26

Olga Zhukovskaya’s rechterhand, met daarin het pistool, was volkomen bewegingloos.

‘Zo,’ zei ze, ‘vertel me nu maar eens hoe mijn man is gestorven.’

Alix zei niets. Ze vroeg zich af hoe de weduwe wraak zou gaan nemen. Maar Zhukovskaya verraste haar door haar linkerarm uit te steken en haar hand even op Alix’ onderarm te leggen. Ze gaf er een zacht, geruststellend kneepje in.

‘Het geeft niet. Jij kon er ook niets aan doen. Yuri had zichzelf in de nesten gewerkt. Ik heb hem die middag nog gesproken. Hij vertelde me dat de Engelsman naar Zwitserland vloog, in de hoop jou te kunnen redden. Dat vond hij grappig. Hij verheugde zich erop hem te kunnen vernederen.’

Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Mannen en hun stomme ego’s… Waarom heeft hij hem niet gewoon neergeschoten?’

Dat klonk als een retorische vraag. Alix had daar immers ook geen idee van.

‘Ik probeer alleen te achterhalen wat er precies is gebeurd,’ zei Zhukovskaya nonchalant. ‘Je weet dat Yuri en ik altijd meer een professionele relatie hebben gehad dan een romantische. Anders had ik hem ook nooit aangemoedigd jou als minnares te nemen.’

Alix ontspande zich een beetje en stelde zelf ook een vraag: ‘Heeft hij een testament achtergelaten?’

Zhukovskaya begon te lachen. ‘Ah, zo ken ik mijn kleine Alix weer! Zo praktisch, zo direct. Ik heb je de afgelopen maanden echt gemist.’

‘Nou…?’

‘Eerlijk gezegd, ja, dat heeft hij inderdaad gedaan. Natuurlijk heb ik het grootste deel van zijn bezittingen geërfd, maar jou is hij niet vergeten. Te zijner tijd zal ik je meer vertellen. Maar eerst wil ik weten: die bom. Hoe heeft Carver dat gedaan?’

‘Hij had een laptop bij zich – volgens hem stonden daar alle gegevens op over hoe Yuri de dood van de prinses had gepland. Die informatie hoopte hij voor mij te kunnen ruilen. Maar de computer bevatte geen bom – dat heeft Yuri laten controleren door zijn mannen. Dus moet de bom in de tas hebben gezeten waar de laptop in zat.’

‘En jij wist daar niets van?’

‘Nee. De laatste keer dat ik Carver had gesproken was in Genève, twee dagen eerder. Toen hadden we ruzie…’ Ze zweeg even toen ze zich opeens iets bedacht: ‘Dat moet de laatste keer zijn geweest dat ik Carver ooit heb gesproken. Echt heb gesproken, bedoel ik…’

Zhukovskaya knikte meelevend. ‘Hij heeft je diep geraakt, die Carver. Na al die jaren was er eindelijk iemand die door je pantser heen kwam… En nu verwijt je jezelf wat hem is overkomen?’

Alix haalde vermoeid haar schouders op. ‘Ik weet niet meer wat ik moet denken.’

Terwijl ze zaten te praten, was de taxi de stad uit gereden, en reed nu langs de noordoever van het Meer van Genève. Grote landhuizen langs het water droegen allemaal de onderscheidingstekenen van landen die waren vertegenwoordigd in het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in de stad. Een van de toegangspoorten droeg de tweekoppige adelaar van de Russische Federatie. De poorten zwaaiden open en de taxi reed het voorplein op van een prachtige aan het water gelegen villa.

De chauffeur liep om de wagen heen om de twee passagiersdeuren te openen.

‘Waarom ga je je binnen niet eerst even wat opfrissen?’ zei Olga Zhukovskaya. ‘In je kamer vind je alles wat je nodig hebt.’

Boven hing een met sabelbont afgezette nertsmantel naast japonnen van Chanel, Versace en Dolce & Gabbana: Alix’ jas, haar jurken. Ze liet haar vingers over het zachte, luxueuze bont glijden en vervolgens over een kleurige veelheid aan zijde, pailletten en kant. Onder de kleding stond een hele rij schoenen in de kast, het ene paar hakken nog hoger dan het andere.

Dit waren de trofeeën van een Moskouse minnares, alle mooie, kleine spulletjes die haar inspanningen haar hadden opgeleverd.

Haar ondergoed, blouses en topjes lagen opgevouwen in een mahoniehouten ladekast; haar make-up stond uitgestald op de kaptafel; haar zeep en massageolie in de badkamer naast de slaapkamer; haar lievelingsfoto van haar ouders stond op het nachtkastje. Alix ging op de rand van haar bed zitten, nog steeds gekleed in haar belachelijke Heidi-pakje, keek om zich heen naar alle luxe die haar omringde en dacht na over dit vrouwelijke machtsspel.

Yuri en Carver hadden met elkaar gevochten als mannen, in een hardhandig, fysiek gevecht. Olga Zhukovskaya echter had voor een heel ander soort aanval gekozen. Zij was naar Alix’ appartement in Moskou gegaan, had haar intiemste bezittingen meegenomen en ze bijna vijfentwintighonderd kilometer verder weer uitgestald in een kamer in Genève, Zwitserland, in de absolute zekerheid dat ook Alix daar uiteindelijk terecht zou komen.

En nu bracht zij haar in verleiding: geef toe, buig je naar mijn wil en dit kan allemaal weer van jou zijn.

Zhukovskaya moest hebben geweten dat Alix zich het binnendringen in haar huis en het weghalen van haar eigendommen heel erg zou aantrekken. Ook dat was pure berekening geweest: verzet je tegen mij en ik verwijder je net zo gemakkelijk als ik die jurken heb verwijderd.

Alix kleedde zich uit en nam een douche. Daarna trok ze haar werkkleding weer aan. Ze trok geen schoenen aan en maakte zich niet op.

Ze verliet de kamer en liep een grote, statige trap af. Onder aan de trap stond een bediende in een wit jasje op haar te wachten. ‘Madame Zhukovskaya verwacht u,’ zei hij, terwijl hij haar voorging naar de ontvangstruimte.

De adjunct-directeur zat in een leunstoel bij een enorme open haard, vol brandende houtblokken. Ze droeg een leesbril en zat de inhoud van een ringbandmap te lezen. Naast haar stond net zo’n stoel voor Alix klaar.

Toen Alix dichterbij kwam, sloeg Zhukovskaya de map dicht, zette haar bril af en nam haar met afkeurende blik van top tot teen op. ‘Kon je niet kiezen wat je aan zou trekken?’

Alix reageerde niet en liet haar kijken, waarna ze plaatsnam in de lege stoel.

Zhukovskaya bleef nog even kijken en knikte toen. ‘Juist ja. Nou, laten we dan maar eens beginnen.’

Ze sloeg de map weer open en zette haar bril weer op. Aan de binnenkant van de omslag zat met een paperclip een foto bevestigd, een kleurenportret van een Amerikaanse legerofficier in groot tenue. Hij zag er sterk en vastberaden uit, met blond haar en een vierkante kaaklijn. Ze gaf de foto aan Alix, die er even naar keek en hem toen weer teruggaf.

‘Een knappe man,’ zei ze, zonder enig enthousiasme.

‘Dat is luitenant-generaal Kurt Vermulen,’ zei Zhukovskaya.‘Deze foto is drie jaar geleden genomen. Destijds stond hij aan het hoofd van het Amerikaanse Special Forces Operations Command in Fort Bragg, nadat hij eerder het commando had gevoerd over het 1ste bataljon van het 75ste Ranger Regiment en in het buitenland had gezeten voor de inlichtingendienst van het ministerie van Defensie.’

‘Een echte Amerikaanse held,’ mompelde Alix droogjes.

‘O ja,’ vervolgde Zhukovskaya, ‘een echte soldaat. Hij begon zijn carrière als onderdeel van het Amerikaanse imperialistische avontuur in Vietnam. Daar heeft hij een Distinguished Service Cross voor gekregen, een van de hoogste onderscheidingen voor betoonde moed die het Amerikaanse leger kent. Je kunt niet anders dan respect hebben voor een man, zelfs een vijand, die zo’n onderscheiding heeft ontvangen.’

Alix tuitte ongeïnteresseerd haar lippen. Desondanks vervolgde Zhukovskaya haar verhaal.

‘Vermulen trok zich in mei 1995, kort nadat deze foto werd genomen, terug uit het leger. Zijn vrouw had terminale kanker en hij wilde die laatste maanden bij haar zijn. Daarna ging hij, zoals het een goed Amerikaan betaamt, aan de slag om rijk te worden.’

‘Waarom vertel je me dit allemaal?’

‘Hierom.’

Zhukovskaya haalde nog een foto uit het dossier. Het was een grofkorrelige foto, van grote afstand genomen, van Vermulen, nu in burgerkleding, in gesprek met een man van middelbare leeftijd met een snor.

‘Dat is Pavel Novak, een voormalig officier van de Tsjechische inlichtingendienst.’

‘Wat doet hij met Vermulen?’

‘Dat is precies wat wij willen weten. Vijfentwintig jaar geleden werd Novak een dubbelagent die geheimen doorgaf aan de Amerikanen. Hij wist niet dat wij van zijn verraad op de hoogte waren, zodat wij hem konden gebruiken om valse, misleidende informatie door te spelen. In wezen heeft hij al die tijd voor ons gewerkt. Voor een deel van die periode was Vermulen Novaks Amerikaanse tussenpersoon. In de afgelopen jaren is Novak, net als Vermulen, zakenman geworden, alleen niet zo’n fatsoenlijke. Vandaag de dag verkoopt hij onze geheimen aan Arabieren, Aziaten en derdewereldlanden. En natuurlijk weten wij nog steeds alles wat hij doet.

‘Maar hij heeft nooit eerder zaken gedaan met de Amerikanen. Dus waarom legt hij nu contact? Wat heeft hij hun te bieden dat zij zouden willen hebben? Misschien hoopt Novak Vermulen als een soort tussenpersoon te gebruiken. Of misschien spelen de Amerikanen een ander spelletje waar wij nog niets van afweten. En daar moet jij nu voor ons achter zien te komen.’

Alix fronste. ‘Ik? Hoe?’

‘Door te doen wat je het allerbest kunt, liefje. Sinds het overlijden van zijn vrouw heeft Vermulen hooguit één of twee kortstondige verhoudingen gehad. Het wordt tijd dat hij weer eens verliefd wordt.’

‘Niet op mij. Ik ga geen val meer opzetten – niet voor hem of voor wie dan ook.’

De vriendelijke klank was ogenblikkelijk uit Zhukovskaya’s stem verdwenen en maakte plaats voor een Siberische ijzigheid. ‘Jij doet precies wat ik zeg dat je moet doen, en ik zal je vertellen waarom.’

Ze begon door het dossier te bladeren.

‘Op dit moment ben je de Montagny-Dumas Kliniek een bedrag schuldig van, eens even zien…’

Ze vond de pagina die ze zocht: ‘Zevenenveertigduizendzevenhonderdtweeëndertig frank. Dat was het totaalbedrag om zes uur vanavond. Zodra ze morgenochtend weer een nacht in rekening hebben gebracht, zal het nog meer zijn.’

Alix siste: ‘Vuil kreng.’

‘Kom, kom. Zoiets zeg je toch niet tegen degene die op het punt staat al je problemen voor je op te lossen? Als jij ermee akkoord gaat om je op Vermulen te richten, zorgen wij ervoor dat alle onkosten voor de medische verzorging van meneer Carver worden betaald, zolang hij die verzorging nodig heeft. Geloof me, je zult het nauwelijks missen. Yuri heeft je goed beloond voor je diensten.’

‘En als ik nee zeg?’

‘Dan zullen jij en je vriendje de consequenties moeten accepteren van het doden van mijn man. Op moord staat de doodstraf. Misschien dat jij bereid bent jezelf op te offeren voor je principes. Maar offer je je vriend ook op?’

‘Ik moet Samuel spreken en hem laten weten wat er aan de hand is.’

‘Nee,’ zei Zhukovskaya op bitse toon. ‘Dat zal niet gaan. Jij brengt hier de nacht door. Je vlucht naar Washington DC vertrekt morgenochtend om negen uur.’

‘Maar…’ begon Alix, maar haar werd onmiddellijk de mond gesnoerd.

‘Geen gemaar. Zo luiden je orders. Je weet toch nog wel wat dat zijn… Agent Petrova?’

Alix sloeg onderdanig haar oogleden neer.

‘Jazeker, mevrouw de directeur. Mag ik vragen hoe ik generaal Vermulen moet benaderen?’

‘Je zult worden aangenomen als zijn persoonlijk assistente. Je dekmantel, volledige levensloop en sollicitatie zijn al voorbereid. Aanstaande woensdag moet je klaar zijn voor je sollicitatiegesprek. Je zult uitstekende referenties meekrijgen. Er zijn nog steeds voldoende invloedrijke figuren die weten dat het in hun belang is om ons te helpen.’

‘Je hebt zoals altijd overal aan gedacht,’ zei Alix, terwijl ze haar vinger over haar champagneglas liet glijden. ‘Maar er is één ding dat ik niet begrijp. Hoe weet je dat Vermulen een nieuwe assistente nodig heeft?’

‘Daar wordt voor gezorgd…’ Zhukovskaya keek op haar horloge. ‘… Correctie. Daar is zojuist voor gezorgd.’