2

Het toestel vertrok uit Inuvik met bestemming Calgary, drie uur en meer dan tweeduizend kilometer naar het zuidoosten, grotendeels over een bergachtige wildernis.

Op het moment dat de motoren startten, begon er lucht uit de leiding te lekken; de temperatuur begon erin te stijgen en er kwam steeds meer druk op te staan. De hitte was pal op de hydraulische accumulator gericht, die was gevuld met een bijzonder gevoelige, uiterst ontvlambare vloeistof. Terwijl de minuten verstreken en het toestel een koershoogte van rond de dertigduizend voet bereikte boven de Selwyn-bergketen, werd die vloeistof heter en heter. Uiteindelijk, ongeveer veertig minuten na het vertrek uit Inuvik, bereikte de temperatuur een kritiek punt en barstte de accumulator open met een explosie die de hele achterkant van het vliegtuig deed trillen. Het vliegtuigcasco was sterk genoeg om de explosie te weerstaan, maar de vlammen van de brandende vloeistof zochten gretig meer brandstof in het plastic omhulsel van de bedrading; de buizen waarin de circuits waren gebundeld; het isolatiemateriaal rond de luchtkokers – alle mogelijke ontvlambare materialen.

De bemanning voelde of hoorde de explosie nauwelijks boven de trillingen van luchtturbulentie en het gebulder van de straalmotoren uit. Het eerste wat de piloot ervan merkte was het waarschuwingslampje dat hem vertelde dat er brand was ontstaan in de achterste ruimte. Het tweede was dat er absoluut niets was wat hij er aan kon doen. Vanaf dat moment had hij maximaal zeven tot acht minuten totdat de vlammen de besturingssystemen van zijn roer en hoogteroeren zouden hebben doorgebrand.

Op het moment dat McCabes toestel opsteeg, stapte Carver in de drie jaar oude Ford F-250 Heavy Duty-truck die hij twee weken geleden tegen contante betaling in Skagway, Alaska, had gekocht, en reed naar het dichtstbijzijnde benzinestation. In de toiletruimte schoor hij Steve Lundins baard af en trok zijn overall uit, die hij in een vuilnisbak achter het gebouwtje dumpte. Toen reed hij verder in zuidelijke richting, naar de Dempster Highway. Nadat hij een eindje had gereden, hield het asfalt op. De volgende zevenhonderd kilometer zou hij één poolcirkel, twee tijdzones, vijf rivieren en een aantal bergketens oversteken, over niet veel meer dan ruwe kleischalie en kiezels.

In Inuvik vertelden ze je dat de pure, overweldigende omvang van de lokale geografie en de ongelooflijke afwezigheid van andere mensen tot de prachtigste kenmerken van de streek behoorden. De Yukon Territory was bijna zo groot als Spanje, maar er woonden slechts dertigduizend mensen. Maar vergeleken met de Northwest Territories, er vlak naast, was Yukon zo indrukwekkend als iemands achtertuintje. De veertigduizend inwoners leefden verspreid over een gebied dat groter was dan Spanje, Frankrijk, Nederland, België en Engeland bij elkaar.

Carver luisterde graag naar zulke trotse verhalen. Hij hield van feiten. Hij vond zekerheden geruststellend, iets waarvan je op aan kon, waarover niet te onderhandelen viel, in een wereld vol compromissen, verraad en onvoorspelbare emoties. Ze leidden zijn gedachten af van dat wat aan zijn geweten knaagde, de gedachte aan alle andere mensen in het vliegtuig die samen met Waylon McCabe om het leven zouden komen. Carver was bekend met het concept van bijkomende schade. Hij begreep dat er naast de schuldigen vaak ook onschuldigen stierven. Ook begreep hij de menselijke rekensom die stelde dat er beter een handjevol mensen bij een vliegtuigongeluk kon omkomen dan honderden of duizenden door genocide. Hij kon zichzelf zelfs wijsmaken dat de mensen die voor Waylon McCabe werkten waarschijnlijk wisten waar hij mee bezig was en van zijn werk hadden meegeprofiteerd. Maar dat betekende nog niet dat hij het leuk moest vinden.

Zijn geheimzinnige opdrachtgevers, die zich het Consortium noemden, zouden niet bepaald onder de indruk zijn van zijn principiële gewetenswroeging. Zij zagen zichzelf als morele bewakers van een immorele wereld, die zaken rechtzetten waaraan politici, politiemensen en legers niets konden doen, aan handen en voeten gebonden als zij waren aan wetten en regels. De McCabe-klus was Carvers derde opdracht. Als voormalig officier bij de Royal Navy, die met de SBS, de Special Boat Service, een elite binnen een elite, had gevochten, had hij ontslag genomen uit afschuw voor de nutteloosheid van het werk van zijn eenheid. De dictators tegen wie hij en zijn mensen hadden gevochten waren nog steeds aan de macht. De terroristen werden behandeld als staatslieden. De handelaars in drugs, wapens en mensen hadden nooit voor hun misdaden hoeven boeten.

Hij was in staat een man één-op-één te doden, met een pistool, een mes of zijn blote handen. Maar zijn opdrachtgevers gaven de voorkeur aan een subtielere, heimelijker aanpak. Dus voorzag Samuel Carver hen van ongelukken, zoals het ongeluk dat hij zojuist had voorbereid voor Waylon McCabe.