Inleiding

Bij de gedachte aan een boek over abortus begon ik haast te griezelen. Wat een vreselijk thema! Geen boek voor op de salontafel. Niks leuks aan, eigenlijk. ‘Geen gezellig onderwerp,’zei mijn moeder diplomatiek toen ze het hoorde. Waarom het dan toch geschreven moet worden? Toen ik vijfentwintig was, onderging ik een abortus en daarmee heeft het onderwerp zich blijvend in mijn leven genesteld. Het is niet zo dat ik dagelijks ernstig lijd onder die beslissing van toen. Maar ze is er wel en ze wil aandacht. Beslissingen die over leven en dood gaan, vragen er blijkbaar stelselmatig om getoetst te worden. Zou het met het ouder worden te maken hebben dat ik er nu behoefte aan heb om de bezem eens flink door mijn leven te halen? Om oude spinnenwebben bloot te stellen aan de ragebol, donkere hoekjes uit te soppen, half vergane herinneringen tegen het licht te houden. Overal de zon bij te laten komen. En nog eens te kijken waarom het allemaal gegaan is zoals het ging.

Wanneer ik een herkansing kreeg, zou ik afzien van abortus. Niet dat ik geen begrip heb voor mijn motieven van toen, maar ik ben sindsdien anders aan gaan kijken tegen de beëindiging van een menselijk leven in wording. En bovendien zou ik dan een kind gehad hebben. Een kind dat er nu niet is. Is het niet een wrange speling van het lot dat ik ooit zwanger was zonder het te willen en dat ik het – toen ik het uiteindelijk wél wilde – niet meer werd?

Natuurlijk is het onderwerp daarom extra beladen geworden. Die paar weken zwangerschap die ik heb doorgemaakt, zijn meteen mijn enige ervaringen met de magie van het in verwachting zijn. Herinneringen die ik koester, zoals ook vrouwen met voldragen zwangerschappen dat doen. Eigenlijk ben ik door die zwangerschap toch een beetje moeder geworden, al is het van een nooit geboren kind.

Maar ik schrijf dit boek niet alleen voor mezelf. Nog dagelijks zijn er vrouwen die voor de keuze komen te staan om hun zwangerschap voort te zetten of om hem af te breken. Als ik voor iemand op dat glibberige pad een ervaren loodsvrouw zou kunnen zijn, gráág. Misschien kun je iets aan mijn ervaringen hebben, niet alleen op korte, maar ook op langere termijn. Het is bekend dat moederschap een leven lang duurt. Maar ook het bijna-moeder-worden gaat niet over. In dit boek staat informatie waarmee je tot een meer overwogen keuze kunt komen, samen met de persoonlijke geschiedenissen van een aantal vrouwen dat meestal wel, maar soms ook niet voor abortus koos, die je kunt laten meewegen bij je besluit.

En dan zijn er nog de vele vrouwen die net als ik ooit overgingen tot abortus en die beslissing met zich meedragen, in positieve of negatieve zin. Zij kennen de twijfels, de schuldgevoelens, de spijt, of misschien juist de opluchting of de tevredenheid over je wijsheid van toen. Maar nog vaker een smeltkroes van ambivalente gevoelens. Want laten we eerlijk zijn: niemand doet een abortus zomaar. Het kan juist een teken van moederliefde zijn om je kind een beroerde start te besparen. Maar ik denk dat er voor iedereen die nadenkt over de waarde van het leven een moment komt om je keuze te heroverwegen. Al is het alleen maar om de verdrietige gevoelens die er voor de meeste vrouwen toch wel bij horen, te verwerken.

Al schrijvend ben ik er steeds meer achter gekomen dat abortus een erg slechte oplossing is voor een probleem dat je uiteindelijk zelf veroorzaakt hebt door dat sperma toe te laten (behalve in de zeer zeldzame gevallen dat een vrouw na een verkrachting zwanger werd). Dit boek is ten dele een anti-abortusboek geworden. Maar schrik niet, ik wil niemand veroordelen en dat ga ik ook niet doen. Ik vind nog steeds dat vrouwen zelf moeten kunnen beslissen, en dat ze daartoe volledige en eerlijke informatie moeten krijgen. Ik vind ook dat vrouwen die wel tot abortus besloten, zich niet levenslang moeten kwellen om wat zij hebben gedaan. Je mag best compassie met jezelf en met elkaar hebben. Maar een gewetensonderzoek kan zeker geen kwaad. En als je daarna nog steeds vóór abortus bent, dan weet je meteen wat zekerder waarom. Ik denk dat ik in dit boek veel verschillende aspecten belicht. Dat geeft herkenning, identificatie. Zet de doos met tissues maar vast klaar.