14

Maar allejezus, ik doe nu precies wat hij wil dat ik doe. Ik denk aan hem – aan wat hij me te vertellen zou kunnen hebben – als ik weer thuiskom, gierend over de oprit rij en met een schok tot stilstand kom. Dan stap ik uit en storm het lege huis in.

Dat was ik vergeten. Dat hij alles zo goed kan verdraaien. Vraag Leo bijvoorbeeld op de man af of er iets is tussen hem en Cara, het nieuwe meisje op het werk, over wie hij maar blijft praten, en hij schiet in de lach en zegt ‘natuurlijk niet’. Hij zal zeggen dat ze na haar verhuizing uit Cambridge gewoon eenzaam is, dat ze haar vriendje mist… eerlijk waar. Mag je niet gewoon aardig doen tegen een nieuwe collega zonder ervoor op je donder te krijgen?

Hij heeft me niets te vertellen, hij bluft. Hij wil me alleen maar zien, meer niet, om mijn weerstand te breken.

Ik loop resoluut de keuken in, ruk een keukenkastje open en pak een beker. Ik vul de waterkoker en leun tegen het fornuis, terwijl ik wacht tot het water kookt.

Iets wat hij me lang geleden al had moeten vertellen? Iets wat hij me woensdag heeft verteld?

Hij vergeet dat vier jaar voor een relatie behoorlijk lang is. Als het zo essentieel, zo belangrijk is, dan had ik het al geweten.

Ik loop naar de koelkast en pak de melk.

Waarom doet hij dit trouwens? Ik ben niet zo naïef om te denken dat twee mensen die samen een relatie hebben gehad en zeer goede redenen hadden om uit elkaar te gegaan, zo weer samen verder kunnen, alsof er in de tussenliggende jaren niets is gebeurd. Dat is echt onzin. Ik ben niet meer degene die ik was toen ik hem voor het eerst ontmoette en woensdag was ik zo dronken dat ik me het grootste deel van de nacht niet eens herinner. Daar is niets romantisch aan, het is gewoon walgelijk. Hij is duidelijk niet zo gelukkig met Helen als hij beweerde, maar wat zijn reden ook mag zijn om te denken dat wij weer iets zouden moeten beginnen – verveling, de overtuiging dat hij weer iets voor me voelt, of simpelweg de kans op gemakkelijke, buitenechtelijke seks – hij kan het vergeten.

Dat ik hem heb geloofd. Ik geloofde echt dat hij me kwam opzoeken omdat hij zich zorgen maakte… nou, híj is in elk geval niet veranderd. Hoe stom moet ik zijn om daar weer aan te beginnen, zelfs als ik niet gelukkig getrouwd zou zijn geweest – en dat ben ik wel.

Ik schenk melk in de beker, maar giet te snel en het gutst over de rand. Met opeengeklemde kaken pak ik een vaatdoek, veeg de melk vlug op en gooi het doekje in de gootsteen. Het hete water in de waterkoker borrelt steeds luider tot het apparaat zichzelf met een klik uitschakelt. Me iets belangrijks vertellen… ja, hoor. Belangrijk zou zijn… te ontdekken dat hij bij zijn geboorte was geadopteerd en bij de opsporing van zijn biologische familie merkt dat Dan zijn verloren gewaande broer is. En dat waag ik ernstig te betwijfelen. Of misschien wil hij bekennen dat hij een bank heeft beroofd toen we samenwoonden en dat de sleutel tot honderden verstopte miljoenen in een medaillon zit dat hij me heeft gegeven.

Maar stel dat het om een ziekte of zo ging, iets wat hij kon doorgeven, maar waarover hij heeft gezwegen? Daar geloof ik ook niets van. Je kunt van alles over Leo zeggen, maar zoiets zou hij me niet aandoen.

Ik zet de waterkoker weer neer en pak een lepeltje. Hoewel het natuurlijk het toppunt van ironie zou zijn om telkens een zwangerschap uit te stellen en dan blijkt dat ik ze niet kan krijgen, omdat ik chlamydia of zo van Leo heb gekregen en onvruchtbaar ben geworden.

Ik blijf een moment staan. Dat zou het toch niet zijn, de ware reden waarom hij woensdag naar het hotel kwam? Vast niet.

Ik pak bijna de telefoon om hem te bellen…

Nee! Dat is precies wat hij wil! Zelfs al heb ik iets opgelopen, ik word donderdag getest. Dan zal ik het weten. Ik hoef hem echt niet te bellen.

Mijn besluit staat vast. Ik pak mijn beker thee, breek een stukje af van het peperkoekmannetje dat ik bij Starbucks voor Dan heb gekocht en loop ermee naar mijn kantoor boven. Ik ga Leo op Facebook blokkeren. Dan kan hij me tenminste niet meer mailen.

Dat gaat feitelijk heel gemakkelijk, zelfs voor iemand als ik die wel vaak zit te computeren, maar niet bepaald technisch begaafd is. Godzijdank heeft Dan gezegd dat ik mijn e-mailadres niet op mijn profiel moet zetten en hij heeft ervoor gezorgd dat ik het van het begin af aan heb beschermd. Na enig geklik staat inderdaad in mijn instellingen dat ik Leo Williams heb geblokkeerd, en als Dan het zou zien – wat trouwens niet zal gebeuren, hij heeft zelfs nooit willen weten hoe Leo eruitziet – zou hij er vast geen problemen mee hebben dat ik een ex heb geblokkeerd. Absoluut niet.

In elk geval kan Leo me nu niet meer e-mailen. Mooi. Het verbaast me dat ik me daar zo opgelucht over voel. Vervolgens wis ik het logboek van mijn telefoon, en alle sms’jes, gewoon voor de zekerheid, hoewel het nooit bij Dan zou opkomen om door mijn telefoon te gaan, omdat hij me onvoorwaardelijk vertrouwt.

Ik voel me ineens vreselijk verdrietig als ik besef hoe ernstig ik dat vertrouwen heb geschaad. Ik moet me snel ergens anders op concentreren. Ik herinner me Becs webadres in mijn zak. Met trillende handen pak ik het papiertje, terwijl ik probeer te doen alsof Leo niet zijn vingerafdrukken overal op me heeft achtergelaten en ik nog steeds recht heb op Dans vertrouwen. Dat ik dat niet op een of andere manier heb gestolen van de man van wie ik het allermeest hou.

De datingsite ziet er feitelijk goed uit, met al scrollend enkele foto’s van normaal uitziende mannen en vrouwen. Ik klik op enkele mannen die ik wel wat voor Bec vind, en uit hun eigen beknopte informatie en wat hun vrienden over hen schrijven, begrijp ik waarom Bec denkt dat ze zich wil inschrijven. Dus klik ik op ‘voeg een vriendin toe’ en begin de details in te vullen.

Bec is… drieëndertig, hetero, geen kinderen, maar ja, ze wil ze beslist hebben, ze is verloskundige, woont in Brighton, christelijk, niet praktiserend. Lengte… hm. Gemiddeld, denk ik. Bouw? Ik zet wel ‘slank’ neer.

Oké: kies de eigenschappen die je vriendin het best beschrijven… Enthousiast over het leven, hopeloos romantisch en behoorlijk sexy. Perfect.

O… ik moet een foto van haar toevoegen. Dat heeft ze er niet bij gezegd.

Het duurt even, maar het lukt me ten slotte en dan moet ik haar vervolgens in een beperkt aantal tekens beschrijven.

Dat blijkt het moeilijkste te zijn. Wat ik wil zeggen is:

Stel je voor, je hebt een relatie met iemand die na zeven jaar besluit dat hij, hoewel je zijn ‘beste vriendin’ bent, toch niet met je wil trouwen. Een halfjaar later verlooft hij zich met iemand – van wie je beste vriendinnen je verzekerden dat het niets voorstelde en zo weer uit zou zijn – en hij verhuist naar Canada. Dan krijgt hij ook nog een kind (jouw grootste wens), in plaats van het fatsoen te hebben zich door een beer te laten opeten. Het minste wat hij had kunnen doen was van een mountainbike vallen en beide benen breken.

Omdat je verloskundige bent, ontmoet je door je werk niet veel mannen, behalve af en toe een dokter. Je probeerde het met een van hen, maar ontdekte dat hij ’s nachts op zijn duim zoog. Daar ging je bijna aan onderdoor.

Maar goed, Bec is een van mijn beste vriendinnen, ze is een van de aardigste, vriendelijkste en openhartigste mensen die je ooit zult ontmoeten, en de man op wie ze verliefd wordt, zal de gelukkigste mens ter wereld worden. Maar ik moet je waarschuwen: als je zo stom bent om haar pijn te doen, kom ik achter je aan en vermoord ik je. Of nog erger, ik stuur Joss op je af.

Hm. Misschien niet. Met dreigementen bereik je waarschijnlijk niets. Ik zit er zo’n veertig minuten op te ploeteren, omdat ik echt wil dat het profiel haar recht doet, en als ik eindelijk tevreden ben, upload ik het en op dat moment hoor ik beneden de voordeur.

‘Moll?’ schreeuwt Dan.

‘Ik ben boven!’ roep ik, en vlak daarop verschijnt hij in de deuropening. Dan herinner ik me dat Bec me heeft gevraagd om niemand iets over die datingsite te vertellen en haastig doe ik het scherm van mijn laptop naar beneden.

‘Hallo,’ zegt hij, en loopt naar mijn bureau om me een zoen te geven.

‘Heb je een leuke dag gehad?’ Ik kijk omhoog naar hem.

‘Het ging.’ Hij geeft me een zoen. ‘Wat ben je aan het doen? Aan het werk?’

‘Inderdaad – ik ben net klaar,’ zeg ik vlug, en ik doe de laptop helemaal dicht. ‘Wil je thee?’

‘Ja, graag.’ Hij volgt me naar beneden. ‘En jij? Heb je lekker met de meiden koffiegedronken?’

‘Ja, ik heb zelfs iets voor je gekocht,’ zeg ik. Ik geef hem het papieren zakje met het peperkoekmannetje.

‘Dank je,’ zegt hij blij. Hij tuurt erin. ‘O, wat is er met zijn benen gebeurd?’

‘Ze zijn er afgevallen.’

‘In je mond?’ Hij glimlacht. ‘Geeft niet.’ Hij neemt een hap. ‘En, wat had Joss nou?’ vraagt hij met een volle mond. ‘Wat was er zo dringend?’

‘Iets met haar werk,’ mompel ik vaag.

‘Wat was er dan? Gaat het goed met haar?’

‘Ja, prima.’

Mijn telefoon rinkelt boven. Verdomme, ik ben hem vergeten uit te zetten. Stel dat het Leo is? Ik wil vlug naar boven gaan, maar Dan pakt mijn arm vast.

‘Laat maar rinkelen,’ zegt hij niet onredelijk. ‘Ik wil nu even samen met jou zijn. Ze laten wel een boodschap achter als het belangrijk is.’

En daar ben ik juist bang voor.

Hier geniet ik normaal gesproken het meeste van, gezellig met Dan samen op de bank theedrinken met zijn arm om me heen, maar ik kan me niet ontspannen omdat ik maar zit te piekeren over wie er gebeld kan hebben.

‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Níét op je nagels bijten!’ zegt Dan, terwijl hij over mijn schouder strijkt.

Ik haal onmiddellijk mijn vinger uit mijn mond. Ik had niet eens in de gaten dat ik het deed.

‘Je hebt straks alleen nog maar afgekloven stompjes. Heb je niet geluncht?’

‘Ik heb een nagel gescheurd aan mijn trui,’ jok ik. ‘Ik ren even naar boven voor een vijltje.’

Maar als ik stilletje mijn kantoor binnenga om mijn telefoon te controleren, is het slechts een tamelijk bozig sms’je van mijn moeder, die me vraagt of ik haar alsjeblieft terug wil bellen om te laten weten dat ik het goed maak. En o… of ik zondag nog kom lunchen.

Dat heb ik haar donderdag toch al verteld? Ik sms ‘ja’ terug. Het positieve is dat er verder helemaal geen sms’jes en gemiste oproepen zijn, wat een hele opluchting is. Wat even later ook geldt voor de ontdekking op de wc dat ik ongesteld ben geworden. Godzijdank. Niet alleen heb ik een bonafide excuus om geen seks te hebben tot na de test, maar nog véél belangijker, de morning-afterpil werkt.

De situatie ziet er nu beter uit… ervan uitgaand dat ik geen herpes heb natuurlijk.

Maar als ik op weg naar beneden langs de studeerkamer kom, zie ik dat mijn BlackBerry een nieuw bericht heeft. Mijn moeder was duidelijk nog iets vergeten.

Maar het bericht is niet van haar.