51

Als de lichten uit moeten, is Ruprecht nog steeds niet terug. Maar als Skippy de volgende morgen zijn ogen opendoet, ligt hij in zijn onderbroek op het dekbed naar het plafond te staren, alsof dat hem een groot onrecht heeft aangedaan.

   ‘Hoe ging je missie?’ vraagt Skippy.

   ‘Niet zo best.’ Er zitten stukjes van wat bladeren lijken in zijn haar.

   ‘Heb je nog hogere dimensies bezocht?’

   ‘Nee.’

   ‘Heb je de Heuvel gevonden?’

   ‘Nee.’

   Skippy krijgt het gevoel dat hij niet staat te trappelen om erover te praten, en houdt erover op. Maar tijdens het ontbijt is Dennis minder geduldig.

   ‘Ik begrijp het niet,’ zegt hij met een bezorgd gezicht. ‘Heb je de plattegrond gevolgd?’

   Ruprecht staart somber in zijn ontbijt, zegt niets.

   ‘Hmm, misschien had je het aan een van die nonnen moeten vragen,’ merkt Dennis bedachtzaam op. ‘Heb je het aan ze gevraagd, Ruprecht? Heb je die nonnen gevraagd je hun heuvel te laten zien?’

   Ruprechts ogen vernauwen zich, maar hij blijft zwijgen; dan gaat de deur open en Mario komt de eetzaal binnen. Als hij Ruprecht aan de tafel ziet zitten, houdt hij in. ‘O,’ zegt hij, en hij blijft daar drentelen, alsof hij niet zeker weet hoe het nu verder moet. Nog steeds zonder iets te zeggen staart Ruprecht hem lang en vijandig aan. Dan staat hij op, laat zijn half opgegeten ontbijt staan en loopt de zaal uit.

   Als hij eenmaal weg is, kan Mario enig licht werpen op Ruprechts Stygische stemming. Het blijkt dat ze, nadat ze werden ‘afgeleid’ door iets waar Mario verder niet op ingaat, in de waskamer van
St. Brigid’s zijn verrast en ternauwernood hebben kunnen voorkomen dat ze gevangen werden genomen, om vervolgens twee uur in een boom te zitten om zich schuil te houden voor de hond van de conciërge. (Odysseas blijkt al in die boom te hebben gezeten, na een eerder incident, en is vanmorgen naar de ziekenboeg gebracht met onderkoelingsverschijnselen en beetwonden.)

   ‘Maar niemand heeft jullie dus gezien?’

   ‘Nee. Maar we moesten de capsule wel achterlaten.’

   Ruprechts razernij wordt nu begrijpelijk. Een pandimensionale reis in de palm van je hand hebben, en die dan moeten achterlaten in de waskamer van een meisjesschool … ‘Holy smoke, Mario, je denkt toch niet dat die nonnen zullen uitvogelen hoe ze hem moeten gebruiken, en de Nobelprijs zelf opeisen?’

   ‘Dat is net iets voor hen, die achterbakse nonnen,’ zegt Mario bitter.

   ‘Wat deden jullie eigenlijk in de waskamer?’ vraagt Skippy.

   ‘De plattegrond volgen,’ zegt Mario. ‘Daar stond de Heuvel aangegeven.’

   ‘Wat vreemd,’ zegt Dennis hoofdschuddend. ‘Zou het kunnen dat Nialls zus zich heeft vergist? Dat zullen we wel nooit weten, denk ik.’

   ‘Ruprecht kan toch een andere capsule maken? Ik bedoel, hij bestond voornamelijk uit aluminiumfolie.’

   ‘Het probleem is dat hij geen blauwdruk heeft. Hij blijft het oorspronkelijke ontwerp steeds maar aanpassen, maar die aanpassingen schrijft hij niet op. Dus het is onmogelijk hem exact na te bouwen.’

   Later die dag spreekt Ruprecht Skippy aan. Hij heeft een koortsachtige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Ik heb een waterdicht plan bedacht om mijn capsule terug te halen uit St. Brigid’s,’ zegt hij. ‘Ik noem het “Operatie Valk”.’

   Skippy kijkt twijfelend.

   ‘Dit is je kans om mee te doen!’

   ‘Vergeet het maar, Ruprecht. Niet na wat er de vorige keer is gebeurd.’

   ‘Dat was Operatie Condor. Dit is Operatie Valk. Het is een totaal andere operatie.’

   ‘Sorry.’

   Ruprecht sjokt weg om de anderen te peilen.

   Hoeveel medelijden hij ook met zijn kamergenoot heeft, Skippy kan niet ontkennen dat hij persoonlijk een geweldige dag heeft. Toen hij die ochtend wakker werd, lag de herinnering aan de vorige avond op hem te wachten, als een gouden ketting verstopt onder zijn kussen. En telkens als hij eraan denkt, wat hij om de paar seconden doet, wordt hij overmand door een grote, dommige glimlach.

   ‘Je hebt haar weer gezoend, hè?’ Dennis vindt Skippy’s onkarakteristieke gelukzaligheid verontrustend en zelfs een beetje aanstootgevend.

   ‘Wauw, Skip …’ Geoff is verbijsterd. ‘Dat betekent dat ze je vriendin is. Holy shit, je hebt een vriendin!’

   En dan loopt hij tijdens de lunchpauze het wiskundelokaal uit, zo tegen Carl op.

   Om de een of andere reden is hij na het gevecht van gisteren helemaal uit Skippy’s gedachten verdwenen; hij heeft er niet bij stilgestaan dat ze elkaars pad onherroepelijk weer zouden kruisen. Maar door de manier waarop de jongens om hem heen meteen blijven staan, door hoe de lucht in de hal versnelt, realiseert hij zich dat ze de hele ochtend op dit moment hebben gewacht. Hij kan niets anders doen dan zich schrap zetten voor de klap die komen gaat – de onverwachte klap, de geniepige trap tegen zijn enkels, het snelle knietje in zijn kruis …

   Maar Carl lijkt hem niet eens te zien; hij drijft langs als een oude, grijze haai die lomp door een school vrolijk gekleurde visjes zwemt, zich niet bewust van de spottende kreten aan het adres van zijn verdwijnende, kolossale lijf.