86

Howard strompelt december in. De avond is, als hij eenmaal met zijn vingers onder zijn isolatielaag van alcohol is geglipt, exceptioneel koud, met een zure, chemische toets in de lucht. Hij loopt
terug in de richting van het parkeerterrein van de school, waarbij hij tot hij er is de wetenschap opschort dat hij niet in staat is om te rijden en niet genoeg geld heeft om een taxi te nemen. Zijn geweten kwelt hem met herinneringen aan de vele keren dat Halley hem gered heeft uit vergelijkbare situaties, soms de hele stad door reed om hem op te komen halen, en hij geeft zich somber over aan zijn eerdere fantasie – dat hij bij haar aan de deur komt, aantrekkelijk bloedend van zijn confrontatie met Tom Roche, om vervolgens door haar in haar armen te worden genomen. Op de een of andere manier denkt hij dat ongehavend, ontslagen en dronken aan komen zetten niet helemaal hetzelfde effect zal hebben.

   De maan is vol vanavond, en zo helder dat hij hem ziet verdwijnen als hij de poort doorgaat. Hij kijkt op, en ziet een enorme zwarte wolk afgedrukt boven de school. Hij is van een ongebruikelijke soliditeit, en hangt laag genoeg om de Toren deels aan het zicht te onttrekken. Direct daarop gaan alle lichten op de bovenste verdiepingen aan; en nu – hij merkt dat hij zich schrap zet – galmt het panische geschetter van het alarm de slapende binnenplaats op. Hij zet het op een rennen, gauw de laan door, over het parkeerterrein, terwijl die dichte zwarte wolk boven zijn hoofd maar blijft groeien, tot hij, langs de gymzaal, op de binnenplaats uitkomt.

   De nooit geopende ramen boven in Our Lady’s Hall zijn opengegooid, en jongens in pyama’s stromen eruit als mieren uit een verstoord nest, terwijl slierten zwarte rook op enkelhoogte met hen mee naar buiten komen en opportunistisch de avond in kronkelen. De hitte is al voelbaar, een tropische warmte tegen zijn wangen. Felle, amorfe handen slaan tegen het glas in lood van de ramen, en van binnen klinkt een hartstochtelijke brul van verwoesting, vermengd met gerinkel en gedreun. Howard ziet Brian Tomms bij de deuren staan, die tegen de opgewonden jongens brult dat ze in een rij moeten gaan staan op volgorde van hun kamernummer. ‘Wat is er aan de hand?’ schreeuwt hij boven het alarm uit.

   ‘Brand.’ Tomms lijkt niet verbaasd Howard te zien. ‘Het lijkt in de kelder te zijn begonnen. We hebben de brandweer al gebeld, maar waarschijnlijk is de Toren al half door de vlammen verzwolgen tegen de tijd dat ze er zijn.’ Hij praat op kalme, afgemeten toon, een generaal die zijn slagveld overziet. ‘Volgens mij is het brandstichting.’

   ‘Kan ik iets doen?’

   ‘De meeste jongens zijn al buiten. Dit is het laatste stel.’

   Terwijl hij aan het woord is, begint de rij te slinken en Tomms loopt de trap af om de prefecten bij te staan bij het koppen tellen. De jongens staan met kleine oogjes en verwarde haren netjes twee aan twee te wachten in de rij. Een paar filmen de gebeurtenissen met hun telefoontje – de witte gestalten achter het glas als woest dansende spoken – maar de meesten kijken alleen maar met een lege blik toe, alsof ze een speciale, middernachtelijke schoolbijeenkomst bijwonen, wat het schouwspel iets vreemd vredigs geeft.

   Dan wordt dat doorbroken door commotie bij de deuren. Twee vijfdejaars weten met moeite een handvol kleinere jongens te bedwingen, die schijnbaar de school weer in proberen te rennen. Tomms rent ernaartoe om de prefecten te helpen, en als ze de binnenplaats weer op worden geduwd, identificeert Howard de losgebrokenen als Geoff Sproke, Dennis Hoey en Mario Bianchi uit zijn tweede klas. De tranen op hun wangen, in het onaardse licht, verlenen hun gezichten de aanblik van smeltende was. ‘Hij is nog binnen!’ weet Geoff Sproke door de ketting van armen heen uit te brengen. ‘Niet waar!’ schreeuwt Tomms op hem neer. ‘Hij is niet binnen, dat hebben we gecontroleerd!’ Terwijl hij dat zegt, schiet er een pluim van vuur over het dak heen, die de toeschouwers in een krankzinnige oranje gloed doet baden. ‘Ruprecht! Ruprecht!’ krijsen de vrienden van de jongen, terwijl ze zich nogmaals tegen hun gevangennemers aan gooien. Het geluid klinkt meelijwekkend en dun tegen de achtergrond van de vlammen, als kittens die om hun moeder schreeuwen. Howard draait zich met een zwaar gevoel in zijn borst om en stommelt richting de deuren. Hitte slaat tegen zijn gezicht; onder het verband zingt zijn hand extatisch, alsof hij zijn gelijke herkent.

   Nu hij in brand staat, is Our Lady’s Hall een levend organisme geworden, iets nieuws en afgrijselijks. Vlammen razen langs de muren, grijpen en verslinden, en de saaie vorm van de school eronder – het afgebladderde houtwerk, het armoedige pleisterwerk, de deurkozijnen, de banken, het beeld van de Maagd – lijkt zich al uit de wereld te hebben teruggetrokken, half in een schaduw te zijn veranderd. Als hij verder kijkt, voelt Howard zich als een dinosaurus die de eerste meteorieten ziet vallen; alsof hij getuige is van een sprong in de evolutie, het arriveren van een onontkoombare toekomst. Hij stelt zich Gregs tropische vissen voor die koken in hun aquarium.

   Tomms verschijnt naast hem op de drempel. Howard kijkt hem verdwaasd aan. ‘We moeten iets doen.’

   ‘Er is niemand meer binnen,’ zegt Tomms. ‘We hebben alle slaapvertrekken gecontroleerd.’

   ‘Waar is Van Doren dan?’

   Tomms geeft geen antwoord. ‘Kan hij in de kelder zitten?’ zegt Howard, hardop denkend.

   ‘Als hij in de kelder is, is het al te laat. Maar waarom zou hij daarbeneden zitten?’

   Daar is geen zinnige reden voor natuurlijk; en toch, als hij in het schimmenspel van botsend licht kijkt, heeft Howard het afschuwelijke gevoel dat er iets niet is gedaan. En dan: ‘Wat was dat?’

   ‘Wat?’

   ‘Hoorde je dat niet? Het klonk als … muziek.’

   ‘Ik hoorde niets,’ zegt Tomms. Zijn neusvleugels trekken, merken de alcohol in de adem van de andere leraar op. ‘Kom op, Howard, we moeten iedereen hiervandaan krijgen.’

   ‘Ik zou gezworen hebben dat ik muziek hoorde,’ herhaalt Howard afwezig.

   ‘Hoe kan er nou muziek klinken?’ vraagt Tomms. ‘Kom op, we kunnen verder niets meer doen.’ Hij mag dan geen geschiedenisdeskundige zijn, zoals Fallon, en hij mag dan geen gewichtige gesprekken over de Eerste Wereldoorlog voeren met Jim Slattery in de lerarenkamer, maar van branden weet hij genoeg – hoe ze werken, hoe heet ze worden, wanneer je de held kunt uithangen en wanneer niet. ‘Niets,’ herhaalt hij overtuigd.

   Maar voor hij hem tegen kan houden, is Howard de brandende school in verdwenen.