95

Carver zag Dusan Darko naar zijn mannen toe lopen met een blik alsof hij zojuist een heel mooie deal had gesloten. Darko riep iets naar de mannen die bij de geparkeerde vrachtwagens en de Land Cruiser rondhingen en zij begonnen meteen hun spullen te verzamelen en in te laden. Intussen liepen ze zo enthousiast te juichen en te joelen en elkaar op de schouder te slaan dat de cafés en bordelen van Pristina waarschijnlijk een drukke nacht tegemoet gingen.

Carver was er het type niet voor om het te vieren wanneer een karwei erop zat. Dan wilde hij zo ver mogelijk weg een beetje tot rust komen en proberen te accepteren wat hij deed: zijn brood verdienen met het veroorzaken van de dood van andere mensen.

Even later ging de deur van het kantoor, zo’n vijfentwintig meter verderop, weer open. Een uitgemergelde, verkrampte gestalte kwam tevoorschijn en begon met gepijnigde, schuifelende stappen door de hangar naar het vliegtuig te lopen. Het duurde een paar tellen voordat Carver doorhad dat dit Waylon McCabe moest zijn. De laatste keer dat hij hem had gezien, op een ander vliegveld, aan de andere kant van de wereld, had McCabe de robuuste, autoritaire, luidruchtige uitstraling gehad van een boosaardige, dominante man. Nu leek hij meer op een levende dode. Of Carver hem nu doodde of niet, het einde van de maand ging hij niet meer halen. Even voelde Carver een steek van teleurstelling, bijna alsof hem iets was ontnomen. Hij moest zichzelf voorhouden dat het niet om McCabe ging: waar het om ging was de bom die in die koffer zat. Die moest hij tegenhouden.

De straalmotoren werden gestart en vulden de hangar met hun hoge gegier. Carver dacht aan de luchtleidingen die nu steeds warmer begonnen te worden. Het vliegtuig was een tikkende bom geworden, die langzaam aftelde naar een rampzalig einde.

En toen stortte zijn wereld in.

Vlak achter McCabe kwam Casanova, vastgehouden door een van de lijfwachten. Het volgende paar bestond uit Vermulen en zijn bewaker. Maar hen keurde Carver amper een blik waardig. Hij had uitsluitend oog voor degene die achteraan liep: Alix.

Hij fluisterde binnensmonds: ‘Jij hoort hier niet te zijn.’ En toen zei hij het nog een keer, met zijn armen op het stuurwiel bonkend. ‘Jij… hoort… hier… niet te zijn!’

Wat nu?

Hij kon haar redden. Als hij snel en geruisloos genoeg was, kon hij de man die haar in bedwang hield besluipen en een kogel door zijn hoofd schieten. Hij kon een geluiddemper gebruiken, zodat het de andere lijfwachten een fractie van een seconde langer zou kosten om te reageren. Hij kon hen ook neerschieten. Misschien zou hij daarbij de andere twee gevangenen raken, maar daar kon hij dan ook niets aan doen. Met een beetje geluk zou hij nog genoeg tijd hebben om McCabe ook neer te knallen.

Als niemand hem door de hangar zag rennen met een pistool in zijn hand…

Als geen van de gewapende lijfwachten alert genoeg was om onmiddellijk op zijn aanval te reageren…

Als McCabe er niet in slaagde alsnog in het vliegtuig te komen en alleen weg te vliegen…

Als Darko er geen bezwaar tegen had dat hij een goede klant van hem neerknalde… En als Darko dit niet als een ideale gelegenheid zag om niet alleen McCabes geld, maar ook zijn bom in te pikken…

Ja, dan had zijn plan misschien een kans van slagen.

Maar als een van die dingen toch gebeurde, dan zou hij zeker sterven, Alix hoogstwaarschijnlijk ook en, wat nog belangrijker was, de bom zou nog steeds worden losgelaten op de wereld.

De Amerikaan, Jaworski, had hem verteld wat er op het spel stond. McCabe was van plan een oorlog uit te lokken die tot het einde van de wereld zou leiden. Carver geloofde geen seconde dat de hemel zich zou openen en dat Christus op aarde zou neerdalen, alleen maar omdat een godsdienstwaanzinnige als Waylon McCabe dat van Hem vroeg. Maar hij was er absoluut van overtuigd dat duizenden, mogelijk miljoenen mensen zouden sterven in de chaos die McCabe zou aanrichten.

Zonder een bewuste keuze te maken stapte hij uit de vrachtwagen en liep eromheen naar een plek waar geen obstakels meer waren tussen hem en het groepje dat achter McCabe aan liep. Ze hadden de vliegtuigtrap bijna bereikt. Toen McCabe de treden beklom, meende Carver even dat hij hem goed onder schot had. Maar toen kwam een van de bemanningsleden het vliegtuig uit om McCabe te helpen. Hij nam hem bij de arm en blokkeerde zijn vuurlijn.

Carver kon nog steeds zijn eerste plan volgen. Er was nog net genoeg tijd om bij Alix te komen voordat de vliegtuigdeur zich achter haar sloot. Het verscheurde hem om haar van pijn vertrokken gezicht te zien en de bewaker die wellustige blikken op haar wierp en ervan genoot een mooie, hulpeloze vrouw te commanderen. Die hele bom kon hem verdomme gestolen worden: Carver wilde ernaartoe rennen en die gorilla helemaal in elkaar rammen. Hij wilde zijn meisje terug. Hij verlangde naar het gevoel en de geur van haar lichaam in zijn armen, haar haar dat tussen zijn vingers gleed, haar prachtige ogen die in de zijne keken, de kus van haar lippen. Hij wilde haar vertellen hoeveel hij van haar hield, hoe ongelooflijk dankbaar hij was voor al die maanden dat ze aan zijn bed had gezeten en hoe erg hij het vond dat ze zoveel had moeten meemaken, alleen maar voor hem.

Hij wilde haar vertellen hoe het hem speet dat hij haar ging doden.

Ze liep nu de vliegtuigtrap op. Hij staarde haar na en zijn ogen brandden in haar rug. Ze moest het hebben gevoeld, want opeens draaide ze zich om en keek in zijn richting. Heel even ontmoetten hun ogen elkaar. Hij zag de blik van verbijstering op haar gezicht, en toen iets diepers, een hunkerende wanhoop die hem recht in zijn hart raakte toen ze riep: ‘Carver!’

Hij dacht niet na. Hij kon er niets aan doen. Hij zette een stap naar voren en verraadde zich daarmee.

Het was een pathetische, amateuristische zet. Maar Carver werd gered door zijn eigen stommiteit. Hij was niet eens op de gedachte gekomen om zijn pistool te trekken. Dus begonnen noch McCabes lijfwachten, noch Darko’s soldaten, die overal om hem heen liepen, te schieten. Niet dat het uiteindelijk veel zou hebben uitgemaakt, gezien de hoeveelheid wapentuig die inmiddels op hem was gericht.

Darko knikte naar een van zijn mannen, die naar Carver toe liep en hem fouilleerde. Hij vond de Beretta, pakte hem af en gooide hem kletterend op de vloer van de hangar.

McCabe was op de vliegtuigtrap blijven staan en keek naar Carver. ‘Breng hem hier.’

Darko riep enkele bevelen. Carver werd door twee mannen bij zijn armen gegrepen en werd dwars door de open ruimte naar het vliegtuig gesleurd. Darko liep mee, met een pistool in zijn hand. Op zijn gezicht lag eerder een geamuseerde dan een vijandige uitdrukking, alsof hij vooral nieuwsgierig was.

Toen de vier mannen dichterbij kwamen, keek McCabe naar Alix. ‘Ken jij deze man?’

Ze zei niets. McCabe bromde iets ongeduldigs en richtte zijn aandacht toen weer op Carver. Hij keek hem met half toegeknepen ogen aan. Opeens verscheen er een grijns op het doodshoofdgezicht.

‘Laat maar… ik ken jou, nietwaar? Jij bent de reden waarom ik hier sta.’

Carver keek hem onbewogen aan. ‘Geen idee waar je het over hebt.’

‘Jij bent Lundin… de mecanicien.’

‘Je hebt de vrouw gehoord. Zij noemde me Carver.’

McCabe begon vreselijk te hoesten en spuwde een klodder bloederig speeksel tussen hen in op de grond. ‘Heb je dit vliegtuig ook onklaar gemaakt, jochie?’ vroeg hij schor.

‘Zoals ik al zei, ik heb geen idee waarover je het hebt.’

McCabe negeerde Carvers woorden. Hij nam nog een schuifelend stapje en boog zich naar voren, zodat zijn gezicht vlak bij dat van Carver was, en fluisterde in zijn oor.

‘Wil je me dan even laten zien wat je hebt gedaan?’

‘Ik heb niets gedaan,’ zei Carver.

Er was nu nog maar één manier om Alix te redden en hij greep zijn kans.

‘Als je me niet gelooft, laat mij dan aan boord komen.’

Voordat McCabe kon antwoorden, klonk er een kreet vanuit de ingang van de hangar en kwam een van de bewakers van de poort naar binnen gerend. Hij riep iets in het Servisch en zijn stem had een wanhopige klank.

Darko luisterde naar de over zijn woorden struikelende man en zei toen tegen McCabe: ‘Hij zegt dat er helikopters aankomen. Ze zijn hier nog maar enkele kilometers vandaan. Binnen een paar minuten zijn ze hier.’

McCabe dacht even over deze nieuwe ontwikkeling na. Toen richtte hij zich weer tot Carver.

‘We hebben geen tijd om het hier uitgebreid over te hebben. Kom maar aan boord dan.’

‘Geen probleem,’ zei Carver.

Toen liep hij de trap op en het vliegtuig in dat hij zelf onklaar had gemaakt.