44

De klantenmanager kon zijn enthousiasme nauwelijks bedwingen toen ze naar het vliegtuig liepen. Twee weken eerder had Waylon McCabe verzocht enkele nogal ongebruikelijke aanpassingen te verrichten aan een van zijn privéjets, voor een liefdadigheidsproject dat hij in gedachten had. De afdeling Speciale Opdrachten van het bedrijf had er eerst een paar dagen over nagedacht, om te onderzoeken of zijn wensen technisch gezien uitvoerbaar waren, maar eigen lijk was er maar één antwoord mogelijk. Na de vliegramp in Canada had McCabe voor een andere producent gekozen en sindsdien had hij al zijn toestellen bij hen gekocht. Ze waren erg blij met zijn klandizie en waren niet van plan die kwijt te raken.

‘Namens ons hele team wil ik alleen even zeggen dat wij het geweldig vinden wat meneer McCabe doet,’ zei de man, terwijl hij onder aan de trap die naar de cabine leidde bleef staan. ‘Luchttransporten met medische voorraden organiseren voor de hongerende bevolking van Afrika – ik kan u niet zeggen wat een voorrecht het is om aan zoiets onze medewerking te mogen verlenen. Het is echt jammer dat we meneer McCabe dat niet persoonlijk kunnen vertellen.’

McCabe had zijn advocaat en zijn persoonlijke piloot gestuurd voor de overdracht.

‘Zijn gezondheid laat op dit moment helaas wat te wensen over, maar ik zal hem de groeten van u doen,’ zei de advocaat, die niet wist waarvoor zijn baas dit vliegtuig wilde gaan gebruiken, maar wel dat het beslist niet voor Afrika was. Hij wierp een ongeduldige blik op de manager, die nog steeds bij de trap stond. ‘Kunnen we nu een kijkje nemen in het vliegtuig?’

‘Maar natuurlijk, natuurlijk, met genoegen. Onze hoofdingenieur zal u alles laten zien.’

De manager deed een stap opzij en de ingenieur liep voor hen uit de trap op en bukte zich om de cabine binnen te gaan. Ontdaan van alle overbodige luxe en technische snufjes was de cabine van het vliegtuig niet veel meer dan een metalen buis met een binnendiameter van nog geen één meter tachtig. Veel ruimte was er niet. Met de ingenieur voorop liepen de mannen achter elkaar aan door de cabine.

‘U bent bekend met toestellen zoals dit?’ vroeg de ingenieur retorisch. ‘Goed dan, vóór u, achter in de cabine, bevinden zich een bergruimte en een toilet en daarachter een klein bagageruim. De normale scheidingswand daarachter fungeert als een structurele ondersteuning van de achterkant van het toestel. Welnu, die wand hebben we verwijderd en naar voren gehaald, tegen de zijkant van het toilet. Hierdoor is het hele achtergedeelte van de romp vrijgemaakt om meer ruimte te creëren voor wat het dan ook is wat u gaat uitgooien. Zoals u kunt zien hebben we in het tussenschot een luik gemaakt, ongeveer net zoals in een onderzeeër.’

Hij stond bij de kale scheidingswand die nu één kant van de cabine afsloot, en vlak naast hem bevond zich het ovale luik.

‘We wilden de functie van het tussenschot niet in gevaar brengen, dus moesten we het luik nogal klein maken, maar er is net voldoende ruimte om via het luik in de nieuwe, grotere bagageruimte te komen die we daar hebben gemaakt.’

De ingenieur opende het luik. De lege ruimte aan de achterzijde van het toestel was vaag zichtbaar.

‘Het is vrij krap, dus misschien kunnen de heren beter om beurten een kijkje nemen. Achterin zult u zien dat er zich in de vloer van het nieuwe ruim een deur bevindt. De scharnieren zitten aan de voorkant, zodat hij omlaag opent, als een soort afrit, met de open kant naar achteren. Hij wordt hydraulisch bediend, hetzij vanuit de cockpit, en anders met een hendel, een pomp eigenlijk, die zich ernaast op de vloer bevindt. Dat is de handmatige optie. We hebben een net aangebracht waar de lading in gelegd kan worden zodat die kan worden uitgeworpen zodra de deur wordt geopend. En anders is er daarbinnen ruimte voor één persoon om het met de hand te doen. We hebben een veiligheidslijn aangebracht, zodat die persoon er niet uit kan vallen.’

‘Dat is prettig om te horen,’ zei de advocaat. ‘We worden liever niet aangeklaagd door treurende weduwen.’

Er klonk een kruiperig lachje van de manager, en een kort gebrom van de ingenieur.

‘Dan hoop ik maar dat dit was wat u wilde,’ besloot hij. ‘Meneer McCabe heeft heel specifieke instructies gegeven. Volgens mij hebben we die wel zo ongeveer tot op de letter opgevolgd.’

‘Ja,’ zei de advocaat, ‘dat geloof ik ook.’

Thuis in Texas ontving McCabe het nieuws dat hij nu in het bezit was van een vliegtuig dat een bom op Jeruzalem kon gooien. Toen hij erover nadacht wat hij ging doen, vroeg McCabe zich ondanks alles nog steeds af of hij nu werkelijk Gods wil deed. Hij wist niet helemaal hoe je daar nu eigenlijk zeker van kon zijn, maar hij kwam tot de conclusie dat het nu wel snel duidelijk zou worden. De artsen hadden hem verteld dat de tumoren groeiden. Ze smeekten hem bijna om aan chemotherapie te beginnen, maar dat had Mc-Cabe geweigerd. Hij wist wat die chemicaliën aanrichtten en zag er het nut niet van in nog een paar weken extra te krijgen als het betekende dat hij na elke behandeling zijn longen uit zijn lijf zou kotsen en dat zijn haar zou uitvallen. Hij zag er liever gewoon als zichzelf uit wanneer hij oog in oog kwam te staan met zijn schepper. Als hij Armageddon nog meemaakte, zou hij weten dat hij God aan zijn zijde had. Ging hij eerder dood, dan kon hij op een warm onthaal in de hel rekenen.

Maar wat er ook gebeurde, lang zou het niet meer duren.