Interview met Nadine

Nadine woont in Nederland met haar twee half Spaanse dochters. Toen ze onbedoeld zwanger werd van de eerste, besloot ze na veel gepieker het kindje te houden. Maar als ze alles van tevoren geweten had…
‘Eigenlijk wilde ik helemaal geen kinderen. Maar op een gegeven moment, ik woonde toen in Spanje, leerde ik een man kennen waar ik iets seksueels mee kreeg. Hij wilde geen condooms gebruiken, ook niet als ik vruchtbaar was. Tegen mijn zin. Het heeft iets onvrijwilligs als een man je zwanger maakt terwijl je dat niet wilt. Hij wilde in die tijd graag kinderen. En de pil verdroeg ik heel slecht, ik heb wel tien verschillende geprobeerd. Ik wist meteen dat ik zwanger was. Ik was vanaf het begin misselijk, elke dag tijdens mijn zwangerschap. Dat ik in verwachting was, overviel me behoorlijk. Ik dacht: moet ik dat ook nog doen. We woonden heel afgelegen, boven op een berg, zonder enig comfort. Al die geiten, al die viezigheid. Wat heb je te bieden aan zo’n kind? Hij dronk veel en als hij dronk, was hij agressief. Ik voelde wel dat het geen toekomst had met ons. Hij zei ook: “Je blijft alleen maar bij me vanwege het kind,” en dat was ook zo. Terwijl hij dus eerst wilde dat ik zwanger werd, begon hij toen ik het eenmaal was steeds over abortus. Soms wel vijf keer op een dag, elke dag. Omdat we toch niet bij elkaar pasten, omdat ik geen eten kon koken, omdat ik hem toch maar de schuld van alles zou geven.“Je kunt het nu nog weg laten halen,” zei hij dan. Hij vond dat ik maar van een grote hoogte moest springen. Dat heb ik ook een paar keer gedaan, maar het vruchtje is blijven zitten. Maar om het nou echt te laten aborteren, dat wilde ik eigenlijk ook niet. Abortus had daar zo gekund. Toen ik zwanger bleek te zijn, zei de vroedvrouw:“Moeten we je feliciteren of laat je het weghalen?” Ik wist ook dat je een abortus kreeg als je van een bepaalde boon die daar groeide, thee zette. Dat heb ik toch niet gedaan. Abortus als voorbehoedmiddel vind ik niks. Toch heb ik wel zo’n tweeëneenhalve maand getwijfeld. Op dezelfde dag dat ik de echo liet maken, zag ik ook een billboard van een anti-abortuscampagne, waarop je precies kon zien hoe het vruchtje er in allerlei stadia uitzag. Dat heeft wel veel indruk gemaakt. Eigenlijk heeft dat de doorslag gegeven. Toen heb ik besloten het te houden en heb ik ook nog wel wat van de zwangerschap kunnen genieten. Op een bepaald moment zat ik zo tevreden met mijn handen op mijn buik dat iemand zei: “Je zit erbij alsof je het al op schoot hebt.” Maar zijn agressie bleef. Hij zoop van alles door elkaar heen en dan was hij zo schompes dronken. En dan beweren dat je auto kunt rijden. En ook al was ik hoogzwanger, hij liet me rustig alle boodschappen de berg op tillen. Van hem moest ik alles gewoon kunnen doen. Later hebben we wel een ezel gekocht, maar dat was een kreng. Toen ik zes maanden zwanger was, heeft mijn man mij van de berg gegooid. Over een muurtje, een paar meter naar beneden. Omdat hij niet wilde dat ik daar zou bevallen. Ik moest maar weggaan. Toen heb ik wel spijt gehad dat ik niet voor abortus had gekozen. Het is toch verschrikkelijk dat hij zelfs een zwangere vrouw agressief behandelde. Maar toen was ik zes maanden zwanger en kon het niet meer. Ik ben naar Nederland vertrokken en heb daar mijn kind gekregen. Een prachtig meisje, een wolk van een baby.
Toen het kind vijf weken was, kwam hij naar Nederland. Hij zei dat het hem speet en vroeg of ik met hem terugging. Ik had wel heimwee naar het leven in Spanje. En je hoopt dat het zal verbeteren. Als hij een tijdje niet dronk, ging het ook wel beter. Als hij niet gedronken had, kon ik onwijs met hem lachen en dan was hij ook wel heel lief. Ik heb toen mijn boot verkocht, een huis in Spanje gekocht, en ben toch weer met hem verder gegaan. Ik kreeg niet echt vat op die man. Eerst dacht ik dat ik hem niet begreep door de taal, maar toen ik Spaans sprak, begreep ik hem nóg niet. Op een bepaald moment dropte hij mij bij zijn moeder, hij nam geen tijd om de auto af te laden, ik had niet eens luiers bij me. En toen heeft hij die auto in de prak gereden, en er van alles aan vernield. Het was nota bene mijn auto. Dan denk je: Heeft zo iemand helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel? Wat een klootzak. Je zakt door de grond, wat moet je met zo’n vent. Toen dacht ik wel: Ik heb iets niet goed gedaan. Waarom ik bij hem gebleven ben? Ik noem het een relatieverslaving. Je weet dat het nergens toe leidt en toch blijf je. Ik gaf nog borstvoeding en ik had niet verwacht dat ik meteen weer zwanger zou worden. Maar dat werd ik dus wel. Ik heb de tweede keer geen abortus overwogen. Zelf kom ik uit een gezin van tien kinderen, en het leek me goed als mijn dochter een zussie zou krijgen. Nou, dat is ook heel anders uitgepakt. Als ze iemand haat, dan is het haar zus.
Dus had ik twee kinderen, maar met hem erbij in feite drie. En ik moest alles alleen doen. Soms zeulde ik met twee kinderen en de boodschappen voor een week de berg op. En je moest twee keer per dag warm eten klaar hebben. Dat is ook een verplichting voor een vrouw! Dan dacht ik weleens: waarom ben ik nooit getrouwd met een keurige jongen? Ik heb heus wel aanzoeken gehad. Ik had veel contact met vrouwen in de omgeving. Die zeiden dan wel: “Dat je nog bij hem blijft.” Waarom je daar zo in blijft hangen dat je je los moet rukken, begrijp ik zelf niet. Ik begon hem terug te schoppen. Ik had wel een bijl willen pakken om zijn kop eraf te hakken. Het is toch vreselijk als je met iemand woont die je het liefste dood zou willen hebben. En hij was bang dat ik gif in zijn eten zou doen. Ik moest alles eerst zelf eten. Ik had bij hem willen blijven tot de kinderen een jaar of zeven waren. Ik was bang dat ze zouden denken dat het hun schuld was dat we daar weggingen. Maar zo lang heb ik het niet volgehouden. Ze waren tweeëneenhalf en vier jaar toen ik definitief terugging naar Nederland. Dat is een heel goede zet geweest. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. En nu voed ik mijn kinderen dus alleen op. De term alleenstaande ouder vind ik verschrikkelijk. Dat heeft zo’n negatieve klank. Ik ben een zelfstandige ouder. En daar heb ik mijn handen vol aan, ik heb geen kans om te werken. Mijn dochters zijn allebei erg moeilijk. De jongste was een enorme huilbaby. Ze bleef maar blèren, iedere nacht wel drie of vier keer. Ze hebben allebei van die buien: “Als dit nu niet gebeurt, gooi ik dat stuk,” en dat doen ze dan ook. Bovendien zijn ze allebei motorisch onhandig, dus er breekt elke dag wel wat. We zijn altijd op rommelmarkten op zoek naar nieuwe kopjes. Bij mijn jongste dochter is het syndroom van Asperger gediagnosticeerd. De oudste heeft daar trekken van. Maar dat heeft ook lang geduurd voordat dat werd vastgesteld. Ze laten je maar stikken.“Het is de scheiding, die is nog niet verwerkt. Vooral door de moeder niet,” stond in het rapport. Alsof het alleen aan mij lag. Maar wat noem je afwijkend? De jongste luisterde voor geen meter. Ze zitten allebei op een speciale school en ik loop allerlei artsen en therapeuten af. Normale kinderen regelen hun sociale contacten zelf. Bij hen moet ík dat allemaal doen. Een kind van negen dat haar veters nog niet kan strikken. Je moet echt vechten voor ruimte, anders kom je niet meer aan jezelf toe. Ze gaan weleens een weekendje naar een pleeggezin, maar ik wil ze toch zelf opvoeden. Daar moet ik me helemaal op richten. Ik ben een tijd heel erg depressief geweest. Ik heb wel overwogen om met een bootje de koude wateren van Groenland op te zoeken. Toen ben ik antidepressiva gaan slikken. Als je er alleen voor staat, heb je ook niet iemand om de problemen mee te relativeren. En geen hulp. Toen ik op een bepaald moment veertig graden koorts had, verwachtten ze op school toch van me dat ik voor een gesprekje kwam. Dat soort dingen. Vooral met de jongste denk ik weleens: waar ben ik aan begonnen? Maar als ik ze niet gehad had, had ik misschien wel aids opgelopen in een of ander avontuur. Kinderen dwingen je tot een regelmatig leven, met maaltijden op tijd, en de was klaar. En ze houden mannen uit mijn buurt. In die zin beschermen ze me wel. Maar als ik geweten had dat het allemaal zo zwaar zou zijn, was ik voor abortus gegaan en was ik kinderloos gebleven. Vrouwen die er bewust voor kiezen om het alleen te doen, kan ik niet begrijpen.’