De rol van de man

De man kan een besluit nemen of hij wel of niet vader wil worden. Voor dat besluit kan hij zelf verantwoordelijkheid nemen en die verantwoordelijkheid kan hij tot uitdrukking brengen door de vrouw bijvoorbeeld financieel te steunen of het kindje zijn naam te geven. Hij heeft er echter geen invloed op of de vrouw zijn wens zal respecteren. Het is haar lichaam. Dit geeft een zekere ongelijkheid en machteloosheid waar sommige mannen het moeilijk mee hebben. Op het moment dat ze – misschien wel in goed vertrouwen dat de vrouw de pil slikte – hun sperma hebben ‘afgestaan’, hebben ze er verder geen zeggenschap meer over. Ze kunnen vader worden zonder het te willen, ja, zelfs zonder het te weten. Ze kunnen ook beroofd worden van het vaderschap, omdat de vrouw de zwangerschap wil afbreken. Maar ook wanneer man en vrouw er openlijk over spreken, kan een verschil in opvattingen de relatie behoorlijk onder druk zetten. Wanneer de vrouw het kindje wel wil, maar de man niets voor (nog) een zwangerschap voelt, staat de vrouw behoorlijk onder druk om het kind dan toch maar te laten aborteren, uit liefde voor haar man. Brigitte Pasteels schrijft in Tranen in mijn buik: ‘Ik zou ons kind laten aborteren, om onze relatie een nieuwe kans te geven en om Evert de kans te geven te groeien naar het vaderschap. Een nieuwe start. Later zou er een “nieuw” kind komen, een bewust gekozen kind.’ Een andere vrouw schrijft in een webgroep: ‘Wat was het een koude douche toen mijn vriend mij voor de keuze stelde: hij of het vierde kind. Op de echo kon ik mijn kleine jongetje al helemaal zien… mijn beslissing was toen snel genomen. Mijn man is vertrokken, en na een week teruggekomen. We zijn nu heel gelukkig met zijn zessen en papa is enorm dol op zijn vierde zoon.’
Sommige vrouwen hebben door de bezwaren van hun partner het gevoel dat zij zich de abortus hebben laten opdringen. Dat ze slachtoffer zijn van zijn beslissing. Het is belangrijk dat ze erachter komen dat zij toch echt zelf het besluit hebben genomen om de mening van hun man te laten prevaleren boven hun eigen wens om het kind wel te krijgen.
Brigitte Pasteels schrijft daarover: ‘Ik zie nu in dat ik de uiteindelijke beslissing heb genomen een abortus te laten uitvoeren, en dat ik daar dus de verantwoordelijkheid voor moet dragen. Ik mag niet in de slachtofferrol kruipen en de abortus zien als een opoffering.’