7

Binnen was het donker en een sterke lucht van tabaksrook, alcohol en zweet drong zijn neus binnen toen hij naar de bar liep. De zaak heette Boulevard, maar werd nooit anders genoemd dan Búllan. Het was een van de weinige striptenten in de stad. De danseressen werden aangevoerd uit Canada, Scandinavië en zelfs uit de Baltische staten. Ze hadden een verblijfsvergunning voor een maand en gebruikten er elke minuut van.

Toen Erlendur de kroeg binnenkwam was er een vrouw van tegen de veertig aan het dansen. Op een podium kronkelde ze op de maat van de muziek rond een ijzeren paal. Boven haar hoofd hing een kleine discobal, die kleurige vlekken door de verduisterde zaal verspreidde. De vrouw had haar bh laten vallen en moest zich alleen nog van haar string ontdoen. Het was akelig duidelijk te zien dat ze de beste leeftijd voor een stripteasedanseres achter de rug had. Drie mannen zaten pal naast elkaar vlak voor het podium. Twee staarden naar haar omhoog; de derde had zijn hoofd op het podium gelegd en scheen in diepe slaap. Verspreid over de zaal zat een aantal mensen aan tafeltjes. Een man van een jaar of zestig zat tussen twee schaars geklede meisjes. Een ander had een heel dure fles champagne gekocht en pafte een sigaar weg, zijn arm om de schouders van een meisje geslagen. Hing de rijke patser uit.

De muziek stopte. De vrouw op de dansvloer raapte haar kledingstukken bij elkaar en liep helemaal naakt langs Erlendur de zaal uit, zonder hem een blik waardig te keuren.

‘Do you like girls?’ vroeg een blond meisje van naar schatting twintig jaar. Ze was ineens uit het donker tevoorschijn gekomen en liet zich naast Erlendur op een barkruk glijden. Haar kleding bestond slechts uit een bh, een slipje van minieme afmetingen en een doorzichtige omslagdoek, die haar schouders bedekte. Hij wist niet precies wat voor antwoord hij moest geven. Zei hij ja, dan kwam hij haar waarschijnlijk niet van haar af. Zei hij nee, dan zou ze dat wel eens verkeerd kunnen opvatten. Bovendien was zijn Engels niet zo goed.

‘I am police,’ zei hij. Het meisje bekeek hem met grote ogen, schoof bij hem vandaan en verdween even plotseling als ze opgedoken was.

‘Wat mag ik je aanbieden?’ vroeg de barman vanachter zijn toog. Hij had rood haar dat op de kruin dun begon te worden. Van de haarpieken in zijn nek had hij nog net een armzalig staartje kunnen maken. Hij droeg een kleurig hawaïhemd en had een gouden ketting om zijn hals. Voortdurend knikte hij met zijn hoofd.

‘Ben jij de eigenaar van deze zaak?’

‘Nee. Hoezo? Is er iets niet in orde?’

‘Waar is de eigenaar?’

‘Die is naar het westen, er even tussenuit.’

‘Wat bedoel je met “het westen”? Naar de Westfjorden?’

‘Nee, naar de Verenigde Staten. Wat is er aan de hand?’

‘Ik zoek een meisje.’

‘Daar hebben we er hier zat van. Zoek er maar een uit. Kan ik champagne voor je inschenken? We hebben een uitstekend merk.’

‘Het meisje waarnaar ik zoek is overleden.’

‘O. Foutje.’

‘Precies. Foutje. Maar ze is hier misschien wel geweest. Om te dansen of zo, weet ik veel. Ze was heel mager, ze had een bleke huid en dik, zwart haar, net tot aan haar schouders. Bruine ogen, hoog voorhoofd, kleine mond.’

‘Hé, wacht eens even. Wie ben jij eigenlijk? En waarom vertel je me dat allemaal?’

‘Ik ben van de politie.’

‘Ho ho ho,’ zei de barman. Hij klonk als een boer die zijn schapen bijeen drijft en liep achterwaarts bij de bar vandaan, fanatiek met zijn hoofd knikkend. ‘Waarom stel je aan míj vragen over een meisje dat dood is? Ik heb niks gedaan. Denk je soms dat ik haar vermoord heb?’

De muziek begon weer en het blonde meisje dat in het Engels tegen Erlendur was begonnen liep heupwiegend op de ijzeren paal af. Erlendur keek even naar haar en richtte zich toen weer tot de schapenboer.

‘Het enige wat ik wil weten is of ze hier bekend is. Verder niks. Ken je soms een jonge vrouw die aan die beschrijving voldoet?’

‘Was het een IJslandse?’

‘Waarschijnlijk wel.’

‘Wij werken hier uitsluitend met buitenlandse meisjes. Die IJslandse meiden, dat is één doffe ellende. Maar wacht eens, is dat het meisje dat in de dierentuin is gevonden?’

‘De dierentuin?’

‘Ja, je hebt toch wel eens van de dierentuin gehoord?’

‘Ze is op het kerkhof gevonden.’

‘O. Iemand vertelde me dat ze in de dierentuin is gevonden.’

‘Ik heb een foto van haar bij me,’ zei Erlendur en hij haalde een foto van het meisje tevoorschijn. Die was tegen de avond in het mortuarium gemaakt. Men had de make-up verwijderd: de lipstick, de oogschaduw, de rouge op haar wangen. Het gezicht was blauwig wit. De mond was een zwarte streep onder de neus; de zwarte wenkbrauwen leken als penseelstreekjes boven de ogen te zijn aangebracht.

‘Dat meisje ken ik niet,’ zei de barman. ‘Ze is hier nooit geweest, anders zou ik het echt nog wel weten. Was het een hoertje?’

‘Dat zou kunnen.’

‘Hoeren komen er hier niet in. Dat is niet goed voor de business, snap je wel?’

‘Die zouden de klanten van de danseressen afpikken, bedoel je?’

‘Precies. En al is het tough business hier, een hoerentent is het niet, helemaal niet.’

Het meisje op de dansvloer maakte haar bh los, maar dat scheen lastig te gaan. De man die met zijn hoofd op de dansvloer lag kwam bij zijn positieven en probeerde overeind te komen. Maar hij zakte door zijn benen en viel op de vloer. De kruk kwam achter hem aan. Zijn twee metgezellen besteedden er geen aandacht aan.

‘Bieden jullie escortdiensten aan?’ vroeg Erlendur en hij keek naar de bezoeker, die weer overeind krabbelde nadat het blondje haar bh had laten vallen.

‘Escortdiensten?’

‘Als ik een meisje wil, kan ik jullie dan bellen om me er een te bezorgen?’

De barman zweeg.

‘Met jullie zaken hier heb ik niks te maken,’ zei Erlendur. ‘Als jullie hoeren willen leveren, dan ga je je gang maar. Ik zit er niet mee.’

‘Maar wat wil je nou precies?’

‘Stel dat ik alleen thuis zit. Of ik zit in mijn vakantiehuisje. Of ik zit met mijn vrienden in een vissershut. Zouden jullie me dan meisjes kunnen sturen?’

‘In theorie is alles mogelijk.’

‘Hebben jullie contact met bepaalde vakantiehuisjes?’

‘Ho ho ho,’ klonk het weer en de barman liep opnieuw achterwaarts bij Erlendur vandaan. ‘Van dat soort huisjes weet ik niks af. Al zouden jullie me arresteren en op de elektrische stoel zetten.’

‘Op de elektrische stoel?’

‘Ja, of whatever. Wij leveren geen hoeren. Onze meisjes zijn balletdanseressen, en oké, je hebt wel eens een enthousiaste klant die een tijdje rustig met de artiesten wil doorbrengen. Maar daar is niks onwettigs of onzedelijks aan. Wat de meisjes buiten werktijd doen gaat mij niet aan. Ik run deze tent hier helemaal legaal en ik heb geen zin in negatieve verhalen, van jou niet en van anderen ook niet.’

Erlendur ging dezelfde avond nog naar twee andere striptenten, en toen hij thuis eindelijk zijn bed opzocht, alleen als altijd, vond hij dat hij op het gebied van de escortservice met balletdanseressen een stuk wijzer was geworden. Ook deze keer sliep hij niet snel in. Er was iets wat hem nog meer hinderde dan de lichte nacht en het duurde lang voordat hij ontdekte wat dat was.

‘Do you like girls?’