94

Francesco Riva keerde terug naar het kantoortje waar Waylon McCabe zat te wachten. Onderweg passeerde hij de Serviër, Darko, die met een tevreden glimlach op zijn gezicht naar buiten kwam, als een hyena die zojuist goed heeft gegeten. Riva opende de deur van het kantoortje en ging naar binnen, gevolgd door de twee bewapende veiligheidsmensen die buiten de wacht hadden gehouden.

‘Klaar?’ vroeg McCabe met schorre stem.

Het was Riva wel duidelijk dat dit een heel zieke man was, die niet lang meer te leven had. Zijn gezicht, dat nooit bol was geweest, was nu niet veel minder dan een schedel, nauwelijks bedekt met huid die zo strak over het bot was getrokken dat hij elk moment open dreigde te scheuren. Af en toe gleed er een onwillekeurige grimas over zijn gezicht wanneer er weer een pijnscheut door zijn lichaam schoot. Hij hield zijn schouders opgetrokken en zijn vuisten gebald. Maar in zijn ogen schitterde een woeste overtuiging en de mannen die hij aanvoerde, en die hem stuk voor stuk met één enkele klap hadden kunnen doden, hield hij nog steeds volkomen in zijn macht.

‘Ja,’ zei Riva. ‘Het wapen ligt veilig in het bommenruim achter in het vliegtuig. Het is nog niet geactiveerd, maar de correcte code is al ingesteld op de afstandsbediening. Zodra het vliegtuig is opgestegen, hoeft u alleen maar op het knopje te drukken om de bom te activeren. Wanneer u uw doelwit bereikt, opent u de deur en laat de bom vallen. Hij zal vervolgens vallen tot een hoogte van vijftienhonderd meter en op dat punt zal de parachute zich openen. Zoals u al hebt gezien, heb ik eerder vanavond al een luchtdruksensor op de bom aangebracht. Op een hoogte van negenhonderd meter zal die een elektrisch signaal afgeven, waarna het explosieproces zal beginnen. U hebt mij verteld dat uw doelwit onder de achthonderd meter ligt. Ik kan u verzekeren dat de explosie van dit wapen het volledig zal verwoesten.

‘En als u mij nu wilt excuseren, dan ga ik maar eens. U bent bijzonder royaal geweest, meneer McCabe. Ik ga eens goed van mijn geld genieten.’

McCabe knikte naar een van zijn lijfwachten, die voor de deur ging staan en Riva tegenhield.

‘Dat kan ik helaas niet toestaan,’ zei McCabe. ‘Mijn geweten staat mij niet toe u de kans te ontzeggen op verlossing en het eeuwige leven, in gezelschap van Christus en al zijn engelen. Weet u wel wat vandaag onze bestemming is? De hemel zelf.’

McCabes lijfwachten mompelden ‘Amen’ en Riva keek hen aan, te geschokt om te reageren. Voor hij het wist draaide een van de lijfwachten met één hand zijn rechterarm op zijn rug, terwijl hij hem met het pistool in zijn andere hand onder schot hield.

‘Maar Darko hebt u wel laten gaan!’ protesteerde Riva. Zijn stem klonk steeds hoger naarmate de man zijn arm steviger vastgreep.

‘Inderdaad,’ antwoordde McCabe. ‘Die man zal eeuwig branden in de hel voor zijn zonden van geweld, diefstal en overspel die hij hier op aarde heeft gepleegd. Zijn enige kans op redding is hier te blijven en deel te nemen aan de strijd tegen het leger van de Antichrist.’

‘U bent stapelgek!’ riep Riva uit, wild om zich heen kijkend of hij iets of iemand zag die hem nog kon redden.

Generaal Vermulen was in een hoek van de kamer gegooid. Hij leek verslagen en gedemoraliseerd. Zijn vrouw zat vlak naast hem, met haar lichaam bijna tegen het zijne, en toch waren ze een wereld van elkaar verwijderd. Zij keek de andere kant op, met een angstige, wazige blik in haar ogen, en ging geheel op in haar eigen gedachten.

‘Kom op mensen, we gaan,’ zei McCabe. ‘Dokter Riva, ondanks uw betreurenswaardige gebrek aan vertrouwen zal ik bidden voor uw ziel. En generaal, als ik u was zou ik eerst heel goed nadenken voordat u het in uw hoofd haalt om nog iets te ondernemen. Ik weet dat u een moedig man bent en u bent vast niet bang voor een kogel. Maar kijk eens goed naar dat mooie, kleine vrouwtje van u. Want als u ook maar iets probeert, hebben mijn jongens opdracht eerst haar neer te schieten, of ze nu al in het vliegtuig zit of niet. En geloof me, deze knapen missen nooit.’

Twintig kilometer voor Slatina, bereidden de Black Hawks zich voor op hun landing op het vliegveld van Pristina. De soldaten maakten zich klaar om hun wapens te ontgrendelen en laden. De bomexperts controleerden nog een laatste keer hun uitrusting. Kady Jones’ maag deed al rare dingen vanaf het moment dat ze de grens met Bosnië waren gepasseerd. Nu concentreerde ze zich op haar ademhaling en het ontspannen van haar spieren, net zoals ze dat die middag bij Gull Lake had gedaan. Toen was ze een rechtstreekse confrontatie met een atoombom aangegaan. Dan kon ze nu toch zeker alles aan?

Waylon McCabe verliet zijn kantoor in de hangar en liep naar zijn vliegtuig. De bemanning was aan boord. De apparatuur was gecontroleerd en de tanks waren gevuld. Ze waren klaar voor vertrek.