42

Carvers herstel veroorzaakte bijna net zoveel onrust in het Londense hoofdkwartier van MI6 aan de zuidoever van de Theems als het in Moskou had gedaan. De gedachte aan een afvallige moordenaar die gezond van lijf en leden rondliep en ook nog eens bij zijn volle verstand was, deed Jack Grantham het koude zweet uitbreken. Deze nieuwe situatie kon gemakkelijk op een catastrofe uitlopen. Op de een of andere manier moest hij haar naar zijn hand zien te zetten.

‘Is er nog nieuws uit die verrekte kliniek?’ vroeg hij, zonder enige moeite te doen om zijn ergernis te verhullen.

Zijn assistent, Bill Selsey, leek niet onder de indruk van Granthams slechte humeur. Hij had lang geleden al geleerd het gewoon over zich heen te laten komen. Hij verlangde niets meer van het leven dan een vaste baan, een bescheiden huis in de Zuid-Londense buitenwijken en een gegarandeerd pensioen aan het einde van zijn loopbaan. Hij wist onder hoeveel druk zijn baas stond en zou niet graag in zijn schoenen staan.

‘Carver is ervandoor gegaan, met achterlating van een lijk,’ antwoordde Selsey. ‘Het lijk in kwestie had een vals legitimatiebewijs, van de een of andere neppsychiater, maar ik ben er vrij zeker van dat het Vladimir Matov is, of was, bij zijn vrienden beter bekend als Vlad de Spietser. Hij is een ervaren FSB-moordenaar, die in de goeie ouwe tijd voor de KGB heeft gewerkt. Van oorsprong een Bulgaar, zoals veel van hun beste moordenaars.’

‘Dus onze vriend Matov had opdracht Carver te elimineren en heeft uiteindelijk zelf het loodje gelegd?’

‘Daar ziet het wel naar uit.’

‘En er is niemand anders die hem kan hebben gestuurd – hij doet geen freelance werk voor anderen?’

Selsey schudde zijn hoofd. ‘Voor zover wij weten niet. Hij is in dienst van de staat en klust niet bij.’

‘Maar waarom wil Moskou Carver dood? Om precies te zijn, waarom willen ze hem juist nu dood? Hij is maandenlang een makkelijk doelwit geweest voor iedereen die wraak wilde nemen voor Zhukovski’s dood.’

‘Zoals zijn geliefde echtgenote,’ viel Selsey hem in de rede.

‘Precies. Maar mevrouw Z. doet dus zes maanden helemaal niets en opeens krijgt zij, of een ander hooggeplaatst iemand, het in haar bol om actie te ondernemen. Daar komt nog bij: hoe heeft Carver die vent in vredesnaam uit kunnen schakelen? Ik dacht dat hij volkomen geschift was en tot niets meer in staat. Hoe is hij er dan in geslaagd Matov te grazen te nemen?’

‘Blijkbaar is hij beter.’

‘Je meent het.’ Granthams stem droop van sarcasme. ‘Daar was ik zelf inmiddels ook al achter, dank je, Bill. Maar wanneer heeft die wonderbaarlijke genezing plaatsgevonden, en waarom?’

‘Ik heb er een paar mensen op gezet, die met artsen en verpleegsters in de kliniek gaan praten. Ik denk dat we later vandaag wel wat antwoorden hebben. Maar volgens mij heb ik wel al een aanwijzing waarom de Russen hem dood willen hebben.’

‘Vertel op.’

‘Er is een Roemeen in Venetië, ene Radinescu, die af en toe wat kleine karweitjes doet voor de FSB, eenvoudige koeriersdiensten, niks bijzonders. Wij stoppen hem af en toe een paar pond toe om alles aan ons door te geven wat hij krijgt.’

‘En?’ vroeg Grantham ongeduldig.

‘En hij heeft ons zojuist een boodschap doorgegeven aan Moskou van een agent die toevallig op doorreis was in Venetië, een vrouwelijke agent. De vrouw in kwestie was nogal een aantrekkelijk type, dus heeft Radinescu haar een tijdje gevolgd…’

‘De viezerik.’

‘Misschien, maar terwijl hij die vrouw aan het stalken was heeft hij een paar foto’s genomen en toen hij ons een kopie van die boodschap stuurde, heeft hij daar een kiekje van het meisje bij gedaan, in de hoop een bonus van ons te krijgen voor het ontmaskeren van een Russische spionne.’

‘Wat een lef.’

‘Ho even, misschien vind je het toch wel wat drinkgeld voor Radinescu waard.’

Op een plasmascherm aan de muur verscheen een reeks kleurenopnames van twee vrouwen – de een zwart, de ander blank – die door de drukke straten van Venetië slenterden.

‘Goeie god, dat is dat meisje Petrova,’ zei Grantham. ‘Maar wat doet zij in Italië?’

‘Ze logeert in het Cipriani met ene Kurt Vermulen – aparte kamers, voordat je het vraagt.’

Grantham fronste. ‘Vermulen? Die naam komt me bekend voor…’

‘Amerikaan, ex-militair, heeft een tijdje bij de DIA gezeten en een paar jaar op Grosvenor Square doorgebracht als hun militair attaché. Waarschijnlijk ben je hem toen wel eens tegen het lijf gelopen. Hoe dan ook, Moskou schijnt belangstelling voor hem te hebben opgevat. Waarschijnlijk heeft Petrova opdracht gekregen met hem aan te pappen.’

‘Wie is die vrouw die naast haar loopt?’

‘Dat is Alisha Reddin. Zij en haar man Marcus Reddin verblijven in hetzelfde hotel als Vermulen en Petrova. Interessant is dat Reddin onder Vermulen heeft gediend bij de Amerikaanse commando’s.’

‘Misschien hadden ze daar afgesproken, gewoon, als oude legerkameraden,’ merkte Grantham op.

‘Dat zou kunnen, ja,’ zei Selsey. ‘Maar kennelijk denken de Russen dat er meer aan de hand is. Waarom hebben ze anders Petrova eropaf gestuurd?’

Voor het eerst leek Granthams humeur iets op te klaren. Er verscheen een geamuseerd trekje op zijn gezicht.

‘Dus ze heeft haar oude beroep weer opgevat, voor haar oude werkgevers. Hemeltjelief… Daar zal Carver niet blij mee zijn. Hij is ervan overtuigd dat ze in wezen een braaf meisje is.’

‘Misschien weet hij niet waar ze mee bezig is,’ opperde Selsey.

‘Ik weet het wel zeker. En je hebt gelijk, dat verklaart wat Matov van plan was – ervoor zorgen dat Carver in zalige onwetendheid stierf. Als er iets is wat we zeker weten over Carver, is het immers dat hij alles zou doen om zijn meisje terug te krijgen. Dat weten de Russen ook; daar zijn ze door schade en schande achter gekomen. Het laatste wat ze willen is dat Carver achter zijn grote liefde aan gaat en Petrova verrast terwijl ze midden in een opdracht zit, wat dat ook moge zijn.’

‘En dat betekent dat ze een tweede poging zullen doen.’

‘Als ze hem kunnen vinden wel, ja. Intussen moeten wij weten wat er in die boodschap stond die Petrova naar Moskou stuurde.’

‘Daar wordt aan gewerkt,’ stelde Selsey hem gerust. Die hebben we waarschijnlijk voor het einde van de dag gedecodeerd.’

Grantham keek een stuk vrolijker dan aan het begin van het gesprek. ‘Kijk of je er een beetje haast achter kunt zetten, we hebben geen tijd te verliezen. We moeten alles te weten zien te komen wat er te weten valt over Kurt Vermulen. Waar hij nog meer is geweest, met wie en waarom. Houd hem in de gaten. En zorg dat je Carver vindt voordat de Russen dat doen. Dan zullen we hem voorstellen dat hij gaat uitzoeken waar zijn geliefde Alix mee bezig is; dat hij zorgt dat ze ermee ophoudt; en dat hij in de tussentijd zoveel mogelijk dood en verderf zaait onder iedereen die ermee te maken heeft.’

‘Daar zullen de Russen niet blij mee zijn.’

‘Ik mag hopen van niet.’

‘En onze vrienden aan de overkant van de oceaan? Moeten we Langley op de hoogte houden?’

‘Ik zou niet weten waarom, nog niet in elk geval.’

‘Echt niet? Ze zijn per slot van rekening onze collega’s.’

‘Dat zijn ze ook, Bill,’ zei Grantham. ‘Tot op zekere hoogte.’