29

‘Mam, waar had ik op kerstavond crème fraîche moeten kopen… zelfs al had ik je sms’je wel gehad?’

‘Crème fraîche?’ herhaalt mijn vader als hij de keuken binnenkomt en van mij naar mijn moeder kijkt. ‘Waar heb je in godsnaam crème fraîche voor nodig, Meg? Er staat een batterij aan melkproducten in de grote koelkast.’

‘Dat weet ik, maar…’ Mijn moeder fronst naar het blad met zoete pasteitjes op de tafel en duwt de hand van Chris weg. Die is cadeautjes aan het inpakken, maar probeert er nu stiekem eentje te pakken, terwijl Karen erom moet lachen. ‘Ik moet ook de toetjes nog maken en… maar vermoedelijk heb je gelijk. Het lukt zo ook wel.’

Mijn vader slaat zijn ogen ten hemel en zegt blij ‘Aha!’ als hij zijn bril op de tafel ziet liggen. Hij pakt hem op en loopt doelbewust weer de keuken uit.

‘Ik blijf maar je oude nieuwe telefoonnummer gebruiken, Molly, zo irritant,’ zucht mijn moeder. ‘Ken ik het, moet ik het weer afleren.’

‘Sorry.’ Ik probeer mijn stem kalm te houden, net te doen alsof ik een tijdschrift aan het lezen ben. Ik kijk niet naar Dan. ‘Ik heb hem niet expres verloren.’

‘Je zou denken dat iemand die telefoon wel had afgegeven, hè?’ zegt mijn moeder dan, ‘vooral omdat je iedereen op dat dwaze feestje kende. Maar ik begrijp nog steeds niet waarom je het nummer moest wijzigen.’

‘Dat is om je tegen identiteitsfraude te beschermen,’ zeg ik vaag.

‘Echt waar?’ vraagt mijn moeder gefascineerd. ‘Kunnen ze je sim al kopiëren met alleen je telefoon? Nou, dat is afschuwelijk. Het is Kerstmis, lieve hemel nog aan toe.’

‘Wat heeft dat er nou mee te maken?’ Chris, die net bezig is om een stukje plakband af te bijten, kijkt op. Het stukje klapt onmiddellijk dubbel en plakt aan zijn vingers.

‘Was je dronken?’ vraagt mijn moeder fronsend. ‘Heb je hem daarom verloren? Je weet dat dat niet goed voor je eierstokken is.’

Ja, hoor… want die staan boven aan mijn lijstje met kopzorgen. ‘Nee, mam,’ zeg ik kortaf, terwijl ik zenuwachtig even naar Dan kijk, die geconcentreerd een kerstcatalogus door zit te bladeren. ‘Ik was niet dronken.’

‘Dat is een behoorlijk katterige beschuldiging, mam,’ zegt Chris luchtig. ‘Heb je hem door?’

Alleen ik merk dat Dan opstaat en de keuken uitloopt. Bezorgd kijk ik weer naar mijn tijdschrift. Moet ik achter hem aan gaan of hem juist met rust laten?

‘Chris,’ onderbreekt Karen hem, en ze pakt hem het plakband af. ‘Als je nog meer plakband op dat pakje doet, heeft Oscar een ijzerzaag nodig.’

‘En je blijft ervan af als ik de taart uit de garage ga halen.’ Mijn moeder wijst streng naar Chris, terwijl ze bij de zoete pasteitjes vandaan loopt.

‘De droom van iedere man,’ peinst Chris. ‘Zijn vrouw in het ene oor, zijn moeder in het andere.’

‘Is er iets, Moll?’ merkt Karen op, terwijl ze afmeet hoeveel inpakpapier ze nodig heeft. ‘Je bent stil vanavond.’

‘Gewoon moe.’ Ik probeer te glimlachen. Chris pakt een zoet pasteitje en propt het helemaal in zijn mond.

‘Waarschijnlijk afgepeigerd van al dat kindjes maken met Dan,’ plaagt Karen.

Chris kijkt haar ontzet aan. ‘Hé, zeg!’ zegt hij met een mond vol pasteikruimels. ‘Je hebt het over mijn zus. Zulke dingen wil ik niet horen.’

‘Dat ze seks hebben, bedoel je?’ vraagt Karen onschuldig.

‘Ik meen het, hou erover op,’ dringt Chris aan, maar Karen lacht alleen maar.

Hij hoeft zich geen zorgen te maken. Ik heb al twee weken lang amper een zoen op mijn wang van Dan gehad, laat staan dat er iets anders is gebeurd. Voor een buitenstaander lijkt er misschien niets aan de hand, maar achter gesloten deuren… als ik naast hem ga zitten, voel ik dat hij opzijschuift. Als ik opzettelijk dichterbij schuif, zelfs vrijmoedig zijn arm pak en die om me heen leg, blijft die daar gewoon slap liggen en even later haalt hij hem weer weg. Afgelopen zondagavond, het weekend voor de kerst, wanneer we normaal gesproken naar vrienden gaan, bleven we thuis omdat Dan niemand wilde zien. Ik heb stilletjes wat cadeautjes ingepakt, terwijl hij zwijgend languit op de bank enkele films achter elkaar heeft gekeken. Tijdens de laatste kroop ik naar hem toe en ging ik bij hem op de grond zitten. Dichterbij komen lukte niet. Het idee van seks is belachelijk, we kunnen elkaars hand niet eens vasthouden.

‘Heb je de hele volgende week vrij, Moll? Wanneer moet je weer aan het werk?’ vraagt Karen, die een feeënstokje voor Lily begint in te pakken.

‘Dat weet ik nog niet,’ zeg ik; ik probeer luchtig en vrolijk te klinken, terwijl ik het toverstokje wel van haar af zou willen pakken om ermee te zwaaien en alles met wat hocus pocus weer goed te maken. ‘Alles is op dit moment wat onzeker.’

Nog steeds kauwend fronst Chris zijn wenkbrauwen. ‘Wat bedoel je?’

Ze kijken me allebei nieuwsgierig aan, terwijl mijn moeder wankelend onder een enorme kersttaart weer binnenkomt. Ze zet hem met zo’n klap neer dat ik bijna verwacht dat hij door de tafel zal zakken. ‘O Chris!’ vaart ze tegen hem uit als ze naar de pasteitjes kijkt. ‘Ik zei nog zo dat je niet…’

‘Mam, hou je mond!’ beveelt Chris. ‘Waar heb je het over? Hoe kan je baan nu onzeker zijn?’

‘Eerlijk gezegd heb ik ontslag genomen,’ biecht ik op.

‘Wát?’ roepen ze in koor.

‘Nou ja, ik heb formeel ontslag gekregen.’

‘Mark!’ roept mijn moeder.

‘Waarom heb je er niets over gezegd?’ roept Chris uit.

Mijn vader komt binnen met het kruiswoordraadsel en een pen nog in zijn hand. ‘Wist jij daarvan?’ Mijn moeder knikt beschuldigend naar me, alsof het zijn fout is.

‘Ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.’ Hij loopt naar de bank, gaat op de armleuning zitten en zegt kalm: ‘Voor de draad ermee, Molly Malone.’

‘Er valt niets te vertellen,’ mompel ik, terwijl ze allemaal op een uitleg van mij wachten. Ik zie nu dat Dan zwijgend in de deuropening is verschenen, zijn handen in zijn zakken terwijl hij me strak aankijkt. ‘Ze hadden ons gewaarschuwd dat het waarschijnlijk zou gebeuren en dat was ook zo. Ik heb vrijwillig ontslag genomen, ik had nog wat vakantiedagen te goed, dus…’ Ik haal mijn schouders op en probeer opgewekt te glimlachen.

‘Maar dat had je niet vrijwillig moeten doen, Moll,’ zegt Karen bezorgd. ‘Je had moeten blijven. Trouwens, je probeert zwanger te worden, dan had je meteen op zwangerschapsverlof kunnen gaan en hadden ze je niet kunnen ontslaan.’

O, Karen, hou toch je mond. Alsjeblieft.

‘Heb je al een brief van ze gehad?’ gaat ze door. ‘Tot ze je geschre ven hebben en jij daarop hebt gereageerd, is het wettelijk niet bindend en zou je nog van gedachte kunnen veranderen. Heb je dat al gedaan?’ Ze kijkt me bezorgd aan.

‘Dat is allemaal gebeurd. Ik ben er weg.’

Ik denk weer aan mijn gesprek met Antony.

‘Dus dat is het? Jij belt me op en zegt gewoon dat je opstapt?’ had hij nors gezegd. ‘Geld kun je wel vergeten als je ontslag neemt, dat weet je?’

‘Je had me kunnen ontslaan voor wat er gisteravond is gebeurd, Antony. Dat weten we allebei.’

Hij sprak me niet tegen.

‘Formeel was het tijdens werktijd, iedereen was erbij. Je kunt me niet langer aanhouden en dat verwacht ik ook niet van je, dat is onredelijk.’

‘Wat mij betreft is het niet nodig om daar weer over te beginnen,’ zei hij bars. Toen volgde er een stilte, en hij zei: ‘Je hoeft dit echt niet te doen.’

Op dat moment zag ik Dan met afgezakte schouders langs de keukendeur lopen.

‘Jawel,’ had ik ferm gezegd. ‘Het moet.’

Hij had diep gezucht. ‘Goed dan… Molly, ik ben je een excuus schuldig. Ik vergat te vertellen dat je opzegtermijn maandag is ingegaan, toen je me vertelde dat je het aanbod aannam om vrijwillig ontslag te nemen, wat ik – dat herinner je je vast nog wel – heb aanvaard.’

‘Wat?’ had ik totaal verbijsterd gevraagd.

Hij ploeterde voort. ‘Dat betekent dat je onmiddellijk kunt vertrekken met de vakantiedagen die je nog te goed hebt, en je krijgt natuurlijk een ontslaguitkering.’

Ik besefte eindelijk wat hij voor me deed. ‘Dank je, Antony,’ zei ik kalm. ‘Dat is heel aardig van je.’

‘We zullen je missen,’ had hij treurig gezegd.

Ik heb hem niet gezien toen ik alles terugbracht naar kantoor, terwijl Dan op het parkeerterrein bleef wachten. Toen ik door de gang naar de afdeling personeelszaken liep, had ik net genoeg tijd om Pearce een sms’je te sturen. Idioot natuurlijk, maar ik moest hem vertellen hoe ontzettend het me speet allemaal.

Hij sms’te onmiddellijk terug.

‘Het is definitief. Over en uit,’ hou ik vol en Karen slaakt een diepe zucht. ‘Ik wou dat je iets had gezegd, dan had ik een van mijn vriendinnen kunnen vragen je te helpen met advies.’

‘Dat is heel aardig van je, maar als het nodig was geweest, had ik het Joss kunnen vragen. Die is goed op de hoogte wat dat soort zaken betreft.’

‘Wat zei zij er dan over?’ vraagt mijn moeder.

Niets. Ik heb het haar niet verteld. Ze zou lont hebben geroken. Ze heeft me fantastisch geholpen toen ik bang was dat Leo zou komen opdagen om mijn leven te ruïneren, door te bellen om te zien of ik oké was, te luisteren naar mijn paniek, mijn opgetogenheid te delen toen hij de handdoek in de ring gooide… Ze kan wel even zonder mij, dat verdient ze. Bec en zij zijn momenteel in de ban van de liefde. Ieder op hun eigen manier besteden ze zoveel tijd aan de zorg voor anderen dat ze het verdienen zelf een keer onbekommerd te genieten. En wat zou ze trouwens kunnen doen? De enigen die dit kunnen oplossen zijn Dan en ik. Niemand anders.

Hij en ik kijken elkaar heel even aan, dan wendt hij zijn blik weer af. ‘Ik wil gewoon verder,’ zeg ik naar waarheid tegen mijn familie. ‘Helemaal opnieuw beginnen. Ik vind wel een andere baan. Wie weet… misschien wel iets heel anders!’

‘Niets gebeurt zonder reden,’ glimlacht mijn moeder vriendelijk.

Ja, hoor… je slaapt één keertje met je ex, vervolgens vertelt je dokter dat op een feestje tegen je man. Dat is de reden, mam. Als Dan er niet was geweest had ik dokter Hubbard laten royeren.

‘Nou, je blijft er opmerkelijk kalm onder,’ zegt Chris. ‘Dan,’ hij kijkt naar de deur, ‘jouw bedrijf is toch wel solide, hè?’

‘Volgens mij wel,’ zegt Dan vlak. ‘Dat weet je nooit zeker, maar we redden het wel.’

Bij dat ‘we’ springt hoopvol mijn hart op. Of bedoelt hij daarmee het bedrijf?

Mijn moeder glimlacht naar hem. ‘Natuurlijk redden jullie het!’

De honden blaffen en krabbelen overeind als de deurbel gaat.

‘Daar zul je Stu en Maria hebben!’ zegt mijn moeder. ‘Ik denk,’ voegt ze er ferm aan toe, terwijl ze mijn hand pakt en erin knijpt,

‘dat we ervoor moeten zorgen dat het de leukste kerst ooit wordt, hè? Dan, wil jij opendoen? Ik ga snel even naar de wc.’

Hij verdwijnt gehoorzaam, juist als twee kleine, heel opgewonden mensjes in pyjama in de deuropening verschijnen. ‘Lily kan niet slapen,’ legt Oscar behulpzaam uit. Chris staat op en zegt: ‘Is dat zo? Alleen Lily zeker, hè? Kom mee, jullie twee. Ja, mama komt heus ook.’ De stoel van Karen schuift naar achteren, de honden blaffen nog steeds uitgelaten en in de gang hoor ik enthousiaste begroetingen.

Alleen mijn vader is er nog en hij kijkt me bezorgd aan.

‘Molly…’ begint hij.

‘Niet doen, pap.’ Ik sta snel op. Ik wil niet gedwongen worden om mijn belofte aan Dan te breken. ‘Niet nu, alstublieft.’ En voor hij de kans krijgt om nog iets te zeggen, loop ik vlug de keuken uit.