toen ze sprak, was dat op resolute toon.

'Dat ben je aan je ouders verplicht. Jij bent degene die ervoor moet zorgen dat hun moordenaar zijn straf niet ontloopt. Jij zit daar namens Norman en Terri Spencer en Tanya Jones. Het is van het grootste belang dat de jury je iedere dag ziet. Ze moeten ervan doordrongen zijn dat jij op hen let en hun verantwoordelijk houdt voor de uitkomst van het proces.'

'Goed dan.'

Delilah kneep Ashley zachtjes in haar schouders. 'Over een tijdje kun je uitrusten, maar je moet nu nog even volhouden en ervoor zorgen dat Joshua Maxfield nooit meer rust vindt.'