28

Op het moment dat zij zijn kantoor binnenwandelde, wist Kurt Vermulen al dat Natalia Morley zijn nieuwe assistente zou worden. Hij was al behoorlijk onder de indruk geweest van haar cv. Ze was dertig jaar, geboren in Rusland, maar was in het bezit van een Canadees paspoort, dankzij haar huwelijk (dat inmiddels was ontbonden) met een investeringsbankier, Steve Morley. Ze hadden elkaar in Moskou leren kennen, waar zij allebei voor een Zwitserse investeringsbank hadden gewerkt – zij was de assistente van zijn baas en toen Morley was overgeplaatst naar het hoofdkantoor in Genève had zij daar een prestigieuze baan als persoonlijk assistente aangenomen. Vervolgens waren ze opnieuw verhuisd, nu naar de Verenigde Staten, waar het huwelijk op een scheiding was uitgelopen. Nu wilde ze een nieuwe start maken. Het zag er niet naar uit dat ze daar veel moeite mee zou hebben. Ze had uitstekende getuigschriften en toen hij de mannen belde van wie ze die had gekregen, waren ze allemaal een en al lof over haar. Toen hij haar zag begreep hij waarom.

Natalia Morley was een schoonheid naar wie ongetwijfeld alle mannen met open mond omkeken. Gedurende de afgelopen paar weken had Vermulen een paar gezellige, maar niet echt bijzondere afspraakjes gehad met Megan, de advocate die hij die avond in het Italiaanse restaurant in Georgetown had leren kennen. Megan was een mooie vrouw. Natalia was van een heel ander kaliber.

Maar uiterlijk was ook niet alles. Kurt Vermulen had dezelfde primitieve instincten als elke heteroseksuele man, maar hij was ook intelligent en bedachtzaam. Wat hem werkelijk overstag deed gaan was iets wat dieper ging, iets wat wees op een bepaalde kwetsbaarheid, treurigheid misschien, alsof het leven haar op de een of andere manier had gekwetst. Misschien was het de scheiding, dacht hij, hoewel het Vermulens ervaring was dat een scheiding een vrouw eerder boos of zelfs bitter maakte. Het enige wat hij wist was dat hij een persoonlijk verlies bij Natalia Morley bespeurde dat veel weg had van zijn eigen verlies.

Tijdens hun eerste kennismaking begon hij op een bepaald moment zelfs over Amy en haar dood te praten. Het was, zo besefte hij zelf ook wel, geen geschikt onderwerp voor een sollicitatiegesprek. Maar het gebeurde zo natuurlijk, en Natalia ging er zo lief op in, dat hij voelde dat hij haar in zijn leven wilde. De baan die hij haar aanbood was eigenlijk alleen maar een middel, een excuus zelfs, om haar dicht bij zich te kunnen hebben. Ze zou de maandag erop al beginnen.

Sindsdien was haar werk onberispelijk gebleken. Zijn afspraken, correspondentie en reizen werden met vlekkeloze efficiëntie georganiseerd. De brute moord op de secretaresse van een generaal, midden in de hoofdstad, had heel wat aandacht gekregen in de media, maar Natalia was er heel handig in gebleken zelfs de meest vasthoudende verslaggevers op afstand te houden. Omdat ze wist dat er thuis niemand was die voor hem zorgde, regelde ze dat zijn was naar de stomerij ging, vond ze personeel dat huishoudelijke taken en tuinonderhoud voor hem waarnam en zorgde ze ervoor dat de vestiging van Dean en DeLuca in Washington regelmatig verse producten en delicatessen kwam afleveren bij zijn huis in Dumbarton Oaks. De rest van het personeel van Vermulen Strategic Consulting leek haar ook aardig te vinden, inclusief de andere vrouwen. Dat vond Vermulen een behoorlijke prestatie. Hij had eerder verwacht dat zij aanstoot zouden nemen aan haar uiterlijk en het feit dat zij en hun baas zo intiem met elkaar omgingen.

Aan de andere kant, zo intiem werd het eigenlijk nooit. Natalia Morley was de vriendelijkheid zelve. Ze lachte om zijn grapjes, luisterde naar zijn problemen en bracht elke klant die voet over de drempel zette in verrukking. Als ze ooit een slecht humeur had, merkte Vermulen daar in elk geval niets van. Maar hij zag ook geen tekenen dat zij net zo in hem geïnteresseerd was als hij in haar. Ze gedroeg zich altijd even keurig. Ze flirtte niet met hem en hoewel het onvermijdelijk was dat haar elegante kleding haar vormen goed liet uitkomen, kwamen haar rokjes altijd tot op de knie en waren haar blouses hooggesloten. Als hij wilde dat er ooit iets zou gebeuren, zou hij daar toch zelf het initiatief toe moeten nemen.

Intussen had hij nog steeds een bedrijf te runnen en, wat nog belangrijker was, een valsevlagoperatie te organiseren. Vermulen had zichzelf ervan weten te overtuigen dat het, als hij gelijk had wat de moslimdreiging betreft, onvergeeflijk zou zijn om rustig te gaan zitten afwachten wat er zou gebeuren. Ook al waren zijn plannen dubieus, ze waren altijd nog beter dan het alternatief.

Zijn plannen begonnen nu echt vorm te krijgen. Hij zou er een paar maanden tussenuit gaan op zijn werk. Als iemand ernaar zou vragen, zou hij vertellen dat hij wat ging rondreizen door Europa, om een beetje vakantie te combineren met het leggen van nieuwe contacten. Hij zou er echter niet bij zeggen dat het om contacten ging die nodig waren om aan een nucleaire bom te komen. Zijn reisschema zou hem om te beginnen naar Amsterdam, Wenen en Rome voeren; daarna zou hij wel zien hoe het liep. Natalia kon zijn vervoer en hotels voor hem regelen.

En toen kreeg hij een idee. Als hij in Europa was en zij in Washington, zou het altijd lastig zijn om contact te houden en ervoor te zorgen dat alles gladjes verliep. Het zou echt veel efficiënter zijn als zij bij hem was, ter plekke, om dag in dag uit voor hem te zorgen. Hij kon haar natuurlijk niet vertellen wie de mensen die hij ontmoette in werkelijkheid waren, en hij zou haar ruim voor de laatste fase van de operatie naar huis moeten sturen. Maar in de tussen tijd zouden ze wel op elkaar aangewezen zijn in een aantal van de meest romantische steden ter wereld. Als er dan nog niets gebeurde, zou het er nooit meer van komen.

Vermulen had Natalia gewoon opdracht kunnen geven hem te vergezellen, maar dat leek hem niet de beste manier om haar voor zich in te nemen. Hij zou haar vragen een aantal weken met hem naar het buitenland te gaan, waar ze dan wel vierentwintig uur per dag beschikbaar moest zijn, en hij haar enige gezelschap zou zijn. Als ze dat niet wilde, had het weinig zin haar te dwingen.

Toen hij haar vroeg naar zijn werkkamer te komen, ging zijn hart als een bezetene tekeer. Hij voelde zich als een pukkelige tiener die al zijn moed bij elkaar heeft geraapt om een meisje mee te vragen naar het schoolbal.

Vermulen moest zichzelf eraan herinneren dat hij een veelvuldig onderscheiden oorlogsveteraan was die op drie verschillende continenten onder vijandelijk vuur had gelegen en duizenden soldaten onder zijn bevel had gehad. Hoe moeilijk kon het zijn om één mooie vrouw het hoofd te bieden?

‘Zoals je weet,’ zei hij, op een naar hij hoopte ontspannen maar zakelijke manier, ‘zal ik het komend voorjaar enige tijd in Europa doorbrengen. Ik moet er even tussenuit; ik heb een paar zware jaren achter de rug.’

‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Dat begrijp ik heel goed.’

‘Mooi… mooi… Hoe dan ook, zoals je weet, zal ik me tijdens mijn verblijf in het buitenland ook met zaken bezighouden, door hier en daar vergaderingen en bijeenkomsten te bezoeken, wat behoorlijk wat administratief werk zal vergen, dat het beste ter plekke kan worden afgehandeld. Daarom vroeg ik me af of jij wellicht bereid zou zijn me op mijn reis te vergezellen. Het zou natuurlijk puur beroepsmatig zijn en ik zou het verlies van weekends en vrije tijd financieel compenseren. Lijkt je, eh… dat wat?’

Ze keek hem even aan en fronste. ‘Zal ik aparte tickets voor mezelf regelen, tweede klas?’

‘O, nee, dat wil ik niet hebben. Jij reist gewoon eersteklas, samen met mij.’

Ze leek verbaasd. ‘Dat is heel vriendelijk van u, meneer. En wat accommodatie betreft?’

‘We logereen in dezelfde hotels. Dus, ben je geïnteresseerd?’

Ze dacht even na.

‘Ik moet wel een paar persoonlijke dingen regelen. En ik zou iemand moeten zoeken die tijdens mijn afwezigheid voor mij kan waarnemen. Maar dat lijkt me wel mogelijk, dus, ja, ik zal u graag vergezellen, meneer.’

‘Uitstekend,’ zei Kurt Vermulen.

Die avond ontmoette Alix Petrova op de trappen van het Lincoln Memorial de FSB-agent die in Washington haar tussenpersoon was.

‘De opdracht verloopt geheel volgens plan,’ zei ze. ‘Vermulen is duidelijk verliefd. Hij heeft me gevraagd met hem mee te gaan op een reis naar Europa. Hij vertelt iedereen, ook mij, dat het om een soort lange vakantie gaat, maar ik weet zeker dat er meer aan de hand is.’

Ze overhandigde hem een witte enveloppe.

‘Hierin zit het reisschema voor de eerste drie weken, inclusief vluchtnummers en hotels. Het zou niet moeilijk moeten zijn om ontmoetingen te arrangeren op plekken die we gaan bezoeken.’

‘Prima,’ zei de tussenpersoon. ‘Wat is hij voor iemand, die generaal Vermulen?’

‘Als je het echt wilt weten,’ antwoordde ze, ‘hij is een ontzettend aardige man. Ik mag hem graag, waardoor ik alleen maar een grotere hekel aan mezelf krijg om wat ik hem aandoe.’

De tussenpersoon trok een wenkbrauw op. ‘Die laatste opmerking zal ik maar niet in mijn verslag aan de adjunct-directeur zetten.’

‘Nee,’ zei Alix, ‘doe dat maar niet. Het zou haar alleen maar goeddoen dat ik lijd.’